"Van een uitstel komt een afstel", ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik nog iets aan deze blog gedaan heb. Foei! Dat moet beter, beloofd op mijn - intussen redelijk zwart - communiezieltje. Ik volg het voorbeeld van mijn vriend en mentor fotograaf Luc Dewaele die zijn blog gebruikt als een dagboek en er elke dag - en bij Luc is dat letterlijk - zijn fotografische hoogtepunten in ventileert. Voortaan probeer ik dat goede voorbeeld te volgen ... toch zo goed mogelijk.
In 1713 legde de Vrede van Utrecht de grens vast en bedeelde een scheidende rol toe aan de Leie. Deze 300-ste verjaardag wordt op kunstzinnige wijze herdacht. Langs een fietsroute die door Menen en Wervik aan Belgische zijde en door Wervicq-Sud, Bousbecque en Halluin aan Franse kant loopt, worden gedurende een drietal maanden werken van Franse en Belgische beeldende kunstenaars opgesteld en worden er audiovisuele getuigenissen die verband houden met de grens afgespeeld.
Het fietskaartje en de bijhorende catalogus zijn gratis te bekomen bij de touristische diensten van de doorlopen gemeenten.
Het werd een winter zoals we hier niet gewoon zijn: lang, koud en met veel sneeuw. Plezierig voor de kinderen die er maar niet genoeg van kregen. Ook fotografen genoten van de mooie kant ervan. Voor wie het allemaal teveel werd, deze hopelijk opbeurende beelden.
Het vrijwillig brandweerkorps waarbij ik 39 jaar gediend heb viert in 2013 zijn 175-ste verjaardag. Het werd in 1838 opgericht als een gewapend korps, in 1925 hervormd tot ongewapend korps en bij de laatste brandweerhervorming opgenomen in Fluvia, de regiobrandweer voor Zuid-West-Vlaanderen.
Dit heuglijk jubileum werd ingezet met een grootse tentoonstelling die liep van 15 februari tot 16 maart.
Je mag de hele wereld rondgereisd en alles gezien hebben, voor de plaats waar je je kinderjaren doorbracht blijf je een boontje houden. Je kan heimwee hebben naar alles dat de slopershamer niet overleefd heeft, sommige plaatsen, zelfs helemaal veranderd, roepen herinneringen op.
De zee werkt altijd inspirerend. Geen twee golven zijn gelijk, het ruisen van de branding klinkt elke keer anders, het lijkt wel of je eigen gemoedgesteldheid ermee te maken heeft.
De E42 verlatend in Charleroi om via Philippeville en Couvin de niet meer bestaande grens over te steken en zo in het Franse Rocroi te komen. Het oude historische stadje was in 1643 getuige van een bloedig treffen tussen Franse en Spaanse legers waarbij de Fransen het pleit wonnen.
Later liet Vauban, de vestingbouwer van zonnekoning Louis XIV, het plaatsje versterken volgens zijn typische en voor die tijd doeltreffende verdedigingsstrategie: vestingen in de vorm van vijfpuntige sterren. In België vinden we er ook nog goed en minder goed bewaarde voorbeelden van (Menen, Ieper, Veurne, Nieuwpoort, ...). In Rocroi zijn die vestingen en kazematten nog grotendeels ongeschonden bewaard gebleven.
Bijna 100 jaar geleden dat de 1-ste wereldoorlog uitbrak en voordat de hele wereld dat feit komt herdenken en de plaatsen overspoelt loont het de moeite er zelf eens een kijkje te nemen en er even tot bezinning te komen. In Romagnes-sous-Montfaucon, op het grootste Amerikaanse soldatenkerkhof van Europa, onder een verblindend groene grasmat met indrukwekken gealinieerde witstenen kruisjes rusten 14.246 soldaten waarvan 486 niet geïdentificeerd zijn. Op het kerkhof staat ook een impressionant memoriaal met kapel. Op enige afstand ligt ook een veel soberder Duitse begraafplaats met 1.412 Duitse en 4 Franse soldatengraven.
Aan de rand van het plaatsje Montfaucon-d'Argonne staat een 54 meter hoge granieten zuil met bovenop een beeld dat de o zo duur betaalde vrijheid zinnebeeldt.
Van "La tranchèe des baïonettes", krijg je het koud en warm tegelijk, of je het relaas nu met een korrel zout neemt of niet: het is een monument als hulde aan Franse soldaten die levend begraven werden door een artilleriebeschieting van hun loopgraaf terwijl ze bajonet op het geweer klaarstonden om de vijand te bestormen.
In Douaumont ligt het grootste ossuarium ter wereld. Onder de vloer van een gebouw in de vorm van een reusachtig tot aan het gevest in de grond gedreven zwaard, liggen de beenderen van 130.000 niet-geïdentificeerde Duitse en Franse soldaten. In het gebouw, waarin niet gefotografeerd mag worden, wat we ook scrupuleus hebben nageleefd, hangen foto's van hoogbejaarde mensen die het massacre overleefd hebben en die een soldatenfoto van zichzelf vasthouden. Indrukwekkend. Voor het gebouw ligt een Frans soldatenkerkhof met 15.000 graven. Een deel van het kerkhof is islamitisch.
Nog in Douaumont ligt het Fort van Douaumont, dat deel uitmaakte van de bolwerkenlinie aangelegd na de Frans-Duitse oorlog van 1870 om Frankrijks oostgrens te verdedigen.
Het historische dorpje Miravet, gelegen langs de Ebro (Catalunya, Spanje) en aan de voet van het tempelierskasteel van Miravet, eeuwenoud maar goed bewaard.
Verderop mondt de Ebro uit in de Middellandse Zee. Het delta is een prachtig natuurgebied en broedplaats van onschatbare waarde voor tal van vogels zoals witte en zilverreigers, aalscholvers, ...
