Graspop. Een festival voor de "gewone metalhead" bij uitstek. Geen festival om iets anders dat niet met het genre te maken heeft te boeken zou je denken? Denk maar verkeerd, want Skapunkformatie LESS THAN JAKE en Punkcoverpioniers ME FIRST AND THE GIMME GIMMES stonden (verkeerdelijk?) geboekt voor dit jaarlijks wederkerend metaalfestijn. Vrijdagmiddag nog de keuze maken om alsnog af te zakken voor bovengenoemde bands is niet evident dus alles werd uit de kast gehaald om alsnog aan een ticket te geraken aangezien de voorverkoop geeindigd is, en ik het toch niet zag zitten om er 75 euro aan neer te tellen aan de kassa, toch maar een ticket opgesnord op internet. Gelukkig voor mij vond'k na niet lang speuren toch nog een ticket dus nu was het gewoon afzakken tot Dessel.
Eerste band die dag voor mij was STONE SOUR het bandje rond slipknotfrontman Corey taylor die voor deze gelegenheid het introdeuntje van Europe's "the final countdown" na 10 sec liet afvoeren om met een geweldige "beuk" alles op alles te zetten. Wel de "beuk" om het maar eventjes te zeggen kwam spijtiggenoeg niet, het bombastische probeersel bleef hangen tussen 3 doors down en papa roach. Ondanks het (wellicht door slipknot geinspireerde) opjuttende gedrag van Corey. Niets voor deze weide dus maar wie toch afgezakt kwam voor radiosingle "Bother" kwam bedrogen uit, het werd uiteindelijk een andere ballade met de gevleugelde woorden "het gaat hier om de muziek, niet om de stijl die we brengen". De fout die journalisten volgens velen dikwijls maken door slipknot en stone sour te gaan vergelijken kwam toch niet zo geheel bedrogen uit. Meer nog, ik zou zelfs durven stellen dat Stone Sour toch meer als een "Slipknot light versie" overkomt.
Als tweede band die dag hadden we LIFE OF AGONY. Deze band ken ik alleen van reputatie en qua sound, maar deze kwam dankzij frontman Keith Caputo toch niet in het zelfde straatje te zitten als Stone sour. Ook al gaan de nr's over depressie's (river runs red) en drugs (Weeds, Heroin dreams) dit is wel een band waar je blijft naar kijken, want deze Crossoverband uit Brooklyn, New York komt zowel lomp als snel en snoeihard aanzetten. Naar ouwe getrouwen zoals Pantera en recenter Sepultura (de Max Cavalera periode weliswaar) beuken zij hun weg naar het publiek toe. En als het shirtje van Keith uitgaat weet je wel hoe laat dat het is. Het enige minpunt dat ik kan bespeuren is dat het geluid aan de main stage soms "wegwaait" en "naar je toe" komt waaien, maar dat wijt ik aan verkeerd opstellen van de boxen (die laat je dus niet in het midden van de lucht bengelen met forse winden dames en heren organisatoren!)
Dan maar op naar iets vrolijker en iets beweegbaarder, namelijk 1 van de bands waarvoor ik gekomen was: LESS THAN JAKE. En ook al staan ze niet écht op hun plaats op dit fesitval, dat laat hun niet deren en ze gaan er vol voor. Het holle geluid in de tent waardoor het geluid niet zo goed overkwam maar toch met de grapjes en sneertjes naar het (jeugdige) metalpubliek deed meerdere mensen glimlachen want het kan niet altijd stoer en metaalachtig zijn nietwaar? Toch met de nodige respect en met de nodige nr's ("welcome to the new south" en "all my best friends are metalheads") kwam ook deze sneltrein tot stilstand om plaats te maken voor de volgende act.
En deze was dan DROWNING POOL, waar ik toch wel iets van verwachtte en ook tegelijkertijd weer niet. Geplaagd door mysterieuze overlijdens en onbetwistbare meningsverschillen kwamen ze dan toch uiteindelijk hun nieuw album (FUll circle) en hun nieuwe zanger (ex soilzanger Ryan mccombs) voorstellen. Dat lukte ze op zich wel aardig, maar waar ik mij toch intensiviteit en brutaliteit van kon herrineren dankzij de twee eerdere albums kan de zanger mijn verwachtingen maar moeilijk inlossen. Nuja dankzij die albums zakt het ook niet ineen als een pudding en blijft het publiek toch te bespelen als vanouds. Voorwaar alsnog een verrassing voor de toch wel minimale dag!
En last but not least hadden we dan ME FIRST AND THE GIMME GIMMES die als afsluiter in de marquee 2 te bewonderen waren. Punkrockcovers van allerlei pluimage moesten deze zaterdag de menigte voor een laatste keer die dag meekrijgen en dat deden ze gedeeltelijk. De bandleden waren voornamelijk bezig met flauwe grapjes en met elkaar te omarmen dat veel om het publiek te geven, iets wat de een gewéldig vind en de andere onrespectvol. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Niettemin was de songkeuze goed verdeeld onder de 6 albums en er moesten zelfs een paar singles (die op 7 inches werden gedrukt nog voor ze doorbraken) aan geloven!
Ondanks de stortbuien en het soms iets of wat slechte geluid van de verschillende podia moet ik toch meegeven dat graspop voor een niet "metalhead" zo slecht nog niet is. Op naar volgend jaar!
200 man in een afgeladen zaal zo groot als de meesten onder ons hun living. We zijn vandaag niet bijeengekomen voor een lokale show met lokale bands. Nee nee dit is het viertal STRIKE ANYWHERE dat ons weer komt verblijden met politieke vredeliedjes. Eerst was JERUSALEM THE BLACK aan de beurt, op zich geen slecht bandje maar de zanger mocht wel eens stilstaan ipv constant te ijsberen alsof het je eerste keer is dat je op een podium staat. Derna kwam het op A-F Records zittende RED LIGHTS FLASH dat op zich ook wel goed klonk maar deze jongeheren hebben toch wel wat te leren qua performance want om te zeggen dat het mij nu écht iets deed... En dan le moment supreme: STRIKE ANYWHERE! Deze frontman met zijn toonvaste stem was weer in topvorm ondanks met deze toch wel warme omstandigheden (nl. kletnat zijn van gewoon te stààn op zich). Waarop het publiek dat nu in grote getallen in de zaal aanwezig was, zich volledig liet gaan op nr's zoals "hollywood cemetery, speak to our empty pockets" en "de single" lights go out".
"Yeah the next song is about our leader, Our stupid president George W Bush"!!! "The next song is about freedom of speech, against our president"!! "The next song is about an village who lost his idiot to the white house", je kent het wel, je gaat naar een show, je verwacht dat ze muziek gaan spelen en ja hoor, ze beginnen wéér over "hun" idiote president en zijn politieke machtspelletjes. Nu mij geen probleem, als die jongens daarmee hun ei kwijt kunnen, waarom niet nietwaar? Maar toch stoort het mij op een bepaald punt, niet 1/2/3 maar meerdere 10tallen keren als een band tussen de nr's door er wéér over begint. Als een politiek geinspireerde band zoals anti flag en andere dingen erover beginnen, ok mij geen probleem, het is en blijft voor die doelgroep. Maar steeds meer en meer en ook andere genre's beginnen hun nr's op te dragen aan hun vorm van ergernis numero uno. En daar moet het stoppen voor mij, die kerel is uiteindelijk herverkozen ondanks de effort van velen. (lees de actie's die onder meer fat wreckfrontman fat Mike en de zijnen op touw hebben gezet) + Ge betaald zoveel euro voor wat entertainment, en dan kom je bedrogen en belogen uit want ze leuteren alweer over dezelfde (on)zin die je al meerdere keren hebt moeten aanhoren. Ik vraag mij trouwens af wat er gaat gebeuren na de "legacy" bush? Blijven leuteren over de volgende president? Blijven leuteren over hoe "slecht" bush wel niet is? Ik hou mijn hart vast. Voor de toekomst. Voor de entertainment waarvoor'k netjes betaal. Ik dank u.
Zaterdag was het dan zo ver, het laatste Belgische optreden
van een Britse skapunkband genaamd: Jesse james. Aangezien zowat de helft van
de band verhuizen naar alle uithoeken van de wereld hebben ze besloten de
handdoek in de ring te gooien en een laatste Europese tour eruit te persen. En
om te beginnen kiezen ze het landelijke Temse uit (omwille van eerdere
passages) om hun kleine afscheidstour te laten beginnen. Er schijnt niet zo
veel volk zijn opgedaagd (eerder lokale mensen en dan 2 mensen speciaal van Limburg
overgekomen) maar dat kan de pret niet drukken want we hebben er een feestje
van gemaakt.
De teksten over Jezus, schoenen en het verschil tussen
heuvels en bergen vlogen in het rond samen met de gezellige skadeuntjes waar je
toch maar niet op kan stilstaan. En algauw was het dan ook gedaan om af te
sluiten met een kleine afterparty waar de bandleden zich nog te goed deden aan
hun favoriet drankje van bij ons, namelijk Duvel! Volgende morgen was het
gezellig huiswaarts keren met de wikkende keuze of ik die dag nog naar Peer
afzakken voor de Bloodhound gang want tja qua amusementswaarde kan het wel
tellen dacht ik zo! Ook al is het muzikaal minder, toch waagde ik het erop. En
wat ik die avond te zien kreeg was op zich niet slecht maar de puberale grapjes
(de gsmprojectie achter de band met verschillende berichtjes die op typisch
Belgische dingen waren gebaseerd, het T-shirtkanon,
de Jägermeister die weer gezellig in het rond vloog ) die
hadden we al ergens wel gezien en het werd gewoon belachelijk veel en deed te
hard denken aan een goed geoliede machine die nooit iets spontaan deed.
Kwaliteit vs kwantiteit dus. Want waar Jesse james een bende leuke mensen zijn
van 21/22 die hun ding komen doen, proberen The Bloodhound gang veel meer van
hetzelfde en op de duur is het zelfs niet meer amusant. Om van het
prijsverschil maar te zwijgen uiteindelijk.
Conclusie: je hoeft niet groot of imposant of zelfs maar een
heel cabaret gebeuren op het podium te zijn Want zoiets werkt alleen maar voor
de consument, niet voor de echte muziekliefhebber.
