"Wat?!"
Ik schrik van de kracht waarmee ze die drie letters uitroept. Van de brutaliteit ook. "Eh-euh-euhm, ik heb afge..."
"Ja, heb je net gezegd, maar waarom?"
Ik haat het wanneer mensen me niet laten uitspreken. "Omdat..."
"Ze speelt met je voeten."
Ze doet het weer. "Neen, ze speelt niet met mijn voeten." Eindelijk laat ze me mijn zin afmaken. Dat het er maar één is, moet ik er maar bijnemen.
"Dat doet ze wel! Ze speelt er mee, zeg ik je."

Stilte.

"Ach, en wat dan nog? Misschien vind ik het wel leuk? Laat me nu net een voorliefde voor voetbal hebben. Kan er uren naar kijken, speel het zelf. Kan er nog meer met voeten gespeeld worden dan in voetbal? Voeten spelen: leuk!" Valt het op dat als ik zenuwachtig ben, ik onzin begin uit te kramen? En dat ik zenuwachtig word wanneer mensen me zo laten schrikken? Ze wijst me er op. Terecht. Maar doet er uiteraard dat schepje bovenop.
"Wat lul je toch? Ze speelt met je kloten." Eerst voeten, dan lul en kloten. We hebben de belangrijkste mannelijke lichaamsdelen nu wel gehad, denk ik bij mezelf. Tevergeefs. Ze kan maar niet ophouden.

"Ben je nu echt zó naïef?"
Dat vind ik een moeilijke vraagstelling. Ben ik naïef? Naïviteit is der kinderen. Dat is wat ze allemaal gemeen hebben. Dat is wat hen zo gelukkig maakt. Dat is waar volwassenen op doelen, wanneer ze menen dat ze in hun kinderjaren gelukkiger waren. Naïviteit. Nog kunnen wegdromen. Oprechte eerlijkheid. Ben ik naïef? Moeilijk. Bijna twintig ben ik nu. Ik zweef ergens tussenin, denk ik, tussen jeugd en volwassenheid. Die leeftijd waar de idiote term jongvolwassenheid voor uitgevonden werd.

“Wel, dat hangt van de context af,” zeg ik haar, als begin van een poging mijn hersenkronkels uit te leggen. Het blijkt evenwel een retorische vraag te zijn. Mijn overpeinzingen worden duidelijk niet gewaardeerd. Ze heeft het antwoord zelf al bedacht.

“Je bént naïef.” Een aangename gedachte. Er verschijnt een spontane glimlach op mijn gezicht. Maar die wordt evenmin gewaardeerd. Ze waardeert me maar weinig op dit moment. Ik hoop dat het voor haar reden genoeg is om onze non-dialoog af te breken. Niet dus. Ze gaat door.

“Als ik je een goeie raad mag geven…” Ik haat het wanneer mensen me goeie raad willen geven. Gezeik. Altijd staan ze daar, met goeie raad. Wanneer je die niet nodig hebt. Waarom heeft een mens altijd de neiging zijn geïllusioneerde wijsheid uit te spreken? Scio me nihil scire. Dat is de enige raad die ik kan geven. Waarom doen anderen dat niet? Omdat ze intelligenter zijn waarschijnlijk. Omdat ze hun wijsheid willen verspreiden. Ten voordele van dwazen als mezelf, die met de voeten laten spelen, bijvoorbeeld. Zijn ze niet lief? Ik kan er toch maar goed mee varen? Ik haat goeie raad.

Scio me nihil scire. Het is het enige dat ik geleerd heb in mijn middelbare school carrière. Hoewel: ik heb ook meer geleerd. Dat schooldirecteurs de grootste zeikerds zijn die er bestaan, dat leerkrachten meestal dommer zijn dan hun leerlingen, dat school je reinste tijdverspilling is. Bijvoorbeeld. Ik haat scholen. Reproductie-instellingen. Volgepropt worden met nutteloze dogma’s om ze vervolgens terug uit te spuwen. Waarna je het etiket intelligent en flink opgekleefd krijgt. Omdat je zomaar even kan herhalen wat je voorgekauwd werd. En op één van de mooiste dagen van je leven – de proclamatie – staan ze daar dan, mooi op een rijtje. De beulen die je jarenlang getergd hebben. Ze lijken je toe te zingen. Papegaaitje leef je nog? Hiha hoha.

“Luister je eigenlijk nog?”

“Jaja. (Hiha hoha)”

“Echt?”

“Jaja. (Hiha hoha)”

Complex, het menselijk brein. Bij nader inzien. Een belachelijke conversatie, een gifdrinkende Griekse filosoof, een kinderliedje. Hiha hoha.

“Heb je mijn goeie raad nu gehoord?”

Ramp! Ik heb het gemist. Omdat ik via die goeie raad van haar het verband legde met scholen, die op hun beurt geassocieerd werden met papegaaienwerk. Hiha hoha. Verstoken blijven van zoveel levenswijsheid die me zomaar even gratis gepresenteerd werd. Ramp.

“Jaja, ik heb het gehoord.” Geen hiha hoha. Ik geef de papegaai zijn vrijheid, probeer terug te volgen.

“Goed, blaas het dus maar af. Want ik zeg het je: ze speelt met je voeten.”

Zucht. Ik probeer de papegaai terug te vangen. Hiha hoha. Ik haat het wanneer mensen in herhaling vallen.

“Ze speelt met je voeten, hé, dat zie je zelf toch ook?”

Ze valt in herhaling! Ik herontdek mijn assertiviteit.

“Ben jij ervaringsdeskundige dan? Expert in het met voeten spelen? Ben je zo verdorven dat je al met zoveel paren gespeeld hebt? Of zo naïef dat er voortdurend met jouw duo gespeeld wordt?”

Ze geraakt zichtbaar geïrriteerd, trekt de wenkbrauwen op, probeert van onderwerp te veranderen. Ze waardeert me niet vandaag. Ik richt mijn blik naar de grond. Vol verwachting aanschouw ik mijn voeten.

30-09-2008 om 00:00 geschreven door XXV  

- "Wat heb je dit weekend gedaan?"
- "Vrijdag niets. Zaterdag terrasje, poolen, fuif."
- "Vrijdat niets?! Écht niet uitgeweest?"

Als mensen onvervalst verwonderd zijn, zich oprecht afvragen waarom je niet bent uitgeweest op een vrijdagavond. Moet je je dan zorgen maken? Ik vrees van wel.

Bruine café's, fakbars, danscafé's. Clubs, discotheken. Fuiven, TD's, party's. Kortom: feestjes. Mijn leven lijkt een aaneenrijging van dat soort zaken. Of op zijn minst toch in het weekend. En voor alle duidelijkheid: dat begint op donderdag. Soms ook een midweekend. Dinsdag of woensdag dus.

Het lijkt een natuurlijke bezigheid te zijn. Zonder nadenken. Donderdagavond? Stappen. Vrijdagavond? Uitgaan. Zaterdagavond? Feesten. En waarom eigenlijk?

Escapisme. Wegvluchten van de zorgen. De sleur achterlaten. Welke zorgen? Welke sleur? Kan ik meer verlangen dan ik nu al heb?  Heb leuke ouders. Toffe zus ook. Idem voor de schoonbroer. Ik kan studeren. Mag studeren. Niks te weinig. Aangename bezigheden. En toch: altijd die drang om even weg te vluchten. Wat win ik er mee? Niets. Integendeel. Het kost me geld. Levert me gehoorschade op. Vervuilde longen ook. En verpest mijn zondagochtend. Escapisme.

Feestjes. Opgenomen worden door die dansende massa. Die eigenlijk té dronken en onbeschaafd is. Los gaan op de bonkende muziek. Die eigenlijk te luid staat. En dus kraakt. Wegdromen bij de snelle lichtflitsen. Die je eigenlijk draaierig maken. Contact maken met dat meisje naast je. Die opvallend onopvallend naar je kijkt, maar eigenlijk je type niet is, zoals ze dat dan zeggen. Oppervlakkig gesprek. Korte aanraking. Glimlach. Langzaam dronken worden door het bier. Dat eigenlijk te warm is, en slecht getapt.

Spat. Bier in de nek. Pats. Trap tegen het kuitbeen. De traditionele vechtpartij. Vechten en bier bijhouden, gaat niet samen. Hetzelfde geldt voor vechten en ledematen onder controle houden. De onbeschaafde massa dus. Stoere jongen botst op stoere jongen. Excuseren? Ben je gek? Ik bén stoere jongen. Negeren? Neen hoor, twee centiliter bier gemorst: misdaad, kan niet lichtzinnig overgegaan worden. Dan dat typisch gedrag. Borst breed, armen open. Kort knikje: kin omhoog, hoofd achteruit. En ook, heel onopvallend: dat lichte tikje met de elleboog. Tegen het vriendje aan de zijde.
Stoere jongens slaan op stoere jongens. Opgesmukte meisjes kijken geanimeerd toe. Ze kijken toe?! Harder slaan. Beter schoppen. Petjes vliegen in het rond. Stoere jongens dragen nu eenmaal petjes. De geschrokken 14-jarige deinst even achteruit. Duizelig door drie pintjes en vijf sigaretten. Zich afvragend of het er op élke fuif zo aan toe gaat. Wandelt vervolgens verder. Kust zijn 13-jarige vriendin. En lijkt te trappelen met zijn voetjes.
Welgebouwde mannen in zwarte kledij komen aangesneld. Welgebouwd, dankzij hun epauletten en plateauschoenen. Einde van dat belachelijk gedoe. Nog heel even typisch gedrag. Petje terug recht zetten, broek optrekken en t-shirt goed steken. En nog iets roepen, de armen breed openslaand. En natuurlijk eens knikken naar het opgesmukte meisje.

En ik, ik draai me even om. Kijk vluchtig of er geen bekend gezicht in het gedoe betrokken geraakt is. Nee? In orde. Wend me terug naar de andere kant. Knipoog naar mijn vrienden en doe onverschillig een nipje van mijn bierbeker. 

Als je je onverschillig omdraait wanneer jongeren elkaar niet zachtaardig ontmoeten, moet je je dan zorgen maken? Ik vrees van wel.

Ik vrees dat ik me zorgen moet maken. Maar wil ze vergeten. Escapisme. Naar waar gaan we volgend weekend?  

28-09-2008 om 22:31 geschreven door XXV  

Mijmerend, moe, mankend. Zo wandelde ik na de les weg. Van aula naar auto - ja, er bestaan studenten die geen kot hebben. Mijmerend, omdat ik moe was en mankte. Moe, omdat ik tegen beter weten in donderdagavond en nacht en vrijdagochtend toch nog op stap geweest was, geprofiteerd had van het té mooie nachtleven. Mezelf wijsmakend: ik maak het niet te laat, want morgen om 9u les. Kwart na 4 was het dus. Niet te laat, neen. En mankend, omdat sporten gezond is - wie o wie heeft die spreuk ooit uitgevonden? En vooral: in welke geestestoestand en met hoeveel alcohol in het bloed sprak de grapjurk van dienst die levenswijsheid uit? Ik zou hem (of is het een haar?) wel eens willen ontmoeten. Ja, ik hou wel van dat soort ironie - en ik zondag dus gesport had. Maar goed, mankend, omdat ik van café naar café, en terug, wandelde met mijn ontstoken gewrichtje. Mezelf wijsmakend: dat is toch niet belastend. Nadat ik ook de dokter iets had wijsgemaakt: ja, ik zal de knie voldoende laten rusten.

Ik moet dringend stoppen met de handeling "iets wijsmaken."

Mijmerend, moe, mankend. Zo liep ik daar dus. Een beetje misselijk ook. Omdat ik Rodeo (een of andere namaak Red Bull) had verorberd op mijn nuchtere maag. Al is nuchter hier misschien niet het beste woord. Om 9 uur 's morgens. Mezelf wijsmakend: die zal écht wel helpen om de les aandachtig te kunnen volgen. Maar na die twee uur durende uiteenzetting - was het echt zo kort? - kom je tot de pijnlijke conclusie dat het niet zo was. Waar ging het eigenlijk over? Vervolgens mezelf wijsmakend: dit doe ik de volgende keer niet meer.

Moest wijsmaken wijs maken, ik zou een pientere knaap zien. Helaas. Ik zal een andere manier moeten zoeken om wijsheid te vergaren.

Maar die wijsheid, die kwam ik toch nog tegen. Terwijl ik mijmerend, moe, mankend, misselijk naar de wagen wandelde. Spijtig genoeg niet bij mezelf, neen, maar verdoken in een achtertuintje. Net boven dat armzalig muurtje uitststekend, boven de achterdeur van dat onbenullige gebouw. Klein geschreven, niet bepaald opvallend. Of beter: helemaal niet opvallend. Tientallen keren was ik er al gepasseerd. Nooit had ik het gezien. Was het er nog niet? Was het nog maar net aangebracht? Of was het me nog nooit opgevallen? En was dat nu in mijn allesbehalve frisse moment wel het geval? Het tweede, denk ik, mezelf wijsmakend: zie je wel, mijn nachtelijke escapades zijn toch nog voor iets goed. Nú merk ik pas dingen op, die ik anders niet zou gadeslaan. Yeah right.

Live to love, love to live.

Dát stond er dus. Over wijsheid gesproken. Melige spreuk, hippy gezever, zou een verzuurde enkeling misschien zeggen. Of beter: ik hoop dat het bij die verzuurde enkeling blijft. Want ik, ik vind het fantastisch. Live to love, love to live. Geweldig. Live, love. Een letter verschil. Live to love, love to live. Geen verschil. Er is géén verschil. Live, love: hetzelfde. Een leven zonder liefde: onmogelijk. Of dat maak ik mezelf toch wijs.

27-09-2008 om 20:51 geschreven door XXV  

Het idee kwam in me op toen ik op een, door mezelf druk bezocht, forum een tekst online smeet. Over een voetbalwedstrijd. Een overwinning van mijn ploegje. Inderdaad: wederom onbelullig. Zonder enige reactie te weeg te willen brengen, werd ik overladen met complimenten. Onverwacht. En niet zomaar uit beleefdheid. Ze waren gemeend. Ik schrijf wel eens voor de website van dat ploegje, voor het supportersmagazine ook. Interviews, verslagen, reportages. Daar krijg ik evenzeer complimenten. Maar er is een verschil. Als mensen zeggen, "goed werk, dat leest vlot", geeft je dat een aangenaam gevoel. Als je daarentegen een oprechte "dankuwel" hoort, gevolgd door "je maakt mijn dagje goed", blijf je toch even langer stilstaan bij die opmerking. Dat was dus het geval bij dat tekstje: het begin van deze blog.

Maar twijfel dus. Uit vrees te botsen op mijn eigen arrogantie: overschatting van de eigen kunde, ofte onderschatting van de eigen onkunde, is niet bepaald iets om trots op te zijn. Geen probleem natuurlijk, zolang je het zelf niet beseft. Maar geconfronteerd worden met die overschatting door blogberichten te schrijven, zou wel eens pijnlijk kunnen zijn. De complimenten waren dan wel gemeend, en streelden daardoor mijn ego, maar zal ik er wel in slagen om eenzelfde kwaliteit - én dat op regelmatige basis - aan te houden? Twijfel dus.

En toch. Waarom ook niet?

Moest ik er toch nog eens in slagen om zo'n reacties uit te lokken, zou met dat weer een zekere voldoening geven. Al was het er maar ééntje. En ik merk nu al: zelf vind dit ik best ook wel een aangenaam tijdverdrijf. Dus hey: waarom ook niet?

26-09-2008 om 00:00 geschreven door XXV