tijdens zijn job als reisleider Vanaf 9 mei 2007 ben ik werkzaam als reisleider bij Thomas Cook. Om 'het thuisfront' op de hoogte te houden, heb ik besloten om mijn eigen blog aan te maken. Alvast veel leesplezier.
09-07-2007
De toevlucht van de West-Vlamingen
De laatste weken zijn er heel wat West-Vlamingen afgezakt naar Marrakech. Het begon met een koppel uit Brugge, daarna kwam er een heel gezin met zes mensen uit Poperinge. Die werden afgelost door twee vriendinnen uit Veurne en Kortemark. Op de bus naar de luchthaven maakte ik kennis met een koppel uit de Ijzerlaan in Diksmuide, op zo'n 4 kilometer van mijn deur. Je moet daarvoor naar Marrakech gaan om elkaar te ontmoeten.
Ik moet zeggen dat het deugd deed om weer eens mijn eigen dialect te kunnen spreken. Ik heb er mijn gewoonte van gemaakt om meer West-Vlaams te spreken. Telkens de Marokkanen beginnen in het Arabisch als ik er bij sta, zeg ik 'gieder verstoat ook nieten ak ik begun int westvlams'. Ze kijken mij dan eens raar aan en zetten hun conversatie door in het Frans. Altijd leuk om op die manier in een gesprek betrokken te raken ...
Ik ben gisteren eens iets gaan drinken met Aziz, iemand die bij ons werkt op kantoor. Eerst gingen we een snack eten en dan ging hij mij eens een paar cafés laten zien hier in Marrakech. Na een tiental minuten wandelen kwamen we aan in het café. Het zat vol met Marokkaanse mannen, geen enkele vrouw of andere Europeaan te bekennen. Toen ik binnenkwam bekeken ze mij wel eens, maar de blikken wenden zich al snel af en ze praatten voort.
Het cliché dat Marokkanen geen alcohol drinken mag wel doorbroken worden, want iedereen zat of wel met een pintje voor zijn neus ofwel zat hij te genieten van een glaasje wijn. Wij bestelden twee Marokkaanse pintjes, Flag Speciale. Dit is hier zowat mijn bier geworden. Jammer genoeg kennen ze hier geen Judas of Hoegaarden Grand Cru. Geïmporteerde bieren zoals Carslberg of Heineken zijn hier bijna niet te betalen. Daarom dat ik mijn toevlucht genomen heb tot Flag Speciale. Het smaakt natuurlijk wel anders dan onze eigen kriekenwijn of bier uit de kelder, maar voor pils is het zeker niet slecht.
Het café zelf was heel sober ingericht, met een hele hoop tafels en stoelen en in de hoek een TV. Het had dezelfde sfeer als het Brouwershuys in Diksmuide, een café voor alle leeftijden, alleen is de inrichting wat ouderwetser.
Soit, ik heb me heel goed geamuseerd en zal dit zeker nog meer doen in de toekomst.
In hetzelfde hotel van de beruchte meneer 215 logeerde er ok een televisieploeg van VT4 om een kookprogramma op te nemen met Gène Bervoets. Het programme heet'De Mosterd van Abraham' en wordt in het najaar uitgezonden op VT4. Het is een concept waarbij Gène met een bekende vlaming telkens op zoek gaat naar de oorsprong van een bepaald gerecht. Hier in Marrakech kwam hij de oorsprong zoeken van de couscous met als centrale gast Roos Van Acker.
Het toeval wil dat ik enkele weken voordien al een gesprek had met de chef van de televisieploeg die alels in Marrakech al eens op voorhand kwam verkennen. Toen ik in het hotel was, zag ik hem toevallig. Hij vertelde me dat de televiesieploeg gearriveerd was maar dat de regisseur erg ziek was en zelfs in het ziekenhuis werd opgenomen. Wij van Thomas Cook hebben proberen zoveel mogelijk assistentie te bieden, maar uiteindelijk konden we ook nie veel doen.
In de luchthaven stond heel de crew te wachten op het vliegtuig. Ik was net verlost van meneer 215 toen ik ging informeren bij de groep naar de toestand van de regisseur. Dat was echter buiten onze vriend Gene Bervoets gerekend. Hij begon van zijn voeten te maken dat ze al een uur stonden aan te schuiven aan het loket en dat er geen vooruitgang inzat en dat de loketten altijd veranderden van locatie ... veel bla bla dus voor niets. Want zo'n zaken zijn heel normaal hier in Marrakech.
Ik moest hem natuurlijk wat laten uitrazen en dan vriendelijk zeggen dat ik met de loketten zou overleggen wat we konden doen. Uiteindelijk konden we de crew toch naar een loket apart sturen waar ze na een paar minuten allemaal ingecheckt waren. Meneer Bervoets bekeek me niet meer, maar de 'dank u wel' en de glimlach van Roos Van Acker maakten alles goed ...
Een tweetal weken geleden had het vliegtuig van Thomas Cook naar Brussel een grote vertraging. Er waren twee pannes waardoor de passagiers een twaalftal uur hebben moeten wachten. Er is een ander vliegtuig moeten komen, maar hiervoor was er maar plaats voor 148 man. Het toeval wil natuurlijk dat er jawel 149 mensen moesten vertrekken ...
Er was één iemand bereid om in Marakech te blijven, een Brusselse zakenman. Hij zou de vlucht nemen van woensdag. Hij werd natuurlijk ondergebracht in één van mijn hotels. Hij kreeg kamernummer 215.
Het hotel had nog de voucher nodig, maar door de een of andere reden bleef dit maar duren. Uiteindelijk mocht ik op dinsdagavond het hotel op de hoogte brengen dat de voucher de woensdag zou arriveren. Dat was echter buiten het hotel gerekend. De receptionist verbond mij direct door met de grote baas. Die begon een hele scheldtirade in het Arabisch en in het Frans dat het geen doen is en dat de man niet zou vertrekken. Toen hij uitgeraasd was, moest ik mij van mijn mest diplomatieke kant laten zien. Voorzichtig bracht ik aan dat we door de vertraging heel wat werk hadden gehad en dat we daardoor nog geen tijd hadden gehad om de voucher te maken. Ik beloofde hem plechtig dat het het eerset werk zou zijn van mijn baas de dag erna. Gelukkig geloofde hij me.
De volgende dag moest ik het vertrek doen en met de bus gingen we de man afhalen. Toen we arriveerde zat meneer in de bar met een pintje voor zijn neus. Niets speciaals zou je zeggen, ware het niet dat het 7 uur 15 in, de morgen was. Ikzelf drink ook graag een pintje, maar zo vroeg begin ik er toch ook niet mee. Ik werd hartelijk door hem ontvangen, maar meneer moest natuurlijk nog zijn extra's betalen. Da twou hij natuurlijk niet. Na een paar telefoongesprekken met mijn baas ging Thomas Cook dit betalen. meneer had de fitnesszaal opgezocht voor 550 dirham (zo'n 55 euro), ik betaal hier in België een maandkaart mee...
Uiteindelijk kreeg ik hem met een tiental minuten vertraging toch mee. Er was dan nog iets niet in orde. Blijkbaar hadden ze zijn koffer gebroken op de luchthaven en meneer wou hiervoor vergoed worden. Ik zei hem dat we dit op de luchthaven gingen regelen, gelukkig geloofde hij me.
Op de luchthaven begon hij weer te zeveren over zijn koffer. Gelukkig kwam mijn baas er net aan en ik verwees hem door naar hem. Op die manier kon ik mij toch bezig houden met de andere, normale klanten.
Telkens ik nu naar het hotel terug ga, praten ze nog altijd over de meneer van kamer 215 met zijn rare kuren.
Voor de zoveelste keer hier in Marrakech heb ik de taxi genomen. Niets speciaals zou je denken, ware het niet dat ik deze keer in een speciaal karretje zat. De buitenkant zag er heel normaal uit, een oude peugeot 205. Maar de binnenkant zag er supermodern uit. De chauffeur heette Ibrahim (voor de verandering) en hij begon me uitgebreid te vertellen over de mogelijkheden van 'zijn wagen'. Meneer had zelf een ingenieus toetersysteem geïnstalleerd. In de plaats van de toeter in de midden van het stuur, had hij alles afgeleid naar een gewone knop die je maar moet indrukken. Trots dat hij was dat hij het kon uitleggen en demonstreren natuurlijk. Er wordt zowiezo al veel getoeterd hier in Marrakech, maar nu deed hij er toch een ferm schepje bovenop. Voor het minste dat bewoog, drukte hij op de knop van zijn toeter. Wel komisch, maar na een tijdje gaat het toch wel pijn doen aan de oren.
Dit was nog niet alles. Meneer had ook een soort zonnescherm geïnstalleerd in zijn wagen. Hoe hij het gedaan had weet ik niet (het grote technische vernuft ben ik natuurlijk ook niet), maar in ieder geval door een duw op een andere knop kwam er langs beide kanten een zonnescherm te voorschijn die de felle zon afdekte.
In gebrekkig Frans probeerde hij me duidelijk te maken dat hij nog van alles wou installeren in zijn wagen (o.a. een soort kleine frigo). Benieuwd of ik hem nog eens zal tegen komen en of zijn frigo tegen dan zal geïnstalleerd zijn.
Soms kan ik toch echt dom zijn. Ik moest permanentie-uren doen in één van mijn hotels. Er was echter een obstakel, de straat die ik normaal neem was volledig onderbroken, zelfs voor een voetganger kost het moeite om tussen al de machines door te geraken.
Geen probleem dacht ik bij mezelf, dan neem ik gewoon een andere weg. Ik had snel de weg bekeken op het kaartje en ik zou de weg wel vinden ...
Dat was natuurlijk buiten mijn supergoed oriëntatievermogen gerekend. Waar ik naar links moest, ging ik natuurlijk naar rechts. Ik marcheerde een tiental minuten verder vooraleer ik mij plotseling realiseerde dat ik natuurlijk weer eens verkeerd was gewandeld. Ik bekeek het kaartje en ik was een heel stuk verwijderd van het hotel waar ik moest zijn. Resultaat was dat ik een taxi mocht nemen om er nog op tijd te geraken. Soms kan ik toch echt dom zijn ...
Een van de mensen waarmee ik veel moet samenwerken is Adil, een echte toffe kerel. Hij vormt een koppel met een reisleidster die hier deze winter was en doet enorm veel moeite om Nederlands te leren. Altijd als ik hem zie, moet ik hem een aantal woordjes leren, en wonder boven wonder de meeste onthoudt hij ook altijd.
Twee dagen geleden moest hij mij iets dringends laten zien. Via via was hij aan een cursus Nederlands geraakt. Trots dat hij was om het boek en de bijbehorende cassettes te laten zien. Met een smile van hier tot in Diksmuide vertelde hij de eerste dialoogjes. Af en toe maakte hij wel een fout (wat niet meer dan normaal is), maar gewoon het tafereel om hem bezig te zien was schitterend.
Een toffe kerel, onze Adil. Iemand waarop ik kan rekenen en waarmee ik nog veel lol zal beleven.
Iets wat me de laatste dagen echt is opgevallen zijn de voorruiten van de wagens. Ofwel is er een sterretje aanwezig ofwel zitten er barsten in. Bij bijna de helft van de wagens zou de voorruit in Belgie moeten vervangen worden. Carglass zou hier werk hebben hoor, nog een onontgonnen gebied op dat vlak.
Inchallah is een woord dat heel veel gebruikt wordt in de Marokkaanse cultuur. Heel regelmatig gaat dit gepaard met het nodige bijgeloof. Zo was ik woensdag op weg met een chauffeur naar het eerst hotel om mensen te gaan afhalen. Tijdens de rit hadden we het toevallig over het lot en wat dit met zich meebrengt. Veel Marokkanen zijn er van overtuigd dat als je een ander iets slechts toewenst, dit dan ook altijd uitkomt. Want als er iets gebeurd, is het immers altijd de wil van Allah ...
We waren net op tijd in het hotel, maar de gasten waren nog niet klaar. Ik moest hen gaan zoeken en uiteindelijk konden we met een achttal minuten vertraging onze tocht naar het tweede hotel inzetten. Ik zei tegen de chauffeur dat we ongeveer een kwartiertje hadden om het tweede hotel te bereiken (normaal hadden we hiervoor een 25 tal minuten). het typische antwoord van een Marokkaan is natuurlijk Inchallah.
Het leek wel of Allah niet wou dat we op tijd waren. Nog geen twee minuten later moesten we een fietser kruisen. Die ging van de weg en kwam terecht in een soort greppel. Je kunt het al raden, hij viel en dit juist naast een bus op volle snelheid. Gelukkig kon de chauffeur nog uitwijken naar links. Lijkbleek zette hij de bus aan de kant. Ik snelde uit de bus en zag gelukkig dat de fietser al recht stond. Buiten wat averij aan zijn fiets had hij gelukkig niets. Onze chauffeur was diep onder de indruk en vertelde me dat als hij de fietser had geraakt, hij zijn rijbewijs voor de rest van zijn leven kwijt was geweest.
Er was gelukkig niets gebeurd deze keer, maar je staat toch effen stil bij de betekenis van Inchallah, wat als Allah iets niet wil ...
Het is vandaag ietsje kouder dan de voorbije dagen. Ietsje kouder betekent dat het kwik rond de 30 graden bedraagt. Voor veel Marokkanen is het dan echt koud. Je ziet ze dan lopen met dikke winterjassen aan. Toch wel een mooi beeld, aan de ene kant de toeristen die in hun short en t-shirt rondlopen en aan de andere kant de Marokkanen met hun winterkleding aan. Toch rare jongens die Marokkanen ...
Een parodie op de titel van het Beatles liedje was echt wel gangbaar gisteren. Het was me het dagje wel.
De dag begon al supervroeg. Om 4 uur 45 moest ik al met een minibusje aan het eerste hotel staan om mensen op te pikken. Dat ging goed, tot we aan het tweede hotel kwamen. Daar stond er nog niemand te wachten. De receptionist wist ook van niets. Ik besloot dus om de gast wakker te bellen. Wat bleek, hij vertrok pas zondag en niet woensdag. Met andere woorden ze hadden me dus een verkeerde lijst in mijn handen gestopt en zo heb ik per ongeluk de nachtrust van een van onze gasten verstoord. De weg werd voortgezet en we kwamen toch nog mooi op tijd aan in de luchthaven.
Mijn groep was reeds ingecheckt toen de groep van mijn collega Jorge aankwam. Het ging om een groep bejaarden. Zoals het een echte gentleman beaamt, hielp ik een oude man met zijn bagage. Het was echter nog een heel stuk lopen en je zag dat de man zich echt aan het forceren was. Een 200 meter voor de entree van de luchthaven werd hij plotseling onwel. We riepen direct de hulp in van de medische dienst, maar die werkt natuurlijk op een Marokkans tempo. Een tiental minuten later kwam er een dokter om de man te onderzoeken. Hij werd afgevoerd naar het hospitaal waar men een kleine hartaanval had vastgesteld.
Toen had ik nog een anderhalf uur speling vooraleer de tweede ronde van de hotels moest ondernomen worden. Mijn chauffeur en ik hadden honger en hij wou me perse meenemen naar een typisch Marokkanse plaats om een typisch Berberontbijt te nuttigen. Het was een soort oranje koudachtige soep met brood en muntthee. De soep smaakte naar niet veel maar het vulde wel de maag. Ik was klaar om er weer volledig tegenaan te gaan.
De tweede ronde verliep vlekkeloos en ook de aankomst van het vliegtuig verliep zonder problemen. Toen moest ik nog per hotel 1 of 2 bijeenkomsten houden. Dit hangt af van het feit of er Nederlands- of Franstaligen aanwezig zijn. Zo kwam ik gespreid over de verschillende hotels toch aan 6 bijeenkomsten van telkens 45 minuten.
Toen de laatste bijeenkomst voorbij was, was er nog een probleem met een gast in hotel Mansour. Hij wou kost wat kost nog veranderen van kamer. Gevolg was dat ik nog daarheen mocht trekken.
Toen alle problemen opgelost waren, moest ik nog mijn boekhouding ivm met excursies in orde brengen. Om 20 uur kon ik eindelijk de deur van het bureau achter mij dicht trekken. Ik had echt zin in een pintje en het heeft verdomme goed gesmaakt...
Marrakech is echt wel de stad van de taxi. Er rijden er meer dan 1000 rond. De prijs van de taxi's valt goed mee, daarom dat het het meest gebruikt middel is om zich te verplaatsen binnen de stad. De taxichauffeurs vallen allen reuze mee. Toch zit er heel wat verschil in.
Zo moest ik mij gisteren verplaatsen van het ene hotel naar het andere. De afstand was redelijk groot, dus besloot ik om een taxi te nemen. De taxichauffeur die stopte wist meteen wel de naam van het hotel en de route, maar daar stopte het ook. Hij sprak alleen maar Arabisch en begon een hele lithanie. Daar verstond ik natuurlijk geen woord van. Ik maakte met een heel vertellement in het Frans duidelijk dat ik er niets van begreep. Nu was het hij die er niets van verstond. Hij trok een aangezicht van 'huh, wat zegt die hier nu'. We schoten allebei in een denderende lach. Hij verstond een paar woorden Frans en een paar woorden Engels en da was het. Heel de weg door moest ik de meest eenvoudige worden gebruiken. Zo ook om het weer van de komende dagen te weten. Hoe is het weer voor morgen, en dat voor morgen morgen (overmorgen kende hij niet). Uiteindelijk raakte ik toch ter plekke en hadden we toch een aangenaam gesprek gehad.
Deze morgen nam ik opnieuw een taxi. Toen ik ingestapt was, begon de chauffeur weer een heel vertellement in het arabisch. Daar gaan we weer dacht ik. Ik maakte hem duidelijk dat ik het nie verstond en vroeg welke talen hij sprak. Ik had bijna heel mijn arsenaal benuttigd, toen ik overschakelde naar het Italiaans. Dat bleek hij toch wel te kennen zeker ...
Meneer verbleef al 11 jaar in Italie en kwam ieder jaar (tijdens zijn vakantie in Italie) terug naar Marrakech om er te werken als taxichauffeur. Het was leuk om nog eens een mondje Italiaans te spreken. Op die manier kon ik dat ook nog eens onderhouden. Hopelijk komen we meer zulke tegen ...
Woensdag 23 mei was het zo ver.Om 3 uur 's morgens ging de wekker af. Om 3 uur 30 zette ik aan naar de luchthaven van Zaventem. Gepakt en gezakt met 50 kg bagage kwamen we aan. Ik kreeg zonder moeite mijn ticket en kon omstreeks 7 uur 15 het vliegtuig riching Marrakech nemen. Het grote avontuur tegemoet ...
De vlucht verliep vrij probleemloos. Nadat we geland waren, moesten we allen nog langs de paspoortcontrole passeren. De douaniers namen echt hun tijd om het paspoort van iedereen te controleren. Na drie kwartier kon ik dan eindelijk het land in. Gelukkig stond er al iemand van Thomas Cook mij op te wachten om me naar de juiste bus te wijzen. Ik moest bus 7 nemen naar het hotel Kenzi Semistaris. Volgens Marokkaanse normen een heel mooi hotel. Ik mag er gedurende een week logeren. Daarna verhuis ik naar een appartement in Marrakech waar momenteel al drie collega's wonen. Volgende week vertrekt er echter één van hen, en ik kom in zijn plaats.
Toen mijn koffers in mijn kamer stonden, moest ik samen met mijn collega de baan op. Het mag gezegd worden, het verkeer in Marrakech is echt hectisch. Ze rijden van de ene kant naar de andere kant van de weg. Voorrang kennen ze er ook maar half. Dan maar te spreken over de mobiletjes en de fietsers die overal aan een hoge snelheid door laveren. Je zou soms echt je hart vasthouden hoe je ze ziet furrelen.
Vanaf heb ik een eigen wagen en mag ik mij dus in het gezellige verkeer van Marrakech gaan begeven. Tzal iets geven zeker, ik met mijn stuurmanskunsten...
's Namiddags heb ik nog een aantal hotels bezocht en een aantal gesprekken met klanten beluisterd. Vanaf volgende week moet ik het immers alleen zien te klaren.
Hierna zijn we langs geweest naar het hoofdbureau in Marrakech, niet zo ver van waar ik momenteel logeer. De collega's vallen allemaal goed mee. Het is net alsof we één grote familie zijn. Ik denk dat ik me er redelijk snel zal in kunnen integreren.
's Avons stond er dan nog de Champions League finale op het programma. Allen waren vurig supporter van Liverpool. Maar het mocht niet baten, het was toch Milan die met de beker naar huis ging.
Moe en versleten ging ik naar bed. De volgende dag stond er een excursie op het programma naar een mooi kuststadje. Benieuwd wat dat zal geven ...
Gisteren heb ik eindelijk mijn bestemming voor de komende zes maanden gehoord. Eerst hadden we een korte evaluatie van onze opleiding en de testen die we gekregen hebben. Die waren allemaal goed. Toen kwam het moment suprême, onze bestemming ...
Ik stond op de lijst voor de mensen die Nederlands, Frans en Duits praatten. Wij konden enkel kiezen uit Burgas in Bulgarije en Kreta. Ik had mij dus wat ingesteld op die twee keuzes. Toen kwam echter de grote verrassing. Ik ging niet naar Bulgarije of Kreta, maar ik ga naar Marrakech in Marokko ...
Ik was eerst wel wat overdonderd en wist niet goed wat ik hiervan moest denken. Maar veel mensen van de groep benijden mijn bestemming. Velen hadden er ook willen heengaan. Ik zal er samen werken met twee Franstalige collega's. Kzal toch redelijk individueel en zelfstandig moeten werken. Aan de ene kant een voordeel, kan ik zelf wat mijn werken en doen bepalen, aan de andere kant toch een redelijke verantwoordelijkheid.
Na wat gesurf op internet kwam ik al heel wat meer te weten over de stad. Marrakech behoort tot de vier koningssteden. De naam Marokko is trouwens afgeleid van Marrakech. Het meest gekend is het Djemaa el Fna plein. Overdag zijn er op dit plein veel straatartiesten en 's avonds staan er tientallen eetkraampjes.
Woensdag vertrekken we, benieuwd wat ik er allemaal zal meemaken.
De ochtend van 9 mei begon al vroeg voor me. De wekker liep immers al af om 2 uur. Om 2 uur 30 waren we klaar om aan te zetten naar Zaventem. Het moment was aangebroken...
De heenrit verliep heel vlot en om vier uur was ik al ter plaatse. Gepakt en gezakt vond ik al snel de stand van Thomas Cook. Daar zag ik ook al snel een oude bekende: Tom, iemand die ook op het selectie-interview was.
Na het drinken van een koffie gignen we samen naar het vliegtuig. Het moment was eindelijk aangebroken... De vlucht verliep vlot, tot een half uur vooraleer we gingen landen. Toen kregen we de melding dat we niet konden landen in Mallorca doordat er te veel mist was. We weken uit naar Menorca. Ons nieuw vluchtschema gaf ons een vertraging van maar liefst vier uur ...
Vier uur later konden we eindelijk toch opstijgen om een half uurtje later te landen in Mallorca. Daar moest er ons een bus komen oppikken. Er was echter een probleem: er was geen bus ...
Een uurtje later kwam er dan toch iemand. We konden mee met een olijke Danny De Vito-achtige chauffeur. Wat we niet wisten was dat hij eerst nog vier andere hotels moest aandoen vooraleer hij ons kon afzetten aan ons hotel. Resultaat: heel mallorca afgereden en na twee en een half uur kwamen we ter plaatse...
De kamers werden toen verdeeld. Ik zat gelukkig bij Tom. Een Limburgse zanger samen met een West-Vlaamse boer. Dat gaat nog vonken geven ...
Gisteravond heb ik een heel aangename verrassing meegemaakt. Na het zwemmen had ik afgesproken om met Katrien 's avonds nog iets te gaan eten om nog een aantal praktische zaken ivm de Specials te regelen. Ik moest zorgen dat ik om 18 uur in de lokalen was. Zij ging iets klaar maken en ik moest me van niets aantrekken ...
Zo gezegd zo gedaan. Om 18 uur kwam ik aan. Nadat ik mijn wagen geparkeerd had, moest ik plaats nemen in Katriens wagen. We gingen op verplaatsing.
Na een aantal minuten rijden kwamen we in Oostduinkerke. We moetsen een specifieke straat zoeken die moeilijk te vinden was. Na een aantal maal gekeerd en gedraaid te hebben raakten we toch ter plaatse. Er viel me meteen iets op. De auto's die langs de straat geparkeerd stonden kwamen me allemaal bekend voor. Toen we aanbelden en binnen gingen werd me alles duidelijk.
Mijn vrienden hadden (zonder mijn medeweten) een barbecue georganiseerd om mijn afschied te vieren. Bijna alle moni's waren aanwezig. Ik was compleet verrast. Toen we bijna gingen eten, kwam er nog een verrassing. Op een terraske kan ik altijd genieten van een plaatselijk streekbierke. Dit waren mijn mede-moni's niet vergeten. Voor ik het goed besefte stond er een biermand met de streekbieren van Koksijde, Veurne, Diksmuide en zelfs Alveringem (ik wist zelfs niet dat ze daar een bier hadden) voor mijn neus. Wees er maar zeker van dat dit het perfecte cadeau was voor mij.
Enorm bedankt voor de aangename avond en de schitterende cadeaus.
De laatste zwemles (en de ontmoeting met Rick De Leeuw)
Vandaag hebben we voor de laatste keer zwemtraining gehouden. Voor de laatste keer de aflossing geoefend en de tijden van de individuele nummers opgemeten. Het mag gezegd worden, onze zwemmers hebben echt uitstekend gepresteerd.
Aangezien het mijn laatste training was als coach, gingen we dan met zijn allen nog iets gaan drinken en eten. We besloten om eerst een aperitiefke te houden in een gezellig cafeetje op de grote markt van Veurne. Toen we aan een tafeltje zaten viel er me een andere 'stamgast' op. Hij zat aan een tafeltje apart met zijn portable. Hij leek als twee druppels op Rick De Leeuw ...
Katrien (mijn collega-zwemcoach) en ik vrogeen ons af of het echt hem was. Vooraleer we iets konden zeggen, was onze Bram al op weg naar de tafel van Rick De Leeuw en vroeg om een groepsfoto.
Toen Rick instemde, wisten we wel zeker dat het wel hem was. Zonder aarzelen was hij bereid om te poseren voor de groepsfoto. Na wat geduw en getrek pasten we toch allemaal in het 'filmbeeld' van Bram. Het resultaat was een mooie foto (die jammer genoeg nog niet in mijn bezit is).
Nadien hebben we nog een kort babbeltje geslaan met Rick. Hij kon jammer genoeg niet op de Specials aanwezig zijn. Hij zit dan immers in de studio met Jan Hautekiet. Maar hij had toch beloofd om vanop afstand te supporteren en ons mentaal te steunen. Hopelijk kunnen we dankzij hem schitterende resultaten boeken op de Specials.
Iedereen kent wel het gevoel dat je je 100 % voor iets inzet, maar er toch nooit volledige voldoening uithaalt. Zo was het ook bij mij en mijn vorige werkervaringen. Telkens had ik het gevoel dat ik er mij niet volledig kon ontplooien en het mij niet voor de rest van mijn leven zag doen.
En dan plots, op de wekelijkse donderdagavond op café vertelde een goede vriend van me dat hij zijn kandidatuur gesteld had voor de job van reisleider bij Thomas Cook. "Zou dit ook niet iets voor jou zijn?"
Dit zinnetje zette me toch aan het denken. Het volgende weekend consulteerde ik de website van Thomas Cook en zag de jobomschrijving van reisleider. Ik moet zeggen dat het mij van het eerste moment enorm aansprak. Vooral het feit dat ik in het buitenland zou vertoeven en ik mijn talenkennis ten volle zou kunnen benutten waren aantrekkelijke factoren. Want dit was hetgeen ik tot nu toe het meeste miste.
Ik vulde zo goed en kwaad mogelijk het sollicitatieformulier in en koppelde er mijn cv aan. Het was nu wachten op antwoord. En opeens, een 14-tal dagen later kreeg ik een mail in mijn mailbox dat ik uitgenodigd was voor een selectie-interview. Dit was pas een grote verrassing. Ik was al bijna vergeten dat ik mijn kandidatuur gesteld had.
Op dinsdag 24 april moest ik naar het hoofdkantoor van Thomas Cook België in Zwijnaarde. Samen met een twaalftal andere mensen werd ik onderworpen aan een aantal testen en rollenspelen. De volgende dag zouden we via mail uitsluitsel krijgen of we al dan niet de job kregen van reisleider.
Na een zenuwachtig dagje, kreeg ik rond 16 uur dan eindelijk de verlossende mail. Ik was 'met glans' geslaagd voor de testen en mocht bij Thomas Cook beginnen werken als reisleider. Het enige minpunt was dat het vertrek heel kortbij was, nl. al op 9 mei. Ik had dus nog een tweetal weken om alles in orde te maken qua papieren en andere formaliteiten.
Er moesten nog een aantal documenten doorgefaxt worden vooraleer alles definitief was. Na de nodige problemen met faxen en bezette faxlijnen kon ik op zaterdag 28 april net na de middag de nodige papieren doorfaxen naar Zwitserland. Het is weer 'mijn copain' (die mij al op het idee gebracht had van reisleider) die mij uit de nood hielp met het gebruik van het faxtoestel van zijn werk. Na een telefoontje maandag morgen (om te checken of alles wel goed aangekomen was), was alles definitief.
Er restte mij dus nog een kleine week om alles hier in België in orde te maken en om mijn valies te pakken vooraleer ik vertrok voor een 10-daagse opleiding in Palma de Mallorca. Na de opleiding word ik daar mijn definitieve verblijfplaats toegewezen. Zolang ik Spaans of Italiaans kan spreken is het voor mij al dik in orde.
Er is maar één ding dat ik heel erg spijtig vind en dat is het feit dat ik de Specials Olympics mis. Heel het jaar door geef ik samen met mijn 'collega-coach' Katrien zwemlessen aan onze gasten van Tandem, en dit ter voorbereiding van de Specials. Jammer genoeg moet ik nu door een andere carrièrewending dit evenement aan mij laten voorbijgaan. Maar wees er maar zeker van dat ik zal meeroepen en meesupporteren vanuit Palma. Go for it gasten!!!
Aan allen die mijn blog bezoeken proficiat, aan allen die mijn blog niet bezoeken ... ook proficiat, (maar dat kon je waarschijnlijk al raden).
Na deze korte 'toespraak' heet ik je van harte welkom op mijn blog waar je in alle geuren en kleuren zal zien (en lezen ook natuurlijk) wat ik tijdens mijn job als reisleider meemaak.
Alvast veel leesplezier (zou ik zeggen)!
Mochten er vragen, opmerkingen, suggesties of ontboezemingen zijn, mag je mij dit altijd laten weten.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
De ochtend van 9 mei begon al vroeg voor me. De wekker liep immers al af om 2 uur. Om 2 uur 30 waren we klaar om aan te zetten naar Zaventem. Het moment was aangebroken...
