|
Iets voor 7 uur komen de vliegtickets voor de Nederlandse medereizigers bij John binnen, hij stuurt ze dan ook snel door want er zijn er die vroeg moeten vertrekken om op tijd op Schiphol te zijn. Maar het komt dus in orde voor de Nederlanders.
3 Belgen worden met de auto van Brussel naar Parijs gebracht. Rond 11 uur komt Jo in Zonhoven, we proppen de koffers en zakken in de auto en vertrekken richting Brussel, want de ambassade zei dat ze ons om 15 naar Parijs te brengen met de auto de vlucht vertrekt om 20 u en dat vonden wij wat krapjes, daarom hadden wij gevraagd om om 14 u te vertrekken, ja hoor no problem. We zijn dus op tijd vertrokken, redelijk vlot kunnen rijden want we rijden ook binnendoor over Bertem en Tervuren zodat we de ring rond Zaventem kunnen vermijden. In Tervuren gestopt om te lunchen, en we waren iets voor 14 uur aan de ambassade te Brussel. Eva stond ons buiten al op te wachten, goed op tijd. Bellen aan de deur of beter gezegd poort van de ambassade leverde niets op, 3x bellen ook niet, John belde dan onze contact persoon bij de ambassade, het antwoord luidde ik bel mijn collega. Ondertussen was het al 13u15 en komt de collega de poort open maken, tot mijn verbazing moeten wij onze zware koffers de trappen van de ambassade op sleuren, ik snapte niet waarom die niet direct in het busje dat er stond mochten. We worden naar het salon gebracht er komt een vriendelijke gast bij ons zitten, stelt zich netjes voor en vraag dan wat we willen drinken, de bestelde koffie en thee worden gebracht en dan is plots iedereen verdwenen, geen kat meer te zien in de ambassade, maar de klokt klikt verder en verder, 14,30 zitten we nog steeds te wachten, 14.45 nog niemand, 15 nog steeds niemand, 15.10 belt John zijn contact persoon die dus niet in de ambassade blijkt te zijn. Hij zou de chauffeur bellen, don't worry. en dan een paar minuten later komt er eindelijk iemand binnen gelopen die ons vertelt dat hij ons naar Parijs zal brengen, oef eindelijk, de auto wordt volgestouwd iedereen heeft net een plekje om te zitten, maar er zou echt geen tas, koffer en nog minder een persoon bij kunnen. We drukken onze bezorgdheid uit dat e vrezen dat we de vlucht niet zullen halen, don't worry zegt hij, als dat zo is dan zal de vertegenwoordiger van de ambassade de vlieger wel aan de grond houden (eerst zien en daarna geloven...), op verschillende plekken zijn er werkzaamheden maar we krijgen telkens te horen dat het de laatste vertraging is, hij had waarschijnlijk de volgende nog niet meegerekend. Op de plekken waar er geen werken zijn vliegt hij aan 160 over de baan. Maar ja CD wagens moeten vast geen bekeuringen betalen. Ondertussen belt onze contactpersoon van de ambassade verschillende keren op om te horen hoe ver we zijn, zou hij zich nu ook zorgen beginnen te maken? Maar eind goed al goed, we komen aan op Charles de Gaulle, we haasten ons naar de incheck balie, maar John vind het nodig de Franse grond te kussen, hij mist een verhoogje en valt, hij is er even niet goed van en zijn knie ligt helemaal open. Ze zijn nog aan het inchecken en wij willen braafjes de rij volgen maar worden er door onze contact persoon uit gehaald. Hij brengt ons naar de priority desk, dus wij hoeven niet aan te schuiven. Hier maken we dan ook kennis met de andere reisgenoten die ook netjes in de rij stonden te wachten, eind goed al goed, iedereen is op de luchthaven geraakt, we zijn klaar om aan ons avontuur te beginnen....
We zitten allemaal vrij dicht bij mekaar, maar hebben niet echt de kans om kennis te maken, dat komt later wel, we worden netjes voorzien van eten en drinken en hier en daar zie je de oogjes dichtvallen.....
|
