Ik zou jullie graag laten weten hoe deze periode voor mij begon en wat ik ervaren heb, dit is een heel zware periode geweest
en dus is het niet echt positief!
Alles ga ik ook niet in een keer kunnen vertellen natuurlijk.
Voor mij had het bv veel betekenis, dat het normaal was wat ik voelde en dat ik niet alleen was, dat er mensen waren die mij begrepen.
Ik hoop dus dat sommige hier herkenning in vinden, maar iedereen beleeft deze periode anders.
Maar ik ben er zeker van dat we uit deze periode veel leren en er sterker uit komen, terug kunnen genieten van de gewone dingen... waar je in je hectische leven niet meer bij stilstond.
Liefs, W
Voor mij begon deze periode vorig jaar, 24 maart 2014 om precies te zijn.
Ik bracht zoals gewoonlijk de meiden naar school en ging van daaruit verder naar mijn werk.
Maar deze keer was anders, tijdens de autorit werd ik echt misselijk, er zat een enorme krop in mijn maag.
Toen ik op mijn werk aankwam kon ik niets meer doen, ik kon enkel naar mijn scherm staren.
Voor de rest kwamen er alleen tranen, mijn collega's probeerden me te troosten maar dat lukte niet echt.
Ik kon ook niet echt zeggen wat er was. Een slechte dag, dacht ik, morgen gaat het wel terug beter.
Maar de dag erop ging het niet beter... enkel staren, wenen, en neen schudden,...
Wat was dit! Mijn collega's zeiden: Dit is niet juist, je hebt rust nodig. Je moet naar de dokter bellen!
Wat was dat moeilijk, toegeven dat het niet goed met me ging.
Al trillend belde ik naar de dokter, de dag erop mocht ik langskomen.
Toen ik daar aankwam kon ik natuurlijk niet veel zeggen:
Het gaat niet, ik weet niet wat er is, ik moet gewoon wenen,...
Verdict: BURN-OUT
Ik ga je 2 weken thuis schrijven, zei de dokter. En ik dacht, deze week en dan ben ik wel beter.
Die eerste week zat ik nog in de drive die ik ervoor leefde, ik wou zelf de meiden naar school doen en naar de hobby's kon ik ook nog wel mee.
Maar toen ik dat lichamelijk niet meer aankon, kwam ook de psychische klop.
Overal kreeg ik paniekaanvallen zodat ik bijna niet meer buiten durfde komen.
Alles moest ik uit handen geven, het enige dat ik bleef doen was de meisjes naar school brengen.
Dan moest ik me aankleden en even buiten zijn.
Voor de rest ging ik van de zetel naar het bed, en andersom.
Na 2 weken moest ik natuurlijk toegeven dat ik helemaal nog niet beter was...
