Ik ben Lienke Van der steen. Ik ben geboren in Leuven op dertien mei 1994. Ik ben dus nu achttien jaar (bijna negentien). Ik heb twee zussen Antje en Kaatje die op dezelfde dag geboren zijn. Whoow een drieling. Ja deze reactie horen we dikwijls. We hebben alle drie een heel andere persoonlijkheid. Maar onze band is onbreekbaar. Verder heb ik nog twee broers Senne en Freek. Senne woont samen met zijn vriendin Jade. Freek woont alleen op een appartement. Mijn ouders zie ik heel graag. Ze staan altijd klaar voor mij, mijn zussen en mijn broers. Zo nu kan ik mijn verhaal beginnen.

Mijn verhaal begint drie jaar geleden. Eigenlijk begint het zes jaar geleden. Ik ging voor de eerste keer mijn eigen richting uit. Ze hadden mij vertelt dat ik het zesde leerjaar mocht overslagen om naar beroeps te gaan. Dit klonk helemaal niet logisch in mijn oren alleen hele slimme mensen konden een jaar overslagen toch? Of niet? Het school raden deze stap ten zeerste aan. Het enige waaraan ik kon denken was de angst die ik voelde. Ik moest alleen naar deze grote angstaanjagende school zonder mijn zussen. Het was mijn keuze dit is wat mijn ouders mij vertelde. Dit maakte het niet gemakkelijk want in hun ogen zag ik iets anders. Ik wou niet gaan. Ik was bang.
Maar in hun ogen zag ik dat ze het eens waren met de leerkrachten. Ik maakte de grote stap in het onbekende. Ik ging alleen naar de middelbare school. Haarzorg, dat was mijn keuze. Een keuze die ik welgeteld vier jaar zou volhouden.

Het was allemaal heel spannend. Het verliep allemaal heel vlot. Ik voelde mijn goed in mijn klas en in deze richting. Tot ongeveer in de helft van mijn schooljaar. De vorige dag had ik een slecht gevoel ik voelde angst en verdrietigheid. Het had allemaal met oma te maken. Wat het juist inhield kon ik niet thuisbrengen. Die avond heb ik nog met oma gebeld.

Ik reed naar huis helemaal alleen ik was heel opgelucht dat de dag gedaan was. Ik had het gedacht om mijn neer te ploffen in de zetel. Hier zou echter een stokje voor worden gestoken. Toen ik onze oprit naderde zag ik de auto van tante Miep staan. Ik was blij wat ik vind het heel leuk als zijn langs komt. Ik zette mijn fiets weg en ging naar binnen. Iedereen had rood doorlopende ogen. Tante Miep zei dat ik mijn jas moest geven, waarop ik antwoorden “amaaj wat een goed ontvangst” Toen merkte ik op dat ook moeke aanwezig was. Mama kwam op me afgestapt. Mijn eerste gedacht was dat mijn zussen een slechte toets hadden gemaakt, naïef. Mama vertelt me om even te gaan zitten. Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat gebeurd er hier? “Ik heb slecht nieuws” mijn gedachten slagen op hol ze zweven tegen een snelheid van 100km per uur door mijn hoofd. “er is iets met oma gebeurd” Mijn ogen bleven strak naar haar kijken. Wachtend op de rest van het verhaal. “Oma is deze morgen gestorven.” Mijn eerste reactie was een schreeuw die NEEN luiden. Dit kan niet! Hartaderbreuk zelfs als de ambulance eerder was gearriveerd hadden ze niks meer kunnen beteken voor oma.

We hebben deze nacht met drie op mijn kamer geslapen. Geen oog hebben we dicht gedaan.
We hebben hele tijd goede herinneringen op gehaald Meidendag, frietkraam, verkleedpartijen, flikken na spelen, kampen bouwen en dansen op k3 oma’s aan de top bij haar kon echt alles.

Maar je moet verder met je leven. De seconden, minuten, uren, dagen, maanden en zelfs jaren gaan gewoon door. Ze gaan gewoon door zonder haar. Kaatje heeft toen een heel moeilijke periode gehad, maar ook zij is erover geraakt. Alleen Antje, alleen voor haar stond de tijd wel stil. Nu nog steeds zes jaar later heeft ze het nog niet verwerkt. Maar verwerken komt voor het leven verder zetten.
Zolang ze dit niet verwerkt kan ze niet verder in de maatschappij. Zolang ze dit niet verwerkt kan ze niet verder met haar leven.
Je moet loslaten om je hand terug uit te kunnen rijken.      

Geven en nemen.
Laten en laten gaan.
Loslaten en verlaten.

Je kan niet verder met je leven. Je kan niet verder zonder los te laten.
Maar loslaten is niet vergeten.

Vergeten en wissen.
Uit je geheugen wissen.
Niet meer aan denken.
Niets meer voor voelen, gevoelloos.

Dit is geen afscheid nemen. Wanneer je afscheid neemt vergeet je niet, je gaat verder met je leven. Het is de moeilijkste en langste periode uit het rouwproces maar je moet het door om terug de minuten, uren, dagen en jaren te zien van het leven.

Om terug het mooie te zien van het leven. Om nieuwe mensen binnen te laten in je leven.
Om nieuwe mensen te omarmen en niet weg te duwen. 

02-12-2013 om 20:23 geschreven door Lienke