Het werd een winter zoals we hier niet gewoon zijn: lang, koud en met veel sneeuw. Plezierig voor de kinderen die er maar niet genoeg van kregen. Ook fotografen genoten van de mooie kant ervan. Voor wie het allemaal teveel werd, deze hopelijk opbeurende beelden.
Het vrijwillig brandweerkorps waarbij ik 39 jaar gediend heb viert in 2013 zijn 175-ste verjaardag. Het werd in 1838 opgericht als een gewapend korps, in 1925 hervormd tot ongewapend korps en bij de laatste brandweerhervorming opgenomen in Fluvia, de regiobrandweer voor Zuid-West-Vlaanderen.
Dit heuglijk jubileum werd ingezet met een grootse tentoonstelling die liep van 15 februari tot 16 maart.
Je mag de hele wereld rondgereisd en alles gezien hebben, voor de plaats waar je je kinderjaren doorbracht blijf je een boontje houden. Je kan heimwee hebben naar alles dat de slopershamer niet overleefd heeft, sommige plaatsen, zelfs helemaal veranderd, roepen herinneringen op.
De zee werkt altijd inspirerend. Geen twee golven zijn gelijk, het ruisen van de branding klinkt elke keer anders, het lijkt wel of je eigen gemoedgesteldheid ermee te maken heeft.
De E42 verlatend in Charleroi om via Philippeville en Couvin de niet meer bestaande grens over te steken en zo in het Franse Rocroi te komen. Het oude historische stadje was in 1643 getuige van een bloedig treffen tussen Franse en Spaanse legers waarbij de Fransen het pleit wonnen.
Later liet Vauban, de vestingbouwer van zonnekoning Louis XIV, het plaatsje versterken volgens zijn typische en voor die tijd doeltreffende verdedigingsstrategie: vestingen in de vorm van vijfpuntige sterren. In België vinden we er ook nog goed en minder goed bewaarde voorbeelden van (Menen, Ieper, Veurne, Nieuwpoort, ...). In Rocroi zijn die vestingen en kazematten nog grotendeels ongeschonden bewaard gebleven.
Bijna 100 jaar geleden dat de 1-ste wereldoorlog uitbrak en voordat de hele wereld dat feit komt herdenken en de plaatsen overspoelt loont het de moeite er zelf eens een kijkje te nemen en er even tot bezinning te komen. In Romagnes-sous-Montfaucon, op het grootste Amerikaanse soldatenkerkhof van Europa, onder een verblindend groene grasmat met indrukwekken gealinieerde witstenen kruisjes rusten 14.246 soldaten waarvan 486 niet geïdentificeerd zijn. Op het kerkhof staat ook een impressionant memoriaal met kapel. Op enige afstand ligt ook een veel soberder Duitse begraafplaats met 1.412 Duitse en 4 Franse soldatengraven.
Aan de rand van het plaatsje Montfaucon-d'Argonne staat een 54 meter hoge granieten zuil met bovenop een beeld dat de o zo duur betaalde vrijheid zinnebeeldt.
Van "La tranchèe des baïonettes", krijg je het koud en warm tegelijk, of je het relaas nu met een korrel zout neemt of niet: het is een monument als hulde aan Franse soldaten die levend begraven werden door een artilleriebeschieting van hun loopgraaf terwijl ze bajonet op het geweer klaarstonden om de vijand te bestormen.
In Douaumont ligt het grootste ossuarium ter wereld. Onder de vloer van een gebouw in de vorm van een reusachtig tot aan het gevest in de grond gedreven zwaard, liggen de beenderen van 130.000 niet-geïdentificeerde Duitse en Franse soldaten. In het gebouw, waarin niet gefotografeerd mag worden, wat we ook scrupuleus hebben nageleefd, hangen foto's van hoogbejaarde mensen die het massacre overleefd hebben en die een soldatenfoto van zichzelf vasthouden. Indrukwekkend. Voor het gebouw ligt een Frans soldatenkerkhof met 15.000 graven. Een deel van het kerkhof is islamitisch.
Nog in Douaumont ligt het Fort van Douaumont, dat deel uitmaakte van de bolwerkenlinie aangelegd na de Frans-Duitse oorlog van 1870 om Frankrijks oostgrens te verdedigen.
Het historische dorpje Miravet, gelegen langs de Ebro (Catalunya, Spanje) en aan de voet van het tempelierskasteel van Miravet, eeuwenoud maar goed bewaard.
Verderop mondt de Ebro uit in de Middellandse Zee. Het delta is een prachtig natuurgebied en broedplaats van onschatbare waarde voor tal van vogels zoals witte en zilverreigers, aalscholvers, ...
Niets beter om tot rust te komen en even alles op een rijtje te zetten dan door Moeder Aarde's wijde velden en rustige dorpen te kuieren en ogen, oren en neus wijd open te zetten voor alles wat daar te zien, te horen en te ruiken is. Er als een boreling voor wie alles nieuw is van genieten. Zalig! En hier en daar iets vastleggen opdat ook anderen daarvan zouden kunnen genieten of zelf de smaak te pakken zouden krijgen - niet allemaal tegelijk alstublieft .
Monastir
de Poblet is een cistersiënzerklooster dat op de Werelderfgoedlijst staat en waar
nog een dertigtal monniken verblijven. Het klooster is gebouwd in twee verschillende stijlen en ook de gotische kerk met zijn indrukwekkend albasten altaar is een
bezoek waard.
Het Musée de la Dentelle et de la Mode in Calais is een bezoekje meer dan waard, het verhaalt de geschiedenis van de machinale kant in Noord-Frankrijk.
Is fotografie nu kunst of niet? Who cares? En in eenzelfde adem: Is (vakantie)souvenirfotografie minderwaardig? Ongetwijfeld trek je er beter alleen op uit met je camera maar tenzij je een celibataire die hard bent - of een heel verdraagzame en ruimdenkende partner hebt - kan je er maar beter voor zorgen dat je gezelschap niet te veel lijdt onder jou passie. Je moet dus een aantal beperkingen in acht nemen om de lieve vrede te bewaren.
Zelf leg ik me overigens wel meer beperkingen op, met name naar licht toe. Ik probeer zoveel mogelijk met het aanwezige licht te fotograferen en zo weinig mogelijk te flitsen. Meestal laad ik meerdere flitsers in en vaak komen die maar uit de bagage als we alweer thuis zijn. Voor inflitsen bij tegenlicht wil ik die dingen wel eens inzetten. Bij binnenfotografie doe ik het meestal zonder: fototoestel op een hogere gevoeligheid - moet er dan wel de ruis bijnemen - en met langere sluitertijden.
Het hoort bij het werk van de fotograaf om meer intens te te kijken dan de meeste andere mensen. Het is de houding van een kind die de wereld voor het eerst ziet of van een reiziger die een vreemd land bezoekt - Bill Brandt
Als je foto's niet goed genoeg zijn dan was je niet dicht genoeg bij je onderwerp - Robert Capa
De foto interesseert met niet. Ik wil alleen een klein stukje van de werkelijkheid vastleggen - Henri Cartier-Bresson
Wat je in mijn portretten ziet is dat ik niet bang was om verliefd te worden op die mensen - Annie Leibovitz
Er zijn geen regels voor een goede foto, er zijn gewoon goede foto's - Ansel Adams
De foto's zijn er en je neemt ze gewoon - Robert Capa
