Vandaag op het werk heb ik weer een verhaal gehoord, waar m'n haar op mijn armen spontaan van recht kwam!

Ik werk in de horeca, zodus hoor elke dag wel wat verhalen.

Maar bij dit verhaal had ik een gevoel van onrechtvaardigheid.

Het was al in de namiddag en tijd voor mijn pauze, eerst ging ik zoals altijd een sigaretje roken.

Een vaste klant van ons kwam haar nood even klagen bij mij.

Ze vertelde me dat ze geen geld meer had en dat ze opgelucht was dat ze zo dadelijk een afspraak had bij het OCMW.

Blijkbaar krijgt ze wekelijks een bedrag van 110 euro bovenop haar invaliditeitsuitkering die 1300 euro bedraagt.

Ik keek haar aan en dacht bij mezelf heb je dan totaal geen schaamte gevoel.

Wetende dat ik een alleenstaande moeder ben die twee kinderen moet onderhouden en nog maar juist 1200 euro verdien om voltijds te werken, echt absurd is dit!

Mensen die daadwerkelijk een aandoening hebben, geen probleem mee dat ze dan een uitkering krijgen.

Maar deze vrouw beweerd zelf dat er zowel lichamelijk als geestelijk niets aan de hand is.

Maar te lui is om gaan te werken en een uitkering heeft gekregen omdat ze dreigde zichzelf iets aan te doen omdat ze zich al maanden zogezegd mentaal niet goed voelde.

Ook voor mensen die een leefloon krijgen van het OCMW omdat ze het echt nodig hebben, heb ik absoluut geen problemen mee.

Sommige mensen hebben zodanig veel meegemaakt dat dit hen helpt om er stilletjes aan weer bovenop te raken en hun eigen leven weer zelf in de hand te nemen. Blijkbaar pikt onze regering dit steeds meer en meer!

Doe jullie ogen open allemaal, er zijn zoveel gevolgen op lange termijn aan verbonden.

Aan de gevolgen voor de economie, voor onze kinderen enz...