Wat als de werkelijkheid een schaduw is van het Niets wij niet denken kunnen.
25-01-2013
Jouw Zijn gaf gestalte aan mijn illusie van onvoorwaardelijke liefde. Toen ik je zag wist ik het meteen; jij bent voor mij wat schoonheid, zin en liefde is in één. Ik was 16, ondoorgrondelijk leeg en opzoek naar onvoorwaardelijke liefde, een bodem van waaruit ik opnieuw ontspruiten kon, een idee dat weerstand kon bieden tegen al ik niet wou zijn maar mij weldegelijk dreigde te vormen.
Als jij er niet was, of ik niet bij je kon zijn, voedde ik deze illusie met het gemis. Je werd langzaam maar zeker mytisch, een godin zo je wilt- een vervreemde van de bestaande jij. Bij jou zijn deed nu afbreuk aan mijn illusie, die ik zo nodig had als jij er niet was. Zo werd ik opgeslokt en verblind door mijn droomwereld. Ik ben verleid door een door mijzelf geschapen illusie. Zodoende werd jij de koningin van mijn dromen, de bewaakster van mijn hart. Niet meer instaat daadwerkelijk lief te hebben, mijn hart klopt alleen nog in mijn dromen want daar ben jij in al je glorie.
Hopeloos verliefd maar wist niet wat dat was Ik kende mezelf Ik miste iets Vandaar dat zwarte gat Wist ik veel dat dat liefde was
Ik speelde met mijn leven Verbaasd over dat wat mijn lichaam hebben kon Zonder liefde, geen geweten Verdoofde ik pijn met al wat het verdoven kon
Balancerend op de afgrond Alleen zo wist ik nog iets te voelen
Ik nam bewust afstand van de werkelijkheid opdat mijn droomwereld in stand bleef, daar waar ik wel kon geloven dat jij echt van me hield, onvoorwaardelijk. Nu moet ik van dit alles, van jou, afscheid nemen en onvoorwaardelijk van mezelf gaan houden maar weet nog steeds niet hoe dat moet. Genot en verdovende middelen kunnen het gat niet langer dichten. Het leven rukst steeds harder aan het deksel. HELP.
