The travels my heart undertakes --When everything feels like the movies I just want you to know who I am--
Gravity isn't the reason why people fall in love
19-10-2008
a tale of two muses
What can I say but
In the end, it was you
Jij, ik noem je mn 'specialleke', die ene die eigenlijk vanaf dat ene moment altijd in mn hoofd is blijven hangen, my sweetest drug. Sweetest drug, dat was je idd en iedere dag die gevuld was met sweetest drug, was een schitterende dag. Vlinders, zotzalige vlinders, ze werden zo vertrouwd. En iedere dag, was een dag dichter bij vrijdag.. Je werd me dierbaar, zo dierbaar dat ik je nodig had op een onbepaald onbewust niveau. Was dat erg? Nee, want alles liep zo nice. Maandag tot donderdag babbelen, zeveren over vanalles en niets via internetwereld en de vrijdag dansen, en de zaterdag? De zaterdag was alweer verlangen naar de volgende vrijdag.. Weg waren alle problemen, zolang die vrijdag er maar was En toen kwam die ene vrijdag, eerst leek't alsof alles in't water zou vallen, alles viel tegen en ik ging vertrekken.. Uiteindelijk hebben we beslist om toch te gaan dansen en ons nx aan te trekken van de rest, hun probleem! We zijn gaan dansen, dansen dansen en dansen, jij en ik, less than two.. Zoveel schitterde leuke spanning, zoveel blikken.. mn vertrouwen... je had't volledig vanaf dat moment, je hebt 't nog steeds. En toen kwam er een einde aan de avond, je moest naar huis, maar ik wou niet dat je vertrok, ik wou geen afscheid nemen, ik wou dat je me nooit meer los zou laten, dat de avond bleef duren en duren en duren.. We vertrokken arm in arm, one and the same.. Beide wel een beetje aangeschoten, maar 't waren eerlijke momenten. Mmm fantastic moment, a moment to cherish. We fietsten weg, richting ons (toen nog) stamcafé, gingen naar binnen, er was niemand die we kenden .. Dus we gingen terug naar buiten. De foor stond er nog. We gingen zitten op een bankje, 't was koud, dus ik zat dicht bij je, in je armen, je praatte over de grootste zever die er maar bestond en ik luisterde, fantastisch was het, je nam mn handen vast, en keek ernaar, jouw hand in de mijne... er waren geen woorden voor. Je moest naar huis en ik kon het niet langer rekken, je moest door.. nooit eerder heb ik zo het moment van afscheid nemen gehaat. Je blik zei alles, meer dan zoveel woorden, dat moment, die knuffel.. Het zorgde ervoor dat ik je graag ben gaan zien, dat je tot diep vanbinnen een plaatsje veroverd had. Jij en ik meer had ik ni nodig En toen kwamen er anderen bij, Ons, het verdween... Het stierf langzaam, beetje bij beetje, met ieder paar harde woorden Je vergaf het me keer op keer, maar het zorgde ervoor dat er iets gebroken was.
Nu, ik zie je, het doet me pijn te weten dat je van iemand anders houdt, iemand die perfect is en onvoorwaardelijk lief is, het doet me pijn te weten dat ik je verloren heb maar je bent nog altijd mn specialleke, ik laat me vallen en ik wéet dat je me op zult vangen, dankje voor alles Je hebt me laten inzien dat liefde zo mooi kan zijn, dat soms liefde waard is om een sprong te wagen
