Eindelijk! De 2e kuur antibiotica is gedaan, nu weer tijd voor probiotica. Hupla, van het ene naar het andere. Nu maar hopen dat het toch iets uithaalt voor m'n darmen.
M'n ouders vinden dat het beter gaat en ja, het gaat wel iets beter. Enkel niet genoeg. Dus, hoe leg je het beter uit dan met een verhaaltje. Ken je 'The Strain'? Het gaat om een epidemie waarin mensen veranderen in lelijke vapierachtige dingen. Een van de hoofdpersonages verandert in een van die dingen, maar ze wil haar zoon terug. Dus vermomt ze zich zodat ze opnieuw menselijk lijkt. Vanbuiten lijkt ze gewoon mens, maar vanbinnen is ze eigenlijk nog ziek. Moraal van het verhaal? Zo voel ik me ook. Nee ik ben geen monster. Vanbuiten lijk ik perfect normaal, maar vanbinnen ga ik nog steeds kapot. Het lukt me tegenwoordig gewoon steeds beter om niet te tonen hoe ik me echt voel.
Ieder moment van de dag draag ik mijn masker, ben ik de persoon die ik effectief wil zijn. Want ik wil gewoon leven en doen wat iedere jongere doet. Ik wil genieten van mijn jeugd en niet moeten rekening houden met die pijn, vermoeidheid en al die andere dingen. Weggaan zonder een doosje noodmedicatie te moeten meenemen, op stap gaan zolang ik wil en niet tot ik op ben van pijn en vermoeidheid. En het gaat dan nog niet enkel om ik, want het gaat ook om mijn omgeving. Uitstapjes zijn moeilijk, want wat als ik niet meer verder kan? Het is moeilijk om als twintigjarige afhankelijk te zijn van anderen en een last vormen.
Maar ik wil nog blijven geloven, nog steeds blijven hopen. Dus ik blijf vechten, voor het leven dat ik wil en het leven dat ik had kunnen hebben als die Lyme er niet was geweest...
