Alweer vroeg opgestaan, half 5. Ik had nochtans gisteren ee halve slaappil genomen, in de hoop dat ik dan eens wat langer zou slapen, maar dat werkt dus ook niet. Katharina heb ik gisteren nauwelijks gezien. Ze is 15 jaar, en dat is de leeftijd dat de vriendinnetjes op de eerste plaats komen. Ze is de hele dag met Emelien en Jasper weg, en is daar ook blijven slapen.
Gisteren voor de tweede dag na mijn ontslag uit het ziekenhuis gaan werken. En het is goed gegaan! En dat doet deugd. Voelen dat ik het weer een beetje aankan, na een jaar van ziekenhuizen, dat geeft mij moed. En het gaat ook goed met mij! Ik heb weer energie, ik heb weer zin in vanalles, ik heb weer interesse in de alledaagse dingetjes van de kinderen,...Ik hoop alleen dat het blijft duren. Ik ben sinds mijn depressie zo bang geworden van, bang dat ik er weer onderdoor ga. Mijn moeder was gisteren jarig. 's Avonds zijn Guido, Katharina en ik ernaartoe gefietst, wat bijgebabbeld, gesnoept, en toen naar de sporthal gefietst om Jona af te halen van zijn tweede volleybaltraining. Maar dat viel tegen! Ik dacht dat hij blij zou zijn, maar hij was kwaad. Hij vond het maar niks dat we hem kwamen afhalen! Jona begint te puberen, en dat merk ik aan zo'n dingen. Er zitten heel wat meisjes bij de volleybal, en ik denk dat hij zich schaamde dat zijn ouders hem kwamen afhalen, als een klein kind. Wel grappig eigenlijk. De hele terugweg heeft hij 100 m achter ons gefietst, om het toc maar niet te laten opvallen dat hij werd afgehaald. Mijn kindje wordt groot.
Gisterenavond naar de barbecue geweest op het internaat van dochter Katharina. Ik was heel nerveus, veel volk, veel eten, allemaal dingen die me moeilijk vallen. Maar het was gezellig. Ik heb genoten van haar gezelschap, en zij van het mijne. Katharina is niet graag op het internaat. Ze is nog maar 15 maar heeft al heel wat meegemaakt. Eerst de scheiding van haar ouders, en vooral de gespannen relatie daarna tussen haar vader en mij. Als kind was zij redelijk dik, een gezette meid. Daar werd ze mee gepest op school, en op een gegeven moment heeft ze toen de klik gemaakt om op dieet te gaan. 10 jaar was ze toen. En dat ging goed, heel goed, te goed. Ze bleek een ijzeren discipline te hebben, en de kilo's gingen er dan ook af. Aan alle kanten werd ze aangemoedigd en iedereen was enthousiast. In het eerste middelbaar is het dan fout gelopen. Toen ze een mooi gewicht had, kon ze niet meer stoppen met lijnen, en een half jaar later, ze was toen twaalf jaar, werd ze opgenomen in het Kinderpsychiatrisch Centrum in Antwerpen met zware anorexia. Een jaar is ze daar gebleven, de anorexia was heel hardnekkig. Een half jaar heeft ze in een rolstoel gezeten omdat stappen te gevaarlijk was voor haar, haar hart zou het kunnen begeven. Een half jaar heeft ze met een maagsonde gezeten, waarlangs ze gevoed werd. Tijdens de weekends kwam ze naar huis, en dan kwam de verpleegster van het wit-gele kruis haar twee maal per dag voeden, en dat ging gepaard met hevige woedebuien, tranen,... omdat ze niet wilde gevoed worden. Dat was zo schrijnend, zo moeilijk. Toen ze ontslagen werd uit het ziekenhuis is ze een half jaar halftijds naar school gegaan, omdat de ganse dag te vermoeiend zou zijn voor haar. Ze had immers nog steeds niet haar minimumgewicht. En nu, pas drie jaar later, durf ik zeggen dat ze genezen is. Ze ziet er super uit, heeft vrouwelijke vormen, eet waarin ze zin heeft, ... het gaat goed. Ze heeft zelfs geen enkel schooljaar moeten overdoen, omdat ze zo goed haar studies bijhield. Sinds twee jaar woon ik samen met mijn nieuwe vriend. En dat is heel moeilijk voor haar. Mijn vriend is beenhouwer, Katharina is vegetariër, mijn vriend is aan de dikke kant, Katharina vindt dikke mensen vies, mijn vriend is de hele dag bezig met eten, Katharina heeft een abnormale relatie met eten. Daarbij komt dan nog dat ze liever zou zien dat het terug goed komt tussen haar vader en mij. Ze zegt wel dat ze weet dat dat niet kan, maar volgens mij hoopt ze er toch stilletjes nog op. En daarom wilde ze op internaat, om weg te zijn van mijn vriend. En ik twijfel dan iedere keer weer opnieuw. Ik zie mijn vriend heel graag, maar deze situatie is moeilijk.
En daar komt hij binnengevlogen, mijn jongste. Binnengevlogen! Of ik nu al fruitsap in huis heb gehaald??? Want hij heeft zo'n zin in fruitsap, en bij bomma staat nog veel fruitsap voor ons. Ik antwoord dat ik daar nog geen tijd voor heb gehad. En dan begint hij bijna te wenen. Er is water, er is spuitwater, en er is limonade. Maar neen...fruitsap moet het zijn. Hij vliegt recht, springt op zijn fiets en roept : ik ga naar bomma, en ik blijf daar de ganse avond. Tja, lieve jongen, dan mis je hier wel de lekkere frietjes!
