31 oktober 2007.

En hier zit ik dan. In Marambio. Buiten is het weer verschrikkelijk: veel wind en sneeuw overal. Sommige ramen zijn zelfs volledig bedekt... Binnen is niks te beleven. Eén gang, een eetzaal en een ‘relax-ruimte’ (zaal met 2 pooltafels). Door de afwisseling van de ‘wacht’ zijn er vandaag en de komende dagen verscheidene festiviteiten. Ik ben niet echt in de mood... L
Het eten is ook al niet lekker: heel veel vlees, maar heel vet en niet lekker. ’s Avonds steeds hapjes (kaas, vlees, empanadas...) en veel appetijt heb ik niet...
Af en toe krijgen we wat nieuwe info over onze kansen om Jubany nog te bereiken. De Chilenen zouden ons kunnen komen halen met een Twin-Otter: een klein vliegtuigje dat op de gletsjer net naast Jubany zou kunnen landen. Als ik 30 november (mijn normale vluchtdatum) niet haal dan wordt het wellicht direct 15 december... L Maar verder nog niks concreets. Alles hangt af van het weer.

1-2 november 2007.
Een aantal opbeurende chatsessies met mijn vriendinnetje en de steun die ik ondervind van mijn ouders, mijn vrienden en van Ann Vanreusel (mijn professor aan de universiteit) hebben me toch weer wat fut gegeven. Deze dagen dan ook gewerkt aan mijn artikel, en mijn foto’s eindelijk op de computer gezet en deze blog wat bijgewerkt J
De middag van de 2^e november een uurtje naar buiten geweest. Nu is het niet mijn eerste keer op Antarctica, maar dit sloeg echt alles. Min 25 graden celsius! En daar bovenop dan ook nog de wind chill factor... Ijskristallen vormden zich spontaan in mijn neus, er stond ijs op de lens en op het lcd-scherm van mijn fotocamera (een EOS 400-D overigens). Er kwam een Hercules binnenvliegen en het was een tijdje wachten tot we het grote vliegtuig in het oog kregen. De landing was spectaculair! Na de landing wel quasi onmiddelijk teruggekeerd naar binnen want een uur bij deze temperaturen is toch een beetje afzien...

29 oktober 2007.
We hebben ons hotel verlaten en hebben de taxi genomen naar het Antarctisch instituut van Buenos Aires (Direccion Nacional del Antartico). Van daaruit namen we een bus naar de militaire luchthaven. Daar stond de Hercules van het Argentijnse leger al klaar. Na lang wachten (we zouden rond de middag vertrekken, maar uiteindelijk was het rond kwart voor drie eer we opstegen) en veel gesleur met onze bagage konden we dan opstijgen, in de laadruimte van het vrachtvliegtuig. De plaatsen waren nogal krap en de motoren oorverdovend. Vooral het opstijgen en landen waren echt een belevenis...
Onze eerste bestemming was Rio de Gallechos, een legerbasis in het uiterste zuiden van Argentinië. Daar overnachtten we één nacht. Het was lang wachten op onze bagage en uiteindelijk mochten we ze tot tweemaal toe gaan identificeren om ze uiteindelijk heel laat ’s avonds bij ons te hebben... Eén van de draagriemen van mijn reistas is volledig afgescheurd... :s Niet veel luxe ook, en douchen de volgende ochtend zat er zoiezo niet in. Normaal gezien zouden we rond 4 uur ’s nachts opstaan en weer vertrekken, maar het was al half negen toen we uiteindelijk naar de vlakbij gelegen luchthaven vertrokken.

30 oktober 2007.
Op de vlucht naar Jubany kregen we te horen dat we, samen met de militairen die zich aan boord bevonden, naar de Argentijnse legerbasis Marambio zouden vliegen, die zich zelfs meer zuidelijker dan Jubany bevindt... De militairen op onze vlucht zijn de nieuwe lichting, en ze zullen de aanwezige miliatiren op Marambio vervangen.
Er zijn verscheidene versies over de reden waarom we niet direct naar Jubany kunnen vliegen... Normaal gezien kunnen we vlakbij Jubany landen, op de Chileense basis Frey. Maar bijkbaar zouden de Chilenen de landingsbaan van Frey niet ijsvrij gemaakt hebben. Dus kunnen we daar niet landen.
Toen kwam de vreselijke melding dat de kans bestond dat we een heel lange tijd zouden vastzitten in Marambio... De kans dat ik begin december terug bij mijn vriendinnetje en mijn familie kan zijn leek heel klein geworden...