Ons brusje, vroeger een vrolijk kind, dezer dagen heel wat minder. Na maanden van geterroriseerd worden door zijn broer, schijnt er nu een lichtje in de duisternis. We maakten aan CC duidelijk dat hij moest stoppen met zich af te reageren op zijn broer, zoniet zou hij naar een andere school gaan. Dit was in de krokusvakantie en tot heden laat hij inderdaad zijn broer gerust. Vandaar de opkomende woede-uitbarstingen van CC, frustratie komt er altijd uit. Maar goed, we zijn hier over ons brusje bezig. Terwijl een kind van 10 onbezorgd moet kunnen spelen, moet hij steeds op zijn hoede zijn. Zijn broer liet hem niet gerust, thuis niet en ook op school niet. Wanneer ze elkaar passeerden in de gang, kreeg onze brus gegarandeerd een duw of een schop van CC. Op de koer viel hij hem steeds lastig, of stak andere kinderen op om zijn broer pijn te doen. Ik kan me niet voorstellen wat er in het kopje van ons brusje afspeelt, maar ik weet wel dat hij momenteel ten einde loopt. Hij is doodop, weent voor het minste, heeft constant ruzie op school. Het was dringend tijd om een offensief voor hem te starten. Want terwijl hij zijn broer graag ziet kreeg hij regelmatig te horen dat hij het niet waard was om rond te lopen, dat hij beter dood zou zijn. Wie kan daar nu mee om?
De zoveelste blog over een gezin met een autistisch kind. Nu ja, ik moet er iets mee doen. Het van me afschrijven is een manier om ermee om te gaan, want makkelijk is het niet. Commentaren genoeg van jan en alleman, maar eigenlijk geen van allen die weet waarover hij spreekt. Breng hem eens een week bij mij, het zal wel over gaan, jullie moeten wat strenger zijn, jullie zijn te streng, dat passeert wel, ... en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Tot ze mijn zoon in volle actie zien, want op het eerste zicht is er inderdaad niks aan de hand, tot je wat dieper kijkt, dan merk je dat hij wel speciale gedragingen heeft, moeite om met bepaalde zaken om te gaan. En daar sta je dan als ouder, leg het maar uit en ga er maar mee om. Ik ben van plan om hier heel veel van mijn frustraties af te schrijven, en vooral heel eerlijk te zijn. Ik hoor de verhaaltjes van mensen met autisme die door het leven wandelen, maar mijn zoon heeft het verdorie verschrikkelijk lastig, en de rest van het gezin ook. Wij zijn een 'gewoon' gezin, mama, papa en 2 zonen. De kinderen zijn momenteel 10 en 11 jaar oud, en mijn oudste zoon heeft autisme.
