Alweer wkker geworden met een bonzend hoofd. Ben dan maar opgestaan, tas koffie gezet en een halve immitrex ingenomen. Reeds van kindsaf heb ik last van migraine-aanvallen. Niet zomaar es een paar keer op een jaar, maar meerdere keren per week. Sinds een jaar of 10 neem ik daarvoor immitrex in, en dat is een hele opluchting. Meestal verdwijnt de hoofdpijn daarmee, of toch zo goed als, maar ik blijf me wel voelen als een uitgewrongen dweil. Ik heb daarvoor al allerlei ziekenhuizen gepasseerd, maar meer kunnen de dokters er niet aan doen, zeggen ze. Het heeft ook veel te maken met spanning. En met de cyclus, als ik ongesteld moet worden of ben, dan heb ik het altijd veel erger. Katharina is gisteravond thuisgekomen. Sinds dit schooljaar zit ze op internaat. Zij wilde zelf graag op internaat, omdat het niet klikt tussen haar en mijn vriend Guido. En omdat ze 'vrij' wilde zijn. Toen Katharina 12 was, is ze een jaar opgenomen geweest in de een kinderpsychiatrische instelling, met anorexia. Ze is nu 15, en pas nu sinds een paar maanden merk ik dat ze de anorexia achter zich heeft gelaten. Eindelijk eet ze al eens een stukje chocola, een beetje mayonaise op haar groentes, een boterham met choco,...En dat doet zo'n deugd. En ze ziet er fantastisch uit ook nu. Maar het inernaat valt haar niet mee. En dat vind ik zo erg.
De vorige dag spookt rond in mijn hoofd. Ik ben gisteren op nazorg geweest Kortenberg. 10 jaar geleden ben ik in de psychiatrische hulp terechtgekomen. De scheiding van mijn tweede vriend, Hugo, vader van Jona (mijn jongste zoontje), was toen net achter de rug, en die was heel moeilijk verlopen. Hugo was geen gewone man : alcoholverslaafd, liegen tegen de sterren op, gewelddadig,...en maak het lijstje maar verder zelf af. Na drie jaar van bang zijn, besloot ik weg te gaan bij hem, met de kinderen. Maar dat kwam hem niet goed uit. Met als gevolg maandenlang stalking, dreigementen, gewelddadig gedrag, ...Hij heeft ook Jona een maand bij mij weggehouden. Een maand lang heb ik mijn zoontje, die toen anderhalf was, niet meer kunnen zien. Toen ik Jona na een maand samen met de politie (eindelijk actie!) ging halen, wilde het kind niet meegaan met mij. Hij kende mij niet meer. Toen is er een maandenlange zwerftocht langs vlucht-en opvanghuizen begonnen. Uiteindelijk is Hugo twee maanden gevangengezet wegens geweldpleging op mij en mijn moeder, en daarna ben ik terug naar huis durven gaan. Sindsdien is er geen contact meer tussen Hugo en ons. Jona kent zijn vader niet. En wij weten ook niks van hem. Nu, 12 jaar later, ben ik nog steeds bang als ik hem zie lopen in het dorp. Want hij hangt hier nog altijd rond, en loopt nog steeds te dwalen in ons dorp. Ik ben daarna door een diepe depressie gegaan, met veel medicatiegebruik en misbruik. Daarvoor heb ik me dan laten behandelen een 10-tal jaar geleden door een psychiater, en dat is toen stilletjes beter gegaan. Maar door de gesprekstherapie bij de psychiater kwamen andere problemen naar boven, vooral de zware dwangneurose of OCS (obsessief-compulsieve stoornis). De afgelopen 10 jaar zijn jaren geweest van vallen en opstaan. De opvoeding van de kinderen in mijn eentje was zwaar. Ik heb twee kinderen, Katharina geboren in 1993 uit een eerste relatie, en Jona, geboren in 1995, uit een tweede relatie. Beide relaties waren problematisch. Peter, mijn eerste vriend en vader van Katharina, heeft mij 8 jaar psychisch onderuitgehaald, zodat ik geen greintje zelfrespect meer had. Toen ik zwanger was van Katharina besloot ik bij hem weg te gaan, met deze man kon en wilde ik geen kind opvoeden. Maar wij bleven contact houden, voor onze dochter.
Mijn dwangneurose- of mijn OCD-verhaal begint 23 jaar geleden. Ik zat toen op kot in Hasselt, studeerde toerisme. Ik had een vriend, al een tijdje, en ik was smoorverliefd.
