Hallo beste vriendjes! Ik moet mijn tweede blogbericht weeral beginnen met mijn veelgebruikt stopwoordje: AMAI. Amai, het is hier precies regenseizoen in Berlijn. De laatste paar dagen was het nog tamelijk goed weer, gewoon af en toe eens een stortbui (maar dat kennen we natuurlijk ook in België).. Maar deze namiddag was het wel iets extremer dan een gewone stortbui: op tien minuten zag de hele lucht opeens donker, donkergrijs (bijna zwart) en mijn kamer was plots helemaal verduisterd. Ik ging buiten op het terras eens gaan kijken: nog geen 10 seconden later begon het daar te gieten alsof het al in jaren niet meer geregend had en nu ineens al dat opgeslagen water eruit moest. Alle auto’s stonden stil (en het wil véél zeggen als Duitsers zelfs bij groen licht niet doorrijden) en er stond op een paar minuten tijd, zonder overdrijven, echt tien centimeter water op de straten. Toen moest ik ineens aan het volgende liedje denken: ‚da draußen ziehen die schwarzen Wolken auf, ich muss durch den Monsun, hinter die Welt, ans Ende der Zeit, bis kein Regen mehr fällt‘.. Ja, Tokio Hotel. En nu krijg ik dat liedje natuurlijk al twee uur niet meer uit mijn hoofd. Anyway, er bestaat een link (dit vermeld ik even, voor diegenen die mij direct weer zouden beschuldigen van onlogische verbanden trekken): regen à moesson. :D
Dat dus over vandaag. De afgelopen paar dagen waren echt heel hectisch en druk, dinsdag een eerste infodag/infosessie/uit de hand gelopen administratie-organisatie aan de Freie Universität (FU).  Gelukkig moest ik deze lange dag niet alleen doorstaan en was mijn Kollege- flämische Studentin Charlotte er steeds bij. Van 10 uur in de voormiddag tot 18uur ’s avonds zijn we bezig geweest met van hier naar daar lopen, vijftien soorten documenten laten ondertekenen en stempelen, lijsten invullen, gegevens aanpassen, in rijen staan wachten, 230euro geld afhalen voor een semesterticket, …. Dat semesterticket is trouwens de beste uitvinding ooit: 180 euro voor zes maanden openbaar vervoer (en dan echt ALLE soorten openbaar vervoer: S-Bahn, U-Bahn, treinen, bussen) en 50 Euro die je zogezegd ‘vrijwillig’ afgeeft aan de FU, en deze 50 euro wordt dan gebruikt om accommodatie te zoeken voor Erasmusstudenten aan de FU. (Van die organisatie voor accommodatie heb ik anders niet veel gemerkt toen ik deze mensen mailde met mijn probleem vorige week..) Anyways, het was dus een hele drukke dag, want na al dit geregel zijn Charlotte en ik nog een heel winkelcentrum doorgecrosst, op zoek naar gsm-kaarten waarmee we naar België konden smsen, en eten om die avond te maken.
Over eten gesproken: ik heb hier een perfecte vervangwinkelketen voor Delhaize gevonden: ‘REWE’. Het zijn aangename winkels en ze hebben er alle merken (oké nee, niet allemaal, maar er staan hele rijen echte Nutella in de rayons, dat zegt toch genoeg) die ze bij Delhaize ook hebben, met het verschil dat het hier allemaal veel goedkoper is. Ik had bijvoorbeeld een halve kg gehakt, een 2literfles Fanta, een halve kg druiven, Ferrero Rochers, een pot Nutella, een paar versgebakken ovenbroodjes, en een megapot Boursin-met-fijne-kruiden voor nog geen 10 euro!
Oh, nog iets over eten: in België eet ik niet vaak Kebab of Pita of zoiets, ofwel met lange tanden, das können vielen unter euch bestätigen. Aber hier heb ik woensdagavond, nadat ik ontdekt had dat ik geen warm eten in huis had, een Dönor Kebab-kraampje op mijn straat gezien, en.. MY GOD. Iedereen moet met zijn allen naar de Hindenburgdamm komen! Echt, de lekkerste, meest verse Dönor Kebab OOIT.  Ik ben eigenlijk niet objectief want ik heb misschien in heel mijn leven al 10 keer een Kebab gegeten, maar geloof mij, zo lekker als die van dat kraampje bestaan er in België niet!
Nu ik toch over eten bezig ben, kan ik misschien direct alles vertellen wat ik daarover te zeggen heb: ik heb een pot versgemaakte abrikozenconfituur van mijn liefste oma meegekregen, die na vier dagen al halfleeg is. ZO lekker! Dus, mama, marraine, Cynthia, … brengen jullie nog een beetje confituur mee als jullie naar hier komen?!
Donderdag zijn Charlotte en ik opnieuw naar info-dingen aan de FU geweest, maar deze keer was het zo een compleet overbodige rondleiding (aangezien wij al 13 keer overal naartoe geweest waren voor al die administratie, wisten we alles al zijn), dus toen zijn we in de Mensa gaan eten. Het restaurant in de universiteit dus. En awel hé! Iedereen die zegt dat schnitzels vies zijn is fout! Daar heb ik de lekkerste schnitzel OOIT gegeten, mmm. En voor een studentenprijsje! Het is daar precies een all-in hotel, met vegetarische schotels, pastaschotels, vlees- en visschotels, en dan nog vers belegde broodjes ook. En dan heb ik nog niet eens de desserts vermeld.. Ik ga mij echt moeten inhouden of ik ga 10 kg zwaarder wegen als ik terug naar België kom!
In de namiddag zijn we drie keer opnieuw naar een andere infobalie gestuurd. (In het hoofdgebouw van de FU: ‘Guten Tag, *legt probleem uit* ‘Ah, aber dann musst ihr nach der Iltistraße 1 gehen.’ *gaan naar de Iltistraße, wachten daar 2uur, mogen uiteindelijk toch binnen in bureau*: ‘Oh tut mir Leid, Erasmus ist nicht hier, dann musst ihr nach der Brümmerstraße 52 gehen’. *frustratie na 2uur wachten, maar gaan braaf naar Brümmerstraße, komen daar toe* ‘Oh, aber heute sind die Vertreter des Erasmusbüros in der Habelschwerdter Allee. In Hörsaal 1a.’ *GODVERDOMME* (Habelschwerdter Allee is het hoofdgebouw, dus basically vanwaar wij kwamen)
Bon, eind goed al goed, onze Confirmation of Arrival is getekend, ingescand en naar het Erasmusbureau in Gent gestuurd. Maar WAT een organisatie daar, echt serieus. De Blandijn kan er ook wat van, maar daar is alles nog relatief klein: de FU is echt reusachtig groot, de campussen lijken op kaartjes dicht bij elkaar te liggen, maar als je te voet die afstanden moet doen.. Alles is daar echt zo groot! Ik ben benieuwd naar wanneer de lessen gaan beginnen, joepie! Neen, dat was geen ironische uitroep  van enthousiasme, ik heb namelijk een heel vak over Charles Dickens, een ander vak enkel en alleen over de Holocaust, en nog een vak (my personal favorite) over J.R.R. Tolkien!
Gisterenavond was er een Erasmus-party in het centrum van de stad, en het positieve aan zo’n ‘party’ is dat je veel mensen leert kennen, mensen in dezelfde situatie, die ook nieuw zijn in Berlijn. Het negatieve is dat de muziek echt op niks trekt. Maar echt serieus, ik stond daar op de duur met een gezicht tot op de grond (stimmt ‘s, Charlotte?) omdat het zo een slechte muziek was. Na 8 of 9 slechte, saaie, oude, onbekende, niet-om-op-te-dansen-bestemde-liedjes, hoorde ik af en toe één of twee liedjes die ze bij ons ook draaien (212 van Azaelia Banks en Euphoria zijn de enige twee die ik mij kan herinneren!). Jamaar nee he, zo niet. Volgende keer gaan we iets zoeken dat niet voor Erasmussers bestemd is, maar waar de echte Duitse, Berlijnse Leute uitgaat. Dat gaat veeeeeele beter zijn ;) PLUS dan is het nog educatief verantwoord: dan spreken we Duits. Want met Poolse, Spaanse, Italiaanse en Amerikaanse studenten Duits praten is natuurlijk niet echt bevorderlijk om een foutloze grammatica op te bouwen.. Also, gelukkig was Charlotte bij mij en ik bij haar, anders hadden we ons waarschijnlijk nogal heel erg verveeld. Wat we dus niet gedaan hebben op de terugweg naar huis: je ziet echt de raarste dingen in de S- en U-Bahn na 23uur ’s avonds. Iedereen loopt met halve liters bier rond, daklozen met elk een hond liggen in groepen van vijf in de stations op de grond te slapen (DRONKEN daklozen: dan vraag je je af waar je euro naartoe gaat als je hem of haar dan eens iets geeft: drank dus), oude mannen die erg dubbelzinnige bewegingen maken als je naar hen kijkt, …. En het meest frappante: gisteren hebben we ratten gezien! We stonden aan één van de sporen van de Alexanderplatz S-Bahn, en ineens wijst Charlotte naar iets een paar meter verder: een belachelijk, maar echt belàchelijk grote rat liep over het spoor. Ze dook achter een ander stukje, waar blijkbaar al een andere rat zat, want ineens vliegen er twee gigantisch grote ratten 20cm omhoog, de lucht in, ondertussen een vies schril geluid makend. En toen heb ik het bijna op een lopen gezet: everybody knows dat ik al doodsbang ben van een kleine muis, dus je moet je dan mijn gezicht eens voorstellen als daar ineens op een paar meter afstand twee dikke grote ratten aan het vechten zijn.. JEGH, degoutant.
Oké ander onderwerp, ik krijg namelijk weer koude rillingen! Een uurtje geleden heb ik samen gegeten met mijn twee verhuurders: Silke, een toffe madam van begin in de 40, en Mike, haar Ethiopische, goedlachse echtgenoot. Ze hebben verse ‘Ungargulash’ (Hongaarse Goulash dus) gemaakt, en het was superlekker! Ich bin satt. Goulash frisch bereitet von den Vermietern: es sind wirklich sehr tolle Leute! Ik ga de komende weken in mijn eentje oefenen en dan kan ik hopelijk ook eens iets voor hen koken. En dat oefenen zal nodig zijn, want ik ben er vandaag weer bijna in geslaagd om roerei te laten aanbranden.. Wat niet betekende dat het niet smaakte: ajuin, spek, champignons en eitjes. Goed gedaan Manu, al zeg ik het zelf. En damn, nu ben ik wéér over eten bezig!
Eeeeen dan nog een kleine danke schön aan een paar mensen:  Saar, dankzij u ken ik het Jack Wolfskin-merk en weet ik nu dat dat winterjassen zijn van extreem goede kwaliteit. En aan mama, omdat ik zo een jas van tamelijk veel (oké, veel veel) geld mocht kopen. Ik heb hem al veel aan gehad, voor de kou ’s avonds is die jas lekker warm (zelfs nog TE warm, dus ik kijk er al naar uit om hem te dragen bij 0°C en minder) en hij kan ook zotgoed tegen de regen, dus ik heb hem al twee dagen gebruikt als regenscherm om mijn haar en rugzak mee droog te houden :D Dat is hier trouwens precies een gekend merk, er lopen heel veel mensen met jassen of rugzakken van Jack Wolfskin rond. Het valt mij echt op dat de mensen dat hier veel meer dragen dan in België!
Wat hier ook veel meer gebruikt wordt dan in België is het openbaar vervoer. Ik ben het transport al heel erg gewend nu: drie dagen geleden nam ik nog bij mijn metroplan bij elke halte  van elke S- of U-Bahn waar ik passeerde: vandaag ben ik op automatische piloot op de U9 richting Rathaus Steglitz gestapt, om vandaar 10minuten de bus naar mijn huis te nemen.
Ook aan het Duits habe ich mich sehr rasch gewöhnt: ik moet totaal niet meer nadenken over hetgeen ik aan het zeggen ben, het komt automatisch uit mijn mond! :D Ik kijk ernaar uit om over vier maanden Duits te praten alsof het mijn moedertaal is. Over Duits gesproken, nu ga ik een beetje Duitse tv kijken. Ik ben benieuwd om verhalen van Gent en mijn thuisomgeving te horen, dus tot op skype allemaal!


PS: tip voor de lezers onder ons: Nouveau Riche van Daisy Goodwin = aanrader!

06-10-2012 om 20:25 geschreven door Manu Desmet  

Warning: Deze blog zal niet bestaan uit academische woordenschat en grammatica, ik typ gewoon wat ik denk en wat ik wil zeggen. Maar jullie zullen dat wel appreciëren, mijn terloopse commentaar er af en toe tussen gesmeten en zo ;)

Amai amai amai, ik dacht dat de Blandijnberg-organisatie voor stresssituaties kon zorgen, maar ik heb dit weekend toch serieus mijn ogen opengetrokken in Duitsland..
There had been a small change of plans, zoals Charlotte al vermeld had in haar eerste blogbericht. Oké, een very, very big change of plans: ik kreeg enkele dagen voor mijn vertrek naar Berlijn, een e-mail van de kotbaas dat ik niet in de kamer mocht (wegens een afkeuring i.v.m. brandveiligheid of zoiets). Ik mocht van hem eventjes meer dan een maand in een jeugdherberg gaan wonen, hoe vriendelijk was dat wel. Gevolg: grootste paniekaanval (zeg maar huilbui) sinds jaren, direct gevolgd door een dagenlange, belachelijk intensieve zoektocht naar een nieuwe kamer in Berlijn. Bellen, smsen, mailen, aanvragen doen, op alle mogelijke manieren heb ik gezocht. Maar die stomme Duitsers (oké, ich liebe Deutschland und deutsche Leute, maar toen kon ik ze echt allemaal doodschieten) zijn a) zo onbeleefd om niet te antwoorden en je dus gewoon in het ongewisse te laten over die ‘vrije kamer’, ofwel b) willen ze een afspraak met je maken voor een interview. Als je hen aanstaat krijg je de kamer, zo niet.. Zoek maar verder.
Maar dus.
De avond voor mijn papa en ik naar Berlijn zouden vertrekken (met de auto 800km), kreeg ik antwoord op één van de mails die ik gestuurd had, direct heel concreet. Ik mocht de waarborg van 500euro + eerste maandhuur van 350 euro storten op een rekeningnummer, en dan zou die persoon vanuit Engeland de sleutel van haar kot in Berlijn opsturen naar het hotel waar ik dan verbleef (in Berlijn dus). Zij “woonde en werkte in de UK”. Ik ben natuurlijk niet helemààl achterlijk, dus ik wou die 850 euro niet storten en zei dat dat veel te veel in één keer was. Maar toen kreeg “Julia” een goed idee en zei ze dat ik via Western Union op MIJN naam 850 euro moest storten, en dan moest ik een printscreen van het bewijsje van die storting naar haar mailen, waarop zij het contract zou opstellen en mij tegelijkertijd via DHL de sleutel sturen. En wat doet naïeve Manu, in de veronderstelling van ‘ahja, het staat op mijn naam, dus alleen ik kan dat geld gaan afhalen’, 500 euro waarborg (ik wou geen 850 in één keer overschrijven) storten natuurlijk. Alles in orde volgens “Julia”, nu moest ik nog juist mijn gegevens geven die ze dan in het contract zou verwerken, en dan ging ik de sleutel en het contract opgestuurd krijgen. Dus ik geef mijn naam, achternaam, telefoonnummer, adres en.. Jawel, nummer van mijn identiteitskaart. Precies de gegevens die je nodig hebt om een ID-kaart te vervalsen.
Om nog een heel lang verhaal kort te maken: die sleutel en het contract zijn nooit aangekomen in het hotel in Berlijn, maar mijn papa heeft wel 500 euro van zijn Visa-kaart zien afgehaald worden.  We zijn de eerste avond in Berlijn meteen naar de politie gegaan (echt übervriendelijke mensen, een wereld van verschil met de Belgische politieagenten!) en daar deden ze bijna allemaal een volmaakte facepalm-move toen ik dit verhaal vertelde. Aiaiai neen toch, NOOIT dingen overschrijven via Western Union.. Op zich is dat een hele goeie organisatie/bank, maar die wordt heel erg misbruikt door Russische hackers en maffia. Dat geld zie je nooit meer terug. Auwtch, echt pijnlijk om dit te horen te krijgen. Papa en ik hebben toen 3 uur in het politiebureau gezeten, ik heb al de mails en skype-gesprekken van mijzelf en die zogezegde Julia (die dus IRL een Russische oplichter is) doorgestuurd en er is meteen een officiële internationale aanklacht ingediend. Natuurlijk, tegen dat de politie die bende kan oppakken zijn mijn toekomstige kleinkinderen waarschijnlijk al gestorven. Wij dus met een ongelofelijk slecht en onwerkelijk gevoel terug naar ons hotel. Dit kon toch niet echt gebeurd zijn, oké, in de films gebeurden zo’n dingen vaak, maar toch niet ECHT?! Wel dus.
De tweede dag in Berlijn was een zeer drukke dag: ik heb een twintigtal mensen en een paar bureaus gecontacteerd (ocharme, mijn papa zal nog een serieuze rekening krijgen) en dan geprobeerd om daar diezelfde dag nog Besichtigungstermine mee te maken (Dummies in Duits: afspraken/interviews om dus te kijken of het klikt tussen huurder en verhuurder). Ik moést en zou één van deze kamers hebben, de ligging en de prijs kon mij al niet meer schelen. Want ja, papa vertrok anderhalve dag later alweer naar België, en ik kon toch moeilijk met mijn 20 koffers in een jeugdherberg verblijven? Dus ik was echt wanhopig, bereid om 500 euro per maand te betalen aan een kamer.
Jammer voor mij dat al die kamers toevallig altijd al beloofd waren aan de persoon die net voor mij een afspraak had. Maar dan had ik zaterdagavond een afspraak in Lichterfelde, geregeld door het verhuurbureau Home Company: papa en ik gingen kijken naar een kamer die door een getrouwd koppel verhuurd werd. Wat bleek? Supermooie kamer, extreem goede ligging (met de bus 15minuten tot aan de Freie Universität Berlin!!), hele vriendelijke mensen en slechts, hou u vast, 250 euro per maand!  Ik heb Silke en haar man het Russische-oplichterij-verhaal gedaan en zij waren oprecht geschokt en vonden dat ik zoiets niet verdiende. En dan, de ochtend erna, hebben we het contract getekend!
Zondagmiddag vertrok papa terug naar huis, en toen ben ik even naar de Berlijnse marathon gaan kijken. (Trouwens, de eerste Belg kwam als 25^e loper toe, en er waren meer dan 40.000 lopers!) De nacht heb ik dan doorgebracht in een jeugdherberg, naar Harry Potter gekeken op mijn laptop, en deze voormiddag heb ik de bus genomen tot mijn huidige, permanente kamer. Ik ben echt blij dat ik hier zit, het zijn superlieve mensen, ze hebben vanavond verse spaghetti voor mij gemaakt en we hebben twee uur aan tafel gezeten, pratend en lachend. Yes, auf Deutsch. B-)
Ik ben blij dat ik ondertussen al een paar mensen via skype gesproken heb, ich liebe euch, aber das weißt ihr schon natürlich. Ik ga nu slapen na een eerste update over mijn avontuur in Berlijn. Misschien nog een kleine boodschap om mee te geven:hoeveel tegenslag je ook hebt (en hoeveel geld je ook verliest), alles komt uiteindelijk wel goed.


Liebe Grüße aus Berlin,
Manu

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Manu Desmet  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

20-09-2012 om 23:36 geschreven door