Geen verwezenlijkingen om te spreken over goede verhoudingen
of slechte vriendschappen
Betreurend de vrees van de afschuw, want er is stilte maar geen vlucht.
De gesproken woorden om te gillen in de leegte worden vergeten.
Dat brengt het zijn tot zwijgen...

Mijn vrienden, mijn vijanden,
door te leven gaf ik hun het leven, want ik ben een eenzame God,
net zoals om het even welke mens die slechts in mijn verbeelding heeft geleefd
bevlekt uit het verleden en doelloos de toekomst in geprojecteerd.
Eens zo sterk, nu verloren en leeg.
Het zuivere en zorgvuldige plan van de eenzame God in het land van de eenzamen heeft gefaald.

Een diepe slaap de gehele nacht en vervolgens een mooie heldere dag.
Als een vrij en ongedwongen schepsel met een helder bevattelijk bewustzijn.
Omringd door zachte schoonheid middels het schrijven van eenvoudige zinnen.
Genietend van het simpele leven, zoals een oude dag die een jonge vrouw bezit...

De man in de wachtkamer van de dood heeft zilveren haar,
zijn dagen zijn stil en eenzaam en de nachten donker en lang.
Er is geen lied meer in deze winter voor hem
en het wachten duurt zo erbarmelijk lang...

Wanneer we gelukkig zijn, is onze fantasie levendiger;
wanneer wij ongelukkig zijn, is onze herinnering levendiger

Liefde: "ik kan je niet haten want ik haat niemand."
Haat: "dat is dan de reden waarom je altijd faalt...".
Liefde grijpt teder haat en perst hem aan haar lippen... 

That's the way

Zonder haar is de dag van de midzomer koud als ijs,
maar mijn wapen in het midden van de winterkoude is liefde,
zoals ontsnappend uit de Abu Ghraib gevangenis,
recht naar het paradijs en ineenstrengeld door het lot van het hart,
van mij en mijn zielsgeliefde..
.

Wat is de zin van dit alles? Van dit wat we leven noemen?
Al die pijn, al die strijd, wat maakt het uit aan het einde of je slecht of goed was?
Moet ik dankbaar zijn voor mijn lot in dit leven, of moet ik kwaad en opstandig zijn om mijn lotsbesteming?
HOU HET WIEL TEGEN, laat de cyclus stoppen
en neem ons mee naar het nirvana zodat allen vrede hebben met het zijn.

Reizend door het leven heb je soms een helpende hand nodig.
Neem mijn gewillig uitgestoken hand aan om je te begeleiden.
Omdat wanneer ik jou bekijk ik mezelf zie, levende één van mijn vele levens.

Waar is de tijd kameraden

dat we op de barricaden stonden,

‘Verboden te verbieden’

en

‘Onder de kasseien het strand’

op muren kalkten,

of

‘Geef ons wapens, we maken revolutie’

scandeerden.

Parijs was ons voorbeeld

en onze hoop.

Het waren maar enkele van onze kreten

en in Praag stak Jan Pallach zich in de fik.

Dat was al iets drastischer.

Links had nog kloten aan het lijf.

Het zou snel beter worden,

dachten we,

nog even volhouden en het was zover.

Nu hebben we Freya Van den Bossche,

heeft nog nooit een arbeider van dichtbij gezien

gratis openbaar vervoer

en nog wat van die gortigheid

maar vooral

een wrang gevoel vanbinnen

als we jonge wolven in maatpak

ons als kameraden horen aanspreken.

http://blog.seniorennet.be/ludovets

"Sterfelijkheid drukt me teneer als slaap die ik niet begeerde."

Leven in gevangenissen van eenzaamheid
tot de liefde de verroeste sloten opent
en ons het leven terug geeft.

Ik zag me nooit zo oud worden
Toen ik jong was, was dit iets wat ons niet werdt verteld.
Ik kijk verwonderd telkens als ik de spiegel bekijk,
Ik vraag me af, zien de mensen ook wat ik zie?
Toch ben ik nog dezelfde persoon... of misschien wel niet?

My shadow lives my life

Dicht bij het einde, verlaten door al degenen die mijn pijn niet konden helen.
Ondergaand in pijn en lijden en met een verscheurend hart van liefde en dromen.
Terugdenkend aan het gevoel van onschuld.
Helaas, nu is alles te laat, hier is het einde...

Het is beter rechtop te sterven dan op je knieën te leven.

Als ik onsterfelijk zou zijn,
zou ik de dood uitvinden om plezier te kunnen beleven aan het leven.

Het leven is misschien een droom, een schaduw van God. 
Het leven op zich heeft geen zin, het heeft slechts zin in zoverre wij God erin willen erkennen.
God wordt wakker en het wordt licht, en wij zijn verdwenen. Het is het aloude 'Homo bulla'.
Het leven is een zeepbel, het spat zomaar uiteen. Het vervluchtigt als een droom bij het ontwaken.
God wrijft zich in de ogen, rekt zich uit... en de wereld is foetsie.
Wij leven voort in het brein van God, als restanten van de nacht.