Ik hààt... a. Stofzuigers die moeten stofzuigen als ik probeer te leren. b. Kleine lettertjes of speciale voorwaarden die ik ontdek na een aankoop. c. Rapportbesprekingen. d. Mensen die me vreemd aankijken bij het uitstappen van de trein terwijl ik "eerst de uitstappende mensen laten uitstappen!" roep tegen de viezerikken die al naar binnen willen dringen. e. Ongeduld. f. De juffrouw van onze Standaard Boekhandel die niet weet wie Hugo Matthysen is.
Geef mij maar zo'n droom of twee
Kijken mag
11-11-2006
Bitbit en Kev
Veel meer dan wereldbekendheid is Britney Spears niet gegund. Ook Robbie Williams lijdt aan deze ziekte: de hele wereld loopt zot van hun muziek/hun lijf, maar écht geluk, zoals de gelukkig getrouwde burger het kent, zullen ze nooit kennen. Volgens mij.
En ik zal het maar niet onder stoelen of banken steken, maar ik laat me helemaal meeslepen door de media. Ik lees alle roddelboekjes die ons mama koopt en knip er dan interessante artikels uit. Komt er dan toch nog een Special Thanks Giving voor Friends? Waarom verliet Pitt Aniston? Heeft Madonna nieuw ondergoed gekocht? Vraag het me maar, ik weet er alles van. Maar vraag me alstublieft niet waar Scandinavië ligt...
Als je dus ook zo'n beetje het wel en wee ten huize Spears volgde, kon je wel al doorhebben dat er meer wee was dan wel. Een scheiding kon dus niet uitblijven. Alleen begrijp ik niet waarom ze toch nog twee kindjes moesten maken. Maar goed, ik vind het erg voor Britney. Nu ook weer niet dat ze daar veel steun aan zal hebben...
11-nov-06 15u30 Afz.: Miss E Oo Lily, ik wast e beetje vergeten.Ik heb deze ochtend uitgeslapen en kga nu gaan paardrijden. Tga vo ne andere x zijn. Alhoewel ik heel nieuwsgierig ben. Liefs X
Gisteren kwam de Sint aan bij de kaai met zijn Pieten. En hoewel ik wéét dat ik altijd emotioneel word bij het zien van al die juichende kindjes, word ik er om de een of andere reden toch altijd naartoe gezogen. Twee vriendinnen van mij mogen daar dan Piet spelen en ook ik probeer al 2 jaar mee te doen, maar ze hebben mij niet nodig, zeggen de mensen die over de Pieten gaan. Meer wil ik daar dan ook niet over kwijt. Aangezien mijn andere maten in een jeugdbeweging zitten en dus aanwezig moesten zijn om de Sint te begeleiden op zijn paard en Miss N met haar lief ging - wederzijdse haat tussen hem en mij -, had ik niet echt iemand om mee te gaan. Ik haalde dus mijn mama van onder het stof en trok met haar naar de Sint. Hoe meer stappen ik zette richting kaai, hoe nostalgischer ik werd, en dat op mijn o zo jonge leeftijd. Ik zag kindjes met van die lampionnen. Ik werd week omdat ik me herinnerde hoe hard mijn broer en ik vroeger zaagden om zoiets te krijgen, maar het niet kregen omdat het te gevaarlijk was. Vroeger kon ik me ook volledig overgeven bij de intrede van de Sint. Maar nu ik wéét wie er bij de Pieten achter het zwarte laagje op het gezicht zit en ik weet dat die vreemde man op z'n paard helemaal niet die Heilige Man is die ieder jaar opnieuw zoveel cadeautjes geeft aan brave kind'ren, kijk ik er helemaal anders tegenaan. Ze hebben vlaggetjes, die kindjes, en popjes en tekeningen. En ze zingen liedjes voor de Sint, maar nog meer voor de Pieten. Plots zag ik mijn beste vriendin, Miss E, verkleed als Piet en nog zwarter dan een ouwe moor. Eerst stond ik ervan versteld hoe goed het was dat ik haar nog herkende, puur aan hoe ze haar handen bewoog toen ze een kindje entertainde. En hoe ze haar hoofd hield toen het Zwarte Piet, wiedewiedewiet zong, net op dezelfde manier als wanneer ik haar vertel over mijn rampzalige liefdesleven. Ze zag mij, lange zwarte jas, sjaal tot diep over mijn oren, versleten all stars en veel te veel krulhaar. Ze huppelde een toertje rond me heen, gaf me een schouderklopje en ik kreeg een koekje. "Dankjewel, Piet," zei ik met mijn meest idiote grijns.
We keken elkaar aan met evenveel tranen in de oogjes...
De stoet trok verder. Ik zag maten met hun jeugdbeweging en ze riepen dolenthousiast mijn naam. Ik zag mijn broer als enige in korte broek, als Scout in hart en nieren. Er speelde een fanfare, en nog een, en toen kwam die van mijn school en ik zag mijn ex tuba spelen. Naast mij stond Miss N met haar lief - mijn ex -, handje in handje. Ik heb me het leven bijzonder moeilijk gemaakt, maar ik geloof nog steeds dat ik er zelf niet al te veel aan kan doen.
Ik liep stilletjes verloren in een doolhof vol verleden. En ik kan me niet inbeelden dat ik later ooit dolgelukkig met mijn kindjes naar de intrede van de Sint zal komen kijken, zonder weer terug te denken aan vroegere jaren, toen mijn leven totaal ontspoord was. Maar ondanks alles is het fantastisch dat er in deze tijd van aanslagen nog geniale kindjes met vlaggetjes zijn die liedjes zingen voor een charlatan op een paard.
Ik stel speciaal een andere beltoon in dan deze die rinkelde toen jij me altijd belde 's nachts fluisterend
Mijn geweten verplichtte me omdat ik me erover moest zetten omdat ik helemaal niet meer om die periode geef maar omdat ik toch nog een beetje gevoelig ben
En als je maten dan in de schoolgangen net iets te luid mijn naam tegen je 'kuchen' net voor ik voorbij zal lopen komt alles terug en wil ik iedereen dood
Donderdag is niet alleen de klepper van de week wat saaie vakken op school betreft, ook wat hectische toestanden en bad hair day betreft. En vandaag was het weer zo'n donderdag... Zoals gewoonlijk begint van 's morgens vroeg al de Race Naar School, waarin ik altijd nipt op tijd ben en net niet tussen de hekkens terechtkom die de studiemeesters grijnzend dichtduwen. Leerlingetjes ertussen of niet, dicht gaat de poort! 9/25 van onze klas - ik niet - had vandaag uitwisseling met Nederland, waardoor dus voor hen heel wat lessen wegvielen. De studiemeesters hadden een schema opgesteld met wie wanneer studie had en welk uur er vervanging was. Nu was,helaas, dat schema fout. Gevolg: Alle leerlingen krioelden uitgelaten door de gangen, leerkrachten ijsbeerden gefrustreerd door het lokaal, wachtend op hun leerlingen die maar niet kwamen opdagen en studiemeesters trachtten tevergeefs de boel te redden door in de massa wat te schreeuwen en met hun armen te zwaaien. Normaal hou ik van die gezellige drukte. Van tenen die verpletterd worden, groentjes die door mijn maten omvergeduwd worden, jassen en rugzakken die vertrappeld worden... Maar deze keer was het anders, omdat ik weer ontzettend overhoop lig met mezelf en dus explosief reageer na elke misplaatste aanraking.
Bovendien ben ik klasverantwoordelijke en moest ik op zoek naar de rest van de klas. Het hele gebouw liep ik door, maar nergens was een spoor van mijn collega's te bekennen. Nergens een verloren handpalm, onderbroek of bandspoor te vinden. Verfrommelde Twix-papiertjes des te meer, merkte ik verbaasd op, maar ik besefte ook dat geen van mijn maten zwaar Twixverslaafd was. Wat me geen stap verder bracht. Terwijl ik zo door de gangen dwaalde, zag ik dat de meeste schaapjes hun herder en vertrouwde wei gevonden hadden, enkel ik en nog wat andere dwalers bleven nog over. Ik tikte dus verder op mijn hakjes en probeerde ondertussen mijn haar te fatsoeneren, want - zoals hierboven reeds vermeld - ik had weer een bad hair day. Tik tik tik. Duizend trappen. Tik tik tik. Conditie conditie conditie...
En toen verscheen plots den directeur. Nu staat die gast er wel om bekend de onhebbelijke gewoonte te hebben om te verschijnen op plaatsen waar je het niet verwacht en nog meer op momenten wanneer je het niet verwacht. Deze keer viel het nog behoorlijk mee: ik was net blijven haken met mijn trui aan mijn oorbel bij de verwoede pogingen om mijn haar beter te krijgen, toen hij enthousiast knikkend aan kwam gaan. Ik zeg het je, het is beter dan toen ik over een losliggend tegeltje stroempelde terwijl ik wou checken of de rits van mijn broek wel dicht was en zo tegen hem opbotste. Hij vroeg of alles goed was en ik lichtte hem vlug in van de situatie, waarop hij mij meteen liet gaan. Enkele tellen later kwam ik op de 'koer' en zag daar mijn voltallige klas, onderuitgezakt op de bankjes zitten chillen. Ik werd vrolijk onthaald, maar voor mij was de dag al bijzonder slecht begonnen. Er gaan dingen om in mijn hoofd, waarvan mijn maten beter het bestaan niet afweten. Ik zou hen wel eens kunnen shoqueren.
Op zo'n donderdagmiddag wordt dan van mij verwacht dat ik gitaarles geef aan een bende losgelaten stoere knullen, die amper een jaartje jonger zijn dan ik. Maar ik ben ontzettend populair bij hen, en dat doet wel deugt. Als ik hen dan tegenkom in de gangen stoten ze elkaar aan en zwaaien ze opgewekt naar mij. En nee, ik geloof echt niet dat ze me uitlachen. Ik denk dat ze oprecht zijn. Ik hoop dat ze oprecht zijn. Laat ze alsjeblieft oprecht zijn. Maar vandaag was ik niet zo in de stemming om negen kleine macho's te entertainen. En ik voelde ook aan dat zij voelden dat ik me niet goed voelde. En daar leken ze van te profiteren. Ze waren luidruchtiger dan ooit. Maar ik heb hen eens serieus onder hun voeten gegeven. En dat was mijn goed recht, want ze bakten er niets van! Uiteraard voelde ik me meteen schuldig en ik bekende hen dat ik me helemaal niet zo goed voelde. Toen werden ze stiller en behulpzamer. Ik kan echt niet zonder hen. Die negen grootmondige, ongelofelijke macho's tonen aan dat ik iets beteken voor deze wereld en dat ik gerespecteerd moet worden. Ookal is mijn functie slechts pogen om een handjevol pubers te leren gitaar spelen, het doet me deugt.
's Namiddags ben ik dan doorgaans doodop. Moe van het entertainen, moe van het luisteren, moe van het ademen. Dus ik dommelde rustig weg bij aardrijkskunde en droomde van mijn lekker warme bedje. Gelukkig geen werk tegen morgen, maar er zijn wel van die dagen dat ik daarna nog eens moet leren. En dan moet ik echt tot op mijn tandvlees gaan. Tijd om te recupereren is er niet, een compliment krijg je niet. Er is nog zoveel om te veranderen aan deze wereld.
Laten we eens beginnen met Mr. M.: je hebt me bijzonder gekwetst en een hele mooie droom kapotgeprikt. Je beseft niet wat je gedaan hebt.
Gisteren kwam de Sint aan bij de kaai met zijn Pieten.
