Wel, ik had gehoopt dat het beter ging gaan, maar... toch niet.

De laatste week werd iedere avond steeds meer een strijd. Als het buiten donker werd, dan werd het in mijn hart ook donker. De eenzaamheid kroop in mijn botten en ik geraakte er niet meer uit. Iedere dag is al een gevecht om toch maar zo normaal mogelijk te leven, maar 's avonds kon ik niet meer vechten tegen mijn innerlijke ik. Het constante verlangen naar rust, geen pijn, geen vermoeidheid werd almaar sterker tot het uiteindelijk te groot werd.

Ik ben nu opgenomen op een psychiatrische afdeling. Ik hoop dat ik me snel weer beter voel. Ik weet dat er nog zoveel dingen zijn om voor te leven en ik wil ook nog zoveel doen. Het is gewoon moeilijk te aanvaarden dat ik veel dingen niet meer kan, dat ik kansen bewust aan me moet laten voorbijgaan omdat mijn lichaam het niet aankan. Ik concentreer me op de kleine dingen zoals mijn konijnen, cavia's, honden en kippen. Zoals gewoon elke morgen wakker worden en zien dat de zon toch weer is opgekomen, ongeacht hoe donker het de nacht ervoor was. Ik geniet en ik wil blijven genieten, ik wil sterker zijn dat het verlangen naar rust. Ik wil gewoon weer ik zijn...