Mijn leven zoals het is...

29-09-2017

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Wat er echt gaande is

Dankzij mijn goed vangnet rondom mij ben ik momenteel gelukkig. In die zin dat er mensen zijn die mij begrijpen.
Dankzij mijn depressie gaan mensen anders naar je kijken. Ik was vroeger diegene die keihard ervoor ging. Altijd blij, vrolijk en gezellig aanwezig. Nu ben ik nog een schim van wie ik ooit was.
Door de intensieve begeleiding kan ik beetje met beetje mijn draad terug oppikken. Ik heb die ergens achter mij laten vallen. Zonder daar bewust van te zijn. Dus tegen de lamp lopen was een logisch gevolg hiervan.
Mijn begeleiders helpen me nu om te gaan met mezelf, anderen en de wereld. Door mijn lichte paranoïa denk ik altijd dat anderen slecht van me denken. En daar ben ik vast van overtuigd.
Een collega zei me: maar jij ziet ee niet depressief uit. Dat heeft me een extra krak gegeven. Moet elk depressief persoon constant wenen en er triestig uitzien?
We zouden kunnen stellen dat als we de stempel depressie krijgen we eigenlijk niet meer mogen lachen. Plezier maken is ook uit den boze want jij bent depressief en jij moet triest zijn..?!?! Hallo, waar gaan we naartoe met onze maatschappij?
Ik denk dat ik kan stellen dat ik voornamelijk teleurgesteld ben in mensen. Vaak doen ze zich empatisch voor maar als puntje bij paaltje komt zie je de ware aard.

Jammer dat we zo egoïstisch zijn. Jammer dat we niet meer kunnne meeleven met anderen. Alleen doorgaan, niet achterom kijken en vooral doen alsof er niets aan de hand is.

Dat is het België waar ik in woon. Jammer genoeg.

Geef hier uw reactie door