Deze week heb ik voor de eerste keer kennis gemaakt met het werk van Willem Elsschot. Ik heb namelijk Het Dwaallicht van hem gelezen. Het verhaal telt ongeveer een 40 paginas en daardoor was ik ook snel door dit boek. Ik weet alleen niet goed of ik de boodschap of de reden waarom Elsschot dit werk geschreven heeft, heb gevonden. het verhaal is ook veel te kort om er echt een duidelijk zicht op te hebben. Mij lijkt het of de auteur ons wil laten zien dat iedereen wel eens op zoek is naar iets of iemand waar wij enorm naar uitkijken. Maar dat we soms al eens bedrogen kunnen uitkomen of dat we die droom toch niet kunnen verwezenlijken en dat we ons dan enkel maar kunnen teleurstellen. Het feit dat er veel religieuze passages inzitten, zoals dat het hoofdpersonage de drie vreemdelingen vergelijkt met de Drie Koningen, kan misschien ook betekenen dat Elsschot wil zeggen dat God degene is die alles regelt. Dat hij de persoon is die ons pad uitstippelt. Hopelijk zullen de lessen Nederlands mij meer duidelijkheid geven, daar gaan we namelijk het boek verder analyseren. Want ik heb nog steeds het gevoel dat ik de echte kern in het boek nog niet gevonden heb.
Wel ben ik zeer aangenaam verrast over de schrijfstijl van Elsschot. In het begin moest ik er wel voor zorgen dat ik heel aandachtig bleef lezen, want anders was ik even daarna het verhaal volledig kwijt. Maar met een beetje moeite kan je echt genieten van de woorden die hij gebruikt. Ik ben dan ook uit nieuwsgierig begonnen in Een ontgoocheling, een ander werk van Elsschot. Misschien krijg ik op die manier meer inzicht in zijn bedoelingen.
Het is spijtig genoeg al een tijdje geleden dat ik nog een blogbericht geplaatst heb, maar ondertussen heb ik wel al veel gelezen. Eindelijk heb ik Tirza kunnen uitlezen. Maar het boek is mij toch niet zo bevallen als ik gehoopt had. Het hele boek door krijg je allerlei vreemde conversaties tussen het hoofdpersonage Jörgen Hoffmeester en enkele andere personages. Dit is vooral met zijn dochter Tirza en zijn echtgenote. Hoffmeester heeft ook geen normale gezinssituatie: zijn vrouw is gedurende drie jaar bij hem weggeweest en heeft al die tijd bij haar jeugdliefde doorgebracht. Zijn oudste dochter Ibi is samen met haar vriend naar Frankrijk getrokken, aangezien de relatie die ze met haar vader had niet zo goed meer verliep. Dus hij heeft enkel Tirza nog en die relatie is dan ook heel goed. Hij heeft haar altijd al alleen opgevoed en dat heeft een speciale band geschept.
Voor hem was Tirza het belangrijkste in zijn leven. Maar dan verandert er plots iets. Tirza studeert af en wil op reis naar Afrika. Tijdens haar jeugd heeft ze vele vriendjes gehad, maar nu wil ze een serieuze relatie. Op haar eindexamenfeest komt ze samen met haar vriendje aan, Choukri, en met hem wil ze naar Afrika. Hoffmeester vindt Choukri geen goede partij en vergelijkt hem altijd met een terrorist. De vader-dochterrelatie is zo belangrijk voor Hoffmeester dat op een gegeven moment zijn stoppen doorslaan en hij de meest gruwelijke feiten pleegt. Ik vind wel dat Grunberg, de auteur, op een prachtige manier weergegeven heeft hoe een vader om zijn dochter kan geven. Heel zijn leven lang spaart hij geld om zijn dochter wegen te laten betreden die hij nooit heeft kunnen volgen. Dat hij haar zo hard gesteund en geholpen heeft om een perfecte dochter te worden. Maar als hij dan uiteindelijk merkt dat hij ergens toch gefaald heeft, dat zijn leven één puinhoop is en dat Tirza, zijn zonnekoningin, nu ook nog eens naar Afrika vertrekt, stort heel zijn leven in.
Spijtig genoeg wist ik in het begin van het boek nog niet welke richting het zou uitgaan en daardoor kon het boek niet altijd mijn interesse winnen. Vanaf de laatste twintig paginas wordt plots heel het verhaal op zijn kop gezet en heb je totaal geen idee meer wat er gebeurd. Zeker de laatste pagina begrijp je helemaal niets meer van wat er allemaal in Hoffmeesters gedachten moet hebben afgespeeld. Daardoor heeft het boek mij met gemengde gevoelens achtergelaten.
