Als je wilt zonsopgang zien moet je vroeg uit bed. Om 4 uur komt Jim ons wekken. Afspraak binnen 10 minuten aan het ponton aan de rivier. Aangezien er vrij veel wolken zijn is er van een mooie zonsopgang weinig sprake, maar de vissen bijten het meest ’s morgens zegt Jim. We varen een eind de rivier op en binden ons bootje vast aan een  boven het water uitstekende tak. Het duurt wel even maar Jim vangt 2 mooie piranha’s. Even later is het Ria die beet heeft en ja, Tim vangt er ook één. De kampioen vissen van de Pantanal heeft geen geluk. Ik vang niets. Met 4 mooie vissen zijn we tevreden. We keren terug naar de lodge voor ons ontbijt . Het is nu 7 uur. Een kwartiertje later zijn we weer weg. Het bootje losmaken en een eindje verder de rivier op. Aan de overkant leggen we de boot vast op een klein strandje. Een 100 meter verder en 20 meter boven het huidige waterpeil woont een amazone gezinnetje. Ze zijn niet thuis, geen probleem we gaan eerst een jungle tocht doen en zullen later terugkomen zegt Jim. Met zijn machete wild om zich heen hakkend zorgt hij voor een toegang tot een trail in het woud. Het is goed dat de gids vooraan stapt want hij wordt gestoken door een wesp. Hij toont ons het nest op een boom. Even verder begint hij wild te springen. Hij is in een mieren nest terechtgekomen en heeft overal mieren op zich. We moeten even terug en dan in looppas door het mieren gebied. Er zijn er een paar onder mijn broek gekropen ook. Ik voel ze overal bijten. Gelukkig waren het er maar een paar. De ochtendzon doet het zweet uitbarsten. Ik ben blij dat we af en toe stoppen voor een deskundige uitleg over de medicinale eigenschappen van verschillende planten. Als we terug aan het huisje komen is de vrouw het middageten aan het koken.

Jim praat een beetje met haar en haar man. We zijn ook klaar om ons middagmaal te verorberen.

Na het middageten is er siesta tot rond 3 uur. Verzamelen geblazen aan het restaurant. We krijgen  2 hangmatten, een pot met 2 eieren , een ananas en nog wat spullen en zijn klaar voor de tocht naar ons kamp in de jungle. Vanaf nu geen toiletten geen electriciteit geen bier of caipirinha, enkel wat de natuur te bieden heeft.  Na ongeveer een uur stappen door de jungle komen we aan een klein riviertje waar een zeil tussen bomen gespannen is. Dit wordt onze slaapplaats. Eerst hout gaan halen om een heus kampvuur aan te maken. Dit houdt dieren en insekten uit de buurt.  Jim vraagt of we onder het zeil of in de openlucht willen slapen. Gezien er dreigende wolken zijn kiezen we voor het zeil. Tijd voor het avondeten klaar te maken. Jim kapt een paar palmbladen en toont ons hoe we ons bord moeten maken. Uit een stuk hout laat hij ons een vorken  maken. Hijzelf doet de schors van een tak en spiest er onze barbeque worsten op die samen met een vis boven het vuur worden opgesteld.

Op het vuur kookt de rijst en de groenten die Ria heeft gekuist. Als het eten klaar is, is het reeds donker. Met behulp van kaarslicht eten we uit ons zelfgemaakt bord met zelfgemaakte vork. Het heeft iets speciaal. Het is erg lekker en o zo natuurlijk. De couverts in het vuur en niemand kan zien dat hier mensen zijn geweest. We kruipen in onze hangmatten. Echte oerwoud geluiden, vooral kikkers en insektengeluiden zouden ons moeten in slaap wiegen, maar de hangmat voelt aan als een dwangbuis. Het duurt lang voor we inslapen.

03-11-2013 om 13:50 geschreven door luc&ria  

Om 7:15 halen ze ons af met een minibusje. Onderweg pikken we Jim onze gids op. We zijn de enigen om zo’n 200 km dieper in het amazonewoud te rijden. De chauffeur lijkt heel gehaast en rijdt aan een vrij hoge snelheid. Het landschap is hier helemaal anders dan wat we tot nu toe zagen. Bosgebieden met hoge bomen, palmbomen en ook bamboe wisselen met appelsien- en bananen plantages. Zelfs een kippenkwekerij merken we op. Even later zien we dat een auto in een lager gelegen gebied terecht gekomen is. Het ongeval lijkt net gebeurd maar er is reeds een auto gestopt om hulp te bieden. Onze chauffeur rijdt nu toch kalmer. Onderweg stoppen we om onze benen te strekken en Luc is content dat hij een sigaret kan opsteken. We rijden terug verder, maar onderweg stopt de chauffeur om een kip te kopen bij een lokale kippenkweker. Met de pootjes netjes samengebonden mag de haan met ons verder reizen. We bereiken de Urubu rivier. Bananen, frisdrank en bier worden overgebracht in een boot. Nu nog een uurtje varen en we komen aan in de lodge. Jim toont ons onze slaapplaats, geeft uitleg over hoe deze lodge ontstaan is en daarna gaan we lunchen. Ze hebben hier een goeie kok ! Uiteraard zitten hier ook nog andere jonge mensen, maar de meesten keren terug naar Manaus. Om 15:00 gaan we vissen, samen met Tim, een Duitser. We varen met een klein sloepje de rivier af. Het is wat wennen want dat ding wiebelt nogal. Je kon uren op voorhand zeggen dat er een groot onweer op komst was en ja hoor ! Bliksems, een fikse donderslag en hevige regen blijven niet uit. Ik haal ons regenvestje boven om mijn fototoestel te beschermen. Jim en Tim geven mij hun gsm om die ook droog te houden. Jim lijkt niet van plan het vissen op te geven. Een bliksem, gevolgd door een enorme harde donderslag doet ook Tim twijfelen en zegt dat het eigenlijk niet veilig is op open water. De motor wordt gestart en we varen naar een leegstaand huis. Het water stroomt overal door en een regenjasje kan dit helaas niet verhelpen. Kletsnat schuilen we in het huisje. De bliksems en donderslagen zijn oorverdovend hard. Iedereen stopt de vingers in de oren om het geluid wat te temperen. Eigenlijk ben ik wel bang in dit onweer. Maar goed, een klein uurtje later is de onweersbui voorbij en blijft het alleen regenen. Vissen dus. Jim snijdt kippevlees in kleine stukjes, geeft ons een rolletje nylondraad met aan het uiteinde een vishaak en we kunnen beginnen. De sfeer is er een beetje uit en ik weet niet of vissen bijten bij regenweer. Niemand kan iets vangen alhoewel Jim beweert dat er heel wat vis in de rivier zwemt. We geven het op. Kletsnat en niets gevangen keren we terug naar de lodge. Douchen en tijd voor het avondeten. Jim vraagt ons of we straks een nachtwandeling gaan doen. Tim, Luc en ik bedanken voor het aanbod want het regent nog altijd. Vroeg naar bed dan maar want morgen gaan we voor dag en dauw bij zonsopgang vissen ...

Tussen haakjes, zonnepanelen geven overdag electriciteit. s’ Nachts wordt het behelpen met een nieuw aangekochte zaklamp.

03-11-2013 om 13:45 geschreven door luc&ria  

Vandaag willen we de afspraak voor de Jungle tocht afronden. Na enig zoekwerk vinden we het adres van Amazone-jungle tours Antonio. Met de kaart in de hand stappen we er recht naartoe.  Het programma bekoort ons onmiddellijk. Ik ga het nu niet verklappen. We boeken een driedaagse tocht  die morgen start.  Nu we toch een eindje de stad zijn ingegaan besluiten we om op zoek te gaan naar de nieuwe markt. Een overdekt complex dat een paar weken geleden geopend werd. Een uurtje later zijn we aan het gebouw. Je kan duidelijk zien dat ook hygiene een punt is bij de vernieuwing in Brazilie. Alles kraaknet met alle nodige voorzieningen. Hier versnijden ze vis en vlees zoals je het wilt.

We hebben nog steeds geen tijd gehad om the Amazone Theatre in Manaus te bezoeken, toch een hoogtepunt van bouwkunst in de stad.  Een engelstalige gids begeleid ons en toont ons de operazaal, de ruimte waarin de recepties gehouden worden en het balkon. In sommige gedeeltes moeten we een overtrek om onze schoenen doen om het glanzend parket niet te schenden. Bijna alle materialen voor de bouw van dit theater zijn ingevoerd uit Europa. Het plafond van de operazaal is zo gedecoreerd dat je je onder de eifeltoren waant. Ijzeren steunpilaren komen uit Engeland en muurbekleding bestaat uit Italiaans marmer. Enkel het parket is gemaakt met Braziliaans hout.

We zijn afgesproken met Guillermo om in de late namiddag naar zijn bureau te gaan. We praten even over de voorbije dagen en gaan dan net voor sluitingstijd onze was halen. Pedro (zoontje van Guillermo) is bij zijn moeder dus is Guillermo vrij voor een avondje uit. Maandagavond is wel de slechtste dag van de week om uit te gaan in Manaus. Hij belt naar een paar plaatsen waar hij graag gaat, maar beiden zijn gesloten. Uiteindelijk komen we dan bij Armando terecht. Wij waren hier al geweest met Nara. Guillermo heeft natuurlijk geen problemen met de items op de menukaart (wij verstaan er nauwelijks iets van) en bestelt eerst een lekkere vlees met ajuin bereiding. Dan verder een soort viskroketten en laatst een varkensvlees potje. Met de nodige flessen Brahma wordt dit weer een leuke avond.

03-11-2013 om 13:42 geschreven door luc&ria  

Vandaag gaan we de samenvloeien van de  Amazone en de rio Negro bekijken.

Een gids haalt ons af aan het hotel en met een minibusje rijden we naar de haven. We betalen onze tickets, gaan aan boord van de Amazon en nemen plaats op de bovenverdieping helemaal vooraan.  

Misschien nog eventjes vermelden dat de ganse haven op grote vlotten rust omdat de diepgang enorme verschillen kunnen aannemen tijdens het regenseizoen. 2012 was een recordjaar met de hoogste waterstand ooit gemeten.

We varen uit. De gids springt vlot over van het Braziliaans naar het Engels. We worden gewoon aan de Braziliaanse uitspraak en begrijpen beter en beter de taal dank zij onze inspanningen van de lessen Spaans. We varen eerst een stukje stroomopwaarts tot aan de nieuwe brug die nu een enorme tijdswinst geeft om van de ene kant van de rivier naar de andere kant te komen. De rio Negro is zowat de draaischijf voor de transit van goederen en mensen. Alles wordt via boten naar alle kanten gevoerd. Het drinkwater wordt diep uit de rivier gepompt, gezuiverd en bediend gans Manaus. Indrukwekkende rivier !

De boot draait en nu varen we stroomafwaarts naar de samenvloeing. Na een uurtje varen kunnen we dit wonder bekijken. 3 elementen  zijn de oorzaak van dit fenomeen. De verschillende snelheid van de rivieren, de temperatuur en de dichtheid van het water maken dat de rivieren eigenlijk niet meteen samenvloeien en voor zo’n 15 kilometers naast mekaar lopen. In de Amazone zien we een groepje dolfijnen. We varen een eindje terug om te lunchen op een reuzevlot maar eerst maken we nog een wandeling van ongeveer een uur naar het park met reuze waterlelies. Helaas is het nu laagwater en zijn er maar een paar bladeren zichtbaar. Het regenseizoen begint hier in november. Ook hier geeft de gids een deskundige uitleg over bomen en bij sommige soorten hun medicinale werking. Bij de terugtocht zien we een paar aapjes hoog in de bomen.

De lunch is zoals meestal uitstekend met een keuze uit meerdere gerechten. We krijgen ruim de tijd om te genieten van dit middagmaal en daarna varen we terug  stroomopwaarts naar Manaus.

Alweer een mooie dag !

03-11-2013 om 13:38 geschreven door luc&ria  

Deze morgen hebben we een afspraak met Guillermo,  de broer van Fiorella (onze buurvrouw).

Hij gaat ons hier in Manaus helpen met de organizatie. Het hotel dat hij voor ons gereserveerd heeft is alvast een uitstekende keuze. Guillermo heeft zijn zoontje Pedro meegebracht. We doorlopen de verschillende opties en kiezen voor een georganiseerde dagtrip naar de ontmoeting van de rivieren,  een 3-daagse in de jungle, een dagje Manaus verkennen en deze namiddag een bezoek aan een rubbermuseum. Guillermo heeft vandaag weinig tijd en kan ons niet vergezellen. Hij brengt ons wel naar een wasserij waar we onze was konden laten doen en voert ons dan naar een stijger op de Rio Negro van waar we de boot moeten nemen naar het museum.

Op de boot ontmoeten we Nara en haar kinderen Joao, Pedro en Maria. Zij gaan naar een restaurant ergens verder op een eiland in de rivier. Ze dringt aan om met haar mee te gaan want het is daar zo lekker. We bezwijken voor haar aandringen en stappen samen met haar en de kinderen af aan het eiland. Samen genieten we van enkele biertjes en  een portie lekkere sardientjes , een andere soort vis en frietjes. Jammer dat we onze badpakken niet bij ons hebben want iedereen springt met regelmaat in de rivier om even af te koelen. Het is al bij al een gezellige namiddag. Nara stelt voor om ons naar ons hotel te voeren. We danken haar voor de moeite, maar opnieuw bezwijken we voor haar aandringen. In de auto stelt ze voor om deze avond samen een paar samba-bars te bezoeken.

Ondertussen hebben we onze schroom laten vallen en gaan daar met veel plezier op in. Eerst passeren we bij haar vriend om te zien of hij ook zin heeft om mee te gaan en dan gaan we naar haar huis om Pedro die toch nog iets te jong is af te zetten. Nara woont bij haar moeder maar is aan het sparen om een appartementje te kopen. Ze trekt wat andere kleren aan en we gaan haar vriend ophalen en ze brengt ons naar ons hotel, waar we de tijd krijgen om ons te douchen en ook andere kleren aan te doen.  De samba-bar is in loopafstand van ons hotel. In de bar is een orkestje geinstalleerd dat volop muziek aan het spelen is. Op straat rond de bar staan tafeltjes met stoelen. Ik denk dat er zo’n 50-60 mensen bier aan het drinken zijn en af en toe opstaan om te dansen. Bier drinken doen wij ook, maar dansen ... Enkele flessen later vindt Nara dat we naar een andere plaats moeten gaan. Joao, Maria en Kennedy (vriend van Nara) gaan te voet. Nara en wij met de auto. We gaan bij Armando waar er heel veel jeugd aan tafeltjes zit, maar de sfeer toch iets rustiger is. Opnieuw enkele biertjes en Nara vindt dat we een lokale specialiteit moeten gaan proeven : Tacaça.

Op het plein tegenover de bar van Armando staat een stalletje waar 2 vrouwen Tacaça klaar maken.

Het is een soort zurkelsoep met  tapioca en garnalen die echt lekker is. Voor ons was het een prachtige dag en we nemen hartelijk afscheid van ons gezelschap. We voelen ons een beetje brazilianen.

03-11-2013 om 13:34 geschreven door luc&ria  

We moeten vroeg op vandaag , maar blijkbaar zijn we niet de enigen. Aan de ontbijttafel zitten nog zo’n 30 man luidruchtig te praten, lachen en fotootjes te nemen. Een bus toeristen die we misschien nog zullen tegenkomen vandaag.

We vertrekken om 6.00 naar de Gruta do Lago Azul. We zijn als eerste ter plekke en krijgen een mutske om ons haren samen te houden en jawel, opnieuw een bouwvakkershelm op ons hoofd. Onze gids wordt bijgestaan door een leerlinggids die gans de tijd bij ons blijft. Met zo’n 15 mensen stappen we door en stukje bos waar enige uitleg wordt gegeven over de grotten. We moeten zo’n 80 meter naar beneden langs héél glibberige stenen en het is nog vrij donker. De gids licht hier en daar wat bij met haar zaklamp. Luc  vindt dit maar niks, maar ik ben een steenbok hé. Als we beneden zijn en de zon geeft wat meer licht zien we inderdaad een mooi diepblauw meer. We krijgen ruim de tijd om foto’s te nemen en daarna gaan we langs dezelfde weg terug naar omhoog. Behoorlijk lastig maar minder gevaarlijk. Ze zijn bezig om een circuit te maken zodat diegenen die binnenkomen de mensen die terugkeren niet meer moeten kruisen. Mooie uitstap.

Snel inpakken en we worden naar de luchthaven van Campo Grange gebracht. Een vrij lange tocht waar ik behoorlijk zenuwachtig word, maar we komen toch op tijd. Een vlucht van Campo Grange naar Sao Paulo en 40 minuutjes later een vlucht naar Manaus. Mijn zenuwen worden opnieuw getest, maar geen probleem, alles verloopt vlekkeloos. ’t Ja, niet echt gezellig maar Brazilië is ook reuzegroot en als je veel wilt zien hoort dit erbij. We nemen een taxi naar ons hotel en om 1.00 liggen we in bed.

03-11-2013 om 13:30 geschreven door luc&ria  

Vandaag gaan we naar de Estancia Mimosa. Opnieuw brengt onze chauffeur ons ter plekke.  Een pousada die gelegen is aan een rivier, inderdaad “de Mimosa”, met 8 watervallen. Hier volstaat een badpak, maar je moet wel van die laarsjes aandoen. Tijd om onze aangekochte exemplaren uit te testen. Een fikse regenbui gooit wat roet in het eten. We wachten toch nog een kwartiertje tot het stopt met regenen. Onze groep bestaat uit een Braziliaans gezin waarvan één van de 2 dochters samen is met een Australiër. Zij staan dan ook in voor de vertaling van de gids. En er is ook nog een ouder koppel (zoals wij dus) en een jong koppeltje. We maken opnieuw een wandeling door het bos en de gids vertelt heel wat over de planten en de bomen. We naderen de rivier en zien reeds de eerste watervallen verschijnen maar we moeten doorstappen naar de verste waterval. Dit gaat voor een stuk ook met een bootje. Leuk is dat. Er liggen 3 roeispanen en de jeugd neemt gretig het roeiwerk voor hun rekening. Een echt ontspannende tocht. Daarna gaat het te voet verder en we dalen steeds dieper langs netjes afgewerkte trappen,  toch ietwat glibberig. We komen aan de eerste plaats waar we kunnen zwemmen naar de waterval. Het water blijkt toch héél koud te zijn. Niet iedereen neemt een frisse duik, ook ik niet. De fotograaf van dienst moet droog blijven hé. Na een 20 tal minuutjes zwemplezier wandelen we verder naar het volgend zwemparadijs. Op sommige plaatsen kan niet gezwommen worden omdat er te veel draaikolken zijn. De jeugd loopt verder in zwemtenue, Luc heeft wijselijk zijn klederen terug aangedaan. De muggen bijten ook hier onverbiddelijk. Op zo’n 4 plaatsen kan je zwemmen, bij de laatste is er zelfs een springplank voorzien voor de durvers. De 2 jonge mannen springen zonder probleem, één meisje  volgt en ietwat later ook een 2^de meisje, zij het met een gilletje. De terugweg stijgt gestadig en is wat lastig in deze hitte.

Terug op de estancia staan koekjes en koffie klaar voor ons.

Voila, onze dag zit er op. We gaan vanavond naar een typisch visrestaurant. We weten niet zo goed welke vis we besteld hebben maar hij is lekker !

03-11-2013 om 13:26 geschreven door luc&ria  

Een van de top belevenissen in Bonito is snorkelen in een rivier met zeer helder water.

Onze chauffeur is op tijd. We rijden toch weer meer dan een uur naar een pousada gelegen aan de Rio Plata. We zijn met een groep van 9 personen. We krijgen een wet suit (zoals de echte duikers) en een paar neoprene laarsjes. Al een hele belevenis om in dit pak te geraken. De tocht bestaat uit een korte rit met een truck door de landerijen van de boerderij naar het bos. Daarop volgt een tocht van ongeveer 20 minuten door een dicht begroeid bos.De mannen hebben allemaal hun pak geopend en met ontblote torso stappen we zwetend  naar  de startplaats van onze snorkeltoer.

Na de instructies kunnen we één voor één in het water. In onze groep is een man uit Sao Paulo die vrij goed frans spreekt. Hij vertaalt de uitleg van de gids. Eerst zwemmen we rond een klein meertje dat de bron van de rivier bevat. Onmiddellijk zijn we omringd door kleine visjes die aan ons lippen komen tikken, een naar gevoel. Verder ook grotere (circa 40 cm) blauwe, zwarte en gele vissen.

Ze kijken je minachtend aan, maar gaan toch opzij als je nadert. In dit gedeelte moet je nog echt zwemmen. Eenmaal verder in de rivier is de stroming groot genoeg zodanig dat je je kunt laten meedrijven. Af en toe lijkt het alsof je met de buik de rotsen gaat raken, maar gelukkig dus niet.

Na een 20-tal minuten berijken we plots een zone met sterke stroming. Je hebt het gevoel alle kontrole te verliezen. Daar moeten we het water even verlaten want er is een kleine rapid.

Even over land en dan weer in het water dat nu dieper is. We volgen nog ongeveer een uur deze rivier en komen dan in een nog grotere terecht. Het water in die grotere rivier is merkelijk kouder en ook de zichtbaarheid is fel verminderd.

Even verder kunnen we kiezen of we naar het eindpunt snorkelen of met de boot gaan. Iedereen opteert voor de boot. Aan het eindpunt staat de truck te wachten om ons terug naar de pousada te brengen. We krijgen een buffet dinner zoals we gewoon zijn bij onze uitstappen.

Het tweede evenement van de dag is een bezoek aan een canyon waar heel veel ara’s leven.

Opnieuw een wandeling in de verzengende hitte naar een uitkijkpunt over de canyon. Het loont de moeite. Tientallen paren rood-blauwe ara’s  vliegen aan en af.  De canyon zelf is ongeveer 70 meter diep en de omtrek is ongeveer 500 meter. Het pad dat eigenlijk gewoon rond de put loopt brengt ons naar een ander uitkijkpunt. De ara’s vliegen soms boven onze hoofden.

Een uurtje in de auto en we zijn weer in Bonito. Tijd voor een caipirinha...

27-10-2013 om 23:58 geschreven door luc&ria  

Vandaag wordt het een luie dag. We genieten van ons ontbijt en laten de laatste activiteit, een wandeling in de natuur, aan ons voorbij gaan. Het is bewolkt vandaag en eigenlijk lijkt het of het zal regenen. Ik maak de valiezen en we gaan lunchen. De lunch is altijd in buffetvorm. Er is rijst en zwarte bonen, meerdere soorten groenten en vlees : ribbekes of  kip of steak. Eenvoudig en lekker.

Een dessertje is er ook : fruit of rijstpap of dulche de leche. Een koffie of thee staat vrij ter beschikking.

Onze chauffeur zal er om 12:30 zijn... hhhmmm uiteindelijk een uur later.We volgen voor een stuk dezelfde weg als we gekomen. Veel valt er niet te beleven onderweg. Een emoe af en toe en uiteraard zijn er meerdere vogelsoorten te zien. Het wordt een rit van ongeveer 4 uur.

Bonito is een druk stadje of eerder één drukke hoofdweg. Naar goede gewoonte verkennen we de buurt. Héél wat winkeltjes, restaurantjes en bars. De laatste 2 zijn uiteraard geen probleem voor ons.

Een verfrissende douche en op zoek naar een caiperinha. Onze trotter kent uiteraard een goed adres.

We zien veel gekende gezichten uit de Pantanal. Ook Maartje en Giovanni komen aanwandelen. We ruilen onze gegevens zodat we mekaar kunnen volgen op hun/onze  blog. Zij maken een reuzetour van 5 maand. Zalig lijkt me dat.

We besluiten hier ook te eten. Een steak met rijst en een heerlijke frisse pint. Lekker !

27-10-2013 om 23:49 geschreven door luc&ria  

4:15 een zacht klopje op de deur, maar we waren al wakker. Met z’n vieren en de gids kruipen we op de truck, er is een driver die als een paard reageert op de bevelen van de gids. We verlaten de farm en gaan in westelijke richting naar de Rio Paraguay die op zo’n 40 km van de farm verwijderd is.

Op een van de vele bruggen schijnt de gids met zijn toorts in het water. 10-tallen rode kaaimanogen lichten op. Even verder rijden we voorbij een familie capivaras die rusten aan de kant van de weg.

De gids doet de truck stoppen en we keren tevoet op onze stappen terug naar de capivaras. Je kan ze tot op een 10-tal meter benaderen. Daarna verdwijnen ze onherroepelijk in de begroeide zijkanten of duiken ze in het water. Het wordt dag, we stoppen aan een meer waar we de zon zien opgaan. Een kleurrijk spektakel dat nog eens weerspiegeld wordt in het water. Ook de vogels worden nu wakker en vliegen luid kwetterend over het meer.

 Een halfuurtje verder komen we aan een T-vormig kruispunt. Daar is een soort café waar de gids en de driver het ontbijt gaan klaarmaken. We wandelen kort even rond in de omgeving en doen ons daarna tegoed aan versgebakken roereitjes, een mengeling van vers fruit en vers gemaakte koffie. Na het ontbijt gaan we verder naar de Rio Paraguay, de hoofdrivier in dit gedeelte van de Pantanal. Links van de weg zien we een mannetjes moerashert met een prachtig gewei.  Na nog een halfuurtje hobbelen bereiken we de rivier. Er valt echter weinig te bespeuren. Na 10 minuutjes vatten we de terugweg aan. Even verder stopt de truck en zegt de gids dat we een stuk gaan stappen rond (later zal blijken af en toe in) een moeras. Giovanni (de nederlandse metgezel) krijgt een stok van de gids en moet zowaar een andere weg nemen dan wij. Zijn vriendin Maartje is er niet echt gelukkig mee.

De gids gaat in iedere struik met zijn stok rommelen zonder verdere uitleg. Hij is bijna niet meer te volgen, er onstaat ongenoegen in onze groep. Het moeras dat we overmoeten om terug de weg te bereiken wordt steeds breder. Uiteindelijk moet ik (trouwe volger van de gids) het afleggen tegen Ria & Maartje die zich niet meer op hun gemak voelen en absoluut naar de weg willen. Op een plek waar het moeras een beetje smaller is lukt het uiteindelijk weliswaar niet zonder natte handen en voeten voor Ria. Ook Giovanni had er genoeg van en was op eigen houtje naar de weg gegaan. De gids beseft zijn overmoed en volgt ook. Het is bijna 11 uur als we terug op de farm zijn. 

Na het middagmaal gaan we (Ria & Luc) in een andere groep de rivier op om piranha’s te vissen.

Het is een heel andere groep, een Italiaan, een Spanjaard, een Française een Duits meisje ... Veel gekwebbel , de gids ziet ook in dat hij niet veel moet vertellen. Op een plaats waar de rivier iets breder is  neemt de Italiaan een duik in het water. Heel moedig als je weet dat het hier vol van de vleesetende vissen zit. Nog iets verder stoppen we opnieuw en krijgt iedereen een vislijn. Wie zal de eerste zijn, wie zal er het meest vissen vangen ? Je gelooft het niet, maar de auteur van dit verslag heeft beide prijzen gewonnen. Iedereen heeft wel wat gevangen, dit is altijd leuk. S’Avond mogen we de vangst die heerlijk gefrituurd is zelf verorberen. Het was echt heerlijk.

27-10-2013 om 23:46 geschreven door luc&ria  

Deze voormiddag maken we een boottocht.

Met 9 personen en Tom onze gids vertrekken we met een soort pick-up/vrachtwagen.

We = Giovanni&Maartje, Marie uit Toulouse en een Duits meisje, een Deens koppeltje en nog een meisje uit Nederland genieten met volle teugen van het uitzicht in de Pantanal. Ongelooflijk veel vogels.

Hoever we precies rijden kan ik moeilijk inschatten, maar we bereiken de rivier.

We nemen plaats op de boot en varen weg. Tom maant ons aan om zachtjes te praten. Hij wijst ons de verschillende soorten aan en weet over elke vogel iets te vertellen. Prachtig is dat. Het is donkerbruin/zwart water en het krioelt van de piranhas. Tom vist er een paar en lokt een kaaiman. Deze heeft duidelijk zin in een hapje. Tom plaagt de kaaiman wat zodat we ongelooflijk goed het ganse gebit van de kaaiman kunnen bewonderen . Ik dacht heel even dat de kaaiman in de boot zou springen. Leuke en boeiende tocht.

Middageten, efkes op bed liggen in een koele kamer en klaar voor een paardenritje.

Nu zijn we met z’n  4 en dat is leuker natuurlijk. Iedereen moet een helm opzetten. Geen sinecure bij deze temperatuur, maar kom. We lijken wel bouwvakkers !

Ook hier heb ik geen flauw idee wat de afstand is, maar het is wel reuzeleuk. Op een bepaaald moment rijden we door waterplassen en mijn paard wil gaan liggen ! Doodsbenauwd was ik !

Een natte broek is alles wat ik er van overhoud en toch ook nog een bravo van de rest van het gezelschap. Ze vinden me geweldig dapper maar diep in hun binnenste zijn ze blij dat het niet hún paard was.

Op de terugtocht ruiken de paarden hun stal. In galop gaat het huiswaarts en mijn paard Caramello wil écht wel als eerste thuiskomen. Giovanni heeft wat moeite om  zijn camera vast te houden en kan zich niet ten volle concentreren op de gang van het paard. Het lijkt echt wel pijnlijk voor hem ...

Opnieuw een aperootje en eten. Vroeg in bed want morgen maken we een safaritoer en die begint om 4:30.

27-10-2013 om 23:23 geschreven door luc&ria  

Ons vervoer zal om 8.00 ter plaatse zijn... Braziliaanse tijd natuurlijk.

Wat excuses voor het laattijdig vertrek (9:00) maar so what, vakantietijd !

De man spreekt niet echt Engels, maar met een mengeling van spaans, portugees en een paar woordjes engels kunnen we toch wat babbelen.

Hij toont ons het stadion in Campo Grande met een capaciteit van 40.000 toeschouwers, maar ik weet niet of de rode duivels hier moeten spelen.

Onderweg maken we 2 stops om iets te drinken. We blijven maar rijden. Over de rivier Paraguay moeten we tol betalen. Inderdaad ook hier gaat enkel de zon voor niets op.

Onze chauffeur lijkt wat zenuwachtig te worden en vraagt aan de tolbediende waar Santa Clara ligt en of er een tankstation in de buurt is.

We tanken iets verderop op ongeveer 60 km van de Columbiaanse grens en daar vernemen we dat we een 30 tal km terug moeten. Opnieuw over de rivier en opnieuw tol betalen. Onze chauffeur lacht ietwat zuur...

De laatste 20 km gaan over een vrij hobbelige zandweg met ongeveer om de km een bruggetje zoals je die wel ziet in de Camel Trophy.

De Pantanal is een overstromingsgebied dat ieder jaar in de regenperiode helemaal onderloopt. Nu is het droog en kan je op sommige plaatsen om de brug rijden.

Santa Clara, een pousada zoals zovele hier in de buurt. Ze verwelkomen ons hartelijk en maken toch fijntjes de opmerking dat we 2 uur te laat zijn maar dat ze toch ons middageten warm gehouden hebben.

We staan niet meteen ingepland voor de excursies dus gaan we wat rondneuzen. Prachtige blauwe ara’s bekvechten in een boom, groene papegaaien maken hun nest , gele vogeltjes vliegen gestadig op en neer, mooie spechten laten ook hun veren bewonderen... Het is gewoon overdonderend hoeveel vogelsoorten hier allemaal leven.

Aperitief time : Caipirinha natuurlijk !  We maken kennis met de andere gasten en allemaal zijn ze héél enthousiast over de uitstappen die we zullen maken. Er zijn heel wat jonge mensen die een rondreis maken voor 4,5 en zelfs voor 12 maanden.

Rond 8:00 worden we allen uitgenodigd om aan te schuiven aan het buffet .

Nog wat napraten in onze frisse kamer, geen overbodige luxe hier ...

27-10-2013 om 23:12 geschreven door luc&ria  

18-10-2013 om 00:00 geschreven door luc&ria