|
Super slecht geslapen, enorm veel pijn aan mijn nieren en John niet beter, last van zijn rug en voeten, maar wij bijten door wij zijn geen opgevers.
Hop naar het ontbijt, daarvoor moeten we de straat oversteken, heel vreemd vind ik dat, we komen in een vrij grote eetzaal, ontbijt op zijn Oezbeeks..
We gaan lekker buiten zitten want hier is het mooi weer, 31 graden overdag wat sommigen wat teveel vinden, maar voor mij is dat genieten !
Eva voelt zich niet lekker en besluit niet deel te nemen aan het ochtend programma.
Er is iemand van de Toeristisch dienst en een nieuwe gids die ons staan op te wachten Mirabbos een jonge dertiger (yep), vriendelijk in ieder geval.
Deze keer vergeet ik niet om een flesje water mee te nemen want daar denken de gidsen niet aan, het is warm maar negens bouwen ze ergens een rustmomentje of een koffie pauze of plas en water pauze in.
Met het busje rijden we naar het Samanid,s mausoleum lig iets buiten de stad Bukhara, achter een pretpark, dus je moet eerst een soort kermis oversteken en dan kom je in een mooi park waar het mausoleum staat, dit is het oudste gebouw met heel weinig restauratie werk, heel apart om te zien heel mooi gebouw, met heel wat geschiedenis.
De citadel ark is een enorm fort dat op een heuveltje staat, veel trappen, schuine straat omhoog. Enorm veel klimwerk dus met veel te hoge treden voor mijn korte pootjes. Buiten stond een kameel ons op te wachten die maar wat graag op de foto wou. We zijn door één van de 4 poorten binnen gegaan de Dolong gate. Als eerste liepen ze aan tegen een kleine moskee waar een verzameling van oude korans te zien was. de Ark zit vol met verschillende ruimtes met verschillende musea met ieder een apart thema. In de throne hall waren een hoop Suzani doeken te zien, op meerdere stond een granaat appel, het symbool van Bukhara omdat een granaatappel veel zaden heeft die voor een stamboom zorgen, vele zaadjes, vele jongskes...
Tegenover de Ark stond een metalen toren, voorheen was dit een watertoren maar hierin is nu een restaurant en boven het restaurant een uitkijkplaats.
Ze hebben dat gezien want ik redde het niet, die trappen, die bergop, dus ik ben op een bankje blijven zitten en heb kennis gemaakt met de handelaar die drankjes verkocht aan de ingang, een toffe jonge kerel die ook buiten het uitbaten van dat drankstandje af en toe mensen gidst. Het was een grappige kerel en wij hebben echt plezier samen gehad.
Daarna zijn we in het Lijabi hauz (bij de vijver) park terecht gekomen, dit is gelegen bij de Nadir divan begi moskee.
Verder wandelend kwamen we bij 1 van de 2 nog bestaande joodse synagoge terecht, een mooi gebouw dat door 1 familie onderhouden wordt, ze krijgt wel een kleine toelage van de familie maar voor de rest betaald ze alles zelf, daarom staat er ook een geldbus voor steun aan dit mooi gebouw, er zijn nog een 400 tal joden in Bukhara.
We dwaalden dan verder door kleine straatjes met oude gebouwen en kwamen dan terecht bij een poppenmaker, hebben daar een leuke uitleg gekregen dat met papier maché het een paar dagen duurt voor zo n pop klaar is. Het zijn dan ook echt kunstwerkjes die hij maakt en hij kan heel leuk met deze poppen dansen.
Verder wandelend door 4 trading domes (oude winkel centrum), de ene had het thema hoeden, de andere thema geld, deze domes zijn zo fantastisch gebouwd dat het er steeds een constante temperatuur is.
Even pauzeren en genieten van het uitzicht van de Abdoelaziz Kahn en de Ulughbek madrassa, hier heb ik een jongentje van 14 jaar ontmoet dat mij probeerde postkaarten te verkopen, ik moest geen postkaarten, dus dat zei ik hem ook, maar hij bleef heel vriendelijk, sprak voortreffelijk Engels hij vroeg me hoeveel ik wou geven 1 pakje van 20 kaarten kost 50000 Sum 2 pakjes kostte 80000 Sum, neen ik hoefde geen, maar hij was zo vriendelijk dat ik hem wel wat gunde, ik wou hem dan ook een paar duizend Sum geven 1000 Sum is 0,10 cent, hij zag niet wat ik hem wou geven, maar hij weigerde het, hij zei no thank you, I work for my money. Dat raakte me zo dat ik dan toch maar de 20 kaarten zou kopen, ik had niet voldoende Sum, maar Euro's waren geen probleem I can change zei hij, hij zei me dan ook dat ik 20 kaarten kreeg en 4 magneten voor 100000 Sum ik kreeg het niet over mijn hart om neen te zeggen, Ik gaf hem dus de 20 Euro en hij verdween achter in de madrasse, ik begon me al af te vragen of hij nog wel zou terugkomen en na een tijdje was hij er weer met 2 briefjes van 5 Euro die hij me netjes en met een grote glimlach overhandigde. Hij had in zijn andere hand een mooie schilderijtje vast, hij zei handmade very beautifull you may have it for 10 euro, de donder hahaha maar daar ben ik dus niet op ingegaan. Hij had wel mijn hart gestolen dat jochie.
De gids is dan Eva gaan ophalen en zijn we in de Joodse wijk gaan lunchen in Restaurant Old House, niet alleen een restaurant maar doet ondertussen ook dienst als museum super mooi binnen met mozaïken, schilderingen, oude potten, heel oude deuren en het eten was dan ook nog eens super lekker ! De WC's waren trouwens ook heel heel proper de wastafels waren kopen kommen met koperen kranen heel stijlvol.
Volgend op de lijst de Poi Kalyan de 2de grootste moskee ter wereld, met een mooi minaret, een minaret deed vroeger dienst als vuurtoren voor de reizigers van de zijderoute. Helaas mocht de moskee niet bezocht worden, wel even door het raam gepiept en veel hebben we niet gemist want in Tashkent zijn er veel mooiere maar die bezoeken we nog wel op het einde van de reis.
We moesten de straat schuin oversteken om in een tapijt en zijde weverij te komen. Wat hebben wij bewonderend naar deze jonge dames gekeken die de moeilijkste motieven konden knopen, zo mooi, respect dames. Er waren tapijten die heel duur waren, vb een tapijt met op elke zijde een andere tekening, hier hebben 4 meisjes 12 maanden aan gewerkt, aan elke kant van het tapijt zitten 2 meisjes die op dezelfde snelheid moeten knopen en zo 2 verschillende motieven tevoorschijn kunnen toveren, niet te verwonderen dat dit duur is. Een tapijt is dan ook een investering, de waarde blijft !
Bij de zijde weverij hoort ook een winkel en ja hoor ik heb me laten verleiden en heb een zijden jasje gekocht, ik vond het bijzonder, het is Oezbeekse stijl, zuivere zijde, John heeft getrakteerd 50 euro heeft hij betaald, zelfs niet proberen af te dingen, wat een schatje he.
Dan was het haasten want de gids bracht ons naar een Fashion en muziek show, er werd life muziek gespeeld, traditioneel gedanst in traditionele kledij en na elke dans liepen er 4 dames over de catwalk met mooie creaties aan.
De magen begonnen op te spelen en dan zijn we naar een restaurant gelopen, lopen niet gestapt, eerst dus trappen doen om van die show weer op straatniveau te komen en dan crossen om de gids en de rest van het gezelschap bij te houden, na dat stomme gedoe gisteren met de koffers ben ik er echt nog niet bovenop dus ik kon hun echt niet bijhouden, John is netjes bij me gebleven zodat ik niet van een hoge stoep zou donderen. Er werd aan de gids wel gezegd dat ik niet kon volgen, dan hield hij even in, maar zijn snelheid paste hij niet aan dus binnen de kortste keren liepen we dus zeer een aantal meters vooruit. Toen zij in het hotel aankwamen waren de anderen al naar boven, we hadden een tafel op het 2de verdiep, dat redde ik niet meer, dus hebben we gevraagd of John en ik geen tafel beneden konden krijgen, eerst was het neen dat kan niet, maar toen we hun vertelden dat wij hier waren op uitnodiging van het Ministerie om hun land te promoten vonden we plots wel een tafel op een mooie plekje voor ons. We hebben lekker rustig kunnen eten en genoten van elkaars gezelschap.
Na het eten naar het hotel en eindelijk mijn blog dus kunnen bijwerken het is ondertussen 00.30 ik ga stoppen want morgen moeten we weer verder reizen, tot morgen Doei
|
