Hallo

Mijn naam is Kelly en ik ben 20 jaar. Ik heb dit blog aangemaakt om mijn verhaal samen met jullie te delen.

Eind 2011 werd ik ziek. Ik kreeg last van zware vermoeidheid die almaar erger werd. Na enkele onderzoeken bij de neuroloog bleek er niet echt iets aan de hand. In de maanden erna kreeg ik steeds meer klachten. Rugpijn, spier- en gewrichtspijn, darmproblemen, tinnitus, wazig zien, continu hoofdpijn, hoge bloeddruk, hoge hartslag, gevoelloosheid, verlammingsverschijnselen, slaapproblemen, ...

We liepen van specialist naar specialist, men zag verschillende tekenen die er op wezen dat er iets aan de hand was, maar niemand vond de oorzaak. Ik werd nogal radeloos. 3 neurologen, 2 reumatologen, de volledige toer van de pijnkliniek, 1 psychiater, 2 psychologen, meerdere bezoekjes aan de spoeddienst. Ik begon te twijfelen aan mezelf. Zit het allemaal in mijn hoofd? Ik had ervoor enkele maanden in de psychiatrie gezeten vanwege een depressie, maar ik voelde zelf dat dit niet mentaal was. 

In school ging het steeds meer achteruit. Ik was vaak afwezig, maar ik zag er niet ziek uit. Ok, ze zagen wel dat ik moe was, maar de leerkrachten dachten aan een tiener die teveel uitging. Leerkrachten die zeiden dat ik meer mijn best moest doen, begeleiders die zeiden dat ik eens met 'iemand' moest gaan praten. Ik dééd mijn best, nog altijd. Zo'n dingen maken het nog lastiger. Ik vocht iedere dag tegen de pijn, de vermoeidheid en al die andere dingen en dan zeggen ze dat ik meer moet proberen?

Uiteindelijk kwamen we via via terecht bij een professor in Brussel. Al vanaf de eerste afspraak had ik er een goed gevoel bij. We moesten 2 halve dagen teruggaan voor onderzoeken en 3 maanden later mochten we om de resultaten.

Late stage lyme disease en een Bartonella infectie. Hoewel je zou denken dat dit geen goed nieuws was had ik tranen van geluk. Eindelijk! Na al die tijd had ik een diagnose, een bewijs dat het niet allemaal in m'n hoofd zit, dat het geen aandachtzoekerij is!

Er werd een behandelplan opgesteld en enkele weken later kon ik er aan beginnen.

Ondertussen zijn we een goeie 8 maanden verder. Ik heb al veel antibiotica geslikt en neem er nog altijd. Twee maal per week krijg ik een intramusculaire injectie en iedere dag moet ik een hoop medicatie nemen. Het gaat op en af. Het ene moment voel ik me goed, het andere moment ben ik doodziek. Na 8 maanden behandeling gaat het toch al een klein beetje beter. Niks spectaculair, maar alle beetjes zijn welkom. Ik hoop dat ik in de toekomst blijf vooruitgaan en dat ik ooit weer kan zijn wie ik was