Een van de top belevenissen in Bonito is snorkelen in een rivier met zeer helder water.

Onze chauffeur is op tijd. We rijden toch weer meer dan een uur naar een pousada gelegen aan de Rio Plata. We zijn met een groep van 9 personen. We krijgen een wet suit (zoals de echte duikers) en een paar neoprene laarsjes. Al een hele belevenis om in dit pak te geraken. De tocht bestaat uit een korte rit met een truck door de landerijen van de boerderij naar het bos. Daarop volgt een tocht van ongeveer 20 minuten door een dicht begroeid bos.De mannen hebben allemaal hun pak geopend en met ontblote torso stappen we zwetend  naar  de startplaats van onze snorkeltoer.

Na de instructies kunnen we één voor één in het water. In onze groep is een man uit Sao Paulo die vrij goed frans spreekt. Hij vertaalt de uitleg van de gids. Eerst zwemmen we rond een klein meertje dat de bron van de rivier bevat. Onmiddellijk zijn we omringd door kleine visjes die aan ons lippen komen tikken, een naar gevoel. Verder ook grotere (circa 40 cm) blauwe, zwarte en gele vissen.

Ze kijken je minachtend aan, maar gaan toch opzij als je nadert. In dit gedeelte moet je nog echt zwemmen. Eenmaal verder in de rivier is de stroming groot genoeg zodanig dat je je kunt laten meedrijven. Af en toe lijkt het alsof je met de buik de rotsen gaat raken, maar gelukkig dus niet.

Na een 20-tal minuten berijken we plots een zone met sterke stroming. Je hebt het gevoel alle kontrole te verliezen. Daar moeten we het water even verlaten want er is een kleine rapid.

Even over land en dan weer in het water dat nu dieper is. We volgen nog ongeveer een uur deze rivier en komen dan in een nog grotere terecht. Het water in die grotere rivier is merkelijk kouder en ook de zichtbaarheid is fel verminderd.

Even verder kunnen we kiezen of we naar het eindpunt snorkelen of met de boot gaan. Iedereen opteert voor de boot. Aan het eindpunt staat de truck te wachten om ons terug naar de pousada te brengen. We krijgen een buffet dinner zoals we gewoon zijn bij onze uitstappen.

Het tweede evenement van de dag is een bezoek aan een canyon waar heel veel ara’s leven.

Opnieuw een wandeling in de verzengende hitte naar een uitkijkpunt over de canyon. Het loont de moeite. Tientallen paren rood-blauwe ara’s  vliegen aan en af.  De canyon zelf is ongeveer 70 meter diep en de omtrek is ongeveer 500 meter. Het pad dat eigenlijk gewoon rond de put loopt brengt ons naar een ander uitkijkpunt. De ara’s vliegen soms boven onze hoofden.

Een uurtje in de auto en we zijn weer in Bonito. Tijd voor een caipirinha...

27-10-2013 om 23:58 geschreven door luc&ria  

Vandaag wordt het een luie dag. We genieten van ons ontbijt en laten de laatste activiteit, een wandeling in de natuur, aan ons voorbij gaan. Het is bewolkt vandaag en eigenlijk lijkt het of het zal regenen. Ik maak de valiezen en we gaan lunchen. De lunch is altijd in buffetvorm. Er is rijst en zwarte bonen, meerdere soorten groenten en vlees : ribbekes of  kip of steak. Eenvoudig en lekker.

Een dessertje is er ook : fruit of rijstpap of dulche de leche. Een koffie of thee staat vrij ter beschikking.

Onze chauffeur zal er om 12:30 zijn... hhhmmm uiteindelijk een uur later.We volgen voor een stuk dezelfde weg als we gekomen. Veel valt er niet te beleven onderweg. Een emoe af en toe en uiteraard zijn er meerdere vogelsoorten te zien. Het wordt een rit van ongeveer 4 uur.

Bonito is een druk stadje of eerder één drukke hoofdweg. Naar goede gewoonte verkennen we de buurt. Héél wat winkeltjes, restaurantjes en bars. De laatste 2 zijn uiteraard geen probleem voor ons.

Een verfrissende douche en op zoek naar een caiperinha. Onze trotter kent uiteraard een goed adres.

We zien veel gekende gezichten uit de Pantanal. Ook Maartje en Giovanni komen aanwandelen. We ruilen onze gegevens zodat we mekaar kunnen volgen op hun/onze  blog. Zij maken een reuzetour van 5 maand. Zalig lijkt me dat.

We besluiten hier ook te eten. Een steak met rijst en een heerlijke frisse pint. Lekker !

27-10-2013 om 23:49 geschreven door luc&ria  

4:15 een zacht klopje op de deur, maar we waren al wakker. Met z’n vieren en de gids kruipen we op de truck, er is een driver die als een paard reageert op de bevelen van de gids. We verlaten de farm en gaan in westelijke richting naar de Rio Paraguay die op zo’n 40 km van de farm verwijderd is.

Op een van de vele bruggen schijnt de gids met zijn toorts in het water. 10-tallen rode kaaimanogen lichten op. Even verder rijden we voorbij een familie capivaras die rusten aan de kant van de weg.

De gids doet de truck stoppen en we keren tevoet op onze stappen terug naar de capivaras. Je kan ze tot op een 10-tal meter benaderen. Daarna verdwijnen ze onherroepelijk in de begroeide zijkanten of duiken ze in het water. Het wordt dag, we stoppen aan een meer waar we de zon zien opgaan. Een kleurrijk spektakel dat nog eens weerspiegeld wordt in het water. Ook de vogels worden nu wakker en vliegen luid kwetterend over het meer.

 Een halfuurtje verder komen we aan een T-vormig kruispunt. Daar is een soort café waar de gids en de driver het ontbijt gaan klaarmaken. We wandelen kort even rond in de omgeving en doen ons daarna tegoed aan versgebakken roereitjes, een mengeling van vers fruit en vers gemaakte koffie. Na het ontbijt gaan we verder naar de Rio Paraguay, de hoofdrivier in dit gedeelte van de Pantanal. Links van de weg zien we een mannetjes moerashert met een prachtig gewei.  Na nog een halfuurtje hobbelen bereiken we de rivier. Er valt echter weinig te bespeuren. Na 10 minuutjes vatten we de terugweg aan. Even verder stopt de truck en zegt de gids dat we een stuk gaan stappen rond (later zal blijken af en toe in) een moeras. Giovanni (de nederlandse metgezel) krijgt een stok van de gids en moet zowaar een andere weg nemen dan wij. Zijn vriendin Maartje is er niet echt gelukkig mee.

De gids gaat in iedere struik met zijn stok rommelen zonder verdere uitleg. Hij is bijna niet meer te volgen, er onstaat ongenoegen in onze groep. Het moeras dat we overmoeten om terug de weg te bereiken wordt steeds breder. Uiteindelijk moet ik (trouwe volger van de gids) het afleggen tegen Ria & Maartje die zich niet meer op hun gemak voelen en absoluut naar de weg willen. Op een plek waar het moeras een beetje smaller is lukt het uiteindelijk weliswaar niet zonder natte handen en voeten voor Ria. Ook Giovanni had er genoeg van en was op eigen houtje naar de weg gegaan. De gids beseft zijn overmoed en volgt ook. Het is bijna 11 uur als we terug op de farm zijn. 

Na het middagmaal gaan we (Ria & Luc) in een andere groep de rivier op om piranha’s te vissen.

Het is een heel andere groep, een Italiaan, een Spanjaard, een Française een Duits meisje ... Veel gekwebbel , de gids ziet ook in dat hij niet veel moet vertellen. Op een plaats waar de rivier iets breder is  neemt de Italiaan een duik in het water. Heel moedig als je weet dat het hier vol van de vleesetende vissen zit. Nog iets verder stoppen we opnieuw en krijgt iedereen een vislijn. Wie zal de eerste zijn, wie zal er het meest vissen vangen ? Je gelooft het niet, maar de auteur van dit verslag heeft beide prijzen gewonnen. Iedereen heeft wel wat gevangen, dit is altijd leuk. S’Avond mogen we de vangst die heerlijk gefrituurd is zelf verorberen. Het was echt heerlijk.

27-10-2013 om 23:46 geschreven door luc&ria  

Deze voormiddag maken we een boottocht.

Met 9 personen en Tom onze gids vertrekken we met een soort pick-up/vrachtwagen.

We = Giovanni&Maartje, Marie uit Toulouse en een Duits meisje, een Deens koppeltje en nog een meisje uit Nederland genieten met volle teugen van het uitzicht in de Pantanal. Ongelooflijk veel vogels.

Hoever we precies rijden kan ik moeilijk inschatten, maar we bereiken de rivier.

We nemen plaats op de boot en varen weg. Tom maant ons aan om zachtjes te praten. Hij wijst ons de verschillende soorten aan en weet over elke vogel iets te vertellen. Prachtig is dat. Het is donkerbruin/zwart water en het krioelt van de piranhas. Tom vist er een paar en lokt een kaaiman. Deze heeft duidelijk zin in een hapje. Tom plaagt de kaaiman wat zodat we ongelooflijk goed het ganse gebit van de kaaiman kunnen bewonderen . Ik dacht heel even dat de kaaiman in de boot zou springen. Leuke en boeiende tocht.

Middageten, efkes op bed liggen in een koele kamer en klaar voor een paardenritje.

Nu zijn we met z’n  4 en dat is leuker natuurlijk. Iedereen moet een helm opzetten. Geen sinecure bij deze temperatuur, maar kom. We lijken wel bouwvakkers !

Ook hier heb ik geen flauw idee wat de afstand is, maar het is wel reuzeleuk. Op een bepaaald moment rijden we door waterplassen en mijn paard wil gaan liggen ! Doodsbenauwd was ik !

Een natte broek is alles wat ik er van overhoud en toch ook nog een bravo van de rest van het gezelschap. Ze vinden me geweldig dapper maar diep in hun binnenste zijn ze blij dat het niet hún paard was.

Op de terugtocht ruiken de paarden hun stal. In galop gaat het huiswaarts en mijn paard Caramello wil écht wel als eerste thuiskomen. Giovanni heeft wat moeite om  zijn camera vast te houden en kan zich niet ten volle concentreren op de gang van het paard. Het lijkt echt wel pijnlijk voor hem ...

Opnieuw een aperootje en eten. Vroeg in bed want morgen maken we een safaritoer en die begint om 4:30.

27-10-2013 om 23:23 geschreven door luc&ria  

Ons vervoer zal om 8.00 ter plaatse zijn... Braziliaanse tijd natuurlijk.

Wat excuses voor het laattijdig vertrek (9:00) maar so what, vakantietijd !

De man spreekt niet echt Engels, maar met een mengeling van spaans, portugees en een paar woordjes engels kunnen we toch wat babbelen.

Hij toont ons het stadion in Campo Grande met een capaciteit van 40.000 toeschouwers, maar ik weet niet of de rode duivels hier moeten spelen.

Onderweg maken we 2 stops om iets te drinken. We blijven maar rijden. Over de rivier Paraguay moeten we tol betalen. Inderdaad ook hier gaat enkel de zon voor niets op.

Onze chauffeur lijkt wat zenuwachtig te worden en vraagt aan de tolbediende waar Santa Clara ligt en of er een tankstation in de buurt is.

We tanken iets verderop op ongeveer 60 km van de Columbiaanse grens en daar vernemen we dat we een 30 tal km terug moeten. Opnieuw over de rivier en opnieuw tol betalen. Onze chauffeur lacht ietwat zuur...

De laatste 20 km gaan over een vrij hobbelige zandweg met ongeveer om de km een bruggetje zoals je die wel ziet in de Camel Trophy.

De Pantanal is een overstromingsgebied dat ieder jaar in de regenperiode helemaal onderloopt. Nu is het droog en kan je op sommige plaatsen om de brug rijden.

Santa Clara, een pousada zoals zovele hier in de buurt. Ze verwelkomen ons hartelijk en maken toch fijntjes de opmerking dat we 2 uur te laat zijn maar dat ze toch ons middageten warm gehouden hebben.

We staan niet meteen ingepland voor de excursies dus gaan we wat rondneuzen. Prachtige blauwe ara’s bekvechten in een boom, groene papegaaien maken hun nest , gele vogeltjes vliegen gestadig op en neer, mooie spechten laten ook hun veren bewonderen... Het is gewoon overdonderend hoeveel vogelsoorten hier allemaal leven.

Aperitief time : Caipirinha natuurlijk !  We maken kennis met de andere gasten en allemaal zijn ze héél enthousiast over de uitstappen die we zullen maken. Er zijn heel wat jonge mensen die een rondreis maken voor 4,5 en zelfs voor 12 maanden.

Rond 8:00 worden we allen uitgenodigd om aan te schuiven aan het buffet .

Nog wat napraten in onze frisse kamer, geen overbodige luxe hier ...

27-10-2013 om 23:12 geschreven door luc&ria  

18-10-2013 om 00:00 geschreven door luc&ria