03-09-2010 om 13:30 geschreven door Lieselotte R.  

Tot u spreekt een winkelverantwoordelijke van een  van de vele ketens waar men tegenwoordig straten mee kan leggen. Hoewel de winkels uit Wetteren Centrum wegtrekken en dra gedoemd wordt een spookgemeente te worden, blijft het voorgaande geldig. Blijkbaar blijven de klanten even arrogant, onvriendelijk, arrogant, onterecht misnoegd en bovendien nog steeds arrogant. Inderdaad: ondertecht. Want ook wij, als winkeliers die ons werk graag doen, hebben de regels van het bedrijf ook niet uit de duim gezogen. Regels? Bestaat dat dan nog? ‘Als het dat niet is, dan maakt u mij wel iets anders wijs.’ Zei een klant nog onlangs op een zeer arrogante toon. Wel ja, sommige mensen leven toch nog in hun eigen wereldje, zo blijkt. Heel ver van planeet aarde ergens tussen Venus en de hel. Meer neigend naar het vagevuur waar men voor mijn part mag verkolen als in een zomerse barbecue. Zo wordt hun bestaan toch nog ergens nuttig voor gebruikt. Al heb ik er zelf dan geen geniet meer van. Of is dit dan net weer overdreven?

Storm in een fles

“Kan ik spreken met de verantwoordelijke?” Helaas, mevrouw, daar spreekt u mee. Ogen vol ongeloof, een stuk vernedering te bespeuren door het afgaan als een gieter. En water, dat lijkt er wel te vloeien. Een tsunami als het even kan. “Dit zijn nu eenmaal de regels. Als u hier niet mee akkoord gaat kan u altijd terecht op het telefoonnummer of de website dat op het visitekaartje staat.  Lieselotte Roelandt is de naam en dit is het adres van de winkel.” En toch, schoorvoetend komen ze telkens weer. Omdat ze zich schamen voor hun gedrag. Zonder verontschuldigingen, maar ze zich wel twee tonen lager, met valse noten weliswaar,  klinkt het bijna als muziek in de oren. En met de wetenschap dat een schuldgevoel over zich heen gaat doet een extra glimlach van mijn kant er nog een scheut bovenop. Als ze dan nog complimenten geven op de mooie bril die ik mijn neus heb is de maat vol. Natuurlijk is dat een mooie bril, wat had u dan gedacht? Nee. Zo ver reikt het me net niet om dat laatste over mijn lippen te krijgen. Gelukkig maar, waarschijnlijk.
En zo werd de zoveelste discussie tot een goed einde gebracht. En discussiëren; daar kunnen ze hier wel wat van, die Wetteraars. Maar helaas voor hen: ik ben ook een Wetteraar.

Tot schijtterij toe

Zelfs een WC-bezoekje lijkt een klant te ver gaan. Wanneer ik 2 liter water achter de kiezen heb dien ik wel, als elke modale mens, af en toe mijn behoefte in het kleinste kamertje te moeten doen. Natuurlijk is een misplaatste opmerking dan nooit ver weg wanneer een klant het gevoel heeft lang te hebben moeten wachten, mij vervolgens de huid vol scheld en vervolgens ofwel met tegenzin zijn bezoek afmaakt, ofwel prompt de winkel uit loopt als een of andere niet op de mens lijkend zoogdier. 

03-09-2010 om 13:40 geschreven door Lieselotte R.