Tranen laten los wat woorden niet kunnen omschrijven. Ik ben zo iemand die veel huilt, waar ik de woorden niet kan vinden zeg ik het met tranen. Toch zijn tranen niet altijd slecht.
Bij m'n eerste positieve zwangerschapstest liet ik tranen, en nee het waren er geen van geluk. Ik was bang, zo bang! Ja ik wilde zwanger worden en nee het kon niet snel genoeg gaan, maar toen het dan plots veel sneller liep dan ik ook had gedacht werd ik bang. Ik had een positieve test in m'n handen, ik dacht wel dat ik klaar was om mama te worden, maar blijkbaar toch niet dan? In 2 uur tijd passeerden er een heleboel emoties. Angstig, verdrietig, boosheid (want waarom was ik toch met die pil gestopt, stommerik?!). En helemaal op het einde van die razernij kwamen er weer tranen. Maar dit waren tranen van geluk, ik ging mama worden..
De razernij van emoties hield 9 maanden aan. Als ik in "normale toestand" al emotioneel ben werd het zo mogelijk nog 10 keer erger tijdens mijn zwangerschap. De eerste 2 weken voelde ik me onbegrepen, ik was zwanger maar mocht het nog niet vertellen. Ik zat in een cocon, voelde vanalles maar kon het met niemand delen. De dag dat ik 2 vriendinnen mocht inlichten was er weer eentje met tranen, tranen van ontlading dat ik het eindelijk kon vertellen. En zo verliep het eigenlijk bij iedereen waar ik het tegen mocht zeggen, elke keer weer een ontlading.
De volgende periode van huilen (jaja echt een periode van huilen!) kwam toen ik 6 maand zwanger was. De baby had zich gekeerd in m'n buik en dat heb ik gevoeld. M'n ribben waren z'n favoriete doelwit en die kregen heel wat te verduren, de pijn was soms niet te harden en ik wist dat ik zo nog 3 maanden verder moest. Op het einde van de rit bleef ik dan ook over met gekneusde ribben en een geïrriteerd middenrif. Niets wat een goeie kine nadien niet kan oplossen, maar goh wat heb ik pijn gehad.
Dan was het weer de beurt aan emoties. M'n uitgerekende datum kwam in zicht, weliswaar als je met een verrekijker keek, maar ik zag hem duidelijk. Alleen wilde ik zo lang niet meer wachten... Mijn hormonen kregen vrij spel en ik werd preggy-zilla! Boos dat ik was als iemand beviel voor het "zijn beurt" was! Nee razend is een beter woord! En daarna kon ik uren zitten huilen omdat het niet eerlijk was. Ik had pijn, en ik had het recht om te bevallen! Dat het voor m'n kindje beter was om te blijven zitten interesseerde mij zelfs niet! De weken gingen voorbij en de uitgerekende datum was nog maar enkele dagen wachten. Ik werd met de dag verdrietiger, ik hoopte echt vroeger te bevallen. De pijn werd te erg, ik had mijn humeur niet meer in de hand en wilde niets liever dan heel de dag slapen zodat de tijd sneller zou gaan. Op zondag heb ik de hele namiddag boven gezeten, op de computer liggen prullen, zolang ik maar niet bij m'n prins moest zitten.. Ik was zo verdrietig en wilde het zo graag. Heel de middag kreeg ik huilmomentjes, ik was het zo beu!
De ochtend nadien stond ik recht uit bed en net op dat moment brak mijn water. Nee ik heb niet gehuild! Ik heb gejuicht, was blij, opgelucht! De hele dag was ik gelukkig, het kon me niet meer schelen hoe veel pijn ik nog zou hebben, ik liet het over mij komen, want straks zou alles voorbij zijn.
Plots lag er een roze, slijmerig wezentje op m'n buik. Ik keek naar hem, en hij keek me met z'n grote blauwe ogen aan. En toen kwamen er tranen, er zaten zelfs geen woorden klaar in m'n hoofd, alleen maar tranen. Tranen van geluk, dat is zeker!
