Een klein accidentje gaf ons heel even extra hartkloppingen. Begin september hadden we de kar laten nazien door Arie (die hem ook gebouwd had). Groot onderhoud, dus kar weer helemaal in orde... ik had er echter helemaal geen rekening mee gehouden dat het stuur nu zo soepel draaide dat ik met een kleine beweging al meteen een korte bocht maakte. Gevolg: bij het starten (waar ik meteen even naar links en dan naar rechts moet draaien om op de weg te komen) leek het alsof de kar op ijs reed en ik het stuur helemaal niet meer onder controle had. Resultaat: de kar kwam tot stilstand tegen het kleine muurtje van de oprit van de buren. Op zich niet zo erg ware het niet dat bij deze slag het hoofdtouw, die de honden bevestigt aan de kar, doorgeknakt was. Honden dus in volle vaart weg... richting kruispunt (een god zij dank niet te drukke verbindingsweg tussen 2 gemeenten die wij moeten oversteken om ons trainingsparcour te volgen). Mijn hart ging toch even sneller kloppen... ik hoorde echter geen getoeter, noch gillende banden...Blijkbaar hadden de snelheidsremmers op het kruispunt toch effect of... er kwamen net op dat moment geen auto's af. In ieder geval, wij meteen in de camionette en de honden achterna. En ziedaar...500 m verder zaten ze met z'n zevenen in de graskant langs de weg te wachten, verward, net zoals de touwen, niet begrijpend waarom die kar met hun bazen niet meer achterkwam.
Oef... eind goed, bijna al goed:
Om van het verschot te bekomen en blijvende schrik te vermijden (vooral voor mijzelf), besliste ik meteen om de honden na een korte pauze terug in te spannen en opnieuw te vertrekken. Dit verliep vrij vlot behalve voor Alegria die met al haar kracht weigerde te starten. Blijkbaar had dit voorval een trauma bij haar teweeg gebracht.
Nu zijn we enkele weken verder en ben ik intensief met Alegria aan het trainen. We zijn opnieuw van nul gestart: eerst gaan stappen langs de bewuste weg, daarna met de step, daarna met Thorgall op lage snelheid voor de step. Ondertussen loopt ze al terug in een span van 4 (met haar dochter Gobi naast haar) op een rustig tempo. Ze is nog steeds onzeker, kijkt regelmatig achter zich om te zien of alles wel O.K. is...maar tot nu toe blijft ze lopen.