tijdens zijn job als reisleider Vanaf 9 mei 2007 ben ik werkzaam als reisleider bij Thomas Cook. Om 'het thuisfront' op de hoogte te houden, heb ik besloten om mijn eigen blog aan te maken. Alvast veel leesplezier.
18-10-2007
Op de vlucht ... voor een 5-jarige
Een aantal weken geleden was Tim, iemand van Tandem, op bezoek. Hij is een weekje gebleven om de stad Marrakech en omgeving wat te verkennen. Op zijn voorlaatste dag besloten we om eens naar de vallei van Ourika te gaan. Dit is een regio met schitterende landschappen. We stopten dus regelmatig om een paar foto's te trekken. Al tijdens de eerste fotostop werden we belaagd door een aantal kinderen die ons een plantje wilden verpatsen voor een aantal dirhams. We zeiden mooi neen, maar ze bleven wel de hele tijd bij ons en vroegen om dirhams.
Na een paar minuten zetten we onze weg verder. Na een paar fotostops en een aantal bedelende kinderen verder kwamen we aan in Setti Fatma. Daar zijn er een aantal watervallen die zeker de moeite lonen om eens te bekijken. Toen we aankwamen stond er al meteen een Marokkaan te wieken met zijn armen. Hij zou onze gids zijn. Zijn naam was Mohammed (gelijk bijna iedereen hier).
Hij leidde ons langs allerlei rotsen die we moesten opklimmen. We mochten zoveel foto's nemen als we wilden, we hadden er immers het recht toe. Op onze weg kwamen we ook langs een aantal winkeltjes waar we gerust iets konden kopen, alles zonder BTW en factuur. Ook iets waar meneer overal zijn percentje op had natuurlijk. Na een half uurtje kwamen we aan bij de eerste watervallen. Wel een mooi spektakel. Meneer wilde natuurlijk doorgaan naar de volgende watervallen, maar dat betekende meteen een verdubbeling van de prijs. We besloten om terug te keren, maar meneer leidde ons wel langs een andere weg.
We bezochten nog het berberdorpje dat naast de watervallen lag. Dat vond ik wel interessant maar we hadden er niet om gevraagd. Op het einde wou meneer toch nog 100 dirham meer. We besloten om hem 50 extra te geven en besloten om weg te gaan.
Daarna zetten we de terugweg in. We reden langs dezelfde weg en iedere keer kwamen we wel lokale kinderen tegen die geld vroegen of teken deden. Wat wil je immers, twee blanken (enen met haar en enen zonder) die samen in Ourika rijden. Toen we op zo'n 30 km van Marrakech waren zagen we plots een kleine in een oranje t-shirt staan die heftig teken deed om iets van ons te krijgen. We reden gewoon verder en besloten om een 300 meter verder te stoppen om weer een aantal foto's te nemen. Alles ging goed, tot ik plots in de verte iets oranjes zag dichter komen. Je kunt het al raden ... Onze kleine van 5 jaar met zijn oranje t-shirt had ons zien stoppen en besloot om de achtervolging op ons in te zetten.
We trokken rustig verder wat foto's. Ondertussen was de kleine al ferm genaderd. We hadden er beiden eigelijk genoeg van en besloten om te vertrekken. De kleine was tot op zo'n 10 meter genaderd toen we snel aanzetten met de wagen. Achteraf beseften we eigelijk dat we op de vlucht geslagen waren voor een kleine van 5 jaar ...
In Marrakech zijn er verschillende plaatsen waar je een paar minuutjes op een dromedaris kunt zitten, een foto nemen en dan weer kunt weggaan. Ik passeer zo regelmatig langs een van die plaatsen. Gisteren gebeurde er toch weer iets speciaals. Ik stond te wachten aan het rode licht, toen er plotseling een dromedaris hysterisch werd en besloot om zich los te rukken en het drukke kruispunt op te lopen. Daar bleef hij dan in het midden staan en laveerde van links naar rechts. Hij zag er redelijk woest uit.
De eigenaar van de dromedaris stond van de zijkant toe te kijken. Hij durfde lik niet naar de dromedaris toe te gaan. Ondertussen was het wel al groen geworden, maar natuurlijk zette er niemand aan. Je kunt het al raden, getoeter en geclaxonneer van langs alle kanten en geen wagen die vooruit ging. Het was de flikken ook opgevallen dat er geen vooruitgang kwam in het verkeer. Plotseling kwam er een brommer met twee agenten langs die de situatie kwamen bekijken. Die wisten lik ook niet wat ze zagen, een hystierische dromedaris in het midden van de weg. Ze gingen naar de eigenaar en vroegen of hij het dier wou weghalen. Die besloot om het beest met vier andere mannen voorzichtig te benaderen. Uiteindelijk konden ze het beest na een vijftal minuten toch weer naar de kudde brengen en kon het verkeer zijn weg toch verder zetten.
Vorige week heb ik weer iets speciaals meegemaakt in het verkeersleven van Marrakech. Zoals altijd rijden er veel karren met daarvoor een muilezel. Maar deze keer was het iets speciaal, nl. een straatrace tussen twee karretjes.
Op de een of de andere manier was er een kleine ruzie ontstaan tussen de twee mannen die de karretjes besturen. De een reed wat te traag naar de goesting van de andere denk ik. In ieder geval reden ze naast elkaar en maakten ze allerlei bewegingen en riepen ze tegen elkaar. Dan besloot de ene om zijn muilezel tot het uiterste te testen en hem te laten galopperen. De ander besloot om zijn voorbeeld te volgen en manoevreerde zijn karretje mooi naast de andere zijn kar. En maar slaan met de zweep en lelijk doen tegen elkaar. De een wou niet afgeven voor de andere. Echt hilarisch om te zien, twee karren die de hele weg blokkeren en dan nog eens ruzie maken met elkaar.
Het hele gedoe begon natuurlijk de autobestuurders te enerveren (het is immers ramadan) en ze begonnen te claxoneren gelijk gekken. Dat kon de karretjesbestuurders echter niet schelen, ze staken eens mooi hun middelvinger omhoog en bleven rijden naast elkaar. Dit schouwspel bleef toch wel een kilometer doorgaan. Ik had echt de slappe lach toen ik achter hen reed en de andere autobestuurders zag laveren en toeteren. Toen kwam plotseling de reddende engel: een flik die van ver het hele gebeuren had zien aankomen en die de karretjes mooi naar de kant leidde. Daar mochten ze beiden dan hun uitleg doen.
Zoals ik in mijn vorige bericht meldde, is er een heel vliegtuig Italianen geland in het hotel. Als activiteit hadden de animatoren van het hotel er niets beter op gevonden om een soort van Olympische spelen te organiseren tussen de Italianen en de andere gasten. Met verschillende sporten: zwemmen, ping pong, petanque, tennis en gewichtheffen.
Voor alle sporten zochten ze nog een aantal deelnemers. Ik kwam net aan met mijn Franse collega toen ze bezig waren met het zoeken van kandidaten. Natuurlijk vroegen ze of wij ook niet wilden meedoen. Mijn collega paste, maar ik wou wel nog eens meedoen met het gewichtheffen (eigelijk gewoon fitnessen zulle).
We waren met een achttal deelnemers. De tegenstand viel eigelijk niet zo zwaar uit, er was echter één reus van een Italiaan die ook meedeed. Het was de bedoeling om zoveel mogelijk gewicht een keer omhoog te drukken vanuit liggende toestand.
We begonnen met een tiental kilogram. Voor mij en de reus was dat natuurlijk geen probleem, maar er was toch al één iemand die al afviel. Na een 25 minuten(en 50 kilogram later) bleven we nog met drieën over. De laatste blokkeerde zodat de reus en ik nog overschoten. Eigelijk een mooi beeld, een Italiaanse reus van 2 meter en ik daarnaast in mijn kostuum van Thomas Cook.
Zo bleven we voort doen. De ene moedigde de andere aan. Ondertussen begonnen mijn armen en borstkas toch serieus pijn te doen. Ik had immers al een viertal maand niet meer een fitnesszaal bezocht en ben sedert een tweetal weken lichtjes terug begonnen met een halter die ik gevonden heb in ons appartement. Deze "olympische spelen" waren direct een goede training. De Italiaan had een beetje hetzelfde gevoel zei hij me.
Ondertussen had de halter al een gewicht van 110 kg (aan beide kanten 45 kg en de halter zelf die 20 kg woog). En wonder boven wonder, de Italiaan blokkeerde en kreeg het niet omhoog. Daarna was ik aan de beurt. En je kunt het al raden ... ik blokkeerde ook. Op die manier waren er eigelijk twee winnaars: de Italiaanse reus en ik. We gaven elkaar een stevige handdruk en dronken een cola samen om wat te recupereren.
Deze week is er een heel vliegtuig vol Italianen geland in het hotel waar ik mag eten en drinken. En iets wat me dit jaar echt al is opgevallen is de mode van de rode broeken bij de Italiaanse mannen. Iedere keer als er een Italiaanse gast is, dan draagt hij wel een broek in een onmogelijk rood kleur. De combinaties van hemden en t-shirts die ze hier bij dragen is soms echt hilarisch. Er wordt altijd gezegd dat de mode van Italië het volgend jaar bij ons in België aanwezig zal zijn. Maar je zult mij in ieder geval niet zien in een rode broek ...
De ramadan is bijna halfweg en dat laat zich stilletjes aan merken in het straatbeeld. Rond 18 uur is iedereen bloednerveus op straat en is het verkeer nog hectischer dan anders. Vorige week was daar een ideaal voorbeeld van. Ik was aan het aanschuiven voor het rode licht toen er plots een kleine rode Suzuki de hele rij wagens tegen een gigantische snelheid voorbijstak. Hij had hiervoor de dubbele witte lijnen overschreden en zeker wel een driehonderd meter als spookrijder gereden.
Er was echter één iets waarmee hij geen rekening had gehouden en dat was ... de politie. Er moet blijkbaar een flik geweest zijn die heel zijn manoever gezien had. Een twintig tal seconden nadat de Suzuki de hele meute voorbijgestoken had, kwam er tegen een gigantische vaart een flik af op een moto die precies hetzelfde deed. Het toeval wou net dat de Suzuki een halve kilometer verder een rotonde moest nemen en nu niet anders kon dan wachten. Toen ik een tweetal minuutjes daar passeerde zag ik de rode wagen mooi aan de kant staan en de flik die redelijk razend was. Echt weer mooi om zien, een woeste flik die met allerlei gesticulaties de andere probeerde aan het verstand te brengen dat het levensgevaarlijk was wat hij deed. En voor een keer moest ik de flik gelijk geven. Het was onverantwoord wat de rode suzuki deed. Ik kan nu wel verstaan dat je honger hebt, maar om daarvoor zo'n levensgevaarlijke manoevres uit te halen ...
Sedert een kleine week ken ik mijn winterbestemming. Deze winter gaan we niet skien (genen après-ski dus), maar we gaan weer naar de zon, meerbepaald naar Fuerteventura. Dit is een van de Canarische eilanden, niet ver van Tenerife. Fuerteventura is vooral gekend voor de witte stranden.
Op 12 november komen mijn vervangsters hier aan in Marrakech. Die zullen eerst nog een week meelopen met mij om de hotels en zo te leren kennen. Rond de 20ste keer ik dan naar huis om op de 28ste al terug te keren naar Fuerteventura. Het zal dus maar een kort verblijf in het Belgenland worden. Hopelijk kort maar goed om iedereen die me dierbaar is terug te zien.
Sedert een tweetal dagen is de ramadan hier begonnen. De voorbije dagen was er maar één gespreksonderwerp: de ramadan, van 's morgens tot 's avonds laat hetzelfde gespreksonderwerp. Op 14 semptember was het dan zover, de maand vasten was aangebroken. Van zonsopgang tot zonsondergang mogen de islamieten niets eten of drinken. Moet toch zel hard zijn als je het mij vraagt. Pas rond 18 uur 30 (als het donker is) mogen ze iets eten en drinken. Gisteren moest ik rond dat uur een aantal mensen gaan oppikken om naar de luchthaven te brengen. Toen was er echt iets vreemds. Er was geen levende luis op straat. Normaal is Marrakech een mierennest van wagens, brommertjes, fietsen, ... Nu waren de straten volledig vrij, er was echt niemand aanwezig. Toch wel een raar gevoel en beeld zulle. Zelfs de politie was nergens aanwezig.
Maar het raarste vond ik toen ik naar een grote supermarkt ging. Ik wou nog snel een paar biertjes kopen; maar de alcoholafdeling was lik afgesloten. Er was nog een kleine ingang met een wachter ervoor. Ik vroeg hem waarvoor dit diende en hij vertelde me dat het tijdens de ramadan verboden was voor islamieten om alcohol te drinken of te kopen. Vandaar dus de controle. Ik moest mijn identiteitskaart laten zien en mocht binnen. Nadien kon ik mijn identiteitskaart terug recupereren en kon ik afrekenen. Toch soms rare gewoontes zulle hier
De woensdag is altijd een heel drukke dag voor mij. Zo is er altijd het vertrek en de aankomst van de vlucht van Brussel. Daarna moet ik altijd bijeenkomsten geven in de hotels. Zo had ik enkele weken geleden ook een bijeenkomst in Club Issil. Dit is een hotel waar er ook veel animatie is voor de gasten. Zo hadden ze op een keer een soort filmquiz van Franse films in elkaar gestoken. Het toeval wou dat ik net gedaan had met mijn bijeenkomst en besloot om nog een glas te drinken met de gast die aangekomen was.
Zonder dat ik het wist werd ik onderverdeeld in een groep. De vragen gingen redelijk snel. De meeste antwoorden kende ik toch niet. De quiz was redelijk spannend. Onze groep stond bij de laatste vraag nog één punt achter. Als we de laatste vraag konden beantwoorden zouden we dus een gelijkspel uit de brand kunnen slepen. Het was een soort fragmentje dat ze lieten zien. En voor het eerst was het een film die me een beetje bekend voorkwam. Het deed me direct terugdenken aan mijn jeugdjaren. Ik ben altijd grote fan geweest van de charlots, en in het bijzonder van 'les fous du stade' waarin ze deelnamen aan de olympische spelen. Er was lik niemand die het antwoorde durfde of kon zeggen. Voorzichtig zei ik 'les fous du stade'. En wonder boven wonder, het was het juiste antwoord. Op die manier hadden we toch nog een gelijkspel uit de wacht kunnen slepen. Onverwachts was ik een beetje de matchwinnaar en kreeg ik nog een gratis consumptie aangeboden. Wees maar zeker dat het gesmaakt heeft na een dag hard werken...
Een aantal weken geleden waren we weer eens op toer in de binnenstad van Marrakech. Nadat we met ons drieën (Adil, Sami en ik) een koffie hadden gedronken besloten we om nog snel iets te gaan eten in een kleine snackbar in één van de kleine straatjes van de binnenstad. Natuurlijk konden we nergens een parkeerplaats vinden. Na 5 minuten heen en weer te hebben gereden, zagen we toch plots een piepklein gaatje. Je kunt al raden wie er aan het stuur zat en mocht proberen om de auto in het parkeergat te krijgen ... Ikke natuurlijk. En als er één ding is waarin ik niet supersterk ben, dan is het wel manoevreren met de wagen. Na wat gevloek begon ik toch aan de opdracht.
Het liep natuurlijk niet van een leien dakje. Plotseling kreeg ik hulp vanuit onverwachte hoek. Een van de parkeerwachters had gezien dat ik wat moeilijkheden had en kwam me voortonen hoe ik precies moest draaien. En zijn verschijning was precies gelik rabby Jacob. Ook zo'n lange baard, een zwarte hoed, niet te groot. De perfecte imitatie dus. Ik wou hem toch bedanken en wou uitstappen. Dit was echter wel buiten onze rabby gerekend. Plotseling zette hij het op een lopen. Er was blijkbaar een auto die wou weg rijden, en hij had nog geen fooi gekregen. Een meesterlijk sprintje dat onze rabby uit zijn oude knoken schudde. Kim Gevaert was er niets tegen.
Soit, ondertussen gingen we een pizza eten en we besloten om terug te keren naar onze wagen. En wie stond er een tiental meter braaf te wachten op zijn fooi... Inderdaad onze rabby Jacob. Ik gaf hem een fooi van 5 dirham en de man was heel tevreden. Hij hielp me zelfs bij het uitrijden uit de kleine parkeerplaats. Op die manier was ik enorm tevreden en konden we onze weg verder zetten.
Twee dagen geleden was ik op weg met mijn wagen. Aan een kruispunt moest ik rechts afdraaien. Toen het groen was zette ik aan. Ik was bijna ingedraaid toen ik plotseling voor mij een kar met paard zag staan. Zij stonden natuurlijk op de verkeerde baan. Ik smeet mijn remmen bloktoe en bleef op zo´n 30 cm van het paard stilstaan. Het paard had het lik ook niet zien aankomen en steigerde bijna. Ik had enorm verschoten en na een paar seconden schoot ik in mijn colere. Ik stapte uit en ging naar de man en zijn kar. Ik was redelijk woest en zei dat het levensgevaarlijk was om op de verkeerde rijstrook te staan met paard en kar: hij begon terug te ratelen in het Arabisch en begon zich ook redelijk boos te maken. Ondertussen waren er al een paar andere chauffeurs komen bijstaan en maakten hem in het Arabisch duidelijk dat dit echt niet kon. Hij verwenste ons allemaal en riep de hulp van Allah in. Toen hij voelde dat dit niet echt werkte besloot hij om zijn weg verder te zetten. Toen hij wegreed met zijn kar wees hij met zijn vinger naar de hemel en naar Allah. De smoel die hij daarbij trok zal ik ook niet snel vergeten. Op die manier had ik wel een bijna-botsing met een paard...
De politie is hier altijd sterk aanwezig in het straatbeeld van Marrakech. Bijna op ieder groot kruispunt zie je wel een politieman blinken (en ook zweten) in zijn uniform. Het kan niet anders dan dat je als autobestuurder regelmatig met hen te doen hebt. Ondertussen heb ik al een drietal keer met een agent kennis gemaakt.
De eerste keer was toen ik aan een rood licht stond te wachten. Plotseling rinkelde mijn SOS-telefoon en dan moet ik natuurlijk opnemen. Je kunt het al raden, een politieman had mij gezien toen ik aan het telefoneren was. Ik mocht mij mooi aan de kant zetten en de agent vertelde mij dat het verboden was om te bellen en te rijden tegelijkertijd. Ik zei dat ik dat wel begreep, maar dat het een noodnummer was en dat ik dan altijd moet opnemen. Hij vroeg of hij een boete moest schrijven. Als ieder normaal mens antwoordde ik van neen. Zijn antwoord was: ´het is goed´en hij wandelde weg. Het eerste moment besefte ik ook niet goed wat er gaande was en besloot om toch maar op mijn gemak verder te rijden. Ik vertelde het voorval aan mijn collega Ahmed. Hij vertelde me dat het kwam dat ik Europeaan ben en redelijk bleek ben van huid. Als hij als Marokkaan dezelfde inbreuk op de wet had begaan, zou hij zeker een boete gekregen hebben. Voor een keer kwam mijn bleke huid mij toch nog van pas.
Mijn tweede ontmoeting was op een avond toen we een stapje gingen zetten. We waren weer weg met ons drieen en we moesten stoppen voor een politiecontrole. Ik deed mijn ruitje naar beneden en zei vriendelijk goedendag. De agent was clever en zei dat het eerder goedenavond was. Hij zei me dat ik een stopbord genegeerd had. Ik viel lik uit de lucht en zei aja? De agent reageerde er niet op en ging weg. Ik zette voorzichtig onze weg voort. Adil vertelde me ook dat het door mijn bleke huid kwam dat ik geen boete kreeg.
Mijn derde ervaring was enkele dagen geleden. Ik was lichtjes in retard en reed ietsje sneller dan de toegelaten snelheid. Plotseling deed een agent een teken dat ik naar de kant moest gaan. Hij zei me dat ik 6 kilometer per uur te snel had gereden en dat ik een boete ging krijgen van 400 MAD (ongeveer zo'n 40 euro). Ik voelde dat ik er deze keer niet ging kunnen ondermuizen met mijn bleke smoel en vroeg of er geen andere oplossing was... Veel agenten zijn omkoopbaar had ik gehoord en ik besloot om het er ook eens op te wagen. Ik gaf de man 50 MAD en hij liet de boete vallen. Ik kon zonder moeite mijn weg verder zetten. Toch nog liever 50 MAD zwijggeld geven dan een boete van 400 MAD aan mijn been hebben.
Vorige week hebben we nog eens een stapje gezet. We gingen naar een soort danscafe (waar de muziek veel te luid stond). De dranken waren er redelijk duur. Wat ik wel raar vond was dat alle bieren even duur waren. Een Heineken kostte even veel als een Leffe. Ik had verdikke plotseling enorme goesting in een Leffe. Ik heb er traag van gedronken zodat ik er toch kon van genieten. Wees er maar zeker van dat mijn Leffe van 6 euro mij enorm gesmaakt heeft: Voor een keer kon de prijs mij niet schelen.
Vorige week hebben Sami en ik nog eens boodschappen gedaan. Alles ging goed tot we naar de kassa gingen. We waren aan het aanschuiven tot er plotseling een klein madammetje met een bedekt gezicht rond ons begon te draaien: Ze was gekleed in een blauw-wit kleed en deed me meteen denken aan Moeder Theresa. Ze bleef altijd rond ons draaien en plotseling stak ze ons voor in de rij. Sami en ik keken eens naar elkaar en schoten beiden in een lichte lach. Een Marokkaan voor ons had gezien wat ze gedaan had en maakte er haar op attent dat ze in feite de rij had voorgestoken. Ons madammeke wist natuurlijk van niets. Soit, we lieten begaan.
Toen was het haar beurt voor de kassa. Veel had ze niet bij: een pak water en een zakje noten. Ze wou alles samen in een grote zak steken. Net toen ze de noten er bij wou steken scheurde het zakje en bijna de helft vloog op de grond. Sami en ik keken naar elkaar en we konden onze lach niet meer inhouden. We rekenden zo snel mogelijk af en maakten dat we weg waren. Een winkelende moeder Theresa zie je ook niet alle dagen ...
Zoals ik op mijn blog al vermeld hebm is het verkeer hier in Marrakech heel hectisch. Iedere dag gebeuren er wel zaken waarvan je denkt, hoe is het toch mogelijk dat mensen zo kunnen rijden. Zo gebeurde dit ook dinsdagnamiddag. Voor een keer had ik niets te doen en we besloten om naar een mooi zwembad te gaan. We waren nog maar net vertrokken of ik kreeg natuurlijk weer een oproep op mijn SOS-telefoon. Ik nam op en het was een receptioniste van het hotel Atlas Medina die me een vraag wou stellen ivm een klant. Toen ik aan het antwoorden was deed er plotseling een auto een raar manoeuver en hij toeterde alsof het mijn fout was. In een reflex riep ik keihard´'Ej kerel, wuk got zin de'. De twee anderen (Sami en Adil) die ook in de wagen zaten schoten in een gierende lach.
Ondertussen was ik wel nog aan het telefoneren met de receptioniste. Het enige wat ze kon zeggen was: ´je vous comprends mal Monsieur'. Ik probeerde me serieus te houden bij twee lachende passagiers en probeerde zonder de slappe lach te krijgen mijn vertellement voort te zetten. Toen ik opgehangen had, drong het pas goed tot mij door wat er precies gebeurd was. Ik had graag het gezicht van de receptioniste gezien toen ik in het West-Vlaams begon te roepen. Ik zou er warschijnlijk ook niets van verstaan hebben als er iemand aan de andere kant van de lijn opeens begint te brullen...
Vorige week hebben we nog eens een stapje gezet in het nachtleven van Marrakech. Wij, dat zijn ik, mijn Franse collega Sami en Adil, iemand die bij ons op het bureau werkt. We hadden een afspraak met twee klanten in een hotel en we gingen samen de verjaardag van een van de bevallige dames vieren.
De avond zelf verliep heel snel en we amuseerden ons allemaal. Rond twee uur 's nachts brachten we de dames terug naar het hotel. Hun hotel is gelegen in een wat afgelegen straat met veel palmbomen en cactussen. Toen we in het donker aan het rijden warenm zagen we plots een schim aan de kant staan. Het was een wat oudere man. Niets speciaals zou je zeggen, maar hij was echter wel in het holst van de nacht aan het spreken tegen een cactus. Een beeld dat mij toch altijd zal bijblijven, de cactusspreker. Hier kun je toch echt wel alles tegenkomen, in plaats van een buikspreker een cactusspreker.
Deze week ging ik samen met mijn Franse collega naar de kapper gaan. Hij kende een goed adres en we zouden er samen met de wagen naar toe gaan. Geen probleem zou je denken, ware het niet dat de kapper echt in de middle of nowhere woonde. We kwamen echt terecht in de achterbuurt van Marrakech tussen afval en allerlei werken. Aardewegen vol putten en bulten. Ik heb een paar keer goed gevloekt onderweg, ongelooflijk de staat van de wegen daar. Uiteindelijk kwamen we aan bij de kapper. Je kunt het al raden, natuurlijk was hij gesloten...
Zo hebben we de hele weg voor niets afgelegd en konden we terug keren langs de slechte wegen met putten en bulten. Een keer maar geen twee keer zulle naar die kapper daar.
Deze week besloot ik om eens te gaan winkelen naar de Marjane, een grote supermarkt zoals de metrop of de carrefour bij ons. Het was echter al redelijk laat, rond 20 uur en er was echt heeeeeel veel volk. Met moeite vond ik een parkeerplaatsje en ging ik het winkelcentrum binnen. Ik wandelde door de rekken met mijn karretje. Ik was redelijk haastig en laveerde wat tussen de mensen. Ik ging bijna een bocht nemen tot er plotseling een kleine om de hoek kwam. Die had mij niet gezien en liep pardoes met zijn smoel recht tegen mijn kar. Je kunt het al inbeelden, natuurlijk een hele hoop gebleit en gemorel en een moeder die een hele tirade afstak in het arabisch. Ik bleef redelijk kalm en maakte er haar op attent dat ze haar kleine maar beter bij zich moest houden. Op die manier gebeuren dergelijke zaken niet.
Ik zette mijn weg voort en schoot goed op met het vinden van mijn boodschappen. Ik wou nog wat chips halen en moest hiervoor een andere rayon opzoeken. Je houdt het niet voor mogelijk, maar wie kwam ik tijdens mijn draai weer tegen (en maakte dus weer een onzachte ontmoeting met mijn winkelkarretje)... diezelfde kleine die weer 20 meter voor zijn moeder uitliep. Deze keer was het echter een stevige botsing, met zijn hoofd pardoes tegen mijn kar. IK herkende hem meteen en schoot direct in de lach terwijl de kleine weer begon te morelen. Daarna speelde hetzelfde tafereel zich af: de moeder die weer een hele tirade afstak in het Arabisch. Ik kon mij echter niet bedwingen en had lik echt de slappe lach. Dat maakte de moeder nog bozer en ik besloot om toch maar weg te gaan.
Aan de kassa stond er natuurlijk een lange wachtrij. Natuurlijk in de rij waar ik stond was er weer een blokkage van de kassa. Na een kwartier was het euvel opgelost en konden we verder aanschuiven. Een half uur later kon ik eindelijk alles inladen in mijn wagen. Toen ik achteruit reed om de winkel te verlaten, had ik bijna een botsing met een kar die plotseling uit het niets kwam. En wie bestuurde die kar ... Juist ja, de moeder met haren kleine met wie ik bijna een botsing had. Ik toeterde een paar keer en deed een paar bewegingen en zette mijn weg voort naar huis. Zo was het bijna derde keer goede keer.
Sinds kort heb ik een nieuwe collega die mij in de toekomst zal bijstaan bij het bezoeken van hotels. Zijn naams is Achmed. Als ik de naam Achmed hoor, moet ik altijd denken aan de serie 'Chez Bompa Lawijt' die nog op VTM gelopen heeft. Daarin heette de ober Achmed, een ronde man met een moustache, die altijd met een grappig accent sprak. Een uitspraak die ik eigelijk overgenomen heb van hem is de vloek potteverdoem.
Ik moest zaterdag om 9 uur op het bureau zijn om kennis te maken met hem. We waren beiden op afspraak en we gingen samen de hele dag op schok. Onze Achmed had al een heel leven achter de rug. Hij had 8 jaar in Nederland en 8 jaar in Duitsland gewoond. Maar vanaf het eerste moment klikte het wel tussen ons. Hij was heel leergierig en was heel geïnteresseerd in wat de job als reisleider inhield. Hij had alleen wat moeilijk toen we de uitnodigingen voor de verschillende hotels moesten maken. Hierbij moet je met veel verschillende zaken rekening houden en dat was wat te gecompliceerd voor hem.
Zondag stond er een lange dag te wachten, we moesetn al heel vroeg beginnen (om 5 uur 30) en we hadden pas om 20 uur 30 gedaan. Toen we buiten kwamen bij het laatste hotel, was hij echt versleten. De job als reisleider was toch nog lastiger dan hij vermoedde. Maar ik heb er wel goed oog op dat hij het binnen een paar weken zonder problemen zal aankunnen.
Vorige week zondag had ik weer het vertrek en de aankomst van Brussel. Toen ik stond te wachten aan ons bureau, kwam de bus aan. Het was bus nummer 158, met aan het stuur ... onze bulldog. Hij was terug van weggeweest.
Hij had drie weken conge achter de rug en zag er echt uitgerust uit. Hij had ook een nieuw gebit laten steken en ik moet zeggen dat het echt wel een verbetering is bij vroeger.
Hij had nog altijd zijn zelfde streken: claxonneren als het hem niet aanstaat, altijd fluiten en zuchten als het niet snel genoeg ging naar zijn gedacht, zeuren als hij te lang moest wachten, ... Kortom twas echt leutig om weer de baan op te gaan met hem.
Tijdens de week had hij al een excursie gedaan met een deel van onze gasten. Daar moet het een Nederlandse klant blijkbaar opgevallen zijn dat onze bulldog graag snoept. Toen de familie opstapte gaven ze een zakje dropjes aan hem. En content dat onze bulldog hiermee was, man man niet te doen. Hij had een smile van hier tot ginder achter. Hij begon er direct van te smullen. We kwamen ondertussen aan in de luchthaven en de gasten stapten uit. We moesten nu wachten op de nieuwe klanten. Alles verliep echter heel vlot en een uurtje later kwam ik aan bij de bus met de laatste klanten. Toen ik opstapte zag ik het zakje dropjes liggen, het was echter helemaal leeg. Ik keek onze bulldog eens aan en wees naar het zakje en hij schoot in een bulderende lach (zoals alleen hij dat kan). Wees maar zeker dat het hem gesmaakt heeft ...
