Ik hààt... a. Stofzuigers die moeten stofzuigen als ik probeer te leren. b. Kleine lettertjes of speciale voorwaarden die ik ontdek na een aankoop. c. Rapportbesprekingen. d. Mensen die me vreemd aankijken bij het uitstappen van de trein terwijl ik "eerst de uitstappende mensen laten uitstappen!" roep tegen de viezerikken die al naar binnen willen dringen. e. Ongeduld. f. De juffrouw van onze Standaard Boekhandel die niet weet wie Hugo Matthysen is.
Geef mij maar zo'n droom of twee
Kijken mag
11-11-2006
Sint en Piet
Gisteren kwam de Sint aan bij de kaai met zijn Pieten. En hoewel ik wéét dat ik altijd emotioneel word bij het zien van al die juichende kindjes, word ik er om de een of andere reden toch altijd naartoe gezogen. Twee vriendinnen van mij mogen daar dan Piet spelen en ook ik probeer al 2 jaar mee te doen, maar ze hebben mij niet nodig, zeggen de mensen die over de Pieten gaan. Meer wil ik daar dan ook niet over kwijt. Aangezien mijn andere maten in een jeugdbeweging zitten en dus aanwezig moesten zijn om de Sint te begeleiden op zijn paard en Miss N met haar lief ging - wederzijdse haat tussen hem en mij -, had ik niet echt iemand om mee te gaan. Ik haalde dus mijn mama van onder het stof en trok met haar naar de Sint. Hoe meer stappen ik zette richting kaai, hoe nostalgischer ik werd, en dat op mijn o zo jonge leeftijd. Ik zag kindjes met van die lampionnen. Ik werd week omdat ik me herinnerde hoe hard mijn broer en ik vroeger zaagden om zoiets te krijgen, maar het niet kregen omdat het te gevaarlijk was. Vroeger kon ik me ook volledig overgeven bij de intrede van de Sint. Maar nu ik wéét wie er bij de Pieten achter het zwarte laagje op het gezicht zit en ik weet dat die vreemde man op z'n paard helemaal niet die Heilige Man is die ieder jaar opnieuw zoveel cadeautjes geeft aan brave kind'ren, kijk ik er helemaal anders tegenaan. Ze hebben vlaggetjes, die kindjes, en popjes en tekeningen. En ze zingen liedjes voor de Sint, maar nog meer voor de Pieten. Plots zag ik mijn beste vriendin, Miss E, verkleed als Piet en nog zwarter dan een ouwe moor. Eerst stond ik ervan versteld hoe goed het was dat ik haar nog herkende, puur aan hoe ze haar handen bewoog toen ze een kindje entertainde. En hoe ze haar hoofd hield toen het Zwarte Piet, wiedewiedewiet zong, net op dezelfde manier als wanneer ik haar vertel over mijn rampzalige liefdesleven. Ze zag mij, lange zwarte jas, sjaal tot diep over mijn oren, versleten all stars en veel te veel krulhaar. Ze huppelde een toertje rond me heen, gaf me een schouderklopje en ik kreeg een koekje. "Dankjewel, Piet," zei ik met mijn meest idiote grijns.
We keken elkaar aan met evenveel tranen in de oogjes...
De stoet trok verder. Ik zag maten met hun jeugdbeweging en ze riepen dolenthousiast mijn naam. Ik zag mijn broer als enige in korte broek, als Scout in hart en nieren. Er speelde een fanfare, en nog een, en toen kwam die van mijn school en ik zag mijn ex tuba spelen. Naast mij stond Miss N met haar lief - mijn ex -, handje in handje. Ik heb me het leven bijzonder moeilijk gemaakt, maar ik geloof nog steeds dat ik er zelf niet al te veel aan kan doen.
Ik liep stilletjes verloren in een doolhof vol verleden. En ik kan me niet inbeelden dat ik later ooit dolgelukkig met mijn kindjes naar de intrede van de Sint zal komen kijken, zonder weer terug te denken aan vroegere jaren, toen mijn leven totaal ontspoord was. Maar ondanks alles is het fantastisch dat er in deze tijd van aanslagen nog geniale kindjes met vlaggetjes zijn die liedjes zingen voor een charlatan op een paard.
Ik stel speciaal een andere beltoon in dan deze die rinkelde toen jij me altijd belde 's nachts fluisterend
Mijn geweten verplichtte me omdat ik me erover moest zetten omdat ik helemaal niet meer om die periode geef maar omdat ik toch nog een beetje gevoelig ben
En als je maten dan in de schoolgangen net iets te luid mijn naam tegen je 'kuchen' net voor ik voorbij zal lopen komt alles terug en wil ik iedereen dood
Donderdag is niet alleen de klepper van de week wat saaie vakken op school betreft, ook wat hectische toestanden en bad hair day betreft. En vandaag was het weer zo'n donderdag... Zoals gewoonlijk begint van 's morgens vroeg al de Race Naar School, waarin ik altijd nipt op tijd ben en net niet tussen de hekkens terechtkom die de studiemeesters grijnzend dichtduwen. Leerlingetjes ertussen of niet, dicht gaat de poort! 9/25 van onze klas - ik niet - had vandaag uitwisseling met Nederland, waardoor dus voor hen heel wat lessen wegvielen. De studiemeesters hadden een schema opgesteld met wie wanneer studie had en welk uur er vervanging was. Nu was,helaas, dat schema fout. Gevolg: Alle leerlingen krioelden uitgelaten door de gangen, leerkrachten ijsbeerden gefrustreerd door het lokaal, wachtend op hun leerlingen die maar niet kwamen opdagen en studiemeesters trachtten tevergeefs de boel te redden door in de massa wat te schreeuwen en met hun armen te zwaaien. Normaal hou ik van die gezellige drukte. Van tenen die verpletterd worden, groentjes die door mijn maten omvergeduwd worden, jassen en rugzakken die vertrappeld worden... Maar deze keer was het anders, omdat ik weer ontzettend overhoop lig met mezelf en dus explosief reageer na elke misplaatste aanraking.
Bovendien ben ik klasverantwoordelijke en moest ik op zoek naar de rest van de klas. Het hele gebouw liep ik door, maar nergens was een spoor van mijn collega's te bekennen. Nergens een verloren handpalm, onderbroek of bandspoor te vinden. Verfrommelde Twix-papiertjes des te meer, merkte ik verbaasd op, maar ik besefte ook dat geen van mijn maten zwaar Twixverslaafd was. Wat me geen stap verder bracht. Terwijl ik zo door de gangen dwaalde, zag ik dat de meeste schaapjes hun herder en vertrouwde wei gevonden hadden, enkel ik en nog wat andere dwalers bleven nog over. Ik tikte dus verder op mijn hakjes en probeerde ondertussen mijn haar te fatsoeneren, want - zoals hierboven reeds vermeld - ik had weer een bad hair day. Tik tik tik. Duizend trappen. Tik tik tik. Conditie conditie conditie...
En toen verscheen plots den directeur. Nu staat die gast er wel om bekend de onhebbelijke gewoonte te hebben om te verschijnen op plaatsen waar je het niet verwacht en nog meer op momenten wanneer je het niet verwacht. Deze keer viel het nog behoorlijk mee: ik was net blijven haken met mijn trui aan mijn oorbel bij de verwoede pogingen om mijn haar beter te krijgen, toen hij enthousiast knikkend aan kwam gaan. Ik zeg het je, het is beter dan toen ik over een losliggend tegeltje stroempelde terwijl ik wou checken of de rits van mijn broek wel dicht was en zo tegen hem opbotste. Hij vroeg of alles goed was en ik lichtte hem vlug in van de situatie, waarop hij mij meteen liet gaan. Enkele tellen later kwam ik op de 'koer' en zag daar mijn voltallige klas, onderuitgezakt op de bankjes zitten chillen. Ik werd vrolijk onthaald, maar voor mij was de dag al bijzonder slecht begonnen. Er gaan dingen om in mijn hoofd, waarvan mijn maten beter het bestaan niet afweten. Ik zou hen wel eens kunnen shoqueren.
Op zo'n donderdagmiddag wordt dan van mij verwacht dat ik gitaarles geef aan een bende losgelaten stoere knullen, die amper een jaartje jonger zijn dan ik. Maar ik ben ontzettend populair bij hen, en dat doet wel deugt. Als ik hen dan tegenkom in de gangen stoten ze elkaar aan en zwaaien ze opgewekt naar mij. En nee, ik geloof echt niet dat ze me uitlachen. Ik denk dat ze oprecht zijn. Ik hoop dat ze oprecht zijn. Laat ze alsjeblieft oprecht zijn. Maar vandaag was ik niet zo in de stemming om negen kleine macho's te entertainen. En ik voelde ook aan dat zij voelden dat ik me niet goed voelde. En daar leken ze van te profiteren. Ze waren luidruchtiger dan ooit. Maar ik heb hen eens serieus onder hun voeten gegeven. En dat was mijn goed recht, want ze bakten er niets van! Uiteraard voelde ik me meteen schuldig en ik bekende hen dat ik me helemaal niet zo goed voelde. Toen werden ze stiller en behulpzamer. Ik kan echt niet zonder hen. Die negen grootmondige, ongelofelijke macho's tonen aan dat ik iets beteken voor deze wereld en dat ik gerespecteerd moet worden. Ookal is mijn functie slechts pogen om een handjevol pubers te leren gitaar spelen, het doet me deugt.
's Namiddags ben ik dan doorgaans doodop. Moe van het entertainen, moe van het luisteren, moe van het ademen. Dus ik dommelde rustig weg bij aardrijkskunde en droomde van mijn lekker warme bedje. Gelukkig geen werk tegen morgen, maar er zijn wel van die dagen dat ik daarna nog eens moet leren. En dan moet ik echt tot op mijn tandvlees gaan. Tijd om te recupereren is er niet, een compliment krijg je niet. Er is nog zoveel om te veranderen aan deze wereld.
Laten we eens beginnen met Mr. M.: je hebt me bijzonder gekwetst en een hele mooie droom kapotgeprikt. Je beseft niet wat je gedaan hebt.
Pure liefde kan niet bestaan tussen ons beiden We praten wel, maar horen de andere niet aan ik probeerde je zelfs nog niet te verleiden
Niet dat ik daarin zo'n krak ben ik wil altijd veel te intelligent doen Hopeloos verliefd maak ik de beste grappen die ik ken en val van de wereld door jouw plotse zoen
Ik ben tweemaal achter: achterlijk en achterdochtig Maar als je me eenmaal liefhebt, ben ik heel wat zachter wat is de liefde toch prachtig
Al deze dingen kan ik je niet vertellen toch komt er ooit een dag van grote waarde hou je dan maar vast aan je bretellen het wordt vast de hemel op aarde
(Dit gaat niet over die prul van een Groene Ipod Nano)
(Ja, je zag het goed, ik hield zijn oortjes dicht. Stel je voor dat hij het gehoord had en niet meer wilde spelen?!)
Ik hou ontzettend veel van stilte, rust en mensen rondom mij met veel geduld. Want geduld heb ik nodig. En nu wuif ik naar de herfstvakantie, ik heet hem welkom, nederig en verlangend. Ik trek mijn huispakje aan: een veel te grote blauwe trui van Ketnet Cool en mijn zalige joggingbroek. In dit apenpakje kan ik echt de hele wereld aan... En dan zet ik mij in de zetel en kijk ik de hele dag naar mijn Friendsdvd's op televisie. Of ik blijf liggen in bed en geef mezelf nog een droom of twee. Mijn hersens zijn niet meer dan, ik begrijp niets nog, enkel mijn eigen dromen. Langzaam probeer ik weer met mezelf in vrede te komen. En ik zweer je, dat is moeilijk...
Ik heb zelfs mijn bureaulampje aangestoken om te kunnen zien wat ik typ... In juli was het wel anders!
Maar wat is er vanmorgen gebeurd:
Die van wiskunde riep mij, Mr. Z en Mr. Random naar voren en blijkbaar zijn onze puntjes nogal slecht. Zodus wordt er van ons verwacht dat we een kladschrift gaan bijhouden. Nu, als ze denken dat dat helpt, want ik doe dat eigenlijk altijd al. Dit is in elk geval een verhaaltje waar nog een staartje van zal volgen, of hoe zeggen ze dat ook?
Dat het regent, kan me helemaal niks schelen. Ik heb, buiten het feit dat ik rotverwend ben, niet echt een reden om gelukkig te zijn, maar toch zing ik de hele dag, sta ik op de speelplaats te shaken dat het geen naam heeft en heb ik veel te veel energie! Komt dit door Mr. Special? Volgens Miss K wel. Meer zelfs; Miss K wil dat ik een date regel. Een dubbeldate. Een dubbeldate voor haar en Mr. Weird en ik en Mr. Special. Ik durf het Mr. Special echt niet vragen. Ik heb ondertussen al drie weddenschappen verloren van Miss K en ik moet ondertussen dus al drie keer aan Mr. Special toegeven dat ik hem "special" vind. Maar ik zou Lily Rose niet zijn mocht ik mijn belofte nakomen.
Goeieavond luitjes Ik ben hier wederom gestrand om jullie enkele geweldige tv-tips te geven.
Mijn persoonlijke top-drie van deze week is: 1. Uninvited op Jim 2. America's Next Top Model op Jim 3. Willy's en Marjetten op één
En het programma dat absoluut een NOT krijgt van mij is: Just the two of us op vtm En dat niet alleen omdat Evy zo vreemd presenteert, maar ook omdat het liedje zo enerverend lang door mijn hoofd blijft spoken.
Ik ben een hele tijd weggeweest uit Bloggenland, maar ik had er ook mijn redenen voor. Zelfs tijdens de vakantie slaag ik erin om stijf te staan van de stress. Ik ergerde me aan alles, liep al dagenlang op de toppen van m'n tenen...
Gelukkig kwam er redding. Ik ben voor enkele dagen naar de zee geweest en heb daar een gezonde portie nieuwe energie opgedaan. Er zijn ook wat foto's van, ik zal ze op de site proberen te plaatsen. Als ik tenminste vind hoe ik dat moet doen.
Goed, ik heb wat rondgekeken bij andere mensen hun Blogs en mijn reactie is: véél en véél en véél en chaos!! Echt hopen mensen die bloggen. Ik had gehoopt dat ze in leeftijdscategorie zouden onderverdeeld zijn, maar dat is dus niét zo. Echt een gelijke heb ik dus nog niet gevonden, maar dat komt misschien nog wel. Een interessante blog die ik gevonden heb is deze over twee mensen die hun geadopteerde kindje willen halen in China. Die site ga ik toch wel wat in het oog houden, want ik zou later ook graag één of twee kindjes uit China willen adopteren, dus zo'n Blog met ervaringen van andere mensen is dan wel heel welkom. Ik heb trouwens het gevoel, terwijl ik dit allemaal typ, dat het echt geen nut heeft om een Blog te hebben. Het lijkt wel of ik de hele tijd tegen mezelf praat of zo...
P.S.: de blog van die mensen is www.bloggen.be/dali
Goeiemiddag allemaal Ik ben nieuw hier en ik kom jullie allemaal even een handje geven. Mijn naam is Lily Rose en ik hoop dat ik hier de komende maanden veel naartoe zal komen om te bloggen. Zijn er hier eigenlijk nog veel andere mensen? Ik heb nog niet gevonden hoe ik naar andere blogs kan surfen... Dat ga ik nu meteen uitzoeken. Mijn volgende berichten zouden veel beter en vlotter moeten zijn, maar dit is maar even om te kijken wat het geeft.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Gisteren kwam de Sint aan bij de kaai met zijn Pieten.
Na vele kilometers rijden
Goeieavond luitjes
