Vandaag hoorde ik in het nieuws dat op de radio was, over schoolgaande kinderen dat ze nimmer kunnen begrijpend lezen.
Ze stelde zichzelf de vraag, hoe kan dit nu?
Ik spreek nu uit mijn eigen ervaring van mijn kinderen natuurlijk, maar als ik kijk naar de schoolgaande kinderen de dag van vandaag is de druk toch wel enorm hoog.
Er zijn op school verschillende lees niveau's en wanneer kinderen moet voorlezen voor een niveau omhoog te kunnen gaan. Dan moet dit binnen een bepaalde tijd, de leerkracht zit er zelf met een wekker naast!
Wanneer ze dan niet binnen een bepaalde tijd gelezen hebben gaan ze geen niveau omhoog.
Spreekt toch voor zich dan dat kinderen niet meer begrijpend kunnen lezen, ze weten nog eens niet wat ze gelezen hebben.
Laat staan om de inhoud van een tekst dan te gaan ontleden.
Het onderwijs de dag van vandaag is er natuurlijk wel op verbetert, alleen er word zodanig veel druk gelegd op onze kinderen en dat is echt jammer.
En niet enkel door de maatschappij, ook door de ouders.
Kinderen moeten voortdurend presteren zowel op school als in na schoolse activiteiten.
Laat kinderen nu toch gewoon even kind zijn en gun ze ook eens wat vrije tijd!
Op het einde van mijn tweede zwangerschap had ik voortduren pijn aan mijn vingers, handen en polsen.
Ikzelf wijdte het aan mijn zwangerschap.
Maar de pijn bleef maar duren en werd zelfs erger.
Mijn dochtertje was ondertussen al geboren en was nu 6 maanden oud.
Ik besloot dan maar om eens langs te gaan bij de huisarts, deze luisterde naar mijn klachten en schreef me magnesiumtabletten voor, dan zou de pijn na een maand vanzelf wel verdwijnen.
Maar integendeel de pijn was nog even hard aanwezig, dus stapte ik naar een andere huisarts. Deze schreef me medicatie voor tegen een ontsteking.
Zolang ik deze medicatie nam waren mijn klachten al minder hard aanwezig.
Maar zodra ik met de ontstekingsremmers stopte omdat het doosje leeg was, begonnen de klachten opnieuw.
Met veel tegenzin ging ik alweer naar de huisarts. Uiteindelijk ben ik bij een neuroloog terecht gekomen.
De neuroloog deed allerlei testen met naalden, maar uit deze testen kwam er niets.
Daarna ben ik onder een botscan en hersenscan moeten gaan, ook hieruit bleek dat buiten een kromme rug verder alles inorde was.
De neuroloog had mij doorverwezen naar een orthopedist, ook deze arts luisterde naar mijn verhaal en bekeek de resultaten van de neuroloog.
De orthopedist vertelde dat hij me niet kon verder helpen en dat ik moest leren leven met de pijn, eventueel ook eens langs gaan bij een psycholoog.
Ik was woedend en ten einde einde raad, ik beelde me deze pijn toch niet in hé!
Na 2 jaar dag in en dag uit met pijn te leven, gaf ik het op om nog verder naar andere dokters te gaan. De artsen vonden toch niets!
Ik speelde vanaf nu zelf dokter en nam elke dag pijnstillers in, waarschijnlijk meer dan mocht want nu kreeg ik ook nog eens last van mijn maag.
En niet alleen van mijn maag, na een tijd werd ik zelf ontzettend neerslachtig tot een depressie toe.
Ik zag het leven echt niet meer zitten en dacht vaak bij mezelf dat het beter was als ik er nimmer zou zijn.
Maar mijn moeder merkte op dat het echt niet goed met me ging en had een afspraak gemaakt bij de huisarts.
Uiteindelijk ben ik samen met mijn moeder weer langs geweest bij een andere huisarts en heb opnieuw mijn verhaal gedaan.
Maar deze keer was het anders, deze huisarts luisterde nauwlettend naar mijn verhaal en stelde tussen door vragen.
Op het einde van het gesprek, verwees ze mij door naar de reumaclinic.
Een tweetal weken later was het zover en kon ik bij de reumatoloog terecht.
Bij de reumatoloog moest ik opnieuw mijn verhaal doen, er werden foto's genomen van al mijn gewrichten alsook werd er bloed getrokken.
Na de foto's en bloedafname moest ik terug binnen gaan in het kantoor van de reumatoloog, deze vertelde mij dat ik psoriasis reuma heb.
Hij schreef mij medicatie voor, 2x daags piroxycam en 2x daags salozopyrine.
Na een half jaar mest ik opnieuw op controle komen om te kijken hoe het was gegaan met mijn pijn.
Na een maand voelde ik al wel wat verschil. Ik had nog steeds pijn maar de pijn was dragelijker geworden.
Althans in mijn vingers, handen en polsen. Nu had ik de laatste tijd ook ontzettend veel pij in mijn onderrug.
Ik maakte al wat vroeger opnieuw een afspraak bij de reumatoloog dan gepland.
Hij stuurde mij naar het ziekenhuis in Genk, om een scan te laten maken van mijn onderrug.
Na een week moest ik naar de reumatoloog om het resultaat van de scan te bespreken.
Blijkbaar had ik de ziekte van Bechterew, ook een reumatische aandoening gepaard gaande met psoriasis ( een huidaandoening ).
Met deze diagnose werd mijn medicatie onmiddellijk aangepast van 2 x daags naar 4x daags.
De ziekte van Bechterew is een auto immuunziekte die de wervelkolom aantast, evenals de grotere gewrichten.
Waarbij het kraakbeen word aangetast en de wervels aan elkaar groeien. Het is een pijnlijke en traag aftakelende aandoening.
Hierbij groeit de rug langzaam aan volledig krom, als dit gebeurt loopt de persoon letterlijk met zijn hoofd naar beneden.
Als de ziekte vrij vroeg word vastgesteld, kan dit proces vertraagd worden door medicatie alsook kinésisttherapie.
De kinésist zorgt ervoor dat de rug zolang mogelijk soepel blijft aan de hand van allerlei oefeningen, die je ook thuis moet doen.
Ik ben uiteindelijk opgelucht, nu ik weet dat er daadwerkelijk iets aan de hand is lichamelijk.
En niet geestelijk zoals andere artsen deden uitschijnen.
Genezen zal ik natuurlijk nooit maar nu ik weet wat het is, kan ik deze ziekte in toom houden met hulp van de reumatoloog, kinésist en medicatie.
