Een klein accidentje gaf ons heel even extra hartkloppingen. Begin september hadden we de kar laten nazien door Arie (die hem ook gebouwd had). Groot onderhoud, dus kar weer helemaal in orde... ik had er echter helemaal geen rekening mee gehouden dat het stuur nu zo soepel draaide dat ik met een kleine beweging al meteen een korte bocht maakte. Gevolg: bij het starten (waar ik meteen even naar links en dan naar rechts moet draaien om op de weg te komen) leek het alsof de kar op ijs reed en ik het stuur helemaal niet meer onder controle had. Resultaat: de kar kwam tot stilstand tegen het kleine muurtje van de oprit van de buren. Op zich niet zo erg ware het niet dat bij deze slag het hoofdtouw, die de honden bevestigt aan de kar, doorgeknakt was. Honden dus in volle vaart weg... richting kruispunt (een god zij dank niet te drukke verbindingsweg tussen 2 gemeenten die wij moeten oversteken om ons trainingsparcour te volgen). Mijn hart ging toch even sneller kloppen... ik hoorde echter geen getoeter, noch gillende banden...Blijkbaar hadden de snelheidsremmers op het kruispunt toch effect of... er kwamen net op dat moment geen auto's af. In ieder geval, wij meteen in de camionette en de honden achterna. En ziedaar...500 m verder zaten ze met z'n zevenen in de graskant langs de weg te wachten, verward, net zoals de touwen, niet begrijpend waarom die kar met hun bazen niet meer achterkwam. Oef... eind goed, bijna al goed: Om van het verschot te bekomen en blijvende schrik te vermijden (vooral voor mijzelf), besliste ik meteen om de honden na een korte pauze terug in te spannen en opnieuw te vertrekken. Dit verliep vrij vlot behalve voor Alegria die met al haar kracht weigerde te starten. Blijkbaar had dit voorval een trauma bij haar teweeg gebracht. Nu zijn we enkele weken verder en ben ik intensief met Alegria aan het trainen. We zijn opnieuw van nul gestart: eerst gaan stappen langs de bewuste weg, daarna met de step, daarna met Thorgall op lage snelheid voor de step. Ondertussen loopt ze al terug in een span van 4 (met haar dochter Gobi naast haar) op een rustig tempo. Ze is nog steeds onzeker, kijkt regelmatig achter zich om te zien of alles wel O.K. is...maar tot nu toe blijft ze lopen.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. Ondertussen beginnen we ook regelmatig te trainen, afhankelijk van de temperatuur uiteraard. Het blijft echter 's nachts vrij warm (rond de 15°) wat maakt dat vroeg uit de veren springen ook geen zin heeft. Ik begin Ischra al vertrouwd te maken met een gareel en ze loopt al eens mee naast de step. Het trainen met de step wordt beetje bij beetje opgebouwd zodat ze dan geleidelijk kan overstappen naar het team eens ze 1 jaar geworden is. Er moet altijd goed opgepast worden dat de jonge hond niet overbelast wordt want dit kan nefast zijn voor de botontwikkeling. Het team begint dus ook opnieuw kleine rondjes te lopen van 3 à 4 km. Daarna soms nog een rondje zwemmen in de vijver zien ze als een superbeloning. We zullen wel extra moeten trainen met Thorgal want die kan door zijn overgewicht de snelheid niet meer halen van de rest. We voederen nog steeds BARF (Bones And Raw Food). Tot voor kort hadden we geen gepaste diepvrieskist en bleef het vlees meerdere dagen liggen. En Thorgal heeft blijkbaar geen natuurlijke eetgeremdheid. Resultaat: obesitas!! Nu pakken we het anders aan. Ze krijgen de maandag vlees, ze eten hun buikje rond en dan gaat de rest de diepvries in tot donderdag of vrijdag. Daarnaast krijgen ze 2x per week rauwe wortelen en 1x rauwe aardappel (tegen de wormen). Merken we toch wormen dan krijgen ze eerst extra look. Enkel bij hardnekkige wormen gaan we over tot medicatie. Ze krijgen 1x per wee droogvoer die zorgen voor extra vitaminen en mineralen. Om de 2 weken drinken ze karnemelk voor de darmflora. Er liggen altijd beenderen om op te kauwen die zorgen voor de nodige kalk en als hierdoor hun uitwerpselen te hard worden, wordt dit opgelost met een lepel olijfolie. Een produkt dat wij trouwens ook gebruiken om huidproblemen aan te pakken (wat echter zeer weinig voorkomt in onze roedel). We merken trouwens dat de honden veel mooier in hun vacht staan sedert we hen BARF geven. Zo, dit waren enkele gezondheidstips met de groeten van de roedel.
Ishra is op reis geweest naar Zwitserland. Daar mijn zoon deel nam aan het Europees kampioenschap skaten in Basel, hadden we meteen de mogelijkheid om met Ishra enkele dagen van de roedel weg te zijn en enkele grenzen over te steken. De autorit van 7u verliep prima en ze had al gauw door dat behoeftes buiten in het gras worden gedaan en niet in de auto. We gingen kamperen en ook dat verliep gesmeerd. Ishra was heel voorbeeldig en sliep 's nachts mooi voor de ingang van de tent. We gingen kijken naar de skatewedstrijd waar ze zich vrij vlug aanpaste aan de massa mensen en het helse skatelawaai. En zeepbellen vindt ze blijkbaar heel fascinerend. De volgende dagen gingen we op stap: een deugddoende wandeling in de bossen was helemaal naar Ishra's zin want daar kon ze vrij rondlopen en snuffelen naar hartelust. De wandeling naar een kasteelruïne was iets lastiger: het was een fikse klim er naar toe onder een blakende zon. De eindbestemming gaf ons echter een prachtig zicht op de Vogezen van Frankrijk. We konden echter niet zomaar eender waar gaan wandelen! In speelparken, recreatiezones en natuurgebieden zijn honden immers niet toegelaten. Maar waar honden wel getolereerd worden zijn dan ook massaal poepzakjes voorhanden. Zwitserland is inderdaad een proper land. Na 5 dagen vonden we dat het goed geweest was en keerden terug richting roedel. Het was een blij weerzien. Oost, West, thuis in de roedel best.
Ishra is ondertussen 4,5 maanden, is al flink gegroeid en is dol op spelen met haar jonge vriendinnetjes uit de roedel: Gobi, Indy en Chimouk. Verleden week kon Ishra mee op ontdekkingstocht. Haar eerste kennismaking met de wijde Noordzee beviel haar goed. We maakten een lange wandeling tussen De Panne en Duinkerke waar ze eindeloos kon rondhuppelen achter de meeuwen, snuffelen aan de vele zoute strandobjecten, pootje baden en haar neus in de schuimende golven duwen. Verder ging ze niet...zwemmen staat blijkbaar nog niet op haar verlanglijstje! Op de terugweg naar huis hoorden we alleen nog een voldaan geronk. Enkele dagen later gingen we richting Ardennen. Daar maakte ze kennis met de Zwitserse herders van onze vrienden en hun kudde geiten. Al die witte beesten waren toch een hele uitdaging. Alleen leek het wat verwarrend: enkel die witte van haar eigen soort wilden met haar spelen, die witte mekkerende vierpoters echter waren niet zo gesteld op Ishra's voorstel om "De wolf en de 7 geitjes" te spelen...dan maar tikkertje met Isis en Icha!
Een lange tocht maken met de honden is ons (mijn) ultieme doel. Het klinkt simpel maar er komt toch wel een en ander bij kijken. Een GR-route volgen is ook iets waar ik al jaren over mijmer maar nog geen tijd voor gemaakt heb. Nu heb ik beide ideeën aan elkaar gekoppeld en ben ik met mijn zoon enkele dagen op stap gegaan met de rugzak én 2 honden, Allegria en Gobi (moeder en dochter). Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om te voet naar onze huifkarrenvrienden te stappen nabij Ciney. Maar na GR-route 129 in vogelvlucht te hebben bestudeerd (ik had het boekje pas de avond voordien kunnen bemachtigen), heb ik dit idee meteen van de kaart geveegd en beslist om maar meteen 100 km verder in Mons te starten. Na 2 dagen en 30 km verder besloten we om onze tocht (voorlopig) daar te eindigen: de tocht was kort en goed geweest en vooral zeer leerrijk. We evalueerden: - dat het tijdstip verkeerd gekozen was: op 19 en 20 juli was het 30°C, helemaal geen temperatuur om met Malamutes te gaan stappen, zelfs niet als je met het ochtendgloren vertrekt en over de middag slaapt. Dus tochten plannen volgens het weerbericht en niet volgens je agenda. - dat we in de zomer niet een streek moeten kiezen waar je vooral door open vlaktes moet stappen. We waren gestart in Mons en daar zijn weinig bomen en schaduw te bespeuren. Dus beter nog 100 km verder zuidoostwaarts starten en vooral een bosrijke omgeving kiezen. - dat we met (té) zware rugzakken en niet getrainde voeten slechts 15 tot 20 km per dag kunnen stappen. Dus trainen om er nog 10 km per dag bij te doen. - dat hongerige magen, vermoeide benen, uitgerokken schouderspieren en een halve zonneslag je humeur serieus parten spelen, vooral als je in een klein dorpje aankomt waar je enkel een zoete maagvuller kan kopen in een tankstationshop 1 km verderop. Dus trainen op honger lijden is aangewezen. - maar vooral dat, niettegenstaande de ongunstige omstandigheden, onze 2 Malamutten, Allegria en Gobi, échte doorzetters zijn die helemaal niet geklaagd hebben. Zéér belangrijk...we hadden steeds water bij ons, hoe zwaar dit ook soms doorwoog, want dit is onontbeerlijk voor de honden. Eén groot pluspunt: water krijg je overal en van eender wie...vooral als het voor de honden is!! Dit betekent ook dat de honden zorgen voor het sociaal contact... op mooie momenten en ook bij momenten van nood. We zijn in ieder geval weer een ervaring rijker vooral in het kader van het TAD-project.
Het is Ishra geworden. We hebben gespeeld met de letters van Ishtar en we vinden dat de klanken heel goed bij haar passen. Ze is ondertussen ontloken tot een lieve, dartele pup. Ze luistert goed, leert vlug, speelt graag met de andere jonge honden en vertoont daarbij duidelijk dominante trekjes. Ze kon al na enkele dagen een balletje apporteren zonder het haar was aangeleerd! Blijkbaar had ze dit automatisch over genomen van haar moeder. Ze kent ondertussen al de commando's "zit", "down", "blijf" en leert aan de voet lopen. Ze houdt er van om op stap te gaan met de senioren. Terwijl die een frisse duik nemen in de vijver, twijfelt Ishra of zwemmen wel zo'n goed idee is. Vooral daar haar eerste kennismaking met de vijver een onverwachtse plons in het water was bij de achtervolging van een snelle eend. Het loopt dus goed, ook met de andere honden.
Het was even wennen: een lege plaats en tegelijkertijd een jong dartel ding dat al gauw heel veel aandacht naar zich toe haalde zowel van ons als van de roedel. We zijn haar op woensdagnacht gaan ophalen in Duitsland. De eigenaars gingen met alle pups van Denemarken naar Frankrijk om hen daar naar de nieuwe baasjes te brengen. Alles verliep heel vlot en het was voor ons de meest ecologische rit om hen halverwege hun reisweg tegemoet te komen. Alles verliep heel vlot en tegen de ochtend waren we terug thuis. De 1ste dag bleef de pup heel trouw op en rond haar matje in de keuken. De 2de dag ging ze al nieuwsgierig de rest van het huis verkennen en de 3de dag maakte ze kennis met Akita in de tuin. Deze was in den beginne op haar hoede en een paar grommen hielden het kleine wicht op afstand. Nu een week later, kunnen ze al goed met elkaar opschieten en Akita heeft, net als met Indy en Chimouk, op een zorgzame manier de opvoedkundige taak op zich genomen. Hoe ze heet...? We hebben nog niet de gepaste energetische klanken gevonden. In ieder geval klinkt haar stamboomnaam "Electra" niet in onze oren en past ook niet bij haar uitstraling. Dus nog even geduld.
Als dit gebeurt op hetzelfde moment, zijn je gevoelens helemaal in de war. Deze week heeft het nieuwe leven zijn intrede gedaan terwijl we afscheid moesten nemen van Ischtar, onze oudste hond die 13 jaar geworden is. Hij had al een hele tijd last van reuma aan zijn achterpoten en de laatste weken was wandelen te belastend geworden. Hij ging zienderogen achteruit en je zag aan zijn blik dat hij de laatste fase van zijn leven was ingegaan. Vorige vrijdag kon hij zelfs niet meer rechtstaan terwijl zijn geest nog zeer helder was. Hij wilde duidelijk nog niet toegeven. Zondagavond leek het hem uiteindelijk toch teveel te worden en slaakte enkele huilkreten. Peter, die een heel gevoelig energetisch contact met hem had, heeft hem duidelijk gemaakt dat hij niet meer hoefde te strijden, dat hij het leven in vrede kon loslaten en dat wij goed voor zijn nakomelingen zouden zorgen. Hij heeft hem daarna in slaap gestreeld en 's nachts is hij zacht en vredig heen gegaan...Dan slik je even, je laat je tranen vloeien en je denkt vooral aan de mooie tijd samen. We zullen hem herinneren als de eigenwijze maar zeer trouwe Ischtar. En 3 dagen later kwam het nieuwe leven...Het stamhoofd van de roedel maakte plaats voor een nieuwe generatie...
April is de maand geweest van veel gedachten, overpeinzingen, studie.. Eerst en vooral zijn we op zoek geweest naar een andere en grotere camionette. Na urenlang voor het PC-scherm te hebben gezeten, scrollend over 2de handsvoertuigen en wikkend en wegend over merk, volume, PK, enz. hebben we, naar onze mening, gevonden wat het meest geschikt is naar onze normen: een Iveco Daily van 7m lang. Nu nog ombouwen tot een geschikt vervoermiddel voor roedel en baasjes en eindelijk kunnen we de wijde wereld gaan verkennen... Daarnaast hebben we in funktie van het TAD-project (Therapie met Assistentie van Dieren) beslist om een nieuwe pup aan te kopen vanuit een totaal nieuwe lijn. Na veel overwegingen vonden we het beter om nieuw bloed in de roedel te brengen daar we in de toekomst wellicht meerdere honden zullen nodig hebben voor het project. Na eveneens weer avond na avond, Malamutenwebsites te hebben bestudeerd, hebben we een teefje gekozen uit een nest van "Yellowsnowkennel" in Denemarken. Evenwel in funktie van de uitbreiding van het team overwegen we ook al een tijdje om te werken met asielhonden maar er komen blijkbaar niet veel Malautes terecht in asiels (al goed ook). Maar dit betekent dat we via deze weg misschien nog een tijdje zullen moeten wachten op versterking van het team. Ons besluit staat nu echter vast: jonge Alaskan Malamutes zijn welkom. En wat ons ook heel erg bezig houdt, is het toenemend gewicht van Thorgal. Sedert zijn castratie nemen zijn kilo's toe, wat niet bevorderend is voor zijn werk in het team. Hij kan de snelheid van de andere teamleden niet meer volgen. Wij zullen proberen hem op dieet te zetten (wat met onze BARF-methode niet evident is) en hem dagelijks extra beweging geven. Hopelijk zullen er wat vetcellen afsmelten.
Sedert begin deze maand maken Indy en Chimouk volledig deel uit van de roedel. Ze staan weliswaar laagste in rang maar ze worden aanvaard. We hebben hen de voorbije maanden stap voor stap kennis laten maken met de andere honden en hen telkens voor langere tijd in de roedel laten verblijven. Alegro, die nog steeds denkt dat corrigeren gepaard gaat met bijten, verhinderde ons echter om hen volledig in de roedel te laten. Tot eind februari eerst Chimouk en dan Indy loops werden. Alegro had meteen zijn oog laten vallen op Chimouk en week niet meer van haar zijde. Het was verbazend...zo brutaal hij was voordien, zo charmerend hij haar nu benaderde. Thorgal had tegelijkertijd Indy ingepalmd en dit was dan ook meteen hét moment om hen samen te laten slapen! En de andere teven...? Die stonden erbij en keken ernaar...
Het trainen met onze jongsten verloopt vrij goed. Chimouk is enthousiast en reageert aktief op de commando's, Indy is eerder gereserveerd en nogal eigenwijs. Ze zal zich vooral niet forceren; na een paar opdrachten vindt ze al dat het welletjes geweest is en gaat 'dwars'liggen. Ze zijn beiden wel opvallend rustig van aard wat blijkbaar een geërfd karaktertrekje van hun vader is. Hopelijk zullen ze iets energieker reageren als ze zullen ingespannen worden voor de kar. We zijn al goed op weg om ook dit te oefenen. We maken regelmatig een ritje met de step rond de vijver en dit valt wel in hun smaak, ook bij Indy! In het begin van de rit zijn de geuren natuurlijk interessanter maar éénmaal voorbij de geiten en de konijnen, halen ze hun snelste pootje boven. Dat belooft...!
We worden verwend dit jaar. We hoeven niet naar het noorden of de bergen te gaan om de sneeuw te gaan opzoeken. We hebben al meermaals kunnen genieten van echt mushersweer: sneeuw à volonté, vrieskou, ijskoude wind, sneeuwbuien, hagelbuien... Eén groot probleem...!: als het gevroren heeft en het wegdek is spiegelglad, dan kunnen we met moeite de baan op...!! De banden van de kar glijden nl. gewoon over de sneeuw eenmaal het team hun trekkracht inzet. Een slede zou hier natuurlijk beter van pas komen. We waren eigenlijk van plan om er ons pas één aan te schaffen als we naar de sneeuwgebieden zouden trekken maar we zullen toch dringend onze mening hierop moeten herzien. In ieder geval is dit winterweer spek voor den bek van onze roedel Malamutes!
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. We merken dus steeds meer dat we héél streng en héél consequent moeten optreden bij rangorde betwistingen en vooral bij dergelijke gevechten. In de roedel is er zowiezo een hiërarchie die wij ook tolereren maar agressief dominant gedrag accepteren we niet! De (dreigende) aanvaller wordt daarbij kordaat op zijn plaats gezet met een korte tot langere verwijdering of beperking van vrij rondlopen als gevolg. Vroeger vroegen we ons af of we met dergelijk ingrijpen geen onduidelijkheid veroorzaakten bij het alfakoppel van de roedel. In de vrije natuur kunnen, bij een rangordbetwisting, altijd één of meerdere roedelleden de vlucht nemen. Onze roedel honden leeft echter binnen een omheining en is er van vluchten geen sprake. Een andere optie is... vechten. En gezien wij als alfa's boven de hondenalfa's staan, is het onze taak de orde te bewaren en harmonie te creëren in de roedel.
De aanpassing in de roedel verloopt vrij vlot. Vooral Gobi en Buddha (1 jaar oud) zijn dol op die 2 kleine speelkameraden. Ze hollen en bollen als onstuimige speelvogels. Zelfs Thorgal (2,5 jaar) doet nog af en toe mee. Alegro daarentegen heeft hen meteen duidelijk gemaakt dat er met hem niet te sollen valt. Met een grom en een snauw wisten ze nogal vlug dat ze beter een grote boog om hem heen maken, wat ze nog steeds doen. Ondertussen hebben ze ook hun naam gekregen: de iets blekere met de doorlopende kraag heet "Indi", de donkere met de onderbroken kraag heet "Chimouk". We hebben deze namen niet gegeven omwille van de betekenis maar omdat de klanken bij hen passen. Klanken zijn nl. zeer belangrijk bij honden. Ze verstaan immers geen woorden maar wel klanken. Zelfs subtiele intonatieverschillen zijn van belang. Indi is ingetogen, schuchter en voorzichtig. Chimouk is eerder onbevreesd, uitdagend en roekeloos. Eigenlijk 2 zeer verschillende karakters maar ze zijn heel erg gehecht aan elkaar. Dit is vooral voelbaar als ik hen apart neem om te trainen. Ja, er staat dagelijkse training op de agenda. Ik heb nl. besloten om met deze 2 honden ook de klassieke gehoorzaamheidstraining uit te testen naast hun roedelopvoeding. Ik ben benieuwd wat de combinatie van deze 2 verschillende manieren van aanpak zullen teweeg brengen. Ik ben ondertussen ook mijn licht gaan opsteken bij de opleiding als hondeninstructeur daar ik de verschillende benaderingsmethodes aan de lijve wil ondervinden om daarna zelf mijn besluiten te kunnen trekken. En dit alles is eigenlijk in functie van mijn volgende doel en dat is AAT (Animal Assisted Therapie) ofwel TAD in het nederlands (Therapie met Assistentie van Dieren). Er zit nl. heel wat potentieel in deze roedel. En daar ik al 24 jaar ervaring heb in het begeleiden van mensen met een beperking, wil ik deze ervaring koppelen aan onze passie en de roedel een meerwaarde geven. En blijkbaar zijn de sterrentekens mij op dit moment gunstig geweest en ben ik eigenlijk nogal onverwachts toch kunnen starten met de opleiding TAD waar ik al een tijd naar op zoek was. Ik ben heel erg benieuwd.
Enkele dagen geleden zijn we ze gaan ophalen in het Antwerpse, de 2 kleine spruiten. Ze hebben de tocht vanuit Estland zonder problemen doorstaan. Ze zaten met z'n vieren gezellig samen in de koffer, 2.400 km lang. Dus auto rijden zijn ze al gewend. Het zijn 2 bijna identieke malamutjes met een zwarte mantel, de ene pikzwart, de ander met wat witte dekharen ertussen. Ze hebben 1 groot verschil: de ene heeft een doorlopende zwarte kraag, de andere is aan de halszijde onderbroken. Deze laatste heeft ook een iets fijnere lichaamsbouw, echter nauwelijks zichtbaar. Ja, we spreken dus nog steeds van 'de donkere' en 'de bleke'. We moeten hen eerst leren kennen vooraleer we hen een naam kunnen geven die helemaal bij hen past. De eerst kennismaking gaf al een duidelijk beeld: we brachten ze eerst in huis om ze hier even te laten wennen. Daar we hen al vrij vlug bij de roedel wilden brengen, hebben we hen ook meteen laten kennis maken met Akita en Ishtar, misschien wel iets té vlug. Toen Akita binnenkwam, was ze heel enthousiast nieuwsgierig maar tegelijk ook argwanend en liep nogal gespannen met rechte staart, rechtstaande oren en haren wat omhoog naar de kleintjes toe. De ene liep heel beheerst weg, de andere vloog verschrikt onder de kast waar ze het 1ste uur niet onderuit kwam. Gedurende de rest van de dag werd het contact dan beetje bij beetje opgebouwd. Akita weet ondertussen dat deze 2 pummeltjes geen bedreiging vormen en blijft hen geïnteresseerd gadeslaan. Ishtar daarentegen heeft zich even recht gezet, verstoord in zijn middagdut, is even gaan ruiken en heeft zich omgedraaid om zijn middagdut met een diepe zucht weer verder te zetten. Het leek alsof hij dacht: "Oh nee, niet weer zo'n kleine etters die mijn rust zullen verstoren." De eerste nacht hebben we ze in huis laten slapen, zodat we alles voldoende onder controle zouden hebben. Afgezien van enkele plasjes, is de nacht goed verlopen. Ondertussen slapen ze in de garage bij Akita en Ishtar. Ze lijken zich al helemaal te hebben aangepast. En Akita gaat helemaal op in haar moederrol die ze heel plichtsbewust opneemt. Ze houdt hen heel bezorgd in de gaten en komt tussen waar nodig. Vandaag, maandag, is het BARFdag, Bones And Raw Food. Ze hebben al meteen kunnen proeven van de feestmaaltijd en kennis gemaakt met de rest van de roedel!
Ik denk dat we onze zoektocht kunnen staken. We kregen verleden week bericht van onze vrienden in Estland (van Karula's Wolfstrail) dat ze nog 2 zwart-witte puppyteefjes te koop hadden. Dit was eigenlijk geen nieuws meer maar er bleek een interessante wending nl. een Belgisch koppel had een puppy bij hen besteld en ze zouden zelf de reis naar Estland maken om de pup op te halen. Misschien kunnen ze dan wel 1 of 2 pups meer meenemen?! Goed idee, meteen kontakt genomen en de zaak geregeld. Binnen een maand zullen ze hier zijn...de 2 zusjes, geboren op 29 juli 2009, afstammelingen van onze Ishtar en Shakira. Het is even wennen...we zijn weer in blijde verwachting...we kunnen al op zoek gaan naar namen.
Niettegenstaande die franse Malamuteliefhebber ons geen pup heeft willen verkopen, heeft hij ons toch een mooi geschenk gegeven. Hij heeft ons verwezen naar Samuel en Cécile die heel liberaal leven met hun 80 poolhonden!! Ja, je leest het goed...tachtig! Samuel is een franse musher die in de loop der jaren afgedankte sledehonden is gaan opvangen. Hij heeft zich sinds enkele jaren gevestigd in de Belgische Ardennen bij de franse grens en heeft er samen met Cécile een educatief en recreatief project uitgewerkt rond het thema poolhonden. In de zomer kun je dit park gaan bezoeken en een wandeltocht maken met enkele honden. In de winter is hij nog steeds musher voor de toeristen in de Haute-Savoie in Frankrijk. We zijn hen gaan bezoeken en hebben kennis gemaakt met hun poolkameraden. We voelden ons meteen thuis. Wat een paradijs...! Ze hebben Malamutes, Husky's, Samojeden en Groenlanders. Velen van hen zijn ex-topatleten of honden die net niet genoeg presteerden maar die nu nog steeds hun diensten bewijzen als sledehond voor het plezier. We hebben uren gepraat en informatie uitgewisseld. Dit zijn ook mensen die leven voor hun passie. En de honden...die hebben het goed. Ga zelf maar zien...www.whiteforest.be... Wij gaan in ieder geval nog terug.
Daar we het team slechts met 2 honden hebben kunnen uitbreiden, zijn we dus op zoek gegaan naar een manier om het team op 8 honden te krijgen. Zelf opnieuw een nestje kweken leek ons niet zo'n goed idee daar we niet meteen een gepaste reu (zonder stamboom) kenden. Een vreemde Malamute in de roedel brengen was een andere optie maar gezien hun vechtgedrag en wij geen ervaring hebben met vreemde honden, rezen hier toch wel wat vraagtekens. Misschien zou het makkelijker zijn 1 of 2 pups binnen te brengen. Dan was de vraag: mét of zonder stamboom? Zouden we niet toch eens een stamboomhond nemen? En dan misschien eens een officieel nestje kweken? Het is opmerkelijk hoe je als mens zo onderhevig kunt zijn aan impulsen die je van menig kanten beïnvloeden die eigenlijk, bij nader toezien, toch niet echt stroken met wat je werkelijk zelf wil en voor staat. Daar Peter en ik ook wel wat verschillen van mening inzake het enerzijds kweken van honden en anderzijds opvangen van honden, was het niet evident een keuze te maken. Na een uitgebreide zoektocht en veel twijfels, hadden we beslist een puppyteef met stamboom aan te kopen bij een Malamute-liefhebber in Frankrijk. Het was nogal spannend geweest daar we bij andere kwekers telkens te laat bleken te zijn. Na heel wat heen en weer gemail en uitwisselen van informatie bleken we dit keer geluk te hebben...althans dachten we...Je wordt als aankoper van een stamboompup namelijk heel nauwgezet gescreend (wat ik een goede zaak vind) maar daar hadden wij echter geen baat bij. Blijkbaar waren er andere Malamutekwekers die vonden dat wij té 'liberaal' met onze honden omgaan. Té liberaal...wat dat dan ook moge zijn...!! Inderdaad, onze pups liggen niet onder een gloeilamp, wij geven geen papfles, wij knippen niet hun kleine nageltjes...Onze honden leven buiten, in roedel, zo natuurlijk mogelijk... Ze werpen hun pups in hun eigen gekozen hok op stro of onder de grond, ze kiezen zelf wanneer ze hun vleeskluif begraven, weer opgraven en afknagen, ze vliegen elkaar regelmatig in het haar, ...Ik leg hierbij weliswaar de nadruk op zo natuurlijk 'mogelijk' want het blijft uiteraard een roedel honden in gevangenschap waarbij je als mens wel duidelijk je rol als leider (alfa) hebt. En onze roedel krijgt wel degelijk de nodige verzorging, training en aandacht en dit op een gepast communicatieniveau. Onze honden zijn zelfs meer dan gewoon onze honden...zij brengen ons opnieuw dichter bij de natuur...terug naar de bron van het leven...ze leren ons gewoon 'eenvoudig' te leven...!
Het duo Venus-Goby vooraan blijkt toch niet zo'n ideaal koppel te zijn. Venus loopt goed als swingdog (op de 2de rij) maar als leadingdog volgt ze niet voldoende de commando's op. Ze laat ook te veel haar 'liever lui dan moe' kant zien. We hebben haar dus terug op de 2de rij gezet naast Buddha waar ze nu zonder morren goed meeloopt. Dit betekent dat Allegria opnieuw vooraan naast haar dochter Goby loopt. Ze vertoont geen rare streken meer en doet haar best om de commando's op te volgen, uiteraard als er geen kat of konijn voorbij rent. Goby heeft ook leiderstalent in zich maar is momenteel nog een 'spring in 't veld' die graag haar eigenwijze neus achterna gaat, wat echter gevolgd wordt door een trek in de juiste richting van haar moeder. Buddha loopt gezwind mee maar vindt dat alles onderweg zo veel interessanter is dat hij niet lijkt te beseffen wat zijn taak nu eigenlijk is. De wheeldogs Thorgall en Alegro daarentegen laten zich niet afleiden en kennen hun taak: 'trekken'! Ze lopen niet supersnel (een Malamute heeft zowiezo niet de snelheid van een Husky of een Groenlander) maar het zijn volharders, ze gaan voor de lange afstand. En dat is ook ons doel: lange tochten maken. Maar we hebben nog steeds niet het gewenste team, we missen er nog twee. Er waren 2 plaatsen voorzien in het team voor Tibet en Gipsy maar ze zijn helaas vertrokken met een andere bestemming... We weten momenteel niet zo goed hoe we het verder zullen aanpakken. Op zoek gaan naar 2 nieuwe pups? Deze zijn echter niet zo makkelijk aan te kopen, vooral niet als het om stamboomhonden gaat en Malamutten zonder stamboom liggen ook niet dik bezaaid...Of jonge volwassen honden in de roedel integreren? Hun vechtgedrag vormt hierbij echter een obstakel... We laten het probleem nog even sudderen...er zal wel ten gepaste tijde een oplossing komen.
Ondertussen hebben we het team van 4 uitgebreid met de 2 andere puppy's, Goby en Buddha, die momenteel gezond en wel aan het puberen zijn. Goby heeft duidelijk aanleg om leadingdog te worden. Verleden weekend hebben we haar vooraan gezet daar Allegria heel erg tegendraads deed en verschillende keren, zonder duidelijke aanleiding, zomaar ging zitten tijdens de rit. Of gaf ze aan dat ze de brui gaf aan het leiden van het team? Ze was immers altijd meer haar jachtinstinct aan het volgen dan het parcours. Goby naast Venus echter ging meteen goed, gaf blijk van een gezonde werklust en zorgde er ook voor dat de lijn meer gespannen bleef. Buddha loopt mee als swingdog. Hij doet dit niet slecht maar is zeer nieuwsgierig naar alles wat hij tegenkomt langs de weg. Niet abnormaal natuurlijk tijdens deze pubertijd. Luisteren is echter ook nog niet zijn beste kant. Het zal zeer consequent werken worden met hem.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. 
April is de maand geweest van veel gedachten, overpeinzingen, studie..
Sedert begin deze maand maken Indy en Chimouk volledig deel uit van de roedel. Ze staan weliswaar laagste in rang maar ze worden aanvaard. We hebben hen de voorbije maanden stap voor stap kennis laten maken met de andere honden en hen telkens voor langere tijd in de roedel laten verblijven. Alegro, die nog steeds denkt dat corrigeren gepaard gaat met bijten, verhinderde ons echter om hen volledig in de roedel te laten. Tot eind februari eerst Chimouk en dan Indy loops werden. Alegro had meteen zijn oog laten vallen op Chimouk en week niet meer van haar zijde. Het was verbazend...zo brutaal hij was voordien, zo charmerend hij haar nu benaderde. Thorgal had tegelijkertijd Indy ingepalmd en dit was dan ook meteen hét moment om hen samen te laten slapen! En de andere teven...? Die stonden erbij en keken ernaar...
Het trainen met onze jongsten verloopt vrij goed. Chimouk is enthousiast en reageert aktief op de commando's, Indy is eerder gereserveerd en nogal eigenwijs. Ze zal zich vooral niet forceren; na een paar opdrachten vindt ze al dat het welletjes geweest is en gaat 'dwars'liggen. 
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. 
Niettegenstaande die franse Malamuteliefhebber ons geen pup heeft willen verkopen, heeft hij ons toch een mooi geschenk gegeven. Hij heeft ons verwezen naar Samuel en Cécile die heel liberaal leven met hun 80 poolhonden!! Ja, je leest het goed...tachtig! 
Het duo Venus-Goby vooraan blijkt toch niet zo'n ideaal koppel te zijn. Venus loopt goed als swingdog (op de 2de rij) maar als leadingdog volgt ze niet voldoende de commando's op. Ze laat ook te veel haar 'liever lui dan moe' kant zien. We hebben haar dus terug op de 2de rij gezet naast Buddha waar ze nu zonder morren goed meeloopt.
Ondertussen hebben we het team van 4 uitgebreid met de 2 andere puppy's, Goby en Buddha, die momenteel gezond en wel aan het puberen zijn. Goby heeft duidelijk aanleg om leadingdog te worden. Verleden weekend hebben we haar vooraan gezet daar Allegria heel erg tegendraads deed en verschillende keren, zonder duidelijke aanleiding, zomaar ging zitten tijdens de rit. Of gaf ze aan dat ze de brui gaf aan het leiden van het team? Ze was immers altijd meer haar jachtinstinct aan het volgen dan het parcours. Goby naast Venus echter ging meteen goed, gaf blijk van een gezonde werklust en zorgde er ook voor dat de lijn meer gespannen bleef. Buddha loopt mee als swingdog. Hij doet dit niet slecht maar is zeer nieuwsgierig naar alles wat hij tegenkomt langs de weg. Niet abnormaal natuurlijk tijdens deze pubertijd. Luisteren is echter ook nog niet zijn beste kant. Het zal zeer consequent werken worden met hem. 
