Na een doodgewone training waar alles behoorlijk goed ging (behalve de galop, die was iets minder...) besloot Lot om nog eens de gaan rennen. Dus gingen we via de buitenbak op de renbaan. Na een tiental meter in draf voel ik ineens twee sporen in mijn zij. Ik hoor het klakken van een tong. Ik zie de renbaan uitgestrekt voor mij liggen. Ik begin voorzichtig een paar passen te galopperen. Ineens voelde ik Lot haast niet meer op mijn rug. Met haar stem moedigde ze me uitbundig aan, en toen ging ik ervoor! Ik haalde alles wat ik kon uit mijn gespierde achterhand. Ik rende maar wat ik kon. Ongeveer op de helft (550 meter) wreef Lot in mijn hals en vroeg me wat trager te gaan. Het was immers de eerste keer dat ik zo'n eind aan zo'n snelheid gelopen had. Maar ik was niet van plan nu al te stoppen! Ik rende en ik rende, en toen was het gedaan. Na nog eens 550 meter zette Lot zich in het zadel. Nog honderd meter uitdraven, en toen deden we nog eens de hele renbaan in stap, om uit te stappen. Mijn mens was helemaal in de wolken. Ze had nooit gedacht dat ik zo'n eind kon lopen, en nog zo snel, want met een dressuurzadel is dat niet vanzelfsprekend. Maar ik had mijn baasje blij gemaakt. Daar doen we het allemaal voor.

Gisteren heb ik voor het eerst weer onder het zadel gewerkt sinds de kraker is langs geweest. Ik heb heel erg hard mijn best gedaan. Natuurlijk liep ik veel gemakkelijker nu alles wat losser en soepeler zat. Mijn buigingen naar rechts gingen stukken beter. En dan de galop. Die was rampzalig, terwijl die anders altijd zo goed gaat! Ik voelde mij helemaal niet op m'n gemak in mijn nieuwe lijf. Alles was zo... los. Ik begreep er niets van. Om mijn evenwicht te proberen houden hield ik mijn hoofd superhoog en begon ik te crossen. Lot zette me op de hoefslag, en dat ging iets beter. Maar voor elke bocht en op de cirkel kon ik me echt niet recht houden. Ze besefte dat het geen zin had om aan de galop te werken dus hebben we nog een klein halfuurtje drafwerk gedaan. Wat een flapperlijf, zeg.

De afspraak met de 'paardenosteopaat', alias 'de paardenkraker' (vreselijk woord) kwam almaar dichterbij. Ik was er allesbehalve gerust in. En tot overmaat van ramp werd de afspraak vervroegd! Ik stond onvermoedend in de wasplaats. En toen kwam er ineens iemand die ik niet ken naar mij. De kraker. Hij gaf me een aai over mijn hoofd en liep toen naar mijn zij. Hij duwde zijn vingers keihard naast mijn ruggegraat en liet ze langzaam naar mijn achterhand toe schuiven. Ik kromp helemaal ineen van de pijn. 'Hij zit helemaal vast in zijn rug vanaf de plaats waar het zadel stopt tot zijn lendenen.' Hij duwde al minstens even hard ergens in de buurt van mijn kruis. Wat een pijn! Ik trok mijn achterhand helemaal onder me. 'Ja, daar ook.' ZOU JE 'T ZEGGEN?! 'We gaan er eens aan beginnen, he.' Wat? Komt er nog?! 'Pak zijn oor maar vast. Een neusknijper is iets te radicaal.' Mijn oor vastnemen? En Lot gehoorzaamt natuurlijk braafjes. Ik zal haar nog heel veel moeten leren, denk ik... Nu begrijp ik dus waarom ze zo iemand een kraker noemen. Hij deed zijn werk misschien, maar 't deed serieus pijn, vind ik! Ik was het meer dan kotsbeu. Met mijn vier benen in de lucht begon ik om me heen te meppen. En toen voelde ik Lot aan mijn oor hangen. 'Lester, je hebt al beu genoeg gedaan de laatste tijd. Braaf zijn.' En toen verslapte de greep een beetje. Ik moet zeggen dat ik toen heel stil heb gestaan. Of toch redelijk stil. Tot ze mijn oor losliet. Maar toen was het blijkbaar al gedaan. 'Ziezo, 't kraken zit erop. Nu just eens masseren om te kijken of het terug allemaal wat los zit.' Wat daarop volgde was best iets dat je heerlijk kan noemen. Ik werd overal gemasseerd, mijn benen en nek werden gestretcht, ik voelde me helemaal licht. 'Laat hem maar drie dagen op zijn wei staan nu, want na een sessie zijn alle paarden enkele dagen slapjes.' Ik had geen zin meer om mijn benen op te heffen op weg naar de wei. Ik had geen zin om te spelen met de andere paarden. Ik had zelfs geen zin om te eten. En dat, beste mensen, is een zeldzaam verschijnsel.

Ik ben gisteren helemaal vergeten om een update te plaatsen. Dus doe ik het vandaag! Mijn mens kwam me van de wei halen om mijn achterhoeven ook te laten beslaan. Tijdens mijn laatste training is mijn mens tot de conclusie gekomen dat het probleem niet alleen in mijn voorbenen zat, maar ook in de achterbenen. Na het nieuwe beslag vooraan liep ik daar al een heel stuk beter. Achteraan was is nooit beslaan, dus waarom zouden we dat veranderen? Maar het was duidelijk toch nodig. Ik heb al niet de beste hoeven, en door de stenen op de wei (het was vroeger een wei voor koeien, wat de stenen verklaart), brokkelden die enorm af. Okido, nieuwe schoenen. Niks op tegen. Het ging allemaal zeer vlot. Na een klein uurtje waren mijn achterbenen bijna klaar. Nog enkele nagels, een beetje opkuisen en ik mocht rustig weer op de wei gaan verder spelen met mijn vriendjes. Dat was het plan. Maar helaas, zoals je wel al zal doorhebben, ging het niet helemaal volgens plan. Ik werd het na een uur voetjes geven toch wel beu, en begon mijn voet terug te trekken. De nagel zat helemaal scheef, en Jo kreeg hem niet meer recht. Ach, een nagel meer of minder, daar komt het niet op aan. Maar aan de andere kant was mijn voet zo afgebrokkeld dat daar ook geen nagels in konden. Hopeloos zocht Jo naar een gaatje waar nog een nagel in kon. Toen hij dat gevonden had en de nagel er de helft in zat, was ik het echt beu! Ik trok mijn voet terug en zette neer, maar die was snel weer omhoog. De nagel was helemaal scheef gaan zitten, in het leven van mijn hoef. Oeps, dat was mijn eigen fout. Na een hoop gevloek en getrek kreeg Jo de nagel er weer uit... vol met bloed. 'Lomp paard!' Oei, dat was geloof ik tegen mij. 'Zo krijg je nageltred, kalf!' Kalf? Nee, paard. De pijn viel al bij al nog wel mee hoor, waar maakte hij zich druk om? 'Twee nagels aan de binnenkant en drie aan de buitenkant. 't Is te hopen dat dat ijzer lang genoeg blijft hangen.' Oooh. Daarom. 'Lot, doe je rijbroek aan en rij er eens mee, kijken of hij mankt.' Nee! Da's niet nodig! Ik heb geen pijn hoor, zet me gewoon op de wei. Ik zal braaf zijn! Maar het mocht niet baten. Lot kwam gewapend met zadel en hoofdstel al aanlopen. Vol vertrouwen dat ik niet meer zou steigeren stapte ze op mijn rug. Verkeerd gedacht. Meteen na ze haar rechtervoet in de stijgbeugel zette begon ik te steigeren. Maar haar reflexen waren duidelijk verbeterd. Meteen kreeg ik twee sporen in mijn zij en een hoop gevloek over me heen. 'Zet hem maar in galop! Met je zweep kun je hem toch niet straffen, laat hem maar eens goed werken,' was Jo zijn raad. En zo geschiedde. Ik werd meteen, zonder instappen in draf gezet. Telkens ik vertraagde werd ik weer vooruit gezet. Zo was het echt niet meer leuk. Na amper tien minuutjes draven begonnen we al aan de galop. En blijven galopperen. Om het mezelf wat gemakkelijker te maken, stak ik mijn neus in de lucht en begon te racen. Maar dat was niet de bedoeling. Ik werd in de verzamelde galop gezet en moest mijn neus beneden houden. Jongens, dat is pas vermoeiend! Zo ging het een hele tijd door. Er werd me geen moment rust gegund. Toen ik weer mocht draven, had ik al een nieuw spelletje verzonnen. Onder dit bericht plaats ik een plattegrond om het iets duidelijker te maken. Telkens ik langs de opening tussen de stal en Geronimo's wei kwam, schoot ik me in de tuin tussen de bomen. Gewoon, omdat ik daar zin in heb. De eerste keer, toen Lot me terug naar de piste probeerde te sturen, begon ik lekker te steigeren. Ik had even niet gedacht aan het feit dat ik onder een boom stond. Natuurlijk zat Lot nu met haar gezicht helemaal tussen de takken en de bladeren, waardoor ze als eerste reactie een keiharde mep tussen mijn oren gaf, met haar vlakke hand! Dat deed geen pijn, maar ik verschoot behoorlijk! Goed, geen steigeren meer. Maar ik ga niet terug naar de piste! Je laat me toch maar rondrennen. Telkens ze haar sporen in mijn ribben zette draaide ik me helemaal naar links, naar de achterkant van de stallen toe. Maar Lot vond al gauw mijn zwakke plek: de galop. In galop denk ik niet altijd na. Dus stuurde ze me in galop tussen de bomen (en geloof me, die tuin staat VOL met bomen), draaide nog eenmaal rond de dikke eikenstam en liet me toen in volle galop terug naar de piste lopen. En ik zat weer op de piste. Zonder nadenken. En weer galopperen. Als straf. Terug in draf begon ik er weer tussen te lopen. En weer galopperen. Na een stuk of vijf keer begon ik wel moe te worden van al dat galopperen. Oke, ik zal niet meer tussen de stal en de wei lopen, beloofd! En ik deed het ook effectief niet meer. Maar niemand zei iets over de andere opening. Nu begon ik telkens weer tussen de stallen door te lopen. Het pad tussen de stallen is al niet erg breed, ik schat het op zo'n dikke vijf meter. Maar nu stond er ook nog een kruiwagen (zo'n grote om de stallen uit te mesten) en het karretje om al het gerief om te rijden mee te transporteren. Elk aan een kant. Dat maakt een opening van hoogstens één meter. En daar ben ik in volle galop door gerend. Richting de tuin. En weer hetzelfde principe. Terug naar de bak galopperen tussen de stal en de wei. Goed, goed. Na een half uur had ik het begrepen. Mag niet. Foei. Stout. Ik snap het. Maar dat neemt niet weg dat ik nog heel hard heb geprotesteerd daarna. Het haalde allemaal maar weinig uit. Ach, ik troost mezelf met het idee dat haar mooi gazon nu niet meer zo mooi is. Graag gedaan hoor.

Er was voor vandaag weer een rijles afgesproken. Maar dat stond niet in mijn planning voor die dag. Goed, na een halfuur stond ik toch op de trailer. In Heusden werd ik er weer afgehaald, opgezadeld en, net zoals vorige keer, eerst gelongeerd. Na tien minuutjes stapte mijn mens op. Ze had haar duidelijk verwacht aan een kaarsrecht paard, want ik voelde haar gewicht al naar voor gaan. Maar dat kwam niet. Ik stapte rustig mijn rondjes. Toen de instructrice daar was begon het echte werken. Hals mooi gekruld, en werken op die buigingen. Alles ging vrij vlot, tegenover vorige keer, alleen mijn linkse buigingen gingen maar havelings. Goed goed, iedereen kan een slechte dag hebben. Maar dat was het niet. Ik had echt pijn! In galop werd het helemaal duidelijk. Mijn voorbenen galoppeerden maar mijn achterbenen bleven draven. Ik kon me maar met moeite recht houden. "De kraker moet komen!" Was de eerste reactie van de instructrice. "Hij zit helemaal vast." Euhum, KRAKEN? Wat willen ze daarmee in godsnaam zeggen? Ik voel me ineens niet meer op mijn gemak nu...

Inderdaad ja, mijn mens heeft van me gewonnen vandaag...
Haar instructrice kwam vandaag terug van haar verlof en ze heeft die kans meteen gegrepen en een les afgesproken. Om 5 uur zou de les normaal gezien van start gaan. We gingen naar de binnenbak om alle vliegen en dazen te vermijden. Om eens te kijken of ik niet te zot liep werd ik 10 minuutjes gelongeerd, maar dat was geen probleem. Lot stapte op, maar ik begon gelijk te steigeren. Ik kreeg de sporen in mijn ribben gepord om me vooruit te zetten, maar ik wou echt weg! Ik ging nog wat hoger, en ineens trok ze keihard aan mijn linkerteugel. Ik was helemaal uit balans. Ze spoorde me weer aan en ik liep weer door. Ik heb daarna nog maar eens geprobeerd omhoog te gaan, maar met de zelfde methode stond ik al gauw weer op mijn 4 benen. Inderdaad. Ik heb verloren...

Het is intussen al even geleden dat mijn mens me van de wei heeft gehaald. Van donderdag al geloof ik... Of van vrijdag. Ik weet het niet meer precies. Die donderdag, of vrijdag, was ze precies niet zo blij met mijn stunt van op de wandeling. Zadel erop, hoofdstel in en een goeie driltraining. Dat was het plan. Maar zover is het niet meer gekomen. Telkens ze haar voet in de steigbeugel zetten, voelde ik dat ik zou omvallen, dus begon ik te lopen. Da's toch heel normaal? Maar ik kreeg een trekje in mijn mond en opnieuw zette ze haar voet in de steigbeugel. En opnieuw begon ik te lopen. Zo tot een tiental keer, en toen was ze het beu. Yes! Gelukt! Ze zette me weer in de wasplaats. Maar niet om me af te zadelen. 'Gaan we ambetant doen? Dan mag je lopen! Zoveel je wil!' Ze haalde de teugels van mijn hoofdstel, stak mijn steigbeugels vast en deed de longe door mijn bitringen. Gewapend met de longeerzweep gingen we terug naar de buitenbak. En lopen. Lopen, altijd maar lopen. Vreselijk saai was dat. Ik wou eens galopperen, voor de afwisseling, maar mijn mens zette me terug in draf en liet me alsmaar cirkeltjes draven. Na tien minuten kwam ik al goed in het zweet. Maar toen wisselden we pas van kant. En ook op de rechterhand liet ze me tien minuten draven. 'En gaan we nu braaf zijn?' Dat had je gedacht! Ik stond inderdaad mooi stil om op te stijgen, maar vooruit wou ik niet! Een por van de spoor zette me dan toch in stap. Maar aan de kant van de stallen wou ik terug naar mijn wei. Ik was het echt beu! Ik draaide rechts, Lot duwde met haar buitenbeen en draaide links. Nu was de maat vol! Ik ging netjes in het midden van de piste gaan staan en begon te steigeren. Zo hoog ik maar kon! Ik kreeg een stevige por tussen mijn ribben en begon te lopen... Naar de stallen, naar de wasplaats. Peggy stond inmiddels bij mij om me tegen te houden. 'Wat krijgt die nu? Kom er maar af.' Lot liet haar van mijn rug glijden en barstte in tranen uit. 'Wat moet ik nu met Lester? Een paard steigert toch niet zomaar! Misschien ligt het aan zijn tanden. Dat kan toch? Hij was al zo raar aan het doen met zijn mond bij het opzadelen. Mama, wil je de veearts bellen?' 'De veearts is met verlof.' 'Bel dan een andere! Ik wil weten wat er aan de hand is, zo kan ik toch niet deftig rijden!' Mijn tanden? Ik voel helemaal niets aan mijn tanden. 'Ik ga een touwhalster kopen. Dan kan ik hem bitloos rijden. We zullen zien of hij dan nog raar doet, dan weet ik meteen waar het aan ligt.'

Ik schrijf vandaag mijn avontuur van gisteren in mijn dagboek, omdat ik gisteren geen tijd meer had. Ik zweer dat mijn avonturen allemaal echt gebeurd zijn! Gisteren hebben we een ware spokenjacht gehouden! Baasje zadelde me op en we hebben even wat dressuur gereden in de buitenbak. Na 10 minuten zette ze me alweer in de wasbox en hing zo twee leren tasjes aan mijn zadel. 'Zadeltasjes', naar't schijnt. Daar stak ze een hele voorraad koekjes, haar gsm en portefeuille, sleutels en een bus dazenspray in. Ik begon zo stilaan nattigheid te voelen. Ze haalde me uit de wasbox en stapte op. Maar in plaats van richting de piste te gaan, gingen we naar de tuin. Achter de tuin moest ik over het terras, maar daar stond zo'n eng ding, en ik zou er beslist niet onderdoor gaan! En daarbij, ik zou er niet eens onder kunnen hoor. 'Kom, zo groot ben je nu ook weer niet. Ga er nu gewoon onder, Lester!' Ik hield mijn hoofd iets lager en begon aarzelend te stappen. Ik bereidde me voor op de botsing en... ik stond al aan het hekje om naar de oprit te gaan. Oh. Lachend kreeg ik een klopje in mijn hals en we gingen verder. Ik wou naar links afslaan om naar de wei te gaan, maar Lot stuurde me naar rechts. Ik begreep er echt niets van. Toen we voorbij mijn oude wei liepen, die sinds enkele maanden is verkocht aan een boer voor zijn stieren, dacht ik dat ik het begreep. We gingen gewoon terug naar die wei! Maar ook daar wandelden we voorbij. 100 meter verder sloegen we af naar links, om me te sparen van de spoorweg. Een zestal huizen verder stond er een grote plastic ooievaar, zeker even groot als ik in een voortuin! Nu is het genoeg geweest, de wandeling was voorbij. Ik wou me omkeren, maar bij het zien van de quad die wou voorbij steken, liep ik toch nog even verder. Lot had het nu wel door dat het een stressy wandelingetje zou worden, dus keerde ze me enkele meters verder zelf om. Wow, wat was ik opgelucht! Terug in mijn straat passeerden we weer mijn oude wei. Nu wou ik eigenlijk wel eens gaan kijken! Ik sloeg rechts af en Lot drukte de zijkant van haar spoor tegen mijn zij. Daar was ik niet mee gediend! En daarbij stond het daar nog vol met spoken, -stieren, besefte ik later. Om Lot even af te leiden van haar sporen begon ik te steigeren. Wel heel steil, want ik had moeite om me recht te houden. Om nog snel even de spoken weg te jagen maaide ik onder het steigeren nog even met mijn benen, maar ik stond snel weer met mijn vier voetjes op de grond toen ik Lot hoorde vloeken als nooit tevoren. Ineens stond ze naast mij. 'Nu heb je verdomd veel geluk gehad dat je op het gras stond he man, anders lag ik weer in het ziekenhuis en op het asfalt had je je nooit kunnen rechthouden. Je bent een sukkel, Lester! Ik dacht dat je eindelijk het steigeren had afgeleerd?!' En toen ze de angstige blik in mijn ogen zag (en ik kan dat inderdaad heel goed nadoen), begon ze zachter te praten en over mijn neus te strelen. 'Wat moet ik toch met jou? Met een groep paarden begin je zot te doen, als we alleen gaan wandelen begin je zot te doen en de dressuur snap je gewoon niet.' Ik begreep niets van wat ze zei, maar ik begreep wel dat ik haar heel teleurgesteld had. Meteen kreeg ik enorme spijt van wat ik gedaan had. Om ongelukken te voorkomen leidde ze me aan de hand weer naar huis. Geen snoepjes, geen knuffeltjes. Juist mijn benen afspuiten en terug op de wei. En tot overmaat van ramp heeft ze dan maar de hengst opgezadeld om te gaan wandelen! Ze zag er echt niet gelukkig uit. Misschien moet ik volgende keer toch maar wat beter mijn best doen als ik nog mee wil naar Waregem volgend jaar...

Hooi hooi! Welkom in mijn dagboek!
Wil je weten wat voor speciaals ik allemaal meemaak, moet je zeker elke dag komen kijken naar mijn nieuwe avonturen. Want ik maak veel mee hoor. Maar ik wil niet onbeleefd zijn. Eerst stel ik mezelf voor.
Oh ja! En als je op de vette namen klikt, zie je een foto!

Mijn naam is Lester. Ik ben geboren in 2002, wat mij dus nog niet zo heel oud maakt. Maar dat wil niet zeggen dat ik nog niet veel heb meegemaakt! Ik maak eigenlijk zelfs heel veel mee. Ik heb namelijk het talent om mezelf steeds weer in de problemen te brengen. Ik heb bijvoorbeeld veel vriendjes, maar ook veel niet-vriendjes. Dat heb ik aan den lijve kunnen ondervinden. De grote boze hengst is een niet-vriendje. Zeker en vast! En de even grote boze merrie ook. Maar ik ben aan het afdwalen.

Ik ben dus Lester, en met mijn 175 cm een prachtige, grote, sterke ruin. Althans, sinds mijn zware trainingen van de laatste 2 jaar ben ik sterk geworden. Ik heb spieren gekweekt en daar kan ik wel eens gebruik van maken. Zoals mijn mens tussen mijn lichaam en de rol hooi pletten om die vreselijke dazen van mijn lijf te schuren. Dan was mijn mensje niet zo blij denk ik. Want ja, het is een mensJE. 160 cm maar. Ja, daar wordt wel eens gebruik van gemaakt.
Ik heb al veel mensen gehad hoor. Niet dat ik zo veel ben verkocht, maar binnen één familie heb ik al drie baasjes gehad! Maar dat doet er niet toe. Laat ik mezelf verder voorstellen.

Ik ben een kruising van vanalles en nog wat. Net als die hengst. Maar ik ben mooi. En hij is stout. Velen zeggen dat er Lusitano in zijn bloed zit. Maar daar geloof ik niets van. Lusitano's zijn mooi en elegant. Laten we zeggen dat mijn papa een lusitano met een lang, fijn hoofd was. Dat kan toch? 't Is een misvormde Lusitano, maar 't is een Lusitano.

Ik zal misschien ook eens mijn mede-paarden voorstellen, om niemand boos te maken.

Eerst en vooral mijn wel-vriendjes. Mijn niet-vriendjes zijn minder belangrijk. Dus mijn wel-vriendjes:

Spartan. Zijn mama is een Shetlander, en door zijn grootte (110 cm) en zijn fijne hoofdje, denken mijn mensen dat zijn papa een Welsh was. Zou best kunnen, alleen zijn gangen laten te wensen over. Maar daar zal ik maar niet over oordelen. Hij was al van toen hij nog een piepveulen was in het bezit van mijn mensen. 't Was eigenlijk zelfs hun eerste echte eigen paard. Hoe oud hij nu precies is, weet ik niet.
En samen met Spartan hebben we zijn allerbeste maatje, Charlie. Hij is een rasechte Minishetlander van 80 cm. Hij was helemaal verwaarloosd en toen hij ongeveer drie jaartjes jong was hebben mijn baasjes hem opgevangen. Sindsdien zijn Spartan en Charlie onafscheidelijke vriendjes! En aangezien ze een deel van mijn kudde zijn, zijn zij ook mijn vriendjes!
En dan hebben we Alex. Dat is een geval apart. Je zou kunnen zeggen dat hij nogal vreemd is. Maar 't is ook weer een deel van mijn kudde. Hij respecteert mij en mijn persoonlijke ruimte, dus respecteer ik die van hem. Alhoewel, soms toch. Als ik energie teveel heb leef ik me wel eens uit op hem, maar hij is dat toch gewoon he...
En dat veulen, ach, die loopt er maar bij. Eigenlijk is hij al lang geen veulen meer, maar ik ken hem van toen hij nog een pieper was dus hij blijft 'het veulen'. Het veulen heeft wel een naam, ja. Giroflé. Afgeleid van het Franse woord 'giroffle', wat 'kruitnagel' betekent. Kruitnagel. Haha! 't Is een buitenbeentje, op alle vlakken. Maar hij moeit zich alleen met zichzelf dus mag hij gerust bij mijn kudde horen. Hij is geboren in 2009. Hij is dus echt de jongste van het hele gezelschap. En wat een kónt! Zijn papa was een Quarter Horse en zijn mama was die pismerrie van een Beauty. Dan moet je wel uitkomen met zo'n megakont he!

Maar natuurlijk kan niet iedereen een wel-vriendje zijn. Er zijn er twee die absoluut niet-vriendjes zijn! Ten eerste natuurlijk die hengst. Hij is een kruising en met zijn 153 cm veel kleiner dan ik, maar hij is verdomd sterk en heel gemeen! Geronimo heet hij. Pft, Geronimo. Komaan zeg. Wie noemt zijn paard nu Geronimo? Lester is toch een veel mooiere naam. En Geronimo is oud. 1993. Da's toch echt al oud.
En dan heb je die merrie! Wat een pismerrie zeg! Ze is de beste vriendjes met Geronimo, en ik verschiet er niet van! Beauty. Beauty?! Mooi zeker, laat me niet lachen! Ze is ongeveer 10 cm kleiner dan ik maar ze is een stuk venijn! Dat ze maar gezellig bij haar Geronimo blijft.

Maar natuurlijk hebben jullie wel een beetje achtergrondinformatie nodig.

Ik herinner mij nog het jaar 2008. Ik was toen 6 jaartjes jong.
Mijn eigenaar van toen verzorgde mij fantastisch. Ik kwam helemaal niets tekort.
Ik stond op de weide met een jonge haflinger. Hij was toen mijn beste maatje. Af en toe haalde mijn mens mij van de wei, zadelde me op en trok erop uit met een heleboel andere paarden met hun mensen. Los teugeltje, neusje naar de grond gericht, af en toe een drafje, en een uurtje later terug op de weide met mijn haffie.

Helaas bleef het daar niet bij. Ik nam teveel geld, tijd en plaats in beslag. Daarbij had mijn mens problemen met zijn heupen waardoor het te pijnlijk werd om elke week te gaan wandelen. Hij besloot dat ik een ander baasje moest hebben.
Op een goeie dag kwamen er een man, een vrouw en hun 2 dochters kijken. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik werd uitgebreid gepoetst, er werden allerlei zadels op mijn rug gelegd en uiteindelijk zat de oudste van de twee meisjes op mijn rug. Janne heette ze. Nou goed, als Janne met mij wil wandelen, dan gaan we wandelen. Maar dat was duidelijk niet haar bedoeling. In plaats van de straat, koos ze de piste! Ik begon nattigheid te voelen. Maargoed, we wachten af.
Oke, we zijn op de hoefslag aan het stappen, niets aan de hand. Een klein drafje, ook geen probleem. Maar toen we langs het hek naar de weide passeerden vond ik het wel eens genoeg. Ik wou niet werken! Ik wou wandelen! Ofwel op mijn wei. Maar werken?! Kom zeg! Ik steigerde even, maar Janne was dit duidelijk al gewoon. Ze leunde even naar voren en spoorde me aan om verder te lopen. Nou goed dan, de volgende keer beter. We passeren de poort, ik steiger, Janne spoort me aan, enzovoort. Ze had gewonnen. Hopelijk vond ze me niet braaf genoeg, zodat ik nog even bij mijn mens kon blijven. Maar ze was duidelijk allang verkocht. Ze vond me zo mooi, (natuurlijk, wie niet) en wou het persé proberen met mij.
De dierenarts kwam kijken of ik helemaal in orde was, deed een uitgebreide test om te zien of mijn botten, gewrichten en wat-zit-er-nog-allemaal-in-zo'n-groot-lijf in orde waren, en uiteindelijk werd de deal gemaakt. Volgende week zouden ze mij komen ophalen.

Misschien was het toeval, maar het begon te stortregenen. Eerst scheen de zon nog prachtig, en het volgende moment valt de regen met bakken uit de hemel. Dat was al een slecht voorteken, dacht ik.

De week daarna kwamen Janne en haar vader, Jo heet-ie, mij ophalen. Ik werd op de trailer gezet en op naar Lokeren! Janne was helemaal weg van mij, ondanks mijn gesteiger. Waarschijnlijk omdat ik zo mooi ben, natuurlijk. En Jo was weg van mij omdat ik graag knuffel en snuffel en zabber enzo. Ik was erg geliefd bij de hele familie.
De eerste rijlessen gingen nog redelijk goed. Janne kreeg goede begeleiding, en ik deed maar wat me gevraagd werd. Nouja. Tot het moment dat ik sterk werd. Door de intensieve trainingen kreeg ik mijn conditie terug, ik werd sterker, ik kreeg spieren. Ahum, ahum. Nou stel ik je voor: Lester de verschrikkelijke. Ik werd heel ondeugend. Eigenlijk zelfs stout. Het begin van de lessen gingen nog behoorlijk goed, tot ik moe werd (en dat was naar mijn normen al na een kwartiertje draven). Eigenlijk was ik niet moe, ik wou gewoon weg. Weg van onder dat zadel. Ik vond het gewoon niet meer leuk. Dus de enige uitweg die ik zag, was waar ik écht goed in was. Ik maakte mijn rug bol, en begon rond te springen door de piste. Tijdens die lessen heeft Janne meer in het zand gezeten als op mijn rug.
Iedereen op de manege vond mij een onhandelbaar paard. Yes. Ik had mijn doel bereikt! Misschien zouden ze mij nu terugbrengen naar mijn haffie! Ze zeiden op den duur zelfs dat ik rijp was voor de slachterij. Maar dat was de bedoeling niet! Jo wou me nog een laatste kans geven. Janne had het inmiddels opgegeven. Ze haatte me. Ze wou me nooit meer zien, voor haar part kon ik recht naar de slachterij gebracht worden. Oke, zo erg was het toch nog niet! Ik had nog heel veel in mijn trucjesdoos zitten, dat zouden ze later wel merken.
Dus, zoals ik zei, wou Jo me nog een laatste kans gunnen. Hij nam me over van Janne, zette even door en ik begon me toch een beetje te gedragen. Jo heeft nog veel zandkorrels tussen de kiezen gekregen, maar hij wou me persé klein krijgen. Oke, oke. Het is hem gelukt. Stout ben ik niet meer. Maar ondeugend wel hoor! Ik had elke vogel, elke emmer, elk vuiltje aan de muur gezien. Ze begonnen te denken dat ik ADHD had. Zoals ik afgeleid was! En mijn mens pesten, dat deed ik ook graag. Mijn hals gestrekt houden, mijn achterhand naar buiten draaien als ik een wending moest maken, die dingen. Daar konden ze wel mee leven. Ik deed mijn best, en de rest was bijzaak.
Maar toen kwam de tweede dochter in beeld. Lot. Ze had mij altijd heel graag gezien, maar ze had haar handen vol met Geronimo, een hengst van 152 cm. Dat was niet bepaald mijn beste maatje. Ik wou met hem spelen, en hij viel mij aan! Even dacht ik dat hij mij zou opeten! Oke, ik moet het verschil leren kennen tussen vriendjes en niet-zo-goeie-vriendjes. Hengst: geen vriendje van mij. Ik snap het.

Ik werkte nu al enkele maanden met Jo op mijn rug, toen ineens die hengst, Geronimo, kreupel viel. Oei. (haha!) Ocharme. (hahahaaaaa!) Lot had nu wat meer tijd naast haar andere pony, Suske. Die heb ik nooit gezien, omdat die niet van haar is. Ze reed er alleen wedstrijden mee. Nouja, Lot poetste mij af en toe, ze kroop ook eens op mijn rug achter een halfuurtje met Jo te werken. Eigenlijk was dat alleen om mij eens te laten galopperen, omdat Jo dat niet zo belangrijk vindt. Ik was superbraaf, en Lot had haar nieuwe liefde gevonden. Groot, mooi, sterk én lief! Met haar belachelijke 160 cm was ik veel groter als haar, maar dat vond ze niet belangrijk. Intussen had Janne Geronimo overgenomen en had Lot haar handen vol aan Suske en Lord, nog een pony die ze rijdt voor andere mensen. Zeg, in plaats van mij te knuffelen! Maar Jo hield zich bezig met mij, ik kon eigenlijk niet klagen.

En dan staat Geronimo weer kreupel in zijn stal. Mijn mensen zien in dat hij gewoon wat oud wordt en niet meer geschikt voor de jumping, dus rijden ze nu af en toe nog wat dressuur. Janne heeft niet veel werk meer met Geronimo, dus er wordt beslist dat er nog een paard bij komt. Alex. Ook wel Alexandria of Alexander de Grote genoemd. Alexander de Grote?! Met zijn zielige 165 cm! En Lester de Grote dan? 175 cm mensen, 175!

Janne rijdt met Alex, Jo rijdt met mij, Peggy (de vrouw) geeft ons eten, en Lot rijdt Suske, Lord en Geronimo. Geronimo wordt min of meer terug overgenomen door Janne. Suske staat kreupel, en door omstandigheden heeft Lot beslist haar niet meer te rijden. Lord heeft Lot eraf gekegeld waardoor Lot een maand in het ziekenhuis vertoeft. Plezant beestje.
Na een half jaar vol kine-, ergo- en psychotherapie, mag Lot eindelijk weer rijden. Maar waar is Lord naartoe? De eigenares vond dat de stalling iets te duur werd als Lord toch niet meer gereden werd, en heeft hem op een weide gezet. Een jong beestje hoor, jonger als ik! 5 jaar was hij, geloof ik. En nu staat hij op de weide zijn buikje rond te eten. Lot vind het zonde van het talent dat erin zit (wat bezielt dat kind?! 6 MAAND REVALIDATIE!!), ik vind dat die Lord een fantastisch leven heeft! Maargoed, daar valt niks aan te doen. En ineens heeft Lot geen paard meer! Ze rijdt Geronimo nog wel, maar toch.

Op het einde van het schooljaar 2009-2010 (ik ben dan 8 jaar geworden) komt de oplossing. Door een half jaar bijna geen school gehad te hebben, wordt beslist dat Lot moet zakken van richting. Ze gaat er vrij licht over, er wordt druk gezocht naar een technische richting, maar er is niets dat haar ligt. Dierenzorgtechnieken is haar eerste keuze, maar dat is vooral gericht naar boerenkinderen. Luttele slapeloze nachten later zien ze een advertentie staan in de Equi-Time (dat paardenblad met dat stripje van Galopin en Ping-Pong, hillarisch!). 'Sportinternaat'. Interessant. Een internaat op de terreinen van Waregem-Course (wow). 2 uur per week verplichte training, en verder nog optie-trainingen, voor dressuur, cross, jumping, horse-ball, noem maar op! En voor en na school kan je rijden wanneer je maar wil. Maar het belangrijkste: het paard mag op de wei wanneer baasje dat zou willen. Ik zou het zien zitten! Geronimo is een gelukzak. Dat is wat ik weet.
Lot gaat d'r jaar overdoen, neemt een paard mee naar Waregem en doet daar haar laatste 4 jaar middelbare. Maar wat hoor ik? Geronimo is te oud en te versleten (hehehe) om mee te mogen en om zo'n zware trainingen te volgen. Dus IK, mensen, ja IK, mag mee volgend jaar!

Intussen heb ik Alex mijn trucjesdoos getoond, en hij heeft hem duidelijk gebruikt. Janne richt zich volledig op Geronimo omdat Alex te stout is, Jo neemt hem over en ik word klaargestoomd voor mijn school, met Lot! In het begin heb ik mijn trucjesdoos uitgeprobeerd op Lot, echt ALLES heb ik geprobeerd, maar ze gaf niet op. Komaan, zelfs mijn beruchte opzij-spring-move vind ze niet erg! Yup, 't is een doorzetter. Echt niets helpt! Ik denk dat ik nu maar eens ga afronden. Dit waren mijn laatste jaren kort uitgelegd. Bedankt voor het lezen, ik hoop dat je mijn avonturen al superinteressant vond, want er komt nog meer!