Maar natuurlijk hebben jullie wel een beetje achtergrondinformatie nodig.

Ik herinner mij nog het jaar 2008. Ik was toen 6 jaartjes jong.
Mijn eigenaar van toen verzorgde mij fantastisch. Ik kwam helemaal niets tekort.
Ik stond op de weide met een jonge haflinger. Hij was toen mijn beste maatje. Af en toe haalde mijn mens mij van de wei, zadelde me op en trok erop uit met een heleboel andere paarden met hun mensen. Los teugeltje, neusje naar de grond gericht, af en toe een drafje, en een uurtje later terug op de weide met mijn haffie.

Helaas bleef het daar niet bij. Ik nam teveel geld, tijd en plaats in beslag. Daarbij had mijn mens problemen met zijn heupen waardoor het te pijnlijk werd om elke week te gaan wandelen. Hij besloot dat ik een ander baasje moest hebben.
Op een goeie dag kwamen er een man, een vrouw en hun 2 dochters kijken. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik werd uitgebreid gepoetst, er werden allerlei zadels op mijn rug gelegd en uiteindelijk zat de oudste van de twee meisjes op mijn rug. Janne heette ze. Nou goed, als Janne met mij wil wandelen, dan gaan we wandelen. Maar dat was duidelijk niet haar bedoeling. In plaats van de straat, koos ze de piste! Ik begon nattigheid te voelen. Maargoed, we wachten af.
Oke, we zijn op de hoefslag aan het stappen, niets aan de hand. Een klein drafje, ook geen probleem. Maar toen we langs het hek naar de weide passeerden vond ik het wel eens genoeg. Ik wou niet werken! Ik wou wandelen! Ofwel op mijn wei. Maar werken?! Kom zeg! Ik steigerde even, maar Janne was dit duidelijk al gewoon. Ze leunde even naar voren en spoorde me aan om verder te lopen. Nou goed dan, de volgende keer beter. We passeren de poort, ik steiger, Janne spoort me aan, enzovoort. Ze had gewonnen. Hopelijk vond ze me niet braaf genoeg, zodat ik nog even bij mijn mens kon blijven. Maar ze was duidelijk allang verkocht. Ze vond me zo mooi, (natuurlijk, wie niet) en wou het persé proberen met mij.
De dierenarts kwam kijken of ik helemaal in orde was, deed een uitgebreide test om te zien of mijn botten, gewrichten en wat-zit-er-nog-allemaal-in-zo'n-groot-lijf in orde waren, en uiteindelijk werd de deal gemaakt. Volgende week zouden ze mij komen ophalen.

Misschien was het toeval, maar het begon te stortregenen. Eerst scheen de zon nog prachtig, en het volgende moment valt de regen met bakken uit de hemel. Dat was al een slecht voorteken, dacht ik.

De week daarna kwamen Janne en haar vader, Jo heet-ie, mij ophalen. Ik werd op de trailer gezet en op naar Lokeren! Janne was helemaal weg van mij, ondanks mijn gesteiger. Waarschijnlijk omdat ik zo mooi ben, natuurlijk. En Jo was weg van mij omdat ik graag knuffel en snuffel en zabber enzo. Ik was erg geliefd bij de hele familie.
De eerste rijlessen gingen nog redelijk goed. Janne kreeg goede begeleiding, en ik deed maar wat me gevraagd werd. Nouja. Tot het moment dat ik sterk werd. Door de intensieve trainingen kreeg ik mijn conditie terug, ik werd sterker, ik kreeg spieren. Ahum, ahum. Nou stel ik je voor: Lester de verschrikkelijke. Ik werd heel ondeugend. Eigenlijk zelfs stout. Het begin van de lessen gingen nog behoorlijk goed, tot ik moe werd (en dat was naar mijn normen al na een kwartiertje draven). Eigenlijk was ik niet moe, ik wou gewoon weg. Weg van onder dat zadel. Ik vond het gewoon niet meer leuk. Dus de enige uitweg die ik zag, was waar ik écht goed in was. Ik maakte mijn rug bol, en begon rond te springen door de piste. Tijdens die lessen heeft Janne meer in het zand gezeten als op mijn rug.
Iedereen op de manege vond mij een onhandelbaar paard. Yes. Ik had mijn doel bereikt! Misschien zouden ze mij nu terugbrengen naar mijn haffie! Ze zeiden op den duur zelfs dat ik rijp was voor de slachterij. Maar dat was de bedoeling niet! Jo wou me nog een laatste kans geven. Janne had het inmiddels opgegeven. Ze haatte me. Ze wou me nooit meer zien, voor haar part kon ik recht naar de slachterij gebracht worden. Oke, zo erg was het toch nog niet! Ik had nog heel veel in mijn trucjesdoos zitten, dat zouden ze later wel merken.
Dus, zoals ik zei, wou Jo me nog een laatste kans gunnen. Hij nam me over van Janne, zette even door en ik begon me toch een beetje te gedragen. Jo heeft nog veel zandkorrels tussen de kiezen gekregen, maar hij wou me persé klein krijgen. Oke, oke. Het is hem gelukt. Stout ben ik niet meer. Maar ondeugend wel hoor! Ik had elke vogel, elke emmer, elk vuiltje aan de muur gezien. Ze begonnen te denken dat ik ADHD had. Zoals ik afgeleid was! En mijn mens pesten, dat deed ik ook graag. Mijn hals gestrekt houden, mijn achterhand naar buiten draaien als ik een wending moest maken, die dingen. Daar konden ze wel mee leven. Ik deed mijn best, en de rest was bijzaak.
Maar toen kwam de tweede dochter in beeld. Lot. Ze had mij altijd heel graag gezien, maar ze had haar handen vol met Geronimo, een hengst van 152 cm. Dat was niet bepaald mijn beste maatje. Ik wou met hem spelen, en hij viel mij aan! Even dacht ik dat hij mij zou opeten! Oke, ik moet het verschil leren kennen tussen vriendjes en niet-zo-goeie-vriendjes. Hengst: geen vriendje van mij. Ik snap het.

Ik werkte nu al enkele maanden met Jo op mijn rug, toen ineens die hengst, Geronimo, kreupel viel. Oei. (haha!) Ocharme. (hahahaaaaa!) Lot had nu wat meer tijd naast haar andere pony, Suske. Die heb ik nooit gezien, omdat die niet van haar is. Ze reed er alleen wedstrijden mee. Nouja, Lot poetste mij af en toe, ze kroop ook eens op mijn rug achter een halfuurtje met Jo te werken. Eigenlijk was dat alleen om mij eens te laten galopperen, omdat Jo dat niet zo belangrijk vindt. Ik was superbraaf, en Lot had haar nieuwe liefde gevonden. Groot, mooi, sterk én lief! Met haar belachelijke 160 cm was ik veel groter als haar, maar dat vond ze niet belangrijk. Intussen had Janne Geronimo overgenomen en had Lot haar handen vol aan Suske en Lord, nog een pony die ze rijdt voor andere mensen. Zeg, in plaats van mij te knuffelen! Maar Jo hield zich bezig met mij, ik kon eigenlijk niet klagen.

En dan staat Geronimo weer kreupel in zijn stal. Mijn mensen zien in dat hij gewoon wat oud wordt en niet meer geschikt voor de jumping, dus rijden ze nu af en toe nog wat dressuur. Janne heeft niet veel werk meer met Geronimo, dus er wordt beslist dat er nog een paard bij komt. Alex. Ook wel Alexandria of Alexander de Grote genoemd. Alexander de Grote?! Met zijn zielige 165 cm! En Lester de Grote dan? 175 cm mensen, 175!

Janne rijdt met Alex, Jo rijdt met mij, Peggy (de vrouw) geeft ons eten, en Lot rijdt Suske, Lord en Geronimo. Geronimo wordt min of meer terug overgenomen door Janne. Suske staat kreupel, en door omstandigheden heeft Lot beslist haar niet meer te rijden. Lord heeft Lot eraf gekegeld waardoor Lot een maand in het ziekenhuis vertoeft. Plezant beestje.
Na een half jaar vol kine-, ergo- en psychotherapie, mag Lot eindelijk weer rijden. Maar waar is Lord naartoe? De eigenares vond dat de stalling iets te duur werd als Lord toch niet meer gereden werd, en heeft hem op een weide gezet. Een jong beestje hoor, jonger als ik! 5 jaar was hij, geloof ik. En nu staat hij op de weide zijn buikje rond te eten. Lot vind het zonde van het talent dat erin zit (wat bezielt dat kind?! 6 MAAND REVALIDATIE!!), ik vind dat die Lord een fantastisch leven heeft! Maargoed, daar valt niks aan te doen. En ineens heeft Lot geen paard meer! Ze rijdt Geronimo nog wel, maar toch.

Op het einde van het schooljaar 2009-2010 (ik ben dan 8 jaar geworden) komt de oplossing. Door een half jaar bijna geen school gehad te hebben, wordt beslist dat Lot moet zakken van richting. Ze gaat er vrij licht over, er wordt druk gezocht naar een technische richting, maar er is niets dat haar ligt. Dierenzorgtechnieken is haar eerste keuze, maar dat is vooral gericht naar boerenkinderen. Luttele slapeloze nachten later zien ze een advertentie staan in de Equi-Time (dat paardenblad met dat stripje van Galopin en Ping-Pong, hillarisch!). 'Sportinternaat'. Interessant. Een internaat op de terreinen van Waregem-Course (wow). 2 uur per week verplichte training, en verder nog optie-trainingen, voor dressuur, cross, jumping, horse-ball, noem maar op! En voor en na school kan je rijden wanneer je maar wil. Maar het belangrijkste: het paard mag op de wei wanneer baasje dat zou willen. Ik zou het zien zitten! Geronimo is een gelukzak. Dat is wat ik weet.
Lot gaat d'r jaar overdoen, neemt een paard mee naar Waregem en doet daar haar laatste 4 jaar middelbare. Maar wat hoor ik? Geronimo is te oud en te versleten (hehehe) om mee te mogen en om zo'n zware trainingen te volgen. Dus IK, mensen, ja IK, mag mee volgend jaar!

Intussen heb ik Alex mijn trucjesdoos getoond, en hij heeft hem duidelijk gebruikt. Janne richt zich volledig op Geronimo omdat Alex te stout is, Jo neemt hem over en ik word klaargestoomd voor mijn school, met Lot! In het begin heb ik mijn trucjesdoos uitgeprobeerd op Lot, echt ALLES heb ik geprobeerd, maar ze gaf niet op. Komaan, zelfs mijn beruchte opzij-spring-move vind ze niet erg! Yup, 't is een doorzetter. Echt niets helpt! Ik denk dat ik nu maar eens ga afronden. Dit waren mijn laatste jaren kort uitgelegd. Bedankt voor het lezen, ik hoop dat je mijn avonturen al superinteressant vond, want er komt nog meer!