Hallo iedereen, een mens maakt al iets mee. En af en toe heeft een mens wel een idee, waarvan hij denkt dat zijn medemens of de wereld ook wel eens geïnteresseerd kan zijn. Daarom deze blog, met verhalen van wat we meemaken en vooral ons gedacht hierover. Neem die gedachten maar voor wat ze zijn: een momentopname, en zeker niet af. Daarom is alle reactie welkom. Op die manier leren we allemaal bij en wordt ons eigen wereldje gerelativeerd. Veel leesplezier.
We beginnen ons dagboek van het wereldcongres bij het einde, bij de slotbeschouwing van Don Chavez, de algemeen overste van de salesiaanse congregatie. Ik geef hier met mijn eigen woorden weer wat ik er van opgepikt heb.
Het preventief systeem (ons pedagogisch pastoraal project) is het middel, de spiritualiteit waarmee we onze zending realiseren. Omdat het preventief systeem slechts het middel is, moet dit voortdurend herdacht en geactualiseerd worden. Daarom dit congres om het preventief systeem en de mensenrechten samen te denken.
Het preventief systeem moet voortdurend geactualiseerd worden. Onze zending ligt daarentegen vast: 'teken zijn in onze wereld van de liefde van God voor alle mensen'. Dit is onze eerste en belangrijkste opdracht als salesiaan: 'essere segno dell'amore di Dio'. Hierin realiseren we ten volle onze roeping als salesiaan. We kunnen dit naar ons toe vertalen als jongeren (terug) levensvreugde geven, hen hun waardigheid (terug) schenken.
Een zending is niet hetzelfde als een activiteit, of een structuur (je kan ook een zending realiseren zonder structuren, of structuren hebben zonder zending). Salesianen realiseren hun zending doorheen deopvoeding. Ook ons doelpubliek ligt vast: de jongeren, vooral de 'arme en verlaten jongeren'. Opvoeden is het hart van jongeren vormen, hun waardigheid en menselijkheid geven. (Teveel jongeren tellen niet meer mee omdat ze niet productief zijn of te weinig consumeren.)
We moeten mensen niet bekeren, enkel een teken zijn van Gods liefde. Waar het niet mogelijk is, moeten we ook niet onmiddellijk over God spreken, maar wel zijn liefde doorgeven. We zijn ook geen mensenrechtenactivisten, maar opvoeders. De congregatie is geen mensenrechtenorganisatie, maar een congregatie.
Onze krachten zijn: de jongeren, de gelovige opvoeder (sinds de tijd van Don Bosco is de theologie veranderd, maar niet het fundamenteel gegeven: we willen jongeren tot bij God brengen) en de verkondiging van de Blijde Boodschap in de opvoeding.
Siamo figli di un sognatore (Don Bosco) - e continuamo a sognare
La gloria di Dio è l'uomo vivente. (Irineus) la vera vita dell'uomo è vedere Dio.
We mochten het nieuwe jaar op gepaste manier inzetten: met een reisje naar Rome. Het werd geen snoepreisje, wel de deelname aan een wereldcongres rond het preventief systeem (het pedagogisch pastoraal project van Don Bosco) en mensenrechten. Zo een wereldcongres is altijd boeiend, alleen al door de mensen die je er ontmoet. We mochten luisteren naar salesianen die in de vluchtelingenkampen van Goma (Oost-Congo) werkzaam waren, die uit Myamar afkomstig waren of uit de Filipijnen. Een Braziliaanse medebroeder was 36 uur onderweg, waarvan 14 uur op een rivier in het Amazonewoud.
Het interessants natuurlijk was de inhoud en de uitwisseling tijdens zo'n congres. Hierna volgen enkele bijdragen met wat ik persoonlijk opgepikt heb en dat misschien wel tot nadenken kan aanzetten. Ik herhaal: reacties zijn altijd welkom en we hebben zeker niet de pretentie hier dé waarheid te verkondigen.
