Na een laatste keer in onze eigen bedjes te hebben geslapen waren we klaar om te vertrekken, Lio was heel enthousiast en had er duidelijk zin in!

Dus gingen we richting Zaventem om zonder veel problemen of vertragingen op ons vliegtuig te stappen richting Atlanta.

Na een 9u durende vlucht, die Lio flink overleefde dankzij meerdere tablets, kleurboeken en tv op het vliegtuig, landden we op ons bestemming.

Na alle douanes en controles die we moesten passeren konden we onze auto ophalen en richting ons hotel rijden.

We waren slechts een kwartiertje in ons hotel en Lio haar peter, nonkel Kurt,  kwam hier toch wel "toevallig" langs zeker 😉

Na een beetje nagepraat te hebben over de vlucht en wat uitleg over de streek te hebben gekregen van onze persoonlijke gids hadden we beslist om nog een klein uitstapje te doen naar de stad omdat het nog wat vroeg was om al in bed te kruipen.

Zo gezegd zo gedaan en onze gids (nonkel Kurt) nam ons mee naar het Centennial Olympic Park in Atlanta.

Daar aangekomen hebben we een kleine wandeling gemaakt en eens de buurt een beetje verkend om dan wat vroeger dan gepland terug te keren naar het hotel want de lange vlucht begon wat door te wegen voor Lio en ze werd al vlug moe.

Dus terug naar het hotel, nonkel Kurt uitgezwaaid en in bed.

Op naar dag 2, ons avontuur kan beginnen!

Eerst een ontbijtje in het hotel (hetwelke weer typisch Amerikaans is, boterhammen met boter en een broodrooster en fruitsap dat eigenlijk meer op water lijkt 😂) om daarna onze dag te starten!

Eigenlijk had ik 3 dingen gepland vandaag maar onze eerste uitstap bleek zo tof en groot te zijn dat we de rest niet konden doen.

Dus onze enige uitstap van vandaag ging richting Stone Mountain Park in Atlanta, een rots met op de wand een gravering als herdenking aan de burgeroorlog.

Na een goed half uurtje rijden waren we er en we zagen al direct hoe massief die rots wel was, het ziet er eigenlijk uit als een grote steen die er ligt maar dan eentje met een omtrek van 8 km!

Op de rand van de rots staat een gravure groter dan een voetbalveld waar onder andere president Jefferson Davis op afgebeeld staat.

Wij gingen met een kabellift naar boven en eenmaal boven heb je een prachtig zicht over het grote park en de skyline van Atlanta. Dan kun je over de rots wandelen richting beneden en Lio wou dus steeds maar verder stappen tot dat ik op een gegeven moment moest zeggen dat we weer helemaal naar boven moesten terug stappen en ik vreesde dat ik haar tot boven zou moeten dragen.

Maar niets was minder waar, Lio heeft flink de wandeling terug gestapt zonder te moeten gedragen worden, ik mocht haar zelfs niet dragen want "haar beentjes waren nog niet aan het slapen".

Maar er waren nog veel andere dingen te beleven, zoals een klimpark, een treintje, een mini race-parcour, bootje varen en noem maar op.

Na nog enkele andere attracties te hebben gedaan, bleek het al vlug tijd om terug richting hotel te gaan.

Onderweg naar het hotel kwamen we nog enkele filmlocaties van de serie Walking Dead tegen en als fan moet je dan wel eens stoppen! 

Dagje dus helemaal gevuld met enkel dit maar dat wil natuurlijk zeggen dat het heel plezant was.

Na een stevig ontbijt en eens een "videobelletje" naar de meme van Lio, want nu zitten al haar kinderen en haar kleindochter in de VS, sprongen we in de auto richting Chattanooga, Tennessee.

Daar vind je net buiten het centrum Lookout Mountain, een berg waar op de top van alles te beleven valt. We gingen er eerst naar Rock City, een wandelpad tussen de rotsen en door grotten.

Het was er heel druk en daardoor was het zelfs op de wandelpaadjes soms aanschuiven.

Sommige stukken waren zo smal dat je er bijna letterlijk moet tussen kruipen, namen van de paadjes zoals "The Fatman Squeeze" zeggen genoeg. Eens we door het eerste stuk waren, was er een rustplaats waar men iets kon eten en drinken en van daaruit kon je vlot wandelen. Vanop die rustplaats kan je bij helder weer 7 staten zien!

Nadat we daar eens gestopt waren om iets te eten konden we dus vlot de paadjes tussen de rotsen bewandelen tot we bij een grot kwamen. Daar stond aan de ingang: Fairyland Caverns, dus dat beloofde voor Lio!

We gingen de grot binnen en daar waren in de wanden allerlei sprookjes afgebeeld en met neonlicht ingekleurd, prachtig om te zien.

Lio wist ons bij elk tafereel te vertellen welk sprookje er afgebeeld stond. Verder was er onder andere ook nog een levende brug en waren er overal kabouters verstopt.

Toen we daar terug uitgewandeld waren sprongen we in de auto om een klein eindje verderop Ruby Falls te vinden. Dit is een grot waarbij je eerst met een lift helemaal diep in de berg gebracht wordt en dan met een gids een pad moet volgen naar de grootste commerciële ondergrondse waterval van de VS.

We volgden dan ook onze gids in die richting met onderweg mooie stalactieten en stalagmieten. Toen kwamen we letterlijk aan het einde van de grot en kregen we 7min om de waterval te bewonderen. Deze was echt prachtig en Lio was zwaar onder de indruk!

Na ons 7min moesten we weer helemaal terugkeren in de omgekeerde richting en ons dus een weg banen tussen de aankomende toeristen die richting de waterval gingen.

Eenmaal buiten kropen we terug in de auto om moe maar voldaan terug naar het huis van nonkel Kurt te rijden.

Het was een dag die we nog lang zullen herinneren!