Eens lekker kunnen uitslapen, want om 8 u moesten we pas ontbijten want om 10 u was het vertrek voorzien, de koffers zouden in het hotel achterblijven zodat we die 's avonds konden oppikken.
We hebben slechts een paar minuten moeten wachten op de laatkomers 
Het programma werd maar weer eens aangepast door onze gidsen, ze stelden voor om naar Chor chinor tuin te gaan in een oud stadje Urgut ongeveer 50 km van het hotel, 50 km was wel iets meer dan een uur rijden, het laatste stuk over een hele smalle weg, hobbeliger dan hobbelig, dus goed dooreen geschud kwamen we in een klein dorpje aan, waar ze bijna allemaal met oude Lada's reden en waar goederen vervoerd werden met ezeltjes.
Chor Chinor (vier platanen) is een park met 4 enorm grote massieve platanen in (en andere bomen en struiken) die heel oud zijn en waarvan er eentje een diameter heeft van 16 meter, in deze mastodont is er dan ook een deur gemaakt die een kamertje verbergt waar ooit een souffie school was. Verder is er ook een bron die geneeskrachtige eigenschappen zou hebben, ik riskeerde het niet om ervan te drinken want het mag dan nog zuiver bronwater zijn, ik heb wel vreemde insecten zien lopen en die lopen misschien ook onder de grond en doen misschien hun behoeft in dat bronwater 
Het was een mooi park, met hier en daar wat mensen die souvenirs probeerden aan de man te brengen, helemaal niet opdringerig zoals in vele andere landen.
Ik had enorme dorst en had natuurlijk geen water mee, bij een klein kruideniertje, ttz iemand die het raam van zijn woonkamer open had staan en daar stonden wat rekken in met een beetje goederen, vroeg ik om drinken te kopen, ze zullen mij niet verstaan hebben want ze schudden hun hoofd. Sebastiaan en Eva waren ook al uit het park en we hadden het erover dat hun watermeloenen zo lekker zijn, veel zoeter en sappiger dan bij ons, maar eentje kopen dat vonden we een probleem, we hadden geen mes, konden het niet meenemen op de bus... Maar Sebastiaan heeft met handen en voeten en met wat nog meer uitgelegd aan de verkoper wat hij wou, de verkoper een oudere man met een gouden gebit, verkocht een meloen aan Sebastiaan voor omgerekend 1 euro... En hij ging de meloen afspoelen en met een enorm groot mes sneed hij partjes in de meloen, zodat wij deze eruit konden halen, super van die man en dank aan Sebastiaan voor deze super lekkere traktatie, Sebastiaan trakteerde de mannen op het bankje ook meloen, wat ze zeker waardeerden. Onder de buis waar water van een bron uitkwam had hij dus de meloen afgespoeld, aan de boom er naast hing aan een touwtje een metalen beker, de mensen die dorst hebben kunnen dus uit die beker en van de bron water drinken, kinderen en volwassenen allemaal kwamen ze uit dezelfde beker drinken... Santé
De afspraak was om 12.15 te vertrekken, maar de laatste mensen waren iets voor 13u aan het busje.
Dan begonnen we aan de hobbelige terugreis, onderweg nog 4 minuutjes gestopt zodat Corno en Jo nog wat druivenplukkers konden fotograferen.
Voor de lunch aten we de plov van Samarkand volgens de plaatselijke gidsen vele lekkerder dan deze van Tashkent, ik vond er niet veel verschil tussen alleen dat in Samarkand de ingrediënten allemaal apart lagen onderin de krenten, dan de rijst, daarop het fruit en aan de zijkanten de stukken vlees.
Na het eten had John een afspraak met Lena Ledik, een ontwerpster, fashion designer, artieste, een heel bijzonder mens, we hebben een leuk interview met haar gehad, onze gids moest wel tolk spelen want ze sprak maar een paar woordjes Engels. Dan heeft ze aan een paar dames haar creaties laten showen. Op weg er naartoe kwamen we op het festival van de toerist terecht, éénmaal per jaar is het dan groot feest, met kraampjes vol met souvenirtjes, eet standjes, poppenkast, muziek optredens en s'avonds dansen.
Na dit interview wat wat uitgelopen is brachten we nog een bezoek aan het Afrasiab museum gelegen op de historissche site van Afrasiab, één van de grootste archeologische vindplaatsen ter wereld en de oude stad die werd verwoest door de Mongolen in de vroege 13e eeuw, en waren heel wat oude fresco's te zien.
Hierna reden we naar het hotel waar we onze koffers gingen oppikken er was geen extra auto vrij dus tussen de banken alles zat vol met bagage !
We waren een paar kilometer verder toen ons busje gestopt werd door een medewerker van het hotel dat het busje ingehaald had en met wat komt die aangelopen.. met onze kapotte koffer, was wel een komisch zicht en ook hier weer een miscommunicatie we hadden aan de gids gezegd dat we de kapotte koffer op de kamer hadden gelaten en gevraagd of ze dit niet moest melden aan de receptie.. blijkbaar niet maar blijkbaar wel dus
We werden naar een restaurant gebracht met kei luide muziek, een aantal medereizigers hebben met stopjes in de oren gegeten. De muziek bracht wel ambiance want meer dan de helft van ons gezelschap is opgegaan in de gezellige sfeer en hebben de dansvloer onveilig gemaakt.
En dan was het tijd om naar het station te gaan want om 21.10 vertrok onze trein. Een minpunt Sebastiaan zat in een andere wagon en John zat ook afgescheiden van de rest van het gezelschap.
Op het station stond een gids ons weer op te wachten, heel vriendelijk maar niet attent, John had onze 2 grote koffers en ik trok onze 2 kleine koffers verder, het waren tot nu toe heel vermoeiende (interessante) dagen, maar als nierpatiënte heb ik veel minder energie dan anderen, en samen met John (en Will) waren wij wel ook de oudsten, de gids een jonge dertiger zette de pas er goed in en voor we het station uit waren kon ik hem al niet meer volgen, ik zag iedereen echt bijna lopen en ik bleef achter, werd nog door taxi chauffeurs gevraagd of ik geen taxi moest hebben, mensen die me de weg blokkeerden omdat zij in een taxi stapten en de groep liep maar door, ik was stik en stik kapot, ik wist niet meer waar naartoe, ik stond daar met 2 toch vrij zware koffers vol met foto materiaal en boeken. Uiteindelijk zie ik een aantal busjes staan en ben daar dan maar op af gelopen, dan zag de gids mij wel want er ontbrak dus iemand.. ik kon echt niet meer ben jankend op het busje gestapt en het heeft een hele tijd geduurd voor ik weer rustig werd. Maar goed ik ben ver over mijn energie gegaan en zal dat de komende dagen moeten uitzweten.
Het hotel lag in een klein straatje, binnen ziet het er netjes uit met een grote open soort veranda waar de kamers op uit geven, het bed is heel hard maar alles ziet er netjes uit.
De gids heeft nog sorry gezegd, maar helaas daarmee ben ik niet mee geholpen! John en ik waren echt boos, John heeft zelf gesleurd dat hij niet meer kon, maar dat is een vent en laat zich niet kennen...
Slaapwel tot morgen
|
