Het leven van een jonge mama met een zoontje van 15 maanden en een geweldige vriend.
Op het eerste zicht een gelukkig gezin. Zo eentje dat alles heeft (huisje, tuintje en kindje). En op zich is dat ook zo. Volgende week trouw ik met de man van mijn leven. Dat zou een prachtdag moeten worden. Alleen kan je niet weten voorheen hoe de dag zelf zal zijn. Voor mij is dat een ramp, ik wil dat alles zal verlopen zoals ik dat wil. In mijn hoofd plan ik al wanneer ik naar de kapper ga, make-up,... Voor alle vrouwen onder ons een geweldige dag dus.
Het enige minpunt aan het hele gebeuren. Ik ben depressief. Wat niet wil zeggen dat ik godganse dagen in bed of in mijn zetel hang. Ik doe wat ik kan tot mijn lichaam stop zegt. Angstaanvallen horen er ook bij. Sinds kort erger dan voorheen. Dat alles heb ik te danken aan mijn jeugdtrauma. De verwerking ervan zou hels worden had mijn psycholoog me ooit gezegd. Maar koppig zoals ik was wou ik zijn woorden niet geloven. Ik kon het wel aan. Ik zal dat hier is aanpakken dacht ik bij mezelf. Mijn psycholoog gaf me de raad thuis te blijven van het werk zodat ik één kon worden met mezelf en dat mijn verwerkingsproces sneller zou verlopen. Maar alweer koppig als ik was deed ik moedig verder. Tot op die ene bepaalde dag dat ik tijdens mijn werk een angstaanval kreeg. Daar was de druppel van mijn overvolle emmer.
Al heel mijn leven loop ik rond met een emmer die tot op de rand gevuld was. Maar wij als belgen, wij zijn koppige mensen. Wij doen alsof alles goed gaat, wij houden de schijn hoog. Zo was ik ook. Wanneer ik een kennis tegen kom op straat en die vraagt 'hoe gaat het?' zeg ik nog altijd, goed en met jou? Terwijl het helemaal niet goed gaat. Ik wil er achter komen waarom wij als samenleving de schijn ophouden. Waarom alles zo goed en mooi moet zijn. Waarom sociale media ons verplichten om mooi te zijn en een zogezegd perfect leven te hebben.
Mijn conclusie vandaag. Mijn leven is perfect, ik heb alles wat ik nodig heb en dat is onvoorwaardelijke liefde.