|
Gisteren iemand met veel ervaring ivm psychologie gesproken die mij al jaren kent. Ze heeft iets weer doen oprakelen, iets dat deels verborgen in m'n geheugen lag. Ergens wist ik het nog, diep in mij, maar het van iemand anders horen werkt nogal 'verhelderend' (ook best wel confronterend). Ze zei dat vanaf dat ik naar een andere school ging, dat het maar bergaf aan het gaan was met mij. Dat ze mij nog herinnerde als een speelse, vrolijke kind en dat ik daarna anders ben gaan klinken.
Nu ik erover nadenk: de combinatie van een andere school én het huwelijk van m'n moeder met haar man was voor mij het begin van jarenlange depressieve gevoelens. Ondanks het feit dat ik ook altijd wel goede dagen had en mij met de momenten ook wel blij was, heb ik achter hun rug veel sombere momenten gehad en ook wel veel verdriet. Ik heb een oude kinderdagboek gevonden, nog niet zo lang geleden, van toen ik nog naar het lagere school ging. In dat boek stond er veel slechte ervaringen met m'n familie, met m'n klasgenoten, met andere mensen buiten m'n familie, ... en daardoor herinnerde ik mij telkens weer dat m'n familie mij nooit echt begrepen heeft. Dat m'n familie ook nooit de signalen hebben willen zien.
De vraag is nu: waarom herinner ik mij zoveel slechte dingen wel waardoor ik er nu nog steeds somber van word? Eigenlijk zou ik dat allemaal ver achter mij moeten laten. Volgens mijn moeder moet ik relativeren, het klonk alsof het zo simpel was. Maar doordat ik de jaren daarna ook steeds heb moeten opboksen tegen hun onbegrip, hun ontkenning, hun bemoeienissen, hun keuzes, hun foute hulp... en nog veel meer, blijven deze jeugdherinneringen natuurlijk hangen toen ik een puber werd, en later ook nog als een jongvolwassene. De depressieve gevoelens zijn zich blijven opstapelen, heel langzaam en stilletjes, en op een dag gebeurt er iets wat men 'het keerpunt' noemt. En dat is nu 2 jaar geleden, de datum van 14 mei 2009 staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Alles wat er die dag gebeurt is, herinner ik mij nog heel goed. En de dagen nadien ook. Maanden. Jaren. Nu zijn we 10 juni 2011, bijna 25 maanden later en hoe ziet mijn situatie er nu uit? Ernstig depressief, met de score van 41 punten (beoordeeld door een psycholoog). Het verwondert mij ook niet eens, na alles wat er gebeurt is sinds mijn 8 jaar oud. De laatste 2 jaar was pas loodzwaar tegenover de jaren daarvoor. Er is degelijk wel een verschil tussen depressieve gevoelens en ernstig depressief zijn, maar zoiets snappen er niet veel mensen. Dàt moet je eigenlijk ondervinden. En dat wens ik eigenlijk niemand toe. Het is echt zwaar om ermee te moeten leven. Maar we werken er (gelukkig) aan.
De eerste jaar was voor mij echt loodzwaar: sinds de drama van 14 mei 2009 was ik steeds meer en meer vermoeid aan het raken. Ik vroeg mij zelfs af of het door een depressie kwam door de drama zelf, maar dat weet ik niet zo goed. In het begin kon ik mij nochtans goed herpakken en ben ik begonnen met alles terug in orde te brengen van wat die dag veroorzaakt heeft. Ik voelde mij heel goed want ik dacht dat het mij zou wel lukken. Ik begreep maar niet waarom ik steeds vermoeider geraakte, en toen ik begon erop te letten merkte ik nog aantal andere klachten: slechtere evenwicht, continu keelpijn, concentratiestoornissen en vergeetachtigheid, ... en nog zoveel meer. Toen stelden 2 mensen mij heleboel vragen en ik beantwoordde het allemaal zo goed mogelijk. Toen spraken ze over hun vermoedens over CVS; het waren 2 mensen die zelf ervaring met CVS hebben. Ik wist niet eens wat het was en ik ben het gaan opzoeken. Ook heb ik veel vragen gesteld aan die mensen. Hoe meer ik las, hoe meer ik dacht dat het wel eens zou kunnen kloppen. Ik voelde ook dat alle puzzelstukjes nu ineen aan het vallen was. Maar door de thuissituatie durfde ik er niet over te praten, laat staan het echt op de tafel te leggen bij mijn huisarts, gezien zijn al te sterke band met mijn familie. Zo ging er heel wat tijd voorbij en heb ik vanalles geprobeerd om te zien of het niet beterde. Integendeel... in oktober 2010 ben ik dan gaan samenwonen met mijn vriend en leid ik nu een veel standvastigere leven. Ik voelde mij gelukkiger; niet alleen omdat hij mijn vriend is en ik hem gevonden heb en daardoor ook een veel standvastigere leven heb, maar ook omdat ik nu eindelijk steun en begrip krijg. Door hem heb ik beslist om erover te praten met de dokter.
Toen begon het ook steeds kouder te worden, en begon ik enorm veel af te zien. Naarmate de wintermaanden zich verstreken en het december werd, heb ik enorm veel afgezien: spierpijn- en stijfheid, licht- en koudgevoeligheid, moeite met schrijven en voorwerpen vasthouden (onhandiger geworden), zware prikkelingen, vertoningen van hypoglycemie (trillen, zweten, angst, zwakte, ...), een permanent gevoel van griep, ... en nog veel meer. Mijn vriend is daardoor aan fibromyalgie gaan denken. Hij had al eerder gemerkt dat mijn benen nogal hypermobiel waren en omdat ik over deze symptomen kloeg, is hij dat gaan vermoeden. Hij had ervaring met zijn ex-vriendin, die had dat ook. We zijn dan samen op internet gaan zien wat fibromyalgie betekende. En ook daar herkende ik vrijwel alle symptomen. Er stond ook dat veel mensen die aan CVS lijden, ook fibromyalgie hebben. Daardoor ben ik nog meer somber gaan denken in zin van wat als het steeds erger wordt?
Eind februari, toen de koude eindelijk aangenaam werd, ben ik naar de dokter getrokken om er eindelijk aan te beginnen met de onderzoeken. Het kon mij niet schelen wat de familie ervan zou vinden, het ging nu om alleen ik. En ik had steun van mijn vriend en enkele goede vrienden. Dat was ook al heel veel. Jammer genoeg hebben ze serieuze problemen aan m'n lever ontdekt, waarvan ze niet weten hoe het komt. Dat heeft mij nog meer dan ooit somberder gemaakt. De zin om eraan te werken is er wel, maar ik zie af door de pijn en ik verlies veel energie daardoor, en daardoor ben ik nog meer somberder gaan denken. Ik zit eigenlijk vast in het vicieuze cirkel van vanalles zoals ik hier deels al neerschreef. Het zal heel moeilijk worden om hieruit te geraken; maar ik wil eraan werken. Het zal uiteraard hard werken worden, maar ik wil ook weer niet meer achteruit gaan. Ik wil mijn ziekte onder controle houden en alsnog iets uit mijn leven kunnen halen. Het is soms heel moeilijk voor mij om ervoor te gaan omdat ik ook steun van mijn familie wil hebben. Ze steunen mij, maar niet genoeg en ook niet juist. Ik hoop dat ze binnenkort gaan inzien dat er degelijk wel iets serieus aan de hand is, en dat ze niet meer negatief gaan doen maar het gaan inzien.
Ik moet ook concluderen dat bloggen echt heel fijn aanvoelt. Zo vrijuit kunnen praten op internet, en dat er slechts enkele mensen weten van wie dit komt en dat ze alles kunnen lezen en mij misschien daardoor beter begrijpen. Voor mij is het ook enorm leuk (en belangrijk) om te bloggen zodat ik achteraf mezelf kan analyseren en tevens ook een helder inzicht kan krijgen in mijn situatie.
Nu neem ik wel even een pauze, ik heb het verdiend. Nu het buiten grijs kleurt en het goed geregend heeft, kruip ik in de zetel voor de TV met een warm kopje chocolademelk. Misschien dat mijn vriend het wilt maken...
|
