Het is zondag. Welke zondag, weet ik niet. Sinds een tijdje besloot ik tijdloos door te gaan. Zo gaan de dagen sneller, lijkt het wel. De werkelijkheid, dat oncontroleerbaar aan mij voorbij gegaan is, sluipt nog steeds ongeruisloos verder door de aderen waar mijn onverstrooide zelf zijn baan is blijven volgen. Onafgezien van het blauw zijn stroomt mijn donkerrode bloed door mijn koude lijf. IJskoud heb ik het. Gedreven door iets wat me tot nog toe onbekend is blijf ik overeind. Grabbelend. Tastend naar het onbekende rond mij. Foto’s aan de muur geven me goede herinneringen die in een flits een film alles opnieuw laten afspelen in mijn hoofd. Fijne herinneringen. Een glimlach laat mijn gezicht opvrolijken langs de donkere schaduwen. Schaduwen die wijzen op een verstoorde slaap. Nachtenlang piekerend het stiltste deel van de dag doorkomen. Nadenken over wat mezelf in het dagelijkse leven bezig houdt. Een klein beetje bezeten, obsessief misschien. Zoekend naar antwoorden op ongestelde vragen. Het mezelf moeilijk makend de slaap niet kunnen vatten en moordend tussen de lakens blijven liggen zonder enige aanwijziging. Elk uur de kerkklokken aanhoren in deze onkatholieke tijden. Tot de eerste trein die met vol enthousiasme de vroege vogels naar hun werk brengt.

Zo lijkt het elke dag te gaan, zonder stoppen. Iedere dag, een beetje ouder worden. Met kleine stapjes het leven volgen en kijken wat het brengt. Geen onmogelijke dingen verwachten, gewoon het leven laten leven.

Na een lange nacht lijkt alles te ontwaken. Met mijn 21 jonge jaren leef ik thuis, in het ouderlijke huis samen met mijn ouders. De haan van de buren liet al gretig van zich horen. Vermoeid kijk ik op. Ik knijp mijn ogen samen zodat ik de rode gloed van mijn bestofte wekkerradio kan aflezen zonder bril op te zetten. Het is bijna half vijf, maar als ik naar mijn lichaam luister is het alsof ik pas in mijn bed lig. Met een diepe zucht wikkel ik me nog even in mijn veel te warme donsdeken. Ik vervloek het steeds als ik net een paar minuten wakker word voordat mijn wekker afloopt. Het onherroepelijke gevoel van die schreeuwerige zeven minuten die ik nog kon spenderen aan broodnodige slaap zijn nu vervlogen. Voorgoed.

Ik heb het moeilijk om een lach te onderdrukken als ik hoor hoe de haan zijn kraai overslaat in een nooit eerder gehoord geluid. Als in een vorm van falen is het vreemd genoeg een hele tijd stil ten huize van de haan. Gelukkig maar. Mijn gedachten zijn nog niet koud of mijn wekkerradio springt aan. Het nieuws duurt niet zo lang en al snel hoor ik een hyperactive radiopresentator die mij dwingt mijn bed uit te gaan. Met een leeg gevoel en het dolgedraaide Use Somebody van The Kings Of Leon op de achtergrond stap ik mijn bed uit en ga langzaam de trap af. Hoewel ik dringend naar de wc moet, versnel ik mijn tempo niet. Ik moet stil zijn, niemand mag me horen. Nog even en alles laat ik achter. 

03-09-2010 om 14:08 geschreven door Lieselotte R.