2013-11-08

Opstaan, ontbijten : dagelijks ritueel. Valiezen maken vandaag. Met een taxi rijden we naar Itapua, een vissersdorp. Hier geen hoogbouw, je kan amper zien dat dit een voorstad van Salvador is.

Het hotel is wondermooi gelegen, zo’n 600m van zee, maar alles is aanwezig in het domein : voetvalveld, zwembad, tennispleinen, wandelpad, vijver en binnen een biljart, tafel om pingpong te spelen...

Er loopt hier heel wat personeel rond dat je probeert te verwennen nog voor je aangeeft wat je nodig hebt. Hoofdzakelijk congresgangers logeren hier. Je hebt dan ook weinig of geen contact met de andere mensen. Superdeluxe, maar ik mis een ziel. 

We laten het niet aan ons hart komen ! Vanaf nu 2 keer per dag zwemmen, om de kilootjes wat weg te werken. We drinken naar goede gewoonte een caiperinha en gaan daarna eten. Risotto met allerhande zeevruchten en spagetti met inkvisringen. Lekker !

2013-11-09

Verschilt niet zo veel van gisteren. Hebben de kustlijn gezocht én gevonden. Niet te zwemmen in de Atlantische oceaan, beter gezegd wij toch niet. Het wordt trouwens afgeraden wegens te veel stroming. Zelfs de lokalen gaan enkel hun zwembroek eens natmaken.

Zoals aan iedere kust zijn hier veel venters die van alles en nog wat verkopen : zonnecrème, water, ijsjes en iets heel typisch voor hier : kaas op een stokje. De verkoperes hebben een pot met gloeiend houtskool en daarop wordt de kaasbrochet klaargemaakt.

2013-11-10

Geloof het of niet : nog altijd hetzelfde ritueel. Ook hier is het zondag maar dat is er niet aan te zien, behalve dat er wat meer volk geniet van het zwembad.

2013-11-11

Wapenstilstand kennen ze hier niet, maar er is wel TV5 een Franse zender en daar worden we er toch aan herinnerd dat er in Frankrijk, België .. ooit oorlog was.

13-11-2013 om 16:36 geschreven door luc&ria  

De bovenstad kennen we nu goed. Vandaag gaan we de wandeling doen die de kunstenares ons gisteren heeft voorgesteld. We stappen tot aan de “elevador” een lift die je van de bovenstad naar de benedenstad brengt. Nu begint het moeilijke stuk, we moeten ons een 4-tal km verplaatsen om onze wandeling te beginnen. Deze start vanaf de wijk Campo Grande. We proberen uit te vissen waar we een bus kunnen nemen. Een man die voor het toerisme werkt raadt het ons af om met de bus te gaan, te gevaarlijk. We volgen zijn raad en nemen een taxi die ons voor 10R$ naar Campo Grande brengt. Van hieraf volgen we een laan met hoge bomen langs beide zijden, dus veel schaduw. Het leuke aan deze wandeling is dat het steeds in dalende lijn gaat. We bevinden ons in een residentiele area die naast de wandeling weinig mooi’s te bieden heeft. Onze kunstenares heeft ons een centrum voor handwerk aangeraden. We vinden dit, maar het is niet veel zeggend. Er zijn wel wat mooie spullen, maar het straalt teveel commercialiteit uit. We bereiken de oceaan en volgen die nu een aantal km. De zon brandt hevig. Het zal de eerste keer zijn dat onze huid aan het verbranden is.

We besluiten weer naar de bovenstad te gaan waar het veel authentieker is. We negeren de mogelijke gevaren en willen terug met het openbaar vervoer, altijd een belevenis op zich. De autobus gaat dwars door de stad naar het Praça de Se, een plein in de bovenstad dat we ondertussen kennen. Tijd voor een hapje met een biertje en daarna korte siesta. In het stamcafé kan je ook een kleinigheid eten. Na de caipirinha’s bestellen we in zon gedroogd rundvlees met groentjes en frietjes. Zoals de vorige avond besluiten we nog een paar biertjes te drinken aan de tafeltjes op straat. Daar kan ik roken, verboden op het binnenterras. Grote opschudding , een 10-tal politiemannen staan buiten op straat voor het café en de tafeltjes en stoelen zijn weg. Ik vraag aan Elio wat er gaande is. Enkel een kontrole door de lokale fiscus. De eigenaar had blijkbaar niet betaald voor het terras en bleek ook valse cola te verkopen. De flessen moeten uitgegoten worden in de pompbak. Er komt een Argentijn bij ons staan die Elio goed blijkt te kennen. We hebben een hele leuke babbel. Elio geeft ook meer info over zichzelf vrij. Hij is 67 jaar, 4 maal getrouwd en heeft 12 zonen die een beetje overal  ter wereld wonen. Elio ziet er uit als een zigeuner, maar blijkt een specialist te zijn in handel in kostbare stenen en juwelen. Hij is eigenaar van een 5-tal huizen hier in de bovenstad. Hij wil absoluut dat we morgenmiddag bij hem thuis komen eten. We moeten hem teleurstellen want morgen om 11 uur verlaten we onze verblijfplaats. Hij blijft maar zagen, bestelt snel nog een fles bier die we delen.

Wijzelf vinden het ook jammer want hij is echt een speciaal  iemand. Al weer een ontmoeting die ons lang zal bij blijven en ons hart met vreugde vervult.

10-11-2013 om 15:47 geschreven door luc&ria  

Wakker worden als het ons uitkomt. Vanaf nu zal dat zo worden. Ik lig natuurlijk al lang wakker vooraleer Luc zijn ogen opentrekt. Ontbijtbuffet mag er best wezen. Een eitje wordt gebakken zoals je zelf aangeeft. Na het ontbijt wil een lokale kunstenares ons alles over de stad vertellen. Ze heeft zelf een soort stadsplan gemaakt van zowel de bovenstad als de benedenstad en duidt hierop alle belangrijke punten aan.

Vandaag zullen we de bovenstad verkennen. Dit is heel gemakkelijk want uiteindelijk is de bovenstad beperkt tot één lange straat met af en toe een belangrijk plein. Dit stukje is nog het Salvador zoals ik het me had voorgestelt en de Salvadorianen doen hun best om dit in zijn originele staat te behouden. De kasseien liggen er héél slecht bij, maar ook dit hoort bij het authentieke van de stad. Er zijn magniefieke gevels van oude herenhuizen uit de glorietijd (suikerriet) in prachtige pasteltinten. Uiteraard lopen we verkeerd maar we komen toch terug op het goede pad. Er wordt gezegd dat er in Salvador 365 kerken staan, voor elke dag van het jaar ééntje. Dit is fel onderschat ! Ik denk dat er meer dan dubbel zoveel zijn. We gaan binnen in een kerk met een prachtige voorgevel . Daar bekomen we een beetje van het klimwerk dat we in volle zon gedaan hebben. Een vriendelijke oudere heer zegt dat we eventjes moeten zitten en begint meteen wat uitleg te geven. Hij kan boeiend vertellen en hij brengt ons van de ene plaats naar de andere, van de ene kerk naar de andere. Genoeg cultuur voor vandaag ! We betalen de gids en lopen nu zelf wat rond te kuieren. De zó typische dikke dames van Salvador lopen hier ook rond. Dit is een beetje teleurstellend omdat die dames enkel zo gekleed zijn om toeristen in hun winkeltjes of restaurant te lokken. We kopen kaartjes, zoeken een postkantoor voor postzegels en doen ze op de bus. Ma, in de gaten houden hé ! We eten een visschotel en keren terug naar ons hotel. Eventjes klimatiseren maar rond 18:00 zijn we paraat voor onze godendrank. We gaan terug naar het cafeetje van gisteren , een stamcafé dus. Luc maakt kennis met Elio, een lokale oudere man. Hij bestelt zelfs een minipizaatje voor mij. Leuke kennismaking met Salvador en de Salvadorianen !

10-11-2013 om 15:44 geschreven door luc&ria  

Gelukkige verjaardag Fre !

Vandaag reisdag dus. We moeten de taxi chauffeur een beetje aansporen want we zijn een beetje op het laatste. Er is heel veel verkeer, maar de chauffeur is een meester in het kiezen van het juiste baanvak.  Eerst een vlucht van Sao Luis naar Fortaleza en een uurtje later van Fortaleza naar Salvador. Alles mooi op tijd. De luchthaven van Salvador ligt op zowat 25 km van het centrum.  We weten niet echt waar we naar toe moeten dus heeft het geen zin om met het openbaar vervoer te proberen reizen. De taxi is vrij duur 100 R$. Het duurt iets meer dan een halfuur voor we echt het centrum bereiken. De omgeving waar we logeren lijkt echt veel op het patershol in Gent. Alleen is het er heuvelachtig en zijn de straten vol met putten. De taxi heeft zelfs een probleem met één van die putten en zegt oef als we aan ons hotel zijn. Van buitenaf zie je bijna niet dat het een hotel is. De deur is constant op slot en alleen via de bewaker kom je erin. Eerste indruk was licht ontgoochelend omdat het stadszicht zich eigenlijk vertaalt in zicht op de muur van de buren, maar alle nodige comfort is aanwezig en alles fuctioneert goed. De receptionist vertelt ons dat we geluk hebben : er zijn fiestas vanavond in de wijk. Er is ook een candomblé sessie in een van de kerken, maar dat gaan we niet doen gezien de reisgids zegt dat je dit beter niet doet zonder een echte braziliaan bij je. We gaan de nabije omgeving verkennen en vinden natuurlijk een café.  Als je door een gangetje loopt kom je op een mooi terrasje terecht met uitzicht op de haven van Salvador en het eiland Itaparica. Ideale plaats om een (het worden er twee uiteindelijk) caipirinha te drinken. Iets verder vinden we een italiaans restaurantje waar we een pastaschotel met garnalen en inktvis eten. Na het eten wagen we ons iets verder de straat in waar een menigte jongeren zich verzamelt. Beneden aan een trapzone is een orkestje zijn instrumenten aan het stemmen. We zetten ons op de trap en een korte rondblik is voldoende om te zien dat joints ook in Brazilië zeer geliefd zijn bij de jongeren. We zitten toevallig naast een toeriste uit La Rochelle die in Afrika werkt, dus kunnen we een beetje Frans praten. Het orkest speelt enkele nummers maar kan ons niet echt bekoren. De française zegt dat wat verder er nog groepjes optreden, maar het is reeds donker en we verkiezen veiligheid boven muziek en keren terug naar ons hotel.

10-11-2013 om 15:42 geschreven door luc&ria  

Rond 9:00 komen wa aan in São Luis. Het regent zowaar een klein beetje. Met de taxi naar ons hotel. Daar worden we prima ontvangen en mogen we nog ontbijten. Eén van de betere ontbijttafels tot nog toe. Douchen en we zijn paraat. Het reisbureau is niet bereikbaar te voet, blijkbaar zijn ze verhuisd.  Dan maar opnieuw een taxi. Na wat zoekwerk vinden we het reisbureau. Je moet weten dat ze hier om de haverklap de straatnamen veranderen. Om tureluurs van te worden...

Ook hier een teleurstelling : het is laag seizoen dus zijn er niet zoveel toeristen, maar ook de duinen komen in deze periode van het jaar niet helemaal tot hun recht. Terug naar ons hotel om ons opnieuw te organiseren. Nu is het toch wat meer aan het regenen maar het blijft behoorlijk warm. Een biertje met een hapje verzachten ons leed J. We willen van hieruit vertrekken naar Salvador. Een 3-tal dagen om de stad te bezoeken en daarna een hotel aan de kust om eens lekker niets te doen. De reservatie van het vliegtuig verloopt niet zo vlotjes, maar de receptionist is héél hulpvaardig hij zoekt zelfs mee naar oplosssingen. Het hotel is heel wat makkelijker. Eind goed al goed. We blijven in het hotel voor het avondeten en dat valt reuze mee !

08-11-2013 om 14:34 geschreven door luc&ria  

Zondag vandaag en dat is er aan te horen ! Ons hotel ligt vlakbij de kathedraal van Belém en om de haverklap luiden de klokken . Ontbijten en de gazet van 15 oktober lezen. Nog geen tijd gehad tot nu toe. Rond 11 uur maken we nog een wandelingetje. Er ligt een marineschip hier dichtbij, die gaan we eens bezoeken. Pure nostalgie van Luc’s kant. Helaas, ook hier willen de mariniers op hun gemak eten en is het sluitingstijd van 1:30 tot 4:00. Terug naar ons hotel dan maar. Heb ik al verteld dat het hier constant meer dan 30° is, in de schaduw uiteraard. We hebben al heel wat afgezweet maar ik ben niet zo zeker dat zich dat zal vertalen in een gewichtsvermindering. Spijtig.

Om 8:00 vertrekt de bus van Belém naar Sao Louis. Een half uurtje op voorhand kunnen we onze bagage afgeven. We hebben weer ligzetels. Het wordt draaien en keren, maar slapen doet een mens toch.

08-11-2013 om 14:34 geschreven door luc&ria  

Goed uitgeslapen en lekker ontbeten.  We gaan de markt verkennen. Volgens trotter de mooiste van Brazilië. De vismarkt is in een apart blauw gebouw. Bij het binnenkomen staat een grote kuip vol krabben. Eéntje wil ontsnappen maar de eigenaar van de vangst steekt daar een stokje voor : terug in de bak dus. Naar het schijnt moet je hier héél vroeg komen dan kan je het onderhandelen van de visboer en de restauranthouders meemaken. Maar er blijft nog genoeg vis te bewonderen. Vooral grote vissen. We wandelen verder naar de ver-o-peso. Eén grote ruimte is overdekt en hier staan allerlei stalletje met kleding, huisraad, groenten en fruit, soeveniers en uiteraard evenveel eettentjes.

Leuk om hier rond te kuieren en daar krijg je dorst van. We proberen een sapje : açai. Het valt nogal dik uit als sapje. Het lijkt meer op yoghourt en het is lekker, zonder meer.

Eigenlijk hebben we pech hier in Belém. Vandaag is het feestdag en er is niet zoveel te doen, de meeste winkels zijn trouwens gesloten en de drukke winkelstraat van gisteren ligt er nu helemaal verlaten bij. Geen probleem, we hebben nogal wat achterstand met onze verslagen dus gaan we naar onze kamer en beginnen te pennen, allé te tokelen op de PC.

Vanaf 18:00 is het hier happy hour en de caiperinha’s kosten maar 2 reals (3 reals = 1 euro).

 2 stuks voor elk en daarna avondeten. Een lekkere steak, ik met rozemarijn en look, Luc met mosterd en whiskey saus. Dit alles overgoten met  een lokaal biertje. Zàlig.

08-11-2013 om 14:29 geschreven door luc&ria  

Vroeg opstaan (3h00) want we hebben een vlucht van Manaus naar Belém.

Met de taxi naar de luchthaven. We zijn mooi op tijd, de vlucht heeft echter een half uur vertraging.

We komen aan om 8h45. Tijdens de vlucht steken we de Amazone over (breedte ongeveer 70 km).

Op de luchthaven wacht onze hotel shuttle ons op. Een vriendelijke dikkerd verteld ons (in het portugees) één en ander over de stad. Het hotel ziet er oudbollig uit, maar is charmant. We kunnen echter pas om 13h00 naar onze kamer, maar we mogen wel gratis ontbijten indien we willen. Natuurlijk willen we dat. Na het ontbijt trekken we met het stadsplannetje in de hand op zoek naar een reisbureau dat in onze trotter aangeprezen wordt. We moeten door een lange straat waar het markt is. Ria is helemaal niet op haar gemak, inderdaad het voelt hier allemaal niet zo veilig aan. De politie met kogelwerende vesten en pistool schietensklaar is hier volop aanwezig. Even verder in één van de hoofdlanen van de stad voelt het iets beter aan. Na een paar keer vragen aan lokalen vinden we het reisbureau. Het reisbureau is open maar om veiligheids redenen is de deur steeds op slot. We zeggen dat we het papegaaien eiland willen bezoeken. Er zijn geen georganiseerde uitstappen omdat er weinig vogels te zien zijn (broedseizoen van de papegaaien). Het enige wat ze ons kunnen aanbieden is een dagtocht op de rivier met  een wandeling op een eiland. We hebben

ondertussen  dit soort uitstappen al meerdere keren gedaan en gaan daar niet op in. We zijn niet echt tevreden met dit reisbureau, maar dat kan je tegenkomen. Dan maar op zoek naar de rodoviaria (centraal bussation) waar we onze ticketten voor de verplaatsing van zondag naar Sao Luis willen boeken. Te voet zou dit ons minstens anderhalf uur kosten dus nemen we een lokale bus. De ontvanger maakt ons duidelijk wanneer we aankomen.  Aankoop van de bustickets zonder problemen. Na hulp van een vriendelijk meisje zitten we op de bus terug naar het hotel. De kamer is OK.  Na een kleine rustpauze verkennen we de naaste omgeving met onder andere de kathedraal  Se.

Avondeten in de pizzaria van het hotel. De beste pizza van de stad echt waar. Vroeg in bed want het was opnieuw een lange dag.

08-11-2013 om 14:09 geschreven door luc&ria  

Veel geslapen heb ik niet. Het is een belevenis, maar confortabel is het écht niet. Ook hier beginnen de vogels vroeg in de morgen naar mekaar te fluiten. Het is ietwat klaar aan het worden en ik vraag Luc of hij meegaat om een plasje te doen. Kwestie van iemand bij de hand te hebben als er slangen opduiken. Jim wordt ook wakker. We maken een ontbijt : versgekookte eitjes koekjes, ananas en bananen. Hij maakt ook koffie voor ons : water koken, koffie toevoegen efkes wachten en dan met een brandenede stok roeren om het gruis naar de bodem te laten zinken. Slik. Toch is de koffie lekker. Na het ontbijt gaan we op zoek naar speciaal hout om een souvenir te maken. Ik ben de naam van de houtsoort vergeten, maar ter plekke hakt hij wat hout los en maakt de beginselen van 2 lepels en een dikke stok om limoenen te kneuzen. We maken onze verblijfplaats netjes, pakken onze hangmat in en gaan dezelfde weg terug huiswaarts. We krijgen net de tijd om te douchen want daarna moeten we helpen bij het maken van de soeveniers. Jim maakt de lepels af, ik moet ze schuren met grof en daarna fijn schuurpapier. Luc neemt de stamper voor zijn rekening. Jim wil ook een collier of een armband voor mij maken. We moeten met een zakmes gaatjes boren in een soort boon. Een rode boon met een zwarte vlek. Het duurt vrij lang vooraleer ik klaar ben met gaatjes boren, Luc heeft zich zelfs bezeerd maar geen paniek. Alles is in orde gekomen. Bladeren van ik weet niet wat zijn geweekt en bruikbaar. Het lijkt een beetje op pietriet. Samen maken we de armband.

Nu hebben we  echt iets uit het Amazonewoud !

Tijd om in te pakken, eten en met de boot terug. Nu is Ward, een Genkenaar, bij ons. Hij werkt voor een Belgische firma met een filial in Brazilië en geeft zijn kennis door. Opnieuw in een minibus maar nu aan een meer gezapige snelheid huiswaarts. De obligate stop en rond 18:00 zijn we terug in Manaus. Nu nemen we een echt deugddoende douche ! Echte backpackers zullen we waarschijnlijk nooit worden.

We eten iets in het hotel en gaan vroeg slapen want om 3:00 moeten we uit de veren.

03-11-2013 om 13:53 geschreven door luc&ria  

Als je wilt zonsopgang zien moet je vroeg uit bed. Om 4 uur komt Jim ons wekken. Afspraak binnen 10 minuten aan het ponton aan de rivier. Aangezien er vrij veel wolken zijn is er van een mooie zonsopgang weinig sprake, maar de vissen bijten het meest ’s morgens zegt Jim. We varen een eind de rivier op en binden ons bootje vast aan een  boven het water uitstekende tak. Het duurt wel even maar Jim vangt 2 mooie piranha’s. Even later is het Ria die beet heeft en ja, Tim vangt er ook één. De kampioen vissen van de Pantanal heeft geen geluk. Ik vang niets. Met 4 mooie vissen zijn we tevreden. We keren terug naar de lodge voor ons ontbijt . Het is nu 7 uur. Een kwartiertje later zijn we weer weg. Het bootje losmaken en een eindje verder de rivier op. Aan de overkant leggen we de boot vast op een klein strandje. Een 100 meter verder en 20 meter boven het huidige waterpeil woont een amazone gezinnetje. Ze zijn niet thuis, geen probleem we gaan eerst een jungle tocht doen en zullen later terugkomen zegt Jim. Met zijn machete wild om zich heen hakkend zorgt hij voor een toegang tot een trail in het woud. Het is goed dat de gids vooraan stapt want hij wordt gestoken door een wesp. Hij toont ons het nest op een boom. Even verder begint hij wild te springen. Hij is in een mieren nest terechtgekomen en heeft overal mieren op zich. We moeten even terug en dan in looppas door het mieren gebied. Er zijn er een paar onder mijn broek gekropen ook. Ik voel ze overal bijten. Gelukkig waren het er maar een paar. De ochtendzon doet het zweet uitbarsten. Ik ben blij dat we af en toe stoppen voor een deskundige uitleg over de medicinale eigenschappen van verschillende planten. Als we terug aan het huisje komen is de vrouw het middageten aan het koken.

Jim praat een beetje met haar en haar man. We zijn ook klaar om ons middagmaal te verorberen.

Na het middageten is er siesta tot rond 3 uur. Verzamelen geblazen aan het restaurant. We krijgen  2 hangmatten, een pot met 2 eieren , een ananas en nog wat spullen en zijn klaar voor de tocht naar ons kamp in de jungle. Vanaf nu geen toiletten geen electriciteit geen bier of caipirinha, enkel wat de natuur te bieden heeft.  Na ongeveer een uur stappen door de jungle komen we aan een klein riviertje waar een zeil tussen bomen gespannen is. Dit wordt onze slaapplaats. Eerst hout gaan halen om een heus kampvuur aan te maken. Dit houdt dieren en insekten uit de buurt.  Jim vraagt of we onder het zeil of in de openlucht willen slapen. Gezien er dreigende wolken zijn kiezen we voor het zeil. Tijd voor het avondeten klaar te maken. Jim kapt een paar palmbladen en toont ons hoe we ons bord moeten maken. Uit een stuk hout laat hij ons een vorken  maken. Hijzelf doet de schors van een tak en spiest er onze barbeque worsten op die samen met een vis boven het vuur worden opgesteld.

Op het vuur kookt de rijst en de groenten die Ria heeft gekuist. Als het eten klaar is, is het reeds donker. Met behulp van kaarslicht eten we uit ons zelfgemaakt bord met zelfgemaakte vork. Het heeft iets speciaal. Het is erg lekker en o zo natuurlijk. De couverts in het vuur en niemand kan zien dat hier mensen zijn geweest. We kruipen in onze hangmatten. Echte oerwoud geluiden, vooral kikkers en insektengeluiden zouden ons moeten in slaap wiegen, maar de hangmat voelt aan als een dwangbuis. Het duurt lang voor we inslapen.

03-11-2013 om 13:50 geschreven door luc&ria  

Om 7:15 halen ze ons af met een minibusje. Onderweg pikken we Jim onze gids op. We zijn de enigen om zo’n 200 km dieper in het amazonewoud te rijden. De chauffeur lijkt heel gehaast en rijdt aan een vrij hoge snelheid. Het landschap is hier helemaal anders dan wat we tot nu toe zagen. Bosgebieden met hoge bomen, palmbomen en ook bamboe wisselen met appelsien- en bananen plantages. Zelfs een kippenkwekerij merken we op. Even later zien we dat een auto in een lager gelegen gebied terecht gekomen is. Het ongeval lijkt net gebeurd maar er is reeds een auto gestopt om hulp te bieden. Onze chauffeur rijdt nu toch kalmer. Onderweg stoppen we om onze benen te strekken en Luc is content dat hij een sigaret kan opsteken. We rijden terug verder, maar onderweg stopt de chauffeur om een kip te kopen bij een lokale kippenkweker. Met de pootjes netjes samengebonden mag de haan met ons verder reizen. We bereiken de Urubu rivier. Bananen, frisdrank en bier worden overgebracht in een boot. Nu nog een uurtje varen en we komen aan in de lodge. Jim toont ons onze slaapplaats, geeft uitleg over hoe deze lodge ontstaan is en daarna gaan we lunchen. Ze hebben hier een goeie kok ! Uiteraard zitten hier ook nog andere jonge mensen, maar de meesten keren terug naar Manaus. Om 15:00 gaan we vissen, samen met Tim, een Duitser. We varen met een klein sloepje de rivier af. Het is wat wennen want dat ding wiebelt nogal. Je kon uren op voorhand zeggen dat er een groot onweer op komst was en ja hoor ! Bliksems, een fikse donderslag en hevige regen blijven niet uit. Ik haal ons regenvestje boven om mijn fototoestel te beschermen. Jim en Tim geven mij hun gsm om die ook droog te houden. Jim lijkt niet van plan het vissen op te geven. Een bliksem, gevolgd door een enorme harde donderslag doet ook Tim twijfelen en zegt dat het eigenlijk niet veilig is op open water. De motor wordt gestart en we varen naar een leegstaand huis. Het water stroomt overal door en een regenjasje kan dit helaas niet verhelpen. Kletsnat schuilen we in het huisje. De bliksems en donderslagen zijn oorverdovend hard. Iedereen stopt de vingers in de oren om het geluid wat te temperen. Eigenlijk ben ik wel bang in dit onweer. Maar goed, een klein uurtje later is de onweersbui voorbij en blijft het alleen regenen. Vissen dus. Jim snijdt kippevlees in kleine stukjes, geeft ons een rolletje nylondraad met aan het uiteinde een vishaak en we kunnen beginnen. De sfeer is er een beetje uit en ik weet niet of vissen bijten bij regenweer. Niemand kan iets vangen alhoewel Jim beweert dat er heel wat vis in de rivier zwemt. We geven het op. Kletsnat en niets gevangen keren we terug naar de lodge. Douchen en tijd voor het avondeten. Jim vraagt ons of we straks een nachtwandeling gaan doen. Tim, Luc en ik bedanken voor het aanbod want het regent nog altijd. Vroeg naar bed dan maar want morgen gaan we voor dag en dauw bij zonsopgang vissen ...

Tussen haakjes, zonnepanelen geven overdag electriciteit. s’ Nachts wordt het behelpen met een nieuw aangekochte zaklamp.

03-11-2013 om 13:45 geschreven door luc&ria  

Vandaag willen we de afspraak voor de Jungle tocht afronden. Na enig zoekwerk vinden we het adres van Amazone-jungle tours Antonio. Met de kaart in de hand stappen we er recht naartoe.  Het programma bekoort ons onmiddellijk. Ik ga het nu niet verklappen. We boeken een driedaagse tocht  die morgen start.  Nu we toch een eindje de stad zijn ingegaan besluiten we om op zoek te gaan naar de nieuwe markt. Een overdekt complex dat een paar weken geleden geopend werd. Een uurtje later zijn we aan het gebouw. Je kan duidelijk zien dat ook hygiene een punt is bij de vernieuwing in Brazilie. Alles kraaknet met alle nodige voorzieningen. Hier versnijden ze vis en vlees zoals je het wilt.

We hebben nog steeds geen tijd gehad om the Amazone Theatre in Manaus te bezoeken, toch een hoogtepunt van bouwkunst in de stad.  Een engelstalige gids begeleid ons en toont ons de operazaal, de ruimte waarin de recepties gehouden worden en het balkon. In sommige gedeeltes moeten we een overtrek om onze schoenen doen om het glanzend parket niet te schenden. Bijna alle materialen voor de bouw van dit theater zijn ingevoerd uit Europa. Het plafond van de operazaal is zo gedecoreerd dat je je onder de eifeltoren waant. Ijzeren steunpilaren komen uit Engeland en muurbekleding bestaat uit Italiaans marmer. Enkel het parket is gemaakt met Braziliaans hout.

We zijn afgesproken met Guillermo om in de late namiddag naar zijn bureau te gaan. We praten even over de voorbije dagen en gaan dan net voor sluitingstijd onze was halen. Pedro (zoontje van Guillermo) is bij zijn moeder dus is Guillermo vrij voor een avondje uit. Maandagavond is wel de slechtste dag van de week om uit te gaan in Manaus. Hij belt naar een paar plaatsen waar hij graag gaat, maar beiden zijn gesloten. Uiteindelijk komen we dan bij Armando terecht. Wij waren hier al geweest met Nara. Guillermo heeft natuurlijk geen problemen met de items op de menukaart (wij verstaan er nauwelijks iets van) en bestelt eerst een lekkere vlees met ajuin bereiding. Dan verder een soort viskroketten en laatst een varkensvlees potje. Met de nodige flessen Brahma wordt dit weer een leuke avond.

03-11-2013 om 13:42 geschreven door luc&ria  

Vandaag gaan we de samenvloeien van de  Amazone en de rio Negro bekijken.

Een gids haalt ons af aan het hotel en met een minibusje rijden we naar de haven. We betalen onze tickets, gaan aan boord van de Amazon en nemen plaats op de bovenverdieping helemaal vooraan.  

Misschien nog eventjes vermelden dat de ganse haven op grote vlotten rust omdat de diepgang enorme verschillen kunnen aannemen tijdens het regenseizoen. 2012 was een recordjaar met de hoogste waterstand ooit gemeten.

We varen uit. De gids springt vlot over van het Braziliaans naar het Engels. We worden gewoon aan de Braziliaanse uitspraak en begrijpen beter en beter de taal dank zij onze inspanningen van de lessen Spaans. We varen eerst een stukje stroomopwaarts tot aan de nieuwe brug die nu een enorme tijdswinst geeft om van de ene kant van de rivier naar de andere kant te komen. De rio Negro is zowat de draaischijf voor de transit van goederen en mensen. Alles wordt via boten naar alle kanten gevoerd. Het drinkwater wordt diep uit de rivier gepompt, gezuiverd en bediend gans Manaus. Indrukwekkende rivier !

De boot draait en nu varen we stroomafwaarts naar de samenvloeing. Na een uurtje varen kunnen we dit wonder bekijken. 3 elementen  zijn de oorzaak van dit fenomeen. De verschillende snelheid van de rivieren, de temperatuur en de dichtheid van het water maken dat de rivieren eigenlijk niet meteen samenvloeien en voor zo’n 15 kilometers naast mekaar lopen. In de Amazone zien we een groepje dolfijnen. We varen een eindje terug om te lunchen op een reuzevlot maar eerst maken we nog een wandeling van ongeveer een uur naar het park met reuze waterlelies. Helaas is het nu laagwater en zijn er maar een paar bladeren zichtbaar. Het regenseizoen begint hier in november. Ook hier geeft de gids een deskundige uitleg over bomen en bij sommige soorten hun medicinale werking. Bij de terugtocht zien we een paar aapjes hoog in de bomen.

De lunch is zoals meestal uitstekend met een keuze uit meerdere gerechten. We krijgen ruim de tijd om te genieten van dit middagmaal en daarna varen we terug  stroomopwaarts naar Manaus.

Alweer een mooie dag !

03-11-2013 om 13:38 geschreven door luc&ria  

Deze morgen hebben we een afspraak met Guillermo,  de broer van Fiorella (onze buurvrouw).

Hij gaat ons hier in Manaus helpen met de organizatie. Het hotel dat hij voor ons gereserveerd heeft is alvast een uitstekende keuze. Guillermo heeft zijn zoontje Pedro meegebracht. We doorlopen de verschillende opties en kiezen voor een georganiseerde dagtrip naar de ontmoeting van de rivieren,  een 3-daagse in de jungle, een dagje Manaus verkennen en deze namiddag een bezoek aan een rubbermuseum. Guillermo heeft vandaag weinig tijd en kan ons niet vergezellen. Hij brengt ons wel naar een wasserij waar we onze was konden laten doen en voert ons dan naar een stijger op de Rio Negro van waar we de boot moeten nemen naar het museum.

Op de boot ontmoeten we Nara en haar kinderen Joao, Pedro en Maria. Zij gaan naar een restaurant ergens verder op een eiland in de rivier. Ze dringt aan om met haar mee te gaan want het is daar zo lekker. We bezwijken voor haar aandringen en stappen samen met haar en de kinderen af aan het eiland. Samen genieten we van enkele biertjes en  een portie lekkere sardientjes , een andere soort vis en frietjes. Jammer dat we onze badpakken niet bij ons hebben want iedereen springt met regelmaat in de rivier om even af te koelen. Het is al bij al een gezellige namiddag. Nara stelt voor om ons naar ons hotel te voeren. We danken haar voor de moeite, maar opnieuw bezwijken we voor haar aandringen. In de auto stelt ze voor om deze avond samen een paar samba-bars te bezoeken.

Ondertussen hebben we onze schroom laten vallen en gaan daar met veel plezier op in. Eerst passeren we bij haar vriend om te zien of hij ook zin heeft om mee te gaan en dan gaan we naar haar huis om Pedro die toch nog iets te jong is af te zetten. Nara woont bij haar moeder maar is aan het sparen om een appartementje te kopen. Ze trekt wat andere kleren aan en we gaan haar vriend ophalen en ze brengt ons naar ons hotel, waar we de tijd krijgen om ons te douchen en ook andere kleren aan te doen.  De samba-bar is in loopafstand van ons hotel. In de bar is een orkestje geinstalleerd dat volop muziek aan het spelen is. Op straat rond de bar staan tafeltjes met stoelen. Ik denk dat er zo’n 50-60 mensen bier aan het drinken zijn en af en toe opstaan om te dansen. Bier drinken doen wij ook, maar dansen ... Enkele flessen later vindt Nara dat we naar een andere plaats moeten gaan. Joao, Maria en Kennedy (vriend van Nara) gaan te voet. Nara en wij met de auto. We gaan bij Armando waar er heel veel jeugd aan tafeltjes zit, maar de sfeer toch iets rustiger is. Opnieuw enkele biertjes en Nara vindt dat we een lokale specialiteit moeten gaan proeven : Tacaça.

Op het plein tegenover de bar van Armando staat een stalletje waar 2 vrouwen Tacaça klaar maken.

Het is een soort zurkelsoep met  tapioca en garnalen die echt lekker is. Voor ons was het een prachtige dag en we nemen hartelijk afscheid van ons gezelschap. We voelen ons een beetje brazilianen.

03-11-2013 om 13:34 geschreven door luc&ria  

We moeten vroeg op vandaag , maar blijkbaar zijn we niet de enigen. Aan de ontbijttafel zitten nog zo’n 30 man luidruchtig te praten, lachen en fotootjes te nemen. Een bus toeristen die we misschien nog zullen tegenkomen vandaag.

We vertrekken om 6.00 naar de Gruta do Lago Azul. We zijn als eerste ter plekke en krijgen een mutske om ons haren samen te houden en jawel, opnieuw een bouwvakkershelm op ons hoofd. Onze gids wordt bijgestaan door een leerlinggids die gans de tijd bij ons blijft. Met zo’n 15 mensen stappen we door en stukje bos waar enige uitleg wordt gegeven over de grotten. We moeten zo’n 80 meter naar beneden langs héél glibberige stenen en het is nog vrij donker. De gids licht hier en daar wat bij met haar zaklamp. Luc  vindt dit maar niks, maar ik ben een steenbok hé. Als we beneden zijn en de zon geeft wat meer licht zien we inderdaad een mooi diepblauw meer. We krijgen ruim de tijd om foto’s te nemen en daarna gaan we langs dezelfde weg terug naar omhoog. Behoorlijk lastig maar minder gevaarlijk. Ze zijn bezig om een circuit te maken zodat diegenen die binnenkomen de mensen die terugkeren niet meer moeten kruisen. Mooie uitstap.

Snel inpakken en we worden naar de luchthaven van Campo Grange gebracht. Een vrij lange tocht waar ik behoorlijk zenuwachtig word, maar we komen toch op tijd. Een vlucht van Campo Grange naar Sao Paulo en 40 minuutjes later een vlucht naar Manaus. Mijn zenuwen worden opnieuw getest, maar geen probleem, alles verloopt vlekkeloos. ’t Ja, niet echt gezellig maar Brazilië is ook reuzegroot en als je veel wilt zien hoort dit erbij. We nemen een taxi naar ons hotel en om 1.00 liggen we in bed.

03-11-2013 om 13:30 geschreven door luc&ria  

Vandaag gaan we naar de Estancia Mimosa. Opnieuw brengt onze chauffeur ons ter plekke.  Een pousada die gelegen is aan een rivier, inderdaad “de Mimosa”, met 8 watervallen. Hier volstaat een badpak, maar je moet wel van die laarsjes aandoen. Tijd om onze aangekochte exemplaren uit te testen. Een fikse regenbui gooit wat roet in het eten. We wachten toch nog een kwartiertje tot het stopt met regenen. Onze groep bestaat uit een Braziliaans gezin waarvan één van de 2 dochters samen is met een Australiër. Zij staan dan ook in voor de vertaling van de gids. En er is ook nog een ouder koppel (zoals wij dus) en een jong koppeltje. We maken opnieuw een wandeling door het bos en de gids vertelt heel wat over de planten en de bomen. We naderen de rivier en zien reeds de eerste watervallen verschijnen maar we moeten doorstappen naar de verste waterval. Dit gaat voor een stuk ook met een bootje. Leuk is dat. Er liggen 3 roeispanen en de jeugd neemt gretig het roeiwerk voor hun rekening. Een echt ontspannende tocht. Daarna gaat het te voet verder en we dalen steeds dieper langs netjes afgewerkte trappen,  toch ietwat glibberig. We komen aan de eerste plaats waar we kunnen zwemmen naar de waterval. Het water blijkt toch héél koud te zijn. Niet iedereen neemt een frisse duik, ook ik niet. De fotograaf van dienst moet droog blijven hé. Na een 20 tal minuutjes zwemplezier wandelen we verder naar het volgend zwemparadijs. Op sommige plaatsen kan niet gezwommen worden omdat er te veel draaikolken zijn. De jeugd loopt verder in zwemtenue, Luc heeft wijselijk zijn klederen terug aangedaan. De muggen bijten ook hier onverbiddelijk. Op zo’n 4 plaatsen kan je zwemmen, bij de laatste is er zelfs een springplank voorzien voor de durvers. De 2 jonge mannen springen zonder probleem, één meisje  volgt en ietwat later ook een 2^de meisje, zij het met een gilletje. De terugweg stijgt gestadig en is wat lastig in deze hitte.

Terug op de estancia staan koekjes en koffie klaar voor ons.

Voila, onze dag zit er op. We gaan vanavond naar een typisch visrestaurant. We weten niet zo goed welke vis we besteld hebben maar hij is lekker !

03-11-2013 om 13:26 geschreven door luc&ria  

Een van de top belevenissen in Bonito is snorkelen in een rivier met zeer helder water.

Onze chauffeur is op tijd. We rijden toch weer meer dan een uur naar een pousada gelegen aan de Rio Plata. We zijn met een groep van 9 personen. We krijgen een wet suit (zoals de echte duikers) en een paar neoprene laarsjes. Al een hele belevenis om in dit pak te geraken. De tocht bestaat uit een korte rit met een truck door de landerijen van de boerderij naar het bos. Daarop volgt een tocht van ongeveer 20 minuten door een dicht begroeid bos.De mannen hebben allemaal hun pak geopend en met ontblote torso stappen we zwetend  naar  de startplaats van onze snorkeltoer.

Na de instructies kunnen we één voor één in het water. In onze groep is een man uit Sao Paulo die vrij goed frans spreekt. Hij vertaalt de uitleg van de gids. Eerst zwemmen we rond een klein meertje dat de bron van de rivier bevat. Onmiddellijk zijn we omringd door kleine visjes die aan ons lippen komen tikken, een naar gevoel. Verder ook grotere (circa 40 cm) blauwe, zwarte en gele vissen.

Ze kijken je minachtend aan, maar gaan toch opzij als je nadert. In dit gedeelte moet je nog echt zwemmen. Eenmaal verder in de rivier is de stroming groot genoeg zodanig dat je je kunt laten meedrijven. Af en toe lijkt het alsof je met de buik de rotsen gaat raken, maar gelukkig dus niet.

Na een 20-tal minuten berijken we plots een zone met sterke stroming. Je hebt het gevoel alle kontrole te verliezen. Daar moeten we het water even verlaten want er is een kleine rapid.

Even over land en dan weer in het water dat nu dieper is. We volgen nog ongeveer een uur deze rivier en komen dan in een nog grotere terecht. Het water in die grotere rivier is merkelijk kouder en ook de zichtbaarheid is fel verminderd.

Even verder kunnen we kiezen of we naar het eindpunt snorkelen of met de boot gaan. Iedereen opteert voor de boot. Aan het eindpunt staat de truck te wachten om ons terug naar de pousada te brengen. We krijgen een buffet dinner zoals we gewoon zijn bij onze uitstappen.

Het tweede evenement van de dag is een bezoek aan een canyon waar heel veel ara’s leven.

Opnieuw een wandeling in de verzengende hitte naar een uitkijkpunt over de canyon. Het loont de moeite. Tientallen paren rood-blauwe ara’s  vliegen aan en af.  De canyon zelf is ongeveer 70 meter diep en de omtrek is ongeveer 500 meter. Het pad dat eigenlijk gewoon rond de put loopt brengt ons naar een ander uitkijkpunt. De ara’s vliegen soms boven onze hoofden.

Een uurtje in de auto en we zijn weer in Bonito. Tijd voor een caipirinha...

27-10-2013 om 23:58 geschreven door luc&ria  

Vandaag wordt het een luie dag. We genieten van ons ontbijt en laten de laatste activiteit, een wandeling in de natuur, aan ons voorbij gaan. Het is bewolkt vandaag en eigenlijk lijkt het of het zal regenen. Ik maak de valiezen en we gaan lunchen. De lunch is altijd in buffetvorm. Er is rijst en zwarte bonen, meerdere soorten groenten en vlees : ribbekes of  kip of steak. Eenvoudig en lekker.

Een dessertje is er ook : fruit of rijstpap of dulche de leche. Een koffie of thee staat vrij ter beschikking.

Onze chauffeur zal er om 12:30 zijn... hhhmmm uiteindelijk een uur later.We volgen voor een stuk dezelfde weg als we gekomen. Veel valt er niet te beleven onderweg. Een emoe af en toe en uiteraard zijn er meerdere vogelsoorten te zien. Het wordt een rit van ongeveer 4 uur.

Bonito is een druk stadje of eerder één drukke hoofdweg. Naar goede gewoonte verkennen we de buurt. Héél wat winkeltjes, restaurantjes en bars. De laatste 2 zijn uiteraard geen probleem voor ons.

Een verfrissende douche en op zoek naar een caiperinha. Onze trotter kent uiteraard een goed adres.

We zien veel gekende gezichten uit de Pantanal. Ook Maartje en Giovanni komen aanwandelen. We ruilen onze gegevens zodat we mekaar kunnen volgen op hun/onze  blog. Zij maken een reuzetour van 5 maand. Zalig lijkt me dat.

We besluiten hier ook te eten. Een steak met rijst en een heerlijke frisse pint. Lekker !

27-10-2013 om 23:49 geschreven door luc&ria  

4:15 een zacht klopje op de deur, maar we waren al wakker. Met z’n vieren en de gids kruipen we op de truck, er is een driver die als een paard reageert op de bevelen van de gids. We verlaten de farm en gaan in westelijke richting naar de Rio Paraguay die op zo’n 40 km van de farm verwijderd is.

Op een van de vele bruggen schijnt de gids met zijn toorts in het water. 10-tallen rode kaaimanogen lichten op. Even verder rijden we voorbij een familie capivaras die rusten aan de kant van de weg.

De gids doet de truck stoppen en we keren tevoet op onze stappen terug naar de capivaras. Je kan ze tot op een 10-tal meter benaderen. Daarna verdwijnen ze onherroepelijk in de begroeide zijkanten of duiken ze in het water. Het wordt dag, we stoppen aan een meer waar we de zon zien opgaan. Een kleurrijk spektakel dat nog eens weerspiegeld wordt in het water. Ook de vogels worden nu wakker en vliegen luid kwetterend over het meer.

 Een halfuurtje verder komen we aan een T-vormig kruispunt. Daar is een soort café waar de gids en de driver het ontbijt gaan klaarmaken. We wandelen kort even rond in de omgeving en doen ons daarna tegoed aan versgebakken roereitjes, een mengeling van vers fruit en vers gemaakte koffie. Na het ontbijt gaan we verder naar de Rio Paraguay, de hoofdrivier in dit gedeelte van de Pantanal. Links van de weg zien we een mannetjes moerashert met een prachtig gewei.  Na nog een halfuurtje hobbelen bereiken we de rivier. Er valt echter weinig te bespeuren. Na 10 minuutjes vatten we de terugweg aan. Even verder stopt de truck en zegt de gids dat we een stuk gaan stappen rond (later zal blijken af en toe in) een moeras. Giovanni (de nederlandse metgezel) krijgt een stok van de gids en moet zowaar een andere weg nemen dan wij. Zijn vriendin Maartje is er niet echt gelukkig mee.

De gids gaat in iedere struik met zijn stok rommelen zonder verdere uitleg. Hij is bijna niet meer te volgen, er onstaat ongenoegen in onze groep. Het moeras dat we overmoeten om terug de weg te bereiken wordt steeds breder. Uiteindelijk moet ik (trouwe volger van de gids) het afleggen tegen Ria & Maartje die zich niet meer op hun gemak voelen en absoluut naar de weg willen. Op een plek waar het moeras een beetje smaller is lukt het uiteindelijk weliswaar niet zonder natte handen en voeten voor Ria. Ook Giovanni had er genoeg van en was op eigen houtje naar de weg gegaan. De gids beseft zijn overmoed en volgt ook. Het is bijna 11 uur als we terug op de farm zijn. 

Na het middagmaal gaan we (Ria & Luc) in een andere groep de rivier op om piranha’s te vissen.

Het is een heel andere groep, een Italiaan, een Spanjaard, een Française een Duits meisje ... Veel gekwebbel , de gids ziet ook in dat hij niet veel moet vertellen. Op een plaats waar de rivier iets breder is  neemt de Italiaan een duik in het water. Heel moedig als je weet dat het hier vol van de vleesetende vissen zit. Nog iets verder stoppen we opnieuw en krijgt iedereen een vislijn. Wie zal de eerste zijn, wie zal er het meest vissen vangen ? Je gelooft het niet, maar de auteur van dit verslag heeft beide prijzen gewonnen. Iedereen heeft wel wat gevangen, dit is altijd leuk. S’Avond mogen we de vangst die heerlijk gefrituurd is zelf verorberen. Het was echt heerlijk.

27-10-2013 om 23:46 geschreven door luc&ria  

Deze voormiddag maken we een boottocht.

Met 9 personen en Tom onze gids vertrekken we met een soort pick-up/vrachtwagen.

We = Giovanni&Maartje, Marie uit Toulouse en een Duits meisje, een Deens koppeltje en nog een meisje uit Nederland genieten met volle teugen van het uitzicht in de Pantanal. Ongelooflijk veel vogels.

Hoever we precies rijden kan ik moeilijk inschatten, maar we bereiken de rivier.

We nemen plaats op de boot en varen weg. Tom maant ons aan om zachtjes te praten. Hij wijst ons de verschillende soorten aan en weet over elke vogel iets te vertellen. Prachtig is dat. Het is donkerbruin/zwart water en het krioelt van de piranhas. Tom vist er een paar en lokt een kaaiman. Deze heeft duidelijk zin in een hapje. Tom plaagt de kaaiman wat zodat we ongelooflijk goed het ganse gebit van de kaaiman kunnen bewonderen . Ik dacht heel even dat de kaaiman in de boot zou springen. Leuke en boeiende tocht.

Middageten, efkes op bed liggen in een koele kamer en klaar voor een paardenritje.

Nu zijn we met z’n  4 en dat is leuker natuurlijk. Iedereen moet een helm opzetten. Geen sinecure bij deze temperatuur, maar kom. We lijken wel bouwvakkers !

Ook hier heb ik geen flauw idee wat de afstand is, maar het is wel reuzeleuk. Op een bepaaald moment rijden we door waterplassen en mijn paard wil gaan liggen ! Doodsbenauwd was ik !

Een natte broek is alles wat ik er van overhoud en toch ook nog een bravo van de rest van het gezelschap. Ze vinden me geweldig dapper maar diep in hun binnenste zijn ze blij dat het niet hún paard was.

Op de terugtocht ruiken de paarden hun stal. In galop gaat het huiswaarts en mijn paard Caramello wil écht wel als eerste thuiskomen. Giovanni heeft wat moeite om  zijn camera vast te houden en kan zich niet ten volle concentreren op de gang van het paard. Het lijkt echt wel pijnlijk voor hem ...

Opnieuw een aperootje en eten. Vroeg in bed want morgen maken we een safaritoer en die begint om 4:30.

27-10-2013 om 23:23 geschreven door luc&ria