Hallo beste vriendjes! Ik moet
mijn tweede blogbericht weeral beginnen met mijn veelgebruikt stopwoordje: AMAI.
Amai, het is hier precies regenseizoen in Berlijn. De laatste paar dagen was
het nog tamelijk goed weer, gewoon af en toe eens een stortbui (maar dat kennen
we natuurlijk ook in België).. Maar deze namiddag was het wel iets extremer dan
een gewone stortbui: op tien minuten zag de hele lucht opeens donker, donkergrijs
(bijna zwart) en mijn kamer was plots helemaal verduisterd. Ik ging buiten op
het terras eens gaan kijken: nog geen 10 seconden later begon het daar te
gieten alsof het al in jaren niet meer geregend had en nu ineens al dat
opgeslagen water eruit moest. Alle autos stonden stil (en het wil véél zeggen
als Duitsers zelfs bij groen licht niet doorrijden) en er stond op een paar
minuten tijd, zonder overdrijven, echt tien centimeter water op de straten. Toen moest ik ineens aan
het volgende liedje denken: da draußen ziehen die schwarzen Wolken auf, ich
muss durch den Monsun, hinter die Welt, ans Ende der Zeit, bis kein Regen mehr
fällt.. Ja, Tokio Hotel. En nu krijg ik
dat liedje natuurlijk al twee uur niet meer uit mijn hoofd. Anyway, er bestaat
een link (dit vermeld ik even, voor diegenen die mij direct weer zouden
beschuldigen van onlogische verbanden trekken): regen à
moesson. :D
Dat dus over vandaag. De afgelopen paar dagen waren echt heel hectisch en druk,
dinsdag een eerste infodag/infosessie/uit de hand gelopen
administratie-organisatie aan de Freie Universität (FU). Gelukkig moest ik deze lange dag niet alleen doorstaan
en was mijn Kollege- flämische Studentin Charlotte er steeds bij. Van 10 uur in
de voormiddag tot 18uur s avonds zijn we bezig geweest met van hier naar daar
lopen, vijftien soorten documenten laten ondertekenen en stempelen, lijsten
invullen, gegevens aanpassen, in rijen staan wachten, 230euro geld afhalen voor
een semesterticket, . Dat semesterticket is trouwens de beste uitvinding ooit:
180 euro voor zes maanden openbaar vervoer (en dan echt ALLE soorten openbaar
vervoer: S-Bahn, U-Bahn, treinen, bussen) en 50 Euro die je zogezegd vrijwillig
afgeeft aan de FU, en deze 50 euro wordt dan gebruikt om accommodatie te zoeken
voor Erasmusstudenten aan de FU. (Van die organisatie voor accommodatie heb ik
anders niet veel gemerkt toen ik deze mensen mailde met mijn probleem vorige
week..) Anyways, het was dus een hele drukke dag, want na al dit geregel zijn
Charlotte en ik nog een heel winkelcentrum doorgecrosst, op zoek naar
gsm-kaarten waarmee we naar België konden smsen, en eten om die avond te maken.
Over eten gesproken: ik heb hier een perfecte vervangwinkelketen voor Delhaize
gevonden: REWE. Het zijn aangename winkels en ze hebben er alle merken (oké
nee, niet allemaal, maar er staan hele rijen echte Nutella in de rayons, dat
zegt toch genoeg) die ze bij Delhaize ook hebben, met het verschil dat het hier
allemaal veel goedkoper is. Ik had bijvoorbeeld een halve kg gehakt, een
2literfles Fanta, een halve kg druiven, Ferrero Rochers, een pot Nutella, een
paar versgebakken ovenbroodjes, en een megapot Boursin-met-fijne-kruiden voor
nog geen 10 euro!
Oh, nog iets over eten: in België eet ik niet vaak Kebab of Pita of zoiets,
ofwel met lange tanden, das können vielen unter euch bestätigen. Aber hier heb
ik woensdagavond, nadat ik ontdekt had dat ik geen warm eten in huis had, een
Dönor Kebab-kraampje op mijn straat gezien, en.. MY GOD. Iedereen moet met zijn
allen naar de Hindenburgdamm komen! Echt, de lekkerste, meest verse Dönor Kebab
OOIT. Ik ben eigenlijk niet objectief
want ik heb misschien in heel mijn leven al 10 keer een Kebab gegeten, maar
geloof mij, zo lekker als die van dat kraampje bestaan er in België niet!
Nu ik toch over eten bezig ben, kan ik misschien direct alles vertellen wat ik
daarover te zeggen heb: ik heb een pot versgemaakte abrikozenconfituur van mijn
liefste oma meegekregen, die na vier dagen al halfleeg is. ZO lekker! Dus,
mama, marraine, Cynthia, brengen jullie nog een beetje confituur mee als
jullie naar hier komen?!
Donderdag zijn Charlotte en ik opnieuw naar info-dingen aan de FU geweest, maar
deze keer was het zo een compleet overbodige rondleiding (aangezien wij al 13
keer overal naartoe geweest waren voor al die administratie, wisten we alles al
zijn), dus toen zijn we in de Mensa gaan eten. Het restaurant in de
universiteit dus. En awel hé! Iedereen die zegt dat schnitzels vies zijn is
fout! Daar heb ik de lekkerste schnitzel OOIT gegeten, mmm. En voor een
studentenprijsje! Het is daar precies een all-in hotel, met vegetarische
schotels, pastaschotels, vlees- en visschotels, en dan nog vers belegde
broodjes ook. En dan heb ik nog niet eens de desserts vermeld.. Ik ga mij echt
moeten inhouden of ik ga 10 kg zwaarder wegen als ik terug naar België kom!
In de namiddag zijn we drie keer opnieuw naar een andere infobalie gestuurd. (In het hoofdgebouw van
de FU: Guten Tag, *legt probleem uit* Ah, aber dann musst ihr nach der Iltistraße
1 gehen. *gaan naar de Iltistraße, wachten daar 2uur, mogen uiteindelijk toch binnen
in bureau*: Oh tut mir Leid, Erasmus ist nicht hier, dann musst ihr nach der
Brümmerstraße 52 gehen. *frustratie na 2uur wachten, maar gaan braaf naar Brümmerstraße,
komen daar toe* Oh, aber heute sind die Vertreter des Erasmusbüros in der
Habelschwerdter Allee. In Hörsaal
1a. *GODVERDOMME* (Habelschwerdter Allee is het hoofdgebouw, dus basically
vanwaar wij kwamen)
Bon, eind goed al goed, onze Confirmation of Arrival is getekend, ingescand en
naar het Erasmusbureau in Gent gestuurd. Maar WAT een organisatie daar, echt
serieus. De Blandijn kan er ook wat van, maar daar is alles nog relatief klein:
de FU is echt reusachtig groot, de campussen lijken op kaartjes dicht bij
elkaar te liggen, maar als je te voet die afstanden moet doen.. Alles is daar
echt zo groot! Ik ben benieuwd naar wanneer de lessen gaan beginnen, joepie! Neen,
dat was geen ironische uitroep van
enthousiasme, ik heb namelijk een heel vak over Charles Dickens, een ander vak
enkel en alleen over de Holocaust, en nog een vak (my personal favorite) over
J.R.R. Tolkien!
Gisterenavond was er een Erasmus-party in het centrum van de stad, en het
positieve aan zon party is dat je veel mensen leert kennen, mensen in
dezelfde situatie, die ook nieuw zijn in Berlijn. Het negatieve is dat de
muziek echt op niks trekt. Maar echt serieus, ik stond daar op de duur met een
gezicht tot op de grond (stimmt s, Charlotte?) omdat het zo een slechte muziek
was. Na 8 of 9 slechte, saaie, oude, onbekende,
niet-om-op-te-dansen-bestemde-liedjes, hoorde ik af en toe één of twee liedjes
die ze bij ons ook draaien (212 van Azaelia Banks en Euphoria zijn de enige
twee die ik mij kan herinneren!). Jamaar nee he, zo niet. Volgende keer gaan we
iets zoeken dat niet voor Erasmussers bestemd is, maar waar de echte Duitse,
Berlijnse Leute uitgaat. Dat gaat veeeeeele beter zijn ;) PLUS dan is het nog
educatief verantwoord: dan spreken we Duits. Want met Poolse, Spaanse,
Italiaanse en Amerikaanse studenten Duits praten is natuurlijk niet echt
bevorderlijk om een foutloze grammatica op te bouwen.. Also, gelukkig was
Charlotte bij mij en ik bij haar, anders hadden we ons waarschijnlijk nogal
heel erg verveeld. Wat we dus niet gedaan hebben op de terugweg naar huis: je
ziet echt de raarste dingen in de S- en U-Bahn na 23uur s avonds. Iedereen
loopt met halve liters bier rond, daklozen met elk een hond liggen in groepen
van vijf in de stations op de grond te slapen (DRONKEN daklozen: dan vraag je
je af waar je euro naartoe gaat als je hem of haar dan eens iets geeft: drank
dus), oude mannen die erg dubbelzinnige bewegingen maken als je naar hen kijkt,
. En het meest frappante: gisteren hebben we ratten gezien! We stonden aan één
van de sporen van de Alexanderplatz S-Bahn, en ineens wijst Charlotte naar iets
een paar meter verder: een belachelijk, maar echt belàchelijk grote rat liep
over het spoor. Ze dook achter een ander stukje, waar blijkbaar al een andere
rat zat, want ineens vliegen er twee gigantisch grote ratten 20cm omhoog, de
lucht in, ondertussen een vies schril geluid makend. En toen heb ik het bijna
op een lopen gezet: everybody knows dat ik al doodsbang ben van een kleine
muis, dus je moet je dan mijn gezicht eens voorstellen als daar ineens op een
paar meter afstand twee dikke grote ratten aan het vechten zijn.. JEGH,
degoutant.
Oké ander onderwerp, ik krijg namelijk weer koude rillingen! Een uurtje geleden
heb ik samen gegeten met mijn twee verhuurders: Silke, een toffe madam van
begin in de 40, en Mike, haar Ethiopische, goedlachse echtgenoot. Ze hebben
verse Ungargulash (Hongaarse Goulash dus) gemaakt, en het was superlekker! Ich bin satt. Goulash
frisch bereitet von den Vermietern: es sind wirklich sehr tolle Leute! Ik ga de komende weken in mijn eentje oefenen
en dan kan ik hopelijk ook eens iets voor hen koken. En dat oefenen zal nodig
zijn, want ik ben er vandaag weer bijna in geslaagd om roerei te laten
aanbranden.. Wat niet betekende dat het niet smaakte: ajuin, spek, champignons
en eitjes. Goed gedaan Manu, al zeg ik het zelf. En damn, nu ben ik wéér over
eten bezig!
Eeeeen dan nog een kleine danke schön aan een paar mensen: Saar, dankzij u ken ik het Jack Wolfskin-merk
en weet ik nu dat dat winterjassen zijn van extreem goede kwaliteit. En aan
mama, omdat ik zo een jas van tamelijk veel (oké, veel veel) geld mocht kopen.
Ik heb hem al veel aan gehad, voor de kou s avonds is die jas lekker warm
(zelfs nog TE warm, dus ik kijk er al naar uit om hem te dragen bij 0°C en
minder) en hij kan ook zotgoed tegen de regen, dus ik heb hem al twee dagen
gebruikt als regenscherm om mijn haar en rugzak mee droog te houden :D Dat is
hier trouwens precies een gekend merk, er lopen heel veel mensen met jassen of
rugzakken van Jack Wolfskin rond. Het valt mij echt op dat de mensen dat hier
veel meer dragen dan in België!
Wat hier ook veel meer gebruikt wordt dan in België is het openbaar vervoer. Ik
ben het transport al heel erg gewend nu: drie dagen geleden nam ik nog bij mijn
metroplan bij elke halte van elke S- of
U-Bahn waar ik passeerde: vandaag ben ik op automatische piloot op de U9
richting Rathaus Steglitz gestapt, om vandaar 10minuten de bus naar mijn huis
te nemen.
Ook aan het Duits habe ich mich sehr rasch gewöhnt: ik moet totaal niet meer
nadenken over hetgeen ik aan het zeggen ben, het komt automatisch uit mijn
mond! :D Ik kijk ernaar uit om over vier maanden Duits te praten alsof het mijn
moedertaal is. Over Duits gesproken, nu ga ik een beetje Duitse tv kijken. Ik
ben benieuwd om verhalen van Gent en mijn thuisomgeving te horen, dus tot op
skype allemaal!
PS: tip voor de lezers onder ons: Nouveau Riche van Daisy Goodwin = aanrader!
Warning: Deze blog zal niet
bestaan uit academische woordenschat en grammatica, ik typ gewoon wat ik denk
en wat ik wil zeggen. Maar jullie zullen dat wel appreciëren, mijn terloopse
commentaar er af en toe tussen gesmeten en zo ;)
Amai amai amai, ik dacht dat de Blandijnberg-organisatie voor stresssituaties
kon zorgen, maar ik heb dit weekend toch serieus mijn ogen opengetrokken in
Duitsland..
There had been a small change of plans, zoals Charlotte al vermeld had in haar
eerste blogbericht. Oké, een very, very big change of plans: ik kreeg enkele
dagen voor mijn vertrek naar Berlijn, een e-mail van de kotbaas dat ik niet in
de kamer mocht (wegens een afkeuring i.v.m. brandveiligheid of zoiets). Ik
mocht van hem eventjes meer dan een maand in een jeugdherberg gaan wonen, hoe
vriendelijk was dat wel. Gevolg: grootste paniekaanval (zeg maar huilbui) sinds
jaren, direct gevolgd door een dagenlange, belachelijk intensieve zoektocht
naar een nieuwe kamer in Berlijn. Bellen, smsen, mailen, aanvragen doen, op
alle mogelijke manieren heb ik gezocht. Maar die stomme Duitsers (oké, ich
liebe Deutschland und deutsche Leute, maar toen kon ik ze echt allemaal
doodschieten) zijn a) zo onbeleefd om niet te antwoorden en je dus gewoon in
het ongewisse te laten over die vrije kamer, ofwel b) willen ze een afspraak
met je maken voor een interview. Als je hen aanstaat krijg je de kamer, zo
niet.. Zoek maar verder.
Maar dus.
De avond voor mijn papa en ik naar Berlijn zouden vertrekken (met de auto
800km), kreeg ik antwoord op één van de mails die ik gestuurd had, direct heel
concreet. Ik mocht de waarborg van 500euro + eerste maandhuur van 350 euro
storten op een rekeningnummer, en dan zou die persoon vanuit Engeland de
sleutel van haar kot in Berlijn opsturen naar het hotel waar ik dan verbleef
(in Berlijn dus). Zij woonde en werkte in de UK. Ik ben natuurlijk niet
helemààl achterlijk, dus ik wou die 850 euro niet storten en zei dat dat veel
te veel in één keer was. Maar toen kreeg Julia een goed idee en zei ze dat ik
via Western Union op MIJN naam 850 euro moest storten, en dan moest ik een
printscreen van het bewijsje van die storting naar haar mailen, waarop zij het
contract zou opstellen en mij tegelijkertijd via DHL de sleutel sturen. En wat
doet naïeve Manu, in de veronderstelling van ahja, het staat op mijn naam, dus
alleen ik kan dat geld gaan afhalen, 500 euro waarborg (ik wou geen 850 in één
keer overschrijven) storten natuurlijk. Alles in orde volgens Julia, nu moest
ik nog juist mijn gegevens geven die ze dan in het contract zou verwerken, en
dan ging ik de sleutel en het contract opgestuurd krijgen. Dus ik geef mijn
naam, achternaam, telefoonnummer, adres en.. Jawel, nummer van mijn
identiteitskaart. Precies de gegevens die je nodig hebt om een ID-kaart te
vervalsen.
Om nog een heel lang verhaal kort te maken: die sleutel en het contract zijn
nooit aangekomen in het hotel in Berlijn, maar mijn papa heeft wel 500 euro van
zijn Visa-kaart zien afgehaald worden. We zijn de eerste avond in Berlijn meteen naar
de politie gegaan (echt übervriendelijke mensen, een wereld van verschil met de
Belgische politieagenten!) en daar deden ze bijna allemaal een volmaakte
facepalm-move toen ik dit verhaal vertelde. Aiaiai
neen toch, NOOIT dingen overschrijven via Western Union.. Op zich is dat een
hele goeie organisatie/bank, maar die wordt heel erg misbruikt door Russische
hackers en maffia. Dat geld zie je nooit meer terug. Auwtch, echt pijnlijk
om dit te horen te krijgen. Papa en ik hebben toen 3 uur in het politiebureau
gezeten, ik heb al de mails en skype-gesprekken van mijzelf en die zogezegde
Julia (die dus IRL een Russische oplichter is) doorgestuurd en er is meteen een
officiële internationale aanklacht ingediend. Natuurlijk, tegen dat de politie
die bende kan oppakken zijn mijn toekomstige kleinkinderen waarschijnlijk al
gestorven. Wij dus met een ongelofelijk slecht en onwerkelijk gevoel terug naar
ons hotel. Dit kon toch niet echt gebeurd zijn, oké, in de films gebeurden zon
dingen vaak, maar toch niet ECHT?! Wel dus.
De tweede dag in Berlijn was een zeer drukke dag: ik heb een twintigtal mensen en
een paar bureaus gecontacteerd (ocharme, mijn papa zal nog een serieuze
rekening krijgen) en dan geprobeerd om daar diezelfde dag nog Besichtigungstermine
mee te maken (Dummies in Duits: afspraken/interviews om dus te kijken of het
klikt tussen huurder en verhuurder). Ik moést en zou één van deze kamers
hebben, de ligging en de prijs kon mij al niet meer schelen. Want ja, papa
vertrok anderhalve dag later alweer naar België, en ik kon toch moeilijk met
mijn 20 koffers in een jeugdherberg verblijven? Dus ik was echt wanhopig,
bereid om 500 euro per maand te betalen aan een kamer.
Jammer voor mij dat al die kamers toevallig altijd al beloofd waren aan de
persoon die net voor mij een afspraak had. Maar dan had ik zaterdagavond een
afspraak in Lichterfelde, geregeld door het verhuurbureau Home Company: papa en
ik gingen kijken naar een kamer die door een getrouwd koppel verhuurd werd. Wat
bleek? Supermooie kamer, extreem goede ligging (met de bus 15minuten tot aan de
Freie Universität Berlin!!), hele vriendelijke mensen en slechts, hou u vast,
250 euro per maand! Ik heb Silke en haar
man het Russische-oplichterij-verhaal gedaan en zij waren oprecht geschokt en
vonden dat ik zoiets niet verdiende. En dan, de ochtend erna, hebben we het
contract getekend!
Zondagmiddag vertrok papa terug naar huis, en toen ben ik even naar de
Berlijnse marathon gaan kijken. (Trouwens, de eerste Belg kwam als 25e
loper toe, en er waren meer dan 40.000 lopers!) De nacht heb ik dan
doorgebracht in een jeugdherberg, naar Harry Potter gekeken op mijn laptop, en
deze voormiddag heb ik de bus genomen tot mijn huidige, permanente kamer. Ik
ben echt blij dat ik hier zit, het zijn superlieve mensen, ze hebben vanavond
verse spaghetti voor mij gemaakt en we hebben twee uur aan tafel gezeten,
pratend en lachend. Yes, auf Deutsch. B-)
Ik ben blij dat ik ondertussen al een paar mensen via skype gesproken heb, ich
liebe euch, aber das weißt ihr schon natürlich. Ik ga nu slapen na een eerste
update over mijn avontuur in Berlijn. Misschien nog een kleine boodschap om mee
te geven:hoeveel tegenslag je ook hebt (en hoeveel geld je ook verliest), alles
komt uiteindelijk wel goed.
