Momenteel zit ik op de psychiatrische afdeling omdat ik er even doorzat. In het centraal gedeelte staan wat stoelen en er staat ook een aquarium. Daar zit ik graag, kijken naar de vissen en ondertussen wat naar muziek luisteren. Ik had al gezien dat er een visje was die het precies moeilijk had. Altijd wat op de bodem rondzwerven, niet boven raken, ... Vandaag zat ik opnieuw bij het aquarium en opnieuw dobberde die vis rond op de bodem, alleen zag hij er deze keer nog moedelozer uit. Hij raakt niet omhoog en spartelt af en toe met zijn vinnen om toch maar iets te kunnen doen. Waarschijnlijk is het visje ziek. De andere vissen zwemmen gewoon door en behalve ik lijkt niemand te merken dat er iets mis is met die ene vis.

Waarom vertel ik dit? Omdat ik me precies zoals die vis voel. Ziek, eenzaam en vechtend om ook maar iets te bereiken. Alsof ik daar ook op de bodem van het aquarium lig en bezig ben met spartelen en vechten voor m'n leven. Ik ben ook ziek, ik voel me ook in de steek gelaten en net als die vis op de bodem hoop ik dat ook maar iemand opmerkt hoe hard ik spartel, maar het toch niet redt. Dat ik hulp nodig heb.

Op een rare manier voel ik me verbonden met die vis. Twee lotgenoten, vechtend voor een doel. Vechtend tegen alles wat ons naar beneden haalt en soms ons even laten gaan. Even op de bodem blijven liggen, rusten, wachten en hopen op een betere toekomst...