Er zijn zo van die plaatsen die je aantrekken als een magneet, Viroinval is er voor ons daar zo eentje van. Het is wel twee uur rijden over Charleroi en Philippeville maar intussen kennen we de weg met onze ogen dicht. Vanaf Mariembourg richting Nismes krijgen we prachtige vergezichten met helaas op de verre achtergrond de rookpluimen van de kerncentrales van Chooz.
Hier in de streek zijn vier wandelclubs en vandaag bezoeken we een kleine broertje : Les Diables Rouges de Vierves. Parkoers en bepijling zijn perfect. De controleposten wat minder met telkens een paar bankjes en koude dranken die in bassins met ijs gestopt zijn. Maar wij zijn wandelaars, geen luxepaarden dus dat bederft de pret niet. Het parkoers lijkt op het eerste zicht fel op dat van vorig jaar maar zal toch duidelijk verschillend blijken te zijn, waarvoor onze dank.
De 30km begint meteen met een extra lusje van ongeveer 1km. Het is zowat de zwaarste start die wij kennen. De eerste 5,15km leidden ons rond Vierves en bevatten geen meter vlakke weg. We hotsen altijd maar op-en-af door bos en veld, even door het dorp langs de kerk en het imposante kasteel, en na een nijdig bergje de eerste controle met een schitterend zicht op het dorpje en de Viroin. Het is grappig om zien hoe iedereen hier puffend en hijgend bovenkomt. Deugnieten als we zijn hebben we wel enig leedvermaak met onze lotgenoten.
Het volgende stukje van 3,44km is eerder rustig. Even kort klimmen en dan een recht, vrijwel vlak en breed pad door het rustige bos. Er volgt een scherpe afdaling rechttoe-rechtaan en de organisatoren hebben koorden gespannen die een welkome steun zijn. We volgen nu een vrijwel droogstaand beekje zachtjesaan bergaf en komen aan de Viroin uit die we stroomopwaarts volgen over een eerder bumpy pad tot aan de tweede rust. We passeren opvallend veel jeugdkampen en dit zal de ganse dag zo zijn.
We vervolgen onze weg en net voor het centrum van Olloy splitsen 20 en 30km zich af. Even een paar straten randje dorp en we trekken over een brede keienweg het bos in. Hier hoor je enkel je voetstappen en ademhaling zo stil is het hier, zelfs de vogels laten zich nauwelijks horen. Na een paar kilometer draaien we rechtsop een smaller pad in voor een knots van een helling. Ik nestel mij in het spoor van mijn berggeitje en kan maar net het tempo bijhouden. Dit is zeker een kilometer stevig klimmen, gewoon rechtdoor door het bos. We dwarsen de weg Olloy-Oignies en zelden was een rustpost zo welkom, we ploffen dan ook op het bankje neer na 3,4km.
Wie bergop zegt droomt van bergaf en dat mogen wij nu ook doen. Dwars door het immense bos dalen we af naar Olloy, dwarsen het dorp met zijn prachtige huizen in grijze natuursteen, steken de baan Nismes-Vierves over en gaan dan linksaf over een rustige weg parallel met de spoorweg tot aan de controlebankjes zon 5,1km verder. De stoomtrein van Mariembourg dendert voorbij en wij mogen onze weg vervolgen, letterlijk over de sporen, zei het voor even maar. We duiken terug het bos in en hier wacht een helling die eerder op een muur gelijkt. Kreunend komen we boven en mogen nu een pad volgen immer gerade aus tot aan de Fondry des Chiens in Nismes. Het is hier zo rustig dat zelfs een paar baby-fazantjes ons pad kruisen. Dit hadden wij nog nooit eerder meegemaakt. Randje Nismes draaien we dan terug door de velden richting spoorweg die we bereiken na een pittige afdaling, met trapjes deze keer. Het lusje van 5,74km was in feite netjes een rechthoek.
We vatten het laatste stukje aan met weer en stevige klimpartij in het bos. Onze parkoersmeester weet echt van geen ophouden. Eenmaal boven volgt een lang recht pad op de heuvelrug. Hier zijn archeologische opgravingen bezig. De 30km mag nog even een ommetje maken. Het is er zo rustig dat we een buizerd opschrikken die enkele meter voor ons tussen de bomen door wegvlucht. Even een betonweg midden de velden en dan over een heuvelrug die als een duin door het landschap snijdt. Rechts in de diepte liggen de dorpen met het daarbij horende autoverkeer. Links weilanden het wandelpad is een uitgerokken BMX-parkoers waarop wij onze laatste restjes energie kunnen verbruiken. Na 5,48km komen we aan de laatste rust in open veld hoog boven Vierves. Er wacht ons nog een laatste technische afdaling van ongeveer 700 meter tot in het dorp. Een laatste treiterig klimmetje van enkele tientallen meter zet ons af aan de startzaal.
We komen glunderend de zaal binnen, dit was weer en heuse topper en een verdorie stevige tocht. De permanent van dienst wil ons geen bondsstempel meer geven omdat we enkele minuutjes na 17:00 binnenkomen en we krijgen enkel een clubstempel. De arme man beseft niet dat hij alleen zichzelf belachelijk maakt en bij ons de pret niet kan bederven. Een paar Super des Fagnes later zijn we weer helemaal bekomen van de geleverde inspanningen en vatten de terugweg naar huis aan.
Tot slot een tip speciaal voor Anita maar ook voor iedereen die met ons eens wil meegenieten van deze prachtige streek. Op 03 september aanstaande organiseert vriend Daniël in Oignies-en-Thierache, het laatste dorpje voor de franse grens en helemaal verscholen in de bossen. Je kan er tot 42 kilometer stappen. Een heuse aanrader en doe je liever wat minder kilometer, neem dan eens de stoomtrein Mariembourg-Treignes, die je heen-en-weer rijdt door deze prachtige vallei of breng een bezoekje aan de Brasserie des Fagnes een paar 100m voorbij het stationnetje. Je moet dit biertje zeker proeven, blond, bruin of griotte (kriek) ze zijn allemaal even lekker. Wij drinken hem wel bij Daniël.
