Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij ! Louis
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
18-03-2010
vervolg, Weeshuis wegwerpkinderen (tweede pagina)
richting limburg, nog altijd wenende in de auto van die dame, de baan was zeer lang. Toen we eindelijk aan kwamen moesten wij uit de wagen stappen. We gingen naar de trappen waar de hoofd ingang was, ( Waarvan foto hier op deze pagina ) een zeer groot oud gebouw vijf tot zes treden hoog stonden we voor een zeer hoge deur en de dame belde aan mijn jongste broer had ik in mijn armen. De deur ging open en daar stond een non (zuster) aan de hoge deur, wij hadden nog nooit een non gezien ze was helemaal in het zwart gekleed en ze had een zwarte kap op haar hoofd en met witte doeken aan en rond haar gezicht, we waren zeer bang van die nonnen. In het weeshuis moesten wij altijd tegen de nonnen 'COEUR' zeggen. 'Kom binnen ' zei ze zeer vriendelijk, de dame van de jeugdrechter was weg gegaan en de non veranderde zeer in brutale houding tegen over ons en ze riep naar mij ' Zet die kleine neer' Mijn jongste broer plaste in zijn broek van de schrik en kreeg een slag tegen zijn gezicht van die non, wij begonnen ook te wenen en de non riep ' Moeten jullie ook een slag tegen jullie gezicht hebben'. We kwamen in een grote hal terecht wij volgde haar en dan kwamen we in de bezoekers zaal binnen tot aan de volgende hoge deur kwamen we terug in een grote hal .Daar in de hal rechts was een hoge deur en dat was het bureel van moederoverste, links waren de houten trappen naar boven voor de kapel (kerk) en de slaapzalen ,we moesten even wachten die dame van het gerecht was al verdwenen nu stonden wij er alleen voor . Na een tijdje zagen we twee nonnen toe komen, een was zeer groot de andere kleiner de grote non zei 'Gij en gij meekomen' toen dat wij weg gingen met die non hoorde ik en mijn broer onze kleinste broer en onze zus zeer hart op wenen en ze riepen Louis en mijn broer zijn naam ''Niet weg gaan''. Het deed mij zeer veel pijn en mijn broer ook wij weenden, wij werden gescheiden voor jaren dat was verschrikkelijk pijnlijk en zeker als kind!! Mijn zus en mijn kleinste broer moesten ergens anders gaan, mijn jongste broer moest naar een ander weeshuis voor kleine kinderen een afdeling van het weeshuis een kleiner wit gebouw dat tussen het weeshuis en de straat stond, dat was alleen voor pas geboren kinderen en kleuters. Mijn zus moest bij de meisjes gaan op de speelkoer wat daar toen gebeurd is met haar weet ik niet zoveel van, (Toen nog niet) want wij waren altijd gescheiden. Ik heb mijn zus en mijn jongste broer eenmaal per maand gezien als we bezoek kregen van ons Moe, (grootmoeder vaders kant) voor de rest van de maand zag ik mijn zus en mijn jongste broer niet meer. Alleen ik en mijn broer die een jaar jonger is, gingen met die grote non mee. We kwamen aan in lange gangen , en in een plaats zei de non zeer brutaal 'jullie klederen uit' uit schrik deden ik en mijn broer al ons kleren uit, ze waren toch vuil en versleten, de non werpte anderen kleren naar ons toe maar die stonken naar de mottebollen maar waren wel versleten en af gedragen 'Een beetje rapper' zei ze .Rap ons kleren aan gedaan, 'Kom mee' zei ze weer en we volgde haar . Weer door lange gangen toen wij aan een hoge deur kwamen deed de non de deur open met de bossleutels die ze altijd bij zich droegen de deuren waren altijd op slot, we zagen allemaal jongens op de speelkoer omringd door een zeer hoog oud gebouw en hoge rauwe muren en van de buiten wereld zagen we niets meer. Mijn naam in het weeshuis was 'Tongele' .Eens dat wij op de koer (speelplaats) waren begonnen de jongens ons uit te schelden en ons te slaan ,we plasten in ons broek van de pijn en verdriet, toen het wat opgehouden was zei ik tegen mijn broer 'Wij zitten hier in de hel' 's avonds gingen wij allemaal naar de slaapzaal, de eerste nacht plaste ik in mijn bed, 's morgens vroeg moesten we naar de kapel gaan allemaal op een rij tot aan de kapel, daar moesten we heel stil zijn en bidden en zingen. Dat was 6 uur 's morgens ,terug op de slaapzaal al die in bed geplast hadden moesten hun lakens mee nemen naar de speelkoer , en eens op de koer kwam er een andere non ons halen 'lakens mee doen' zei ze. Een gang door van het oud gebouw kwamen we op de meisjes speelkoer ,we moesten in het midden van de meisjes speelkoer gaan staan met de natte lakens op ons hoofd. Maar ik bleef staan van de schriek ik wist wat er ging gebeuren ik had het horen zeggen van de jongens, de twee nonnen een van de meisjes speelkoer en een non van de jongens speelkoer ( zuster Colomba, dikke vrat, dat was de non dat een dikke vrat op haar neus had, dat was haar bijnaam in het weeshuis) die bij ons meegekomen was stampten mij en nog een jongen naar het midden van de meisjes speelkoer. Plots stonden zeer veel meisjes bij ons ze begonnen te schelden en te slaan en te stampen tot bloedens toe. De nonnen zaten op hun stoelen toe te kijken en genoten ervan en lieten dat allemaal toe, ze hadden niet liever die nonnen. Zo moesten wij onderling vechten van de nonnen tegen elkaar tot bloedens toe ze hadden niet liever dan waren ze gerust van op hun stoel daar genoten ze het liefste van. Dan dat de jongens elkaar haten zelfs de nonnen kweekte haat en afschuw tegen over de meisjes en jongens tegen elkaar op. Na een uur op de meisjes speelkoer mochten we terug naar de jongens speelkoer, daar begonnen de jongens ons nog uit te schelden en te slaan. daar kuiste ik mijn bloed van mijn hoofd en benen af met mijn hemd . De nonnen hadden een haat op bedplassen ze namen soms een draadje en binden het rond je velletje op de kop van je pimmel zodat je niet meer in je bed kon plassen dat deed verschriekelijk pijn met zeer veel jongens deden ze dat. Gewoonlijk met twee nonnen de eene non trok het velletje van je pimmel naar omhoog en de anderen non bond een draadje rond je velletje van je pimmel, je moest je slaapkleed om hoog doen en ze hadden altijd een stok bij voor te slaan als je niet wilde. Ook bij mij hebben ze dat regelmatig gedaan, ze trokken de draad (naaigaren) zo hard aan dat ik niet kon slapen van de pijn tot s'morgens om 6 uur dan ging de non haar ronden doen met een schaar en knipte mijn draad door van mijn pimmel zo dat ik kon gaan plassen, soms deed de non mij nog pijn met de draad af te knipen, en als je klaagde kreeg je een slag tegen je hoofd of je kreeg van de stok en dan kon je wachten tot de laatste van de rij. En als de non de draad van je pimmel door knipte en je kon je niet meer in houden van de grote plas, en je plaste onmiddellijk kreeg je zeer harde slagen van de stok bond en blauw zag je dan, dat was nog in het oud gebouw op de zolder verdieping onder de pannen op de plaszaal. Ik had geen eten gekregen die morgen maar ik had zeer grote dorst , ik vroeg aan de non dat van wacht was op de speelkoer '' Coeur mag ik drinken '' In plaats van te mogen drinken kreeg ik op eens een bossleutels tegen mijn hoofd, 'Wat heb je met je hemd gegaan' zei ze. Ik had in mijn bed geplast dus geen drinken, even later kwam een jongen bij mij en zegde 'Tongele als je dorst hebt plas in je schoen en drink het uit' naar het toilet (wc) mag je toch niet gaan, drie maal per dag mag je gaan meer niet of je nu moest gaan of niet. Ik nam mijn schoen probeerde te plassen maar dat ging niet, die jongen pakte mijn schoen af en plaste er zelf in 'Hier drink uit' zei hij , uit schrik dronk ik mijn schoen leeg een zeer bittere smaak en had geen dorst meer, dit was dagelijks dat wij dat deden want drinken kregen we toch niet. Als het regende lag er altijd in de hoek, van achter op de koer (speelplaats) waar wij moesten spelen altijd een grote plas water waar vele jongens in dat water plaste, de grote jongens duwde ons in dat water of het nu winter of zomer was dat speelde geen rol, mijn hemd en mijn broek was nat het moest zo maar drogen met mijn kleren aan uit doen mocht niet, in de winter was dat zeer koud . En sommige jongens dronken er van, ik ook, omdat wij nooit geen drinken kregen. En als het dan zeer hard regende moesten wij allen op een rij gaan staan en gingen naar achter op de speelkoer drie a' vier trappen hoog de kleine zaal binnen daar stond niets voor er op te zitten een lege zaal allen bij een gepakt duwen en trekken en op elkaar slaan of ze stampte omdat ze geen plaats genoeg hadden stampte de grote jongens en de non die van wacht was die sloeg met haar stok op mij ,alle kleine jongens waar onder ik zelf moesten allemaal van achter in de zaal tegen een of op elkaar gaan zitten dat deed veel pijn tot als het over was met het regenen ( rond de tweehonderd jongens in dat zaaltje) de rest van de anderen jongens bleven buiten in de regen staan tegen de gevel van het oud gebouw. Dan terug trappen af en op de koer nat of niet 'Het zal wel van zelf drogen' zei de non. De non van wacht die zei toch nooit iets ,ze lied het allemaal begaan als je ging klagen bij haar kreeg je van de stok of van de bossleutels of ze stampte naar jou, er waren nonnen bij in het weeshuis die onze taal niet spraken van waar die kwamen weet ik niet? Zo hem ik op een dag gezien dat er een grote jongen tegen een kleine jongen zei 'Ga naar die non en geef haar een stamp tegen haar benen' die kon niet anders dan dat te doen, hij stampte tegen haar been de non werd zeer kwaad zo dat ze die jongen bij zijn haar trok en overgrond sleurde en begon dan te stampen twee anderen nonnen kwamen haar helpen en die begonnen ook naar die jongen te stampen tot die jongen niet meer bewoog op de grond overal stampte ze tegen zijn hoofd, rug, borstkast en benen de jongen bloeden aan zijn oren en mond en zijn benen lagen open gestampt bloede hevig ik zag dat er op de grond bloed lag van die jongen ,de nonnen hebben hem weg gebracht ze hebben die jongen bij zijn handen en voeten genomen en weg gebracht. Wij hebben die jongen nooit meer terug gezien, wat er met die jongen gebeurd is weet ik niet leefde hij nog of niet? iedereen heeft dat gezien . Maar wij durfde niets zeggen bang dat we het zelfde gingen mee maken .De nonnen hebben dat regelmatig gedaan een jongen ineen gestampt maar deze jongen bewoog niet meer dat vond ik raar? Leeft die jongen nu nog of niet dat vraag ik al mijn hele leven al af , die jongen zijn naam ken ik niet meer. Er was ook een non ( zuster Wievina, dat enkel voor de schoenen in stond daar van kreeg ik ook slaag van als mijn schoenen kapot waren, en als ik vroeg om mijn nagels uit mijn schoenen te trekken kreeg ik een schoen tegen mijn gezicht op mijn neus zodat mijn neus open lag en zeer hart bloeden ik kuiste mijn bloed af met mijn hemd tot als het stopte met bloeden het deed zeer veel pijn . De volgende morgen kreeg ik bijna mijn ogen niet meer open ze waren alle twee opgezwollen en mijn neus ook, geheel mijn gezicht deed pijn. Drie tot vier dagen begon mijn neus te zweren zodat ik de etter er uit kon knepen verschriekelijk pijnlijk toen heb ik afgezien. Ik heb dit zo een paar dagen moeten doen ik heb het letteken nu nog op mijn neus staan verzorging kreeg ik niet (De schoenen werden nog genageld toen) 'Wat denk je, zo mee blijven lopen heb je het gehoort maakt dat je weg komt' zei ze . De nagels staken door mijn schoenen zo dat mijn voeten regelmatig zweerde en dat ik de etter er uit moest knepen dat was zeer pijnlijk en bijna niet kon lopen van de pijn dit gebeurde regelmatig bij anderen jongens ook, verzorging van de nonnen kreeg je nooit je moest je zelf behelpen, toch moesten wij er op lopen van de nonnen of je pijn had of niet. De non van de schoenen is in het weeshuis overleden ik was daar nog ,wij de jongens dan moesten allen op een rij gaan staan en met een palmtakje een kruisje bij haar maken. Terug op de speelkoer begonnen we allemaal te juichen en riepen hard op ' Dat is toch een beul dat weg is, nu de volgende' Waarop de nonnen zeer kwaad werden en begonnen te slaan en te stampen en met stokken naar iedereen dat ze tegen kwamen te slagen die nonnen waren razend. Ook boer Jef, kwam de nonnen helpen hij nam zijn riem uit zijn broek en begon als een razende te slaan op ons. Doen waren veel jongens gekwetst hoofd ,benen en arm wonden op mijn hoofd had ik een grote sneden van de stok en bloeden hevig ik heb het af gekuist met mijn hemd, we hadden niets anders dan ons hemd voor het bloed af tekuisen, en dan zag ik veel jongens bloeden. Ik heb in het weeshuis meer met een bebloeden hemd en met vol etter rond gelopen dan wat anders. Nadien waren wij toch allemaal blij dat we dat geroepen hadden naar de nonnen . ( Het vervolg op derde pagina hier onder)
