tijdens zijn job als reisleider Vanaf 9 mei 2007 ben ik werkzaam als reisleider bij Thomas Cook. Om 'het thuisfront' op de hoogte te houden, heb ik besloten om mijn eigen blog aan te maken. Alvast veel leesplezier.
23-08-2007
We gingen eens naar de kapper
Deze week ging ik samen met mijn Franse collega naar de kapper gaan. Hij kende een goed adres en we zouden er samen met de wagen naar toe gaan. Geen probleem zou je denken, ware het niet dat de kapper echt in de middle of nowhere woonde. We kwamen echt terecht in de achterbuurt van Marrakech tussen afval en allerlei werken. Aardewegen vol putten en bulten. Ik heb een paar keer goed gevloekt onderweg, ongelooflijk de staat van de wegen daar. Uiteindelijk kwamen we aan bij de kapper. Je kunt het al raden, natuurlijk was hij gesloten...
Zo hebben we de hele weg voor niets afgelegd en konden we terug keren langs de slechte wegen met putten en bulten. Een keer maar geen twee keer zulle naar die kapper daar.
Deze week besloot ik om eens te gaan winkelen naar de Marjane, een grote supermarkt zoals de metrop of de carrefour bij ons. Het was echter al redelijk laat, rond 20 uur en er was echt heeeeeel veel volk. Met moeite vond ik een parkeerplaatsje en ging ik het winkelcentrum binnen. Ik wandelde door de rekken met mijn karretje. Ik was redelijk haastig en laveerde wat tussen de mensen. Ik ging bijna een bocht nemen tot er plotseling een kleine om de hoek kwam. Die had mij niet gezien en liep pardoes met zijn smoel recht tegen mijn kar. Je kunt het al inbeelden, natuurlijk een hele hoop gebleit en gemorel en een moeder die een hele tirade afstak in het arabisch. Ik bleef redelijk kalm en maakte er haar op attent dat ze haar kleine maar beter bij zich moest houden. Op die manier gebeuren dergelijke zaken niet.
Ik zette mijn weg voort en schoot goed op met het vinden van mijn boodschappen. Ik wou nog wat chips halen en moest hiervoor een andere rayon opzoeken. Je houdt het niet voor mogelijk, maar wie kwam ik tijdens mijn draai weer tegen (en maakte dus weer een onzachte ontmoeting met mijn winkelkarretje)... diezelfde kleine die weer 20 meter voor zijn moeder uitliep. Deze keer was het echter een stevige botsing, met zijn hoofd pardoes tegen mijn kar. IK herkende hem meteen en schoot direct in de lach terwijl de kleine weer begon te morelen. Daarna speelde hetzelfde tafereel zich af: de moeder die weer een hele tirade afstak in het Arabisch. Ik kon mij echter niet bedwingen en had lik echt de slappe lach. Dat maakte de moeder nog bozer en ik besloot om toch maar weg te gaan.
Aan de kassa stond er natuurlijk een lange wachtrij. Natuurlijk in de rij waar ik stond was er weer een blokkage van de kassa. Na een kwartier was het euvel opgelost en konden we verder aanschuiven. Een half uur later kon ik eindelijk alles inladen in mijn wagen. Toen ik achteruit reed om de winkel te verlaten, had ik bijna een botsing met een kar die plotseling uit het niets kwam. En wie bestuurde die kar ... Juist ja, de moeder met haren kleine met wie ik bijna een botsing had. Ik toeterde een paar keer en deed een paar bewegingen en zette mijn weg voort naar huis. Zo was het bijna derde keer goede keer.
Sinds kort heb ik een nieuwe collega die mij in de toekomst zal bijstaan bij het bezoeken van hotels. Zijn naams is Achmed. Als ik de naam Achmed hoor, moet ik altijd denken aan de serie 'Chez Bompa Lawijt' die nog op VTM gelopen heeft. Daarin heette de ober Achmed, een ronde man met een moustache, die altijd met een grappig accent sprak. Een uitspraak die ik eigelijk overgenomen heb van hem is de vloek potteverdoem.
Ik moest zaterdag om 9 uur op het bureau zijn om kennis te maken met hem. We waren beiden op afspraak en we gingen samen de hele dag op schok. Onze Achmed had al een heel leven achter de rug. Hij had 8 jaar in Nederland en 8 jaar in Duitsland gewoond. Maar vanaf het eerste moment klikte het wel tussen ons. Hij was heel leergierig en was heel geïnteresseerd in wat de job als reisleider inhield. Hij had alleen wat moeilijk toen we de uitnodigingen voor de verschillende hotels moesten maken. Hierbij moet je met veel verschillende zaken rekening houden en dat was wat te gecompliceerd voor hem.
Zondag stond er een lange dag te wachten, we moesetn al heel vroeg beginnen (om 5 uur 30) en we hadden pas om 20 uur 30 gedaan. Toen we buiten kwamen bij het laatste hotel, was hij echt versleten. De job als reisleider was toch nog lastiger dan hij vermoedde. Maar ik heb er wel goed oog op dat hij het binnen een paar weken zonder problemen zal aankunnen.
Vorige week zondag had ik weer het vertrek en de aankomst van Brussel. Toen ik stond te wachten aan ons bureau, kwam de bus aan. Het was bus nummer 158, met aan het stuur ... onze bulldog. Hij was terug van weggeweest.
Hij had drie weken conge achter de rug en zag er echt uitgerust uit. Hij had ook een nieuw gebit laten steken en ik moet zeggen dat het echt wel een verbetering is bij vroeger.
Hij had nog altijd zijn zelfde streken: claxonneren als het hem niet aanstaat, altijd fluiten en zuchten als het niet snel genoeg ging naar zijn gedacht, zeuren als hij te lang moest wachten, ... Kortom twas echt leutig om weer de baan op te gaan met hem.
Tijdens de week had hij al een excursie gedaan met een deel van onze gasten. Daar moet het een Nederlandse klant blijkbaar opgevallen zijn dat onze bulldog graag snoept. Toen de familie opstapte gaven ze een zakje dropjes aan hem. En content dat onze bulldog hiermee was, man man niet te doen. Hij had een smile van hier tot ginder achter. Hij begon er direct van te smullen. We kwamen ondertussen aan in de luchthaven en de gasten stapten uit. We moesten nu wachten op de nieuwe klanten. Alles verliep echter heel vlot en een uurtje later kwam ik aan bij de bus met de laatste klanten. Toen ik opstapte zag ik het zakje dropjes liggen, het was echter helemaal leeg. Ik keek onze bulldog eens aan en wees naar het zakje en hij schoot in een bulderende lach (zoals alleen hij dat kan). Wees maar zeker dat het hem gesmaakt heeft ...
Sedert een kleine week heb ik een auto ter beschikking om mij te verplaatsen in het hectische verkeer van Marrakech. Hiernaast zie je een foto van mijnen Rolls Royce: de Hyundai Atos. Tis een kleine wagen met airco. Verder heeft hij niet te veel comfort, maar ik kan er mij toch mee verplaatsen. Toch veel beter dan met de taxi. Kben blij dak van zo en rolls royce gebruik mag maken.
Sinds kort heb ik de Sim-kaarten van mijn GSM's verwisseld. De SOS-kaart heb ik nu in mijn persoonlijke GSM gestoken. Als ringtone heb ik daar een liedje van het Westvlams gemiengeld vintekoor opstaan: 'Duw mor op joen fring, keer je karre en ried mor zere were nor hus'. Kmoet zeggen dak de laatste tijd al veel op mijn fring geduwd heb, iedere keer als de telefoon afgaat.
Vorige week ben ik weer een olijke taxichauffeur tegengekome, taxi Ali. Een man van rond de 65 en een echte encyclopedie van wat Marrakech betreft. Toen ik instapte begon hij meteen te vertellen over ieder gebouw dat we passeerden. Er was enkel 1 nadeel, hij praatte zo luid precies alsof hij een megafoon voor zijn mond had. Je kunt het al raden, net tijdens de taxirit ging mijn SOS weer af...
De klant aan de andere kant van de lijn verstond ik heel slecht en onze vriend Ali bleef maar op hetzelfde tempo doorratelen. Het was zo erg dat ik mijn linkeroor moest afdekken om de klant te verstaan. Uiteindelijk kon ik het probleempje toch oplossen terwijl onze megafoon bleef verder gaan met het geven van de geschiedenis van Marrakech. Toch een figuur die ik nie zal vergeten, taxi Ali.
Vandaag heeft mijn collega met smetvrees zijn ontslag ingediend. Dit betekent dat ik nu verantwoordelijk ben voor alle Belgen in Marrakech. Ik moet nu dus aanwezig zijn in 26 hotels. Toch een zotte boel zulle hier... Een voordeel: ik krijg nu de wagen en kan me dus in het hectische verkeer van Marrakech bewegen. Ik zal ook nog toeren tegen komen zeker ...
Vorige week zondag was me weer het dagje. Het begon zoals gewoonlijk al weer heel vroeg. We gingen naar het eerst hotel en iedereen was aanwezig, uitgenome een koppel. Ze waren niet in hun kamer, niet in het restaurant, nergens te bespeuren. Ik had meer dan een kwartier gewacht en besloot om toch maar door te gaan. Twee hotels verder moesten we twee personen ophalen. Blijkt dat er een van de twee evenwichtstoornissen heeft en dus eigelijk een rolstoel nodig heeft. Meneer had die echter niet meegebrach naar Marrakech. Met veel moeite kon hij toch de bus opstijgen. In de volgende hotels waren de gasten ook niet op tijd en op die manier kwamen we bijna met twintig minuten vertraging aan op de luchthaven. Ik was echter alleen en moest dus zorgen voor de volledige bus. Maar onze man met evenwichtsstoornissen had natuurlijk veel aandacht nodig. Ik bleef speciaa´l bij hem, droeg zelfs zijn bagage, maar plotseling voelde hij zich echt niet lekker. Hij bleef plotseling staan en werd lijkbleek. Wat moest ik nu weer doen. Ik besloot om toch maar op zoek te gaan naar een rolstoel. Die is natuurlijk niet gemakkelijk te vinden in de luchthaven. Ik wer weer van jan naar pier en paul (deze keer niet mijn vader) gestuurd en was het echt beu op een gegeven moment. Bij de laatste plaats wilden ze mij weer wegsturen, maar ik was het echt beu en schoot in een kleine spaanse colere. Het madammeke achter de balie verschoot lik en ze wees mij direct de plaats aan waar ik mijn rolstoel kon vinden. Na een kwartier kon ik eindelijk terug naar de man met evenwichtstoornissen. Gelukkig zat hij nog te wachten en kon hij vervolgens zonder moeite inchecken.
Toen kwam de vlucht van Brussel aan. Er was echter een probleem: er was een overboeking in een hotel en de mensen werden overgeboekt naar een ander hotel, natuurlijk naar een van mijn hotels...
Op de luchthaven kwamen de mensen toe. Toen ze het nieuws hoorden, waren ze niet echt tevreden. Hoe zou je zelf reageren als je aankomt en je krijgt een ander hotel dan dat je oorspronkelijk geboekt had. Ze wilden het niet verstaan en wilden zelfs op de luchthaven blijven zodat ze toch hun hotel zouden krijgen. Na veel heen en weer gepraat en getelefoneer en de nodige "diplomatieke aanpak" waren ze toch bereid om naar het hotel te gaan kijken. ´s Avonds had ik nog een rendez-vous met hen.
Gedurende de dag verliep alles goed, tot ik plotseling telefoon kreeg van een Marokkaanse belg die niet tevreden was met zijn kamer. Zijn bed was niet breed genoeg ... Het gaat echter om standaard bedden en daar kan er jammer genoeg niets aan veranderd worden. Na twee telefoontjes werd hij echt grof en agressief. Met andere woorden, we hadden een serieuze woordenwissel per telefoon. Hij zou me wel weten te vinden en zou de maffia op mij afsturen... en dat voor een onnozel bed. Uiteindelijk kon ik toch nog een tweede bed voor hem regelen zodat hij toch een beetje meer breedte en comfort heeft.
In het volgende hotel waren er een aantal gasten niet tevreden. Er was teveel lawaai naar hun zin. Ze wilden terug naar een ander hotel waar ze vroeger al gelogeerd werden. Dit kon geregeld worden mits een kleine meerprijs van hun kant. Dit waren ze bereid om te doen en zo kon alles geregeld worden.
Zo was ik tegen 20 uur 30 klaar met mijn dag en zeggen dat ik begonnen was om 5 uur 30. De job van reisleider, toch niet altijd gemakkelijk zulle ...
Vorige week vrijdag heb ik toch weer iets speciaals meegemaakt. Ik was opgestaan en vertrokken voor mijn dagelijkse wandeling naar het hotel waar ik mag eten en drinken. Alles verliep normaal tot ik de straat wou oversteken... Ik keek naar links en rechts. Er kwam geen wagen af en ik dwarste dus de baan. Groot was mijn verbazing toen ik bijna tegen een paard botste. Dat was in het midden van de weg aan het wandelen. De poten waren vastgebonden zodat het maar heel traag kon vooruitgaan. Ik verschoot mijn eigen bijna dood toen ik hem vlak voor mijn neus zag opduiken. Achteraf bekeken eigelijk wel zielig zulle voor het beestje, poten vastgebonden. Op de een of andere manier moet hij toch uitgebroken zijn en tegen een slakkengangetje bewoog hij zich voort in het midden van de gevaarlijke weg hier in Marrakech.
Mijn avontuur met de beesten was die dag echter nog niet over. Ik had voor middag gegeten in het hotel en was op weg naar mijn appartement. Plotseling hoorde ik een hels lawaai en plotseling kwam er op het trottoir een tegenligger af. Niets speciaals zou je zeggen, ware het niet dat het een op hol geslagen geit was die gelijk aan het mekkeren was voor haar leven. Ik wist eerst niet wat ik zag. Het beest kwam in een snelle vaart steeds sneller en passeerde me gelukkig zonder aan mij te haperen. Toch weer iets speciaals.
Hier kun je toch echt wel alles meemaken, zelfs op hol geslagen geiten en vastgebonden paarden die toch nog verder wandelen ...
Vandaag heeft het hier voor de eerste keer sinds ik hier ben geregend. En deugd dat het deed. I was singing in the rain en dat bij een temperatuur van 30 graden. Deed me echt terug denken aan het Belgische weer.
Soms zou je de telefoon toch echt willen wegsmijten
Vorige maandag was echt hectisch. Ik heb eens de tellers van mijn telefoon bekeken en heb die dag uitgerekend 2 uur en 17 minuten aan de telefoon gehangen om allerlei zaken te regelen en te bespreken. Soms zou je die SOS toch echt willen wegsmijten zulle.
Deze week heb ik heel wat werk gehad met de familie Claessen. Het gaat om een Nederlandse familie die eerst enkele dagen doorgebracht heeft in Marrakech en daarna een transfer gehad heeft naar Essaouira. Niet speciaals zou je zeggen, maar het vervolg in Essaouira voor hen was niet zo prettig.
Het begon allemaal zondagmiddag. Tijdens een van mijn bijeenkomsten kreeg ik een telefoon op het SOS-nummer van meneer Claessen. Hij vertelde me dat zijn vrouw heel erg ziek was (diarree en overgeven). Ook zijn twee dochtertjes hadden er last van. Bovendien was het in het hotel heel erg druk, ging er een stankgeur, was er elektriciteits- en waterpanne (niet aangenaam als je diarree hebt en je wc niet werkt). Hij wou zo snel mogelijk terug keren naar Marrakech. Natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik belde naar een paar hotels maar alles was volzet. Ondertussen had ik al een tweetal andere telefoons gekregen van meneer Claessen om te vragen of ik al nieuws had. Hij leek kennelijk niet te begrijpen dat ik ook nog andere zaken te doen had en dat dezondag altijd mijn drukste dag is. Uiteindelijk beloofde ik hem om rond 19 uur terug te bellen. Mijn laatste bijeenkomst liep echter wat uit en rond 19 uur 05 kreeg ik een telefoon. Je kunt het al raden, natuurlijk van meneer Claessen ...
Hij begon me meteen uit te schelden voor het feit dat dit geen service was van Neckermann, dat ik mijn werk niet goed deed, ... Hier had ik nu ook even genoeg van en ik moest toch ook effen wat stoom afblazen. Ik onderbrak hem en vertelde wat ik al allemaal gedaan had. Ik was precies een spraakwaterval en was er zelfs in geslaagd om een Nederlander een minuut de mond te snoeren. Soit, toen we allebei wat afgekoeld waren, beloofde ik hem om de maandag alles te proberen te regelen.
De maandagvoormiddag belde ik nog een aantal hotels af en uiteindelijk was er plaats voor hen in een van mijn hotels. Nu moesten ze natuurlijk wel nog hierheen komen. Ik belde met ons bureau, maar om een directe transfer te regelen zou dit op 2200 dirham komen (ongeveer zo'n 220 euro). Persoonlijk vond ik dit veel te veel en ik raadde meneer Claessen aan om de transfer via de taxi te doen. Zo zou geschieden. Ze zouden de dinsdag aanzetten. Ze zouden enkel nog moeten uitchecken en eventuele annulatiekosten betalen. En daar wrong het schoentje ...
De dinsdagmiddag kreeg ik plots telefoon van het hotel. Meneer Claessen wou uitchecken maar weigerde de annulatiekosten te betalen. Ik moest snel met mijn baas overleggen. Na een drie- viertal telefoons heen en terug kwamen we eruit dat wij de annulatiekosten zouden betalen, en dat hij geen compensatie kreeg. Hij was hiermee akkoord en zette de terugtocht in richting Marrakech.
Eens in Marrakech kreeg ik telefoon van het hotel. Er was enkel plaats voor twee nachten, en niet voor drie nachten zoals ze eerst hadden beloofd. Nog een probleem dus. Ik gaf alles echter door aan ons bureau en de volgende dag was alles dan toch nog geregeld. Toeval wou dat ik in het hotel aanwezig moest zijn om een aantal bijeenkomsten te geven. En wie kwam er plots naar me toe ... Meneer Claessen. Hij bedankte me uitvoerig voor mijn tussenkomsten en excuseerde zich voor de zaken die hij verteld had aan de telefoon. Ik vond het echter niet erg, ik stelde me in zijn plaats en zou waarschijnlijk op dezelfde manier gereageerd hebben gelijk hem.
De zaak Claessen, iets wat me ook nog lang zal bijblijven...
Vorige week zondag ben ik eindelijk nog eens bekende mensen tegen gekomen, nl. de ouders van den sun, iemand van de moni's van tandem. Ik stond zoals geswoonlijk de nieuwe passagiers op te wachten aan de luchthaven van Marrakech, tot ik plotseling een drietal bekende gezichten voor me zag: de familie Mallengier. Ze waren blij om mij te zien en wat mij betreft was het insgelijks. Ze deden een circuit van de keizerlijke steden en logeerden de eerste nacht in een van mijn hotels, nl. Golden Tulip.
De zondagavond ging ik nog effen langs, maar ze waren jammer genoeg niet aanwezig. Gelukkig zag ik hen de dag erna wel. Ik was net bezig met mijn permanentie-uren tijdens het hotel toen ze met heel de bus aankwamen. Ze zagen me zitten en ze begonnen meteen te vertellen over wat ze allemaal gezien hadden. Ik vertelde ook over mijn gebeurtenissen hier en voor ze het wisten was het tijd om zich klaar te maken voor het avondvullend spektakel bij Chez Ali.
Gelukkig blijven ze volgende week nog enkele dagen hier in Marrakech en kan ik toch nog enkele dagen met hen optrekken.
Vandaag is ook een dag die ik niet snel zal vergeten. Het begon allemaal vrij rustig. Tijdens de voormiddag verliep alles rustig. Tijdens de namiddag had ik een soort van evaluatie van mijn werk hier in Marrakech. De evaluatie zelf was redelijk positief, waar ik persoonlijk heel blij om ben.
Tijdens het gesprek met mijn baas kreeg ik echter een telefoon op het SOS-nummer. Ik nam op en een van mijn klanten belde dat haar fototoestel gestolen was in het hotel. Ze wist niet goed wat doen. Ik besloot om er heen te gaan.
Ik kwam op tijd aan en de mevrouw stond mij op te wachten. Ze begon meteen met een hele redevoering over het feit dat het hotel totaal niet behulpzaam was en dat het toch niet kon zijn dat haar fototoestel op haar kamer gestolen was. Ík liet haar wat uitrazen en besloot om ook eens polshoogte te nemen bij de receptie. Daar waren ze inderdaad niet veel van zegs. Ze wilden gelukkig toch nog de weg uitleggen naar het dichts bijzijnde politiekantoor: Het was niet ver zei de receptionist ...
Het was toch nog verder gaan dan ik dacht. Na een kwartiertje wandelen kwamen we aan ter plaatse. Daar konden ze ons natuurlijk niet verder helpen. We werden doorverwezen naar een tweede plaats en daar weer hetzelfde liedje: we mochten een andere plaats opzoeken om een verklaring af te leggen. Ik had mij daar wel enigszins aan verwacht, ik heb ondertussen al wat ervaring met de administratie hier, maar de vrouw gelijk niet. Ze ging bijna uit haar dak en begon een scheldtirade tegen de agent in het Frans. Dat had ze natuurlijk beter niet gedaan. De agent reageerde met een hele tirade in het Arabisch en we werden letterlijk buiten gesmeten. Daar stonden we weer op straat en we konden onze weg verder zetten. Gelukkig was de vrouw weer bij haar verstand en was ze gekalmeerd. Khad niet graag nog zo`n scheldtirade meegemaakt.
Een tiental minuten later kwamen we aan in het derde kantoor. Dit was het juiste kantoor maar er was nog een zaak voor ons die eerst moest behandeld worden. Het eerste beeld dat we zagen toen we binnengingen was een oude man met bebloed gezicht die er maar wat beteuterd bijzat. In het kantoor zelf hoorden we een hele tirade in het arabisch tussen een hysterische man en een vrouw. Twee politiemannen hielden de orde in bedwang, althans dat probeerden ze toch ...
De oudere man was lik nieuwsgierig en besloot om een kijkje te nemen door het venster waar wij ook vlak bij stonden. De hysterische man zag dat en hij werd nog hysterischer. Hij spurtte naar buiten, naar de oudere man. Gelukkig waren de politiemannen alert en konden ze hem in bedwang houden. Met twee man zaten ze op hem, maar dat was nog niet voldoende. De man verweerde zich langs alle kanten en een politieman moest zijn greep wat lossen. Onze hysterischen had dat in de mot en begon nog meer te bewegen en te doen.
Wij stonden aan de zijkant met grote ogen toe te kijken wat er aan het gebeuren was tot er plotseling een van de politiemannen hijgend vroeg aan mij of ik effen kon meehelpen om de hysterische in bedwang te houden, op die manier kon hij versterking roepen. Ik wist lik niet goed wat gezegd en besloot om hen toch maar te helpen. Ik zette mijn knie op zijn rug en probeerde zijn beide handen in bedwang te houden. Maar dat was nog niet te simpel, de hysterische had enorm veel kracht. Het was echter maar een dik manneke van een meter 60, een korte gestuikte gelijk ze bij ons zeggen, maar hij had verdikke veel kracht. Ik voelde dat ik een paar maand niet veel meer gefitnesst had. Ik moest echt al mijn kracht aanspreken om hem te kunnen vasthouden. Gelukkig had de agent ondertussen al versterking kunnen roepen en konden we hem met drie man in bedwang houden.
Die versterking was er binnen vijf minuten (een recordtempo volgens Marokkaanse normen). Vier grote en sterke Marokkaanse mannen probeerden om de korte gestuikte mee te nemen. Maar ze hadden het verdikke niet gemakkelijk om hem in hun wagen te krijgen en zo weg te voeren.
Uiteindelijk is alles toch goed afgelopen en hebben we onze diefstalaangifte verkregen. Ik ben nu al twee maand in Marrakech en heb er al meer ervaringen met politiekantoren dan in heel mijn leven in Belgie. Ik denk dat ik het morgen wel zal voelen als mijn armen zullen stijf zijn. De korte gestuikte, een typ die ik niet snel zal vergeten ...
Vorige week ben ik een paar keer naar het plein Jemaa El Fna geweest. Toen ik op het plein paradeerde kwamen er verschillende mobyletjes op me af gereden. Ze hadden wel tien meter plaats naast me, maar toch moesten ze rakelings naast mij passeren, waardoor ze bijna op me zaten. Ik maakte lik wat van mijn voeten en enen motard keek achter hem. Dat had hij beter niet gedaan. Der passeerde echter net een fiets voor zijn brommer en pats boem erop. Fietser omver en mobylet op de grond. Gelukkig was er enkel wat blikschade en hadden de slachtoffers enkel wat schaafwonden.
Dat was echter nog niet alles. Toen ik van het plein kwam nam ik zoals gewoonlijk weer een taxi. Een vermoeide chauffeur nam me mee. We waren nog maar goed en wel vertrokken, of je kunt het al inbeelden. Meneer haperde met zijn spiegel aan een andere wagen. Het gekende schouwspel gebeurde weer. Twee Marokkanen die van hun voeten zitten te maken in het midden van de straat temidden van het drukke, hectische verkeer. Na een paar minuten was plotseling alles opelost. Beiden zetten hun weg voort, zonder ongevallenformulier of zonder dat de politie er bij kwam. Weer iets dat je in België niet voor mogelijk zou houden.
De dag erna was ik aan het wandelen en ik wou net de straat oversteken, toen er plotseling tegen een razende vaart een mobylet aankwam. Hij droei in, maar had blijkbaar aan de verkeerde fring getrokken. In ieder geval ie viel tegen een redelijke vaart vlak voor mijn voeten, met medepassagier en al. Meneer had niets van helm of andere beschermende kledij aan. Gelukkig hadden hij en zijn medepassagier niet veel. Ze konden hun weg direct weer verder zetten.
Het waren me de dagjes van de bijna ongelukken weer geweest...
Vorige week zondag heb ik kennis gemaakt met twee koppels uit Eernegem: Het ene koppel zat in een van mijn hotels, Golden Tulip. Ze waren niet helemaal tevreden doordat ze een circuit hadden gedaan en zij moesten plotseling het middageten betalen en andere mensen die hetzelfde circuit hadden gedaan, moesten dit niet doen. Ze hadden wel een all-inclusive formule, dus moesten ze in principe niets betalen. Ik beloofde om alles door te geven en blijkbaar werd alles snel opgelost. Ik zag hen terug en ze waren heel tevreden dat alles betaald werd en dat zij dus niets moesten achterdragen.
Het tweede koppel zag ik in het hotel Kenzi Semiramis. Dit is niet een van mijn hotels maar het is een Thomas Cook Village waar wij als reisleiders mogen gaan eten. Het was zondagavond en ik was op weg richting restaurant tot er plotseling iemand riep naar mij. De vrouw wou weten wanneer haar transfer naar Agadir zou plaats vinden. Ik hoorde aan haar tongval dat ze van West-Vlaanderen was. Wat bleek, ze was afkomstig uit Beerst, dus vlakbij waar ik woon. Na wat gepraat nodigde ze mij uit om bij haar familie plaats te nemen. Ze had een zeer sympathieke man (een echte West-Vlaamse werker) en twee schatten van kinderen.
Tijdens het avondeten mocht ik bij hen plaats nemen, en wat bleek, we hadden nog meer gemeen dan je zou denken. Blijkbaar heeft ze enkele jaren gewerkt aan een frietkraam aan de kust, meerbepaald in Nieuwpoort. En weet je wie de eigenaar was van dat frietkraam ... mijn buurman. Nadien dronken we nog een pintje en de avond was zo snel voorbij.
De volgende dag zag ik hen terug zitten tijdens het avondeten. Ze vroegen achteraf of ik niet terug bij hen kwam zitten. Zo geschiede en zo bleven we de hele avond praten. De man heeft een eigen tuinbouwbedrijf en aangezien ik ook nog een jaar in de boerenstiel gewekr heb, konden we gezellig praten over machines en zo die gebruikt werden. Op die manier ging de avond terug snel voorbij.
De laatste avond dat ze in Marrakech waren, zaten we opnieuw samen en praatten we over vanalles en nog wat. De bar sloot voor we het goed en wel beseften. Ik moet eerlijk zeggen dat het heerlijk was om weer eens met gewone, normale en nuchtere West-Vlamingen te spreken.
Woensdag hadden we weer de vlucht naar Brussel, zoals gewoonlijk doe ik de afhaling van de gasten met de bus. Om 6 uur moest ik terug aan het bureau zijn. Tien minuten voor tijd kwam ik aan, en wie zat er al op me te wachten in de bistro naast het bureau: onze bulldog, hij was weer de chauffeur van dienst.
We hadden nog wat tijd om een ontbijt te nemen. Hij vertelde me dat hij zich niet zo lekker voelde. Hij had tandpijn. Hij zou een paar dagen later drie tanden getrokken worden en een week later nog eens vier. Telkens hij een hap nam van het broodje, trok hij een grimas van kga je gaan hebben. Het was echt om medelijden mee te hebben.
Een kwartier later konden we dan eindelijk aanzetten naar het eerste hotel. Alles verliep goed tot we de eerste gasten hadden opgehaald. Op de terugweg van dat hotel is er altijd een splitsing waar je kunt kiezen tussen een grote weg en een kleinere weg. De juiste weg is altijd al de grote weg geweest. Maar deze keer dacht onze chauffeur hier anders over. Hij besloot om toch maar de kleine weg te nemen. Ik sloeg direct alarm. De bulldog verschoot lik en duwde redelijk had op zijn rem. Natuurlijk werden we gevolgd door een personenwagen die bijna in ons achterste zat. Gelukkig kon die nog net uitwijken. We moesten natuurlijk nog achteruit keren om de juiste straat te kunnen indraaien. Na een paar minuten en heel wat gemanoevreer konden we uiteindelijk toch onze juiste weg verder zetten.
Dat was echter nog niet alles. Toen we van het derde hotel kwamen moesten we weer door een klein straatje. Je kunt het al raden, de weg was natuurlijk geblokkeerd. Deze keer door een ezel met erachter een karretje met bakstenen. Onze bulldog had lik weinig geduld en hij vond er niets beters op dan keihard een paar keer te claxoneren. De ezel had dat natuurlijk niet horen aankomen en sprong meteen de hoogte in en steigerde zelfs bijna. De eigenaar van het beestje had natuurlijk alles gehoord en gezien en kwam razend naar buiten gelopen, recht naar onze bus.
Wat zich toen afspeelde was eigelijk een mooi schouwspel, een ruzie tussen twee Marokkanen van rond de 50 jaar. Het was een hele scheldtirade in het Arabisch met de nodige gesticulaties en gebaren. Kmoet zeggen dat er niet veel meer te merken was van de tandpijn van onze bulldog. Na een paar minuten kregen ze dan toch verstand en gingen ze dan toch op een vredevolle manier uit elkaar. De man zette zijn kar met ezel aan de kant zodat we door konden.
In het voorlaatste hotel waren alle gasten die ik moest oppikken reeds opgestapt. We stonden klaar om aan te zetten tot er plotseling een man naar buiten kwam gestormd met de melding dat hij ook mee moest met het vliegtuig. Hij had immers een transfer naar Agadir en was er 100 % zeker van dat hij dit via het vliegtuig zou doen. Normaal gezien gebeuren zo'n transfers altijd via de minibus, maar dat kon niet volgens meneer. Hij moest en zou meegaan met het vliegtuig.
Ik besloot om snel de mensen van ons bureau op te bellen, maar daar was nog niemand aanwezig. Daarna belde ik ons noodnummer, maar die was echter op weg met zijn brommer naar het bureau. Die kon mij dus ook niet helpen. Dan maar mijn collega's opgebeld die dit hotel moeten bedienen. Ook zij wisten van niets. Ondertussen had ik al een tiental minuten verloren en meneer moest nog zijn extra's betalen.
Ik probeerde hem duidelijk te maken dat de bus echt verder moest en aangezien hij niet op de lijst stond, dus ook niet met ons meekon naar de luchthaven. Dat hoorde meneer lik niet echt graag. Hij begon meteen te dreigen met dat hij jan en pier en paul kende en dat die hem verteld hadden dat hij met het vliegtuig zou gaan. Dit zou nog een staartje krijgen zei hij ... Een paar minuten later vertrokken we toch, en dit zonder onze vriendelijke man. Achteraf heb ik vernomen dat ik toch juist gehandeld heb. Transfers naar Agadir gebeuren nooit per vliegtuig, altijd met de minibus.
Uiteindelijk kwamen we met een tiental minuten vertraging toch aan in de luchthaven. Het was me de transferrit wel geweest...
Vorige week waren er een hele week lang culturele activiteiten in Marrakech. Als afsluiter werd er een groot festival georganiseerd vlak bij het koninklijk paleis. Een van de gasten van ons bureau verlaat de firma om naar Tanger te gaan werken. Ik kom nog goed overeen met hem en we besloten om toch nog eens enen te gaan drinken.
Zo gezegd zo gedaan, en nadien besloot hij om me toch nog mee te nemen naar het festival. We kwamen er toe, en wat zag je allerlei jongelui samengedropt op hun mobyletjes...
De muziek viel wel mee, zeker bij een temperatuur van nog meer dan 30 graden. Reggae en hiphop waren aan de beurt. Na anderhalf uur begon ik toch moe te worden en besloot ik om terug te keren naar het appartement. Toch weer iets dat we meegemaakt hebben: een marokkaans festival.
Een van onze chauffeurs is een echte bon vivant. Hij heeft een ronde buik, drinkt graag een pintje en smoort gelijk een ketter. Hij praat soms heel onduidelijk Frans en soms komt het over alsof hij je echt afblaft. Onder collega's hebben we hem de bijnaam 'de bulldog' gegeven.
Vorige zondag had ik het vertrek van het vliegtuig van Brussel. Om 6 uur moest ik aan het bureau zijn om rond 6 uur 25 aan het eerste hotel te zijn. Ik stond op tijd te wachten, maar de bus kwam maar niet af. Rond 6 uur 15 heb ik dan toch maar gebeld naar het noodnummer om te vragen waar hij bleef. Die belde mij terug met de melding dat hij er binnen vijf minuten zou zijn. En inderdaad om 6 uur 20 kwam de bus aangereden, met aan het stuur 'onze buldog'...
Toen hij de deur opendeed was hij lik niet echt welgezind. Hij begon meteen zijn beklag te doen over het feit dat hij veel te lang aan de luchthaven moest blijven en dat hij veel te veel moest werken en dat hij zo nooit op tijd kon zijn. Daarna was het opeens de schuld van de reisleiders van Thomas Cook en hij begon met een scheldtirade tegen ons in het Frans en dan gevolgd door een hele reutemeteut in het Arabisch. Zo bleef hij maar doordraven. Ik begon het stilletjes aan wel op mijn heupen te krijgen want we moesten immers een schema volgen, en met dat gezaag waren we immers nog niet vertrokken. Op een gegeven moment had ik er echt genoeg van en besloot om toch weer eens mijn plat West-Vlaams boven te halen: 'Goj nu allichte e kee je mule houdn en anzetn godverdikke'. Het had effect. Hij verschoot en ontwaakte uit zijn scheldtirade. Als een bezetene begon hij te rijden naar het eerste hotel, langs wegen met putten en bulten. Het kon hem allemaal niet deren, zelfs een rood licht negeerde hij. Kbesloot om hem toch maar te laten doen.
Gelukkig stonden alle gasten bij ieder hotel mooi buiten te wachten en konden ze allemaal snel de bus op. Uiteindelijk kwamen we toch nog mooi op schema aan in de luchthaven. Toen iedereen uitgestapt was, keken 'de buldog' en ik toch nog eens naar elkaar en we schoten beiden in een bulderende lach. Genen slechten zulle die chauffeur, maar als hij zijn kuren heeft ...
