|
Na een kort nachtje slaap, want de wekker stond op 5.30 omdat we moesten ontbijten tussen 6-6.30, de 1 na de ander druppelt het ontbijtzaaltje binnen, Eva ontbreekt maar sommigen hadden haar horen zeggen dat ze geen ontbijt zou gebruiken, dus maakte niemand zich echt ongerust. 6.30 iedereen netjes op tijd met pak en zak om te vertrekken, de koffers weer in auto en busje proppen en dan wachten op de laatste, dit was dus Eva, geen Eva te zien of te horen, rond 6.45 vonden we het toch super vreemd dat ze er nog niet was. Onze wekker van dienst, de Jo is op haar deur gaan kloppen en nog eens kloppen, wordt er uiteindelijk open gedaan door een slaperige dame die haar wekker genegeerd of niet gehoord heeft, Jo komt dit melden, maar het duurt nog land, dan is Jo terug gegaan om haar koffer op te halen en iets later was de lange slaapster er ;-), hop naar het station, waar we uiteindelijk nog een tijdje hebben moeten wachten, dom dus dat niet iedereen nog een half uurtje langer blijven liggen is. De hoge snelheidstrein de Afrasiab (wat wil zeggen dichtbij het zwarte water), we zaten jammer genoeg verdeeld over 2 wagons, en lastig wij met nog Will en Jo 2 aan 2 recht over mekaar wij hadden dus geen tafeltje wat super lastig is als je hete thee krijgt en een croissantje probeert op te peuzelen en het papieren zakje met je ontbijtje erin moet ergens zien kwijt te raken. Eerst wou de gids John en mij in een andere wagon steken, maar we hebben haar proberen te laten begrijpen dat Jo en John dingen wilden bespreken, voor ze dit verstaan had... zucht... zucht.
Op het treinstation stonden 3 mensen ons op te wachten, 1 heer die we tijdens ons vorig bezoek ook al ontmoet hadden en 2 dames Fotima en Nargiza. Leuke moderne jonge vrouwen, Nargiza gehuwd en dus wat afstandelijker naar mannen toe en Fotima ongehuwd en super losjes, tot groot vermaak van de heren natuurlijk!
De koffers werden ook weer verdeeld over een busje en een auto, we snappen niet waarom ze geen groter busje namen, konden de koffers allemaal ook in het busje samen met hun gasten en de gidsen, maar ja voor alles zullen ze wel een reden hebben. Bij het naar buiten gaan op het station in Samarkand is er een vijs (schroef voor onze Nederlandse vrienden) uit het handvat geschoten en is het daardoor afgebroken, dat wordt dus shoppen voor een nieuw koffer...
We zijn de koffers gaan afzetten in het hotel, want de kamers waren pas beschikbaar na 12 uur. Het hotel lag buiten het centrum dichtbij de luchthaven.
Onze eerste uitstap was naar het Ulugbek observatorium, mooi gebouw, mooi klein museum en waar buiten de oorspronkelijke telescoop lag. En de vrolijke noot... heel wat mensen van onze groep hadden meer aandacht voor de mooie jonge bruidjes in prachtige jurken dan voor de historische beleving .
Ik had besloten lekker een terrasje te pikken omdat het enorm veel trappen waren, ik heb dan een aangenaam gesprek gehad met Nargiza. Ze had telefonisch _icontact met Fotima want de uitgang van deze bezienswaardigheid lag aan de andere kant van de heuvel, dus hebben wij een flinke wandeling gemaakt naar het busje toe. Na een kort ritje kwamen we aan het Shah_i_zinda (de levende koning), hier moet je dus het aantal trappen tellen als je naar boven gaat, kom je naar beneden en tel je hetzelfde aantal trappen, dan zijn al je zonden je vergeven. Op weg naar boven kom je tombes tegen en links en recht Moskeën en bovenaan een hele mooie Moskee.
Op de tombes wordt geld gelegd want voor de moslims zijn de volgende 5 zuilen belangrijk voor de Islam 1 de geloofsbelijdenis 2 de rituele gebeden 3 het geven van alamoezen 4 het vasten tijdens ramadam en 5 de pelgrimstocht naar Mekka.
Daarna waren we aan een lunch toe, we zijn naar een restaurant geweest waar we tijdens ons vorig bezoek ook al geweest waren, maar de dames verkozen om binnen te zitten ipv op het mooie terras, er werd ons niet gevraagd wat we wilden eten en krijgen dan ook heel wat sharing food, tomaten salade (jo vind rauwe tomaten niet eetbaar) met veel ui (Marleen die lust geen ui), met brood wat heel anders is dan het lekkere brood uit Tashkent, er kwam ook veel te veel op tafel, wat anders zou zijn denk ik als ieder voor zich zou mogen kiezen bestellen.
Na de lunch reden we naar Amir Temur mausoleum hier ligt de grote keizer begraven en krijg je een super uitleg van de gidsen. Maar ja, John zijn vriendinnetje stond hem zowat op te wachten Zuhra van de Uzbeekse toeristen politie, beiden kregen we een dikke knuffel, het was echt een hartelijk weerzien, de andere mannetjes van het gezelschap waren er dan ook als de kippen erbij om foto's van deze mooie politievrouw te nemen...John maakte dan ook direct een afspraak met Zuhra dat ze haar zus zou vragen om langs te komen voor hun samen in en op beeld te krijgen... en ja hoor dat doen ze dan maar voor hun Hollands vriendje.
Na het bezoek aan het mausoleum reden we door naar Registan square, wat ik een super mooie plek vind, het zijn 3 moskees op een plein, alhoewel er eentje niet Moskee mag genoemd worden omdat er tijgers op afgebeeld staan en volgens de Islam mag je geen levende wezens afbeelden. Wij stonden bij de toeristisch politie te wachten, heel vriendelijk mensen allemaal, zowel de dames als de heren. We werden er getrakteerd op hele verse vijgen, zo lekker heb ik ze nog nooit gegeten !
Als Zuhra en Lily (die eigenlijk Fatima noemt, want bij vrouwelijke tweelingen wordt de oudste altijd Fatima genoemd en bij de jongens is het Hoessein) wat lijken deze dames echt op elkaar, heel bijzonder, dankzij hun oorringetjes konden we ze uit mekaar houden. John en Jo hebben hun hart opgehaald om deze gespiegelde dames te vereeuwigen.
Bibi_khanym Moskee was de volgende bestemming, was ooit 1 van de grootste Moskeen in de Islamitische wereld, hierna nog even snel naar de Siab bazar, kort bezoekje sommigen hebben er nog snel een biertje gedronken..
En dan een nieuwe koffer gaan kopen, 550.000 Sum ongeveer 50 euro voor een koffer, slechte kwaliteit en in mijn ogen super duur, maar ja die andere is niet meer te gebruiken, zouden ze geweigerd hebben op de luchthaven.
Het avond diner was weer overvloedig en ja hoor weer tomaat en rauwe ajuin...
Bij het buiten gaan komt de baas van het Toeristisch kantoor van Samarkand ons groeten en hij wil ons mee nemen naar Registan square om ons te laten genieten van een laser show.
We zijn er veel te vroeg hopen dan ook dat het het wachten waard is, er worden stoelen aangesleept en John zorgt ervoor dat hij 4 stoelen te pakken krijgt, de rest van het gezelschap zit ergens anders blijkbaar. maar wat een gedoe dan moeten we opstaan, moeten de stoelen naar achter, mogen we er niet zitten, moeten we 10 euro de stoel betalen maar als Meneer Mahmut ertussen komt mogen we vooraan zitten en is het gratis mooi toch.
En dan is het zover, wij krijgen daar een fantastische laser en lichtshow te zien wat is dat mooi wat is dat genieten.
Uiteindelijk wordt het dan toch weer laat en liggen John en ik pas rond 2 uur in bed, heb nog eventjes het blog wat bijgewerkt.
|
