Eindelijk! Wim en Goedele zijn in verwachting van hun 2e kindje. Toen Goedele 2 maand zwanger was ging ze voor de laatste keer mee naar een progeriareünie. Iedereen is super blij voor het gezin, ook Michiel is tevreden met een nieuw broertje op komst. Althans dat dat hij toch, hij was er van overtuigd dat het een jongen ging worden. Op 5 februari moest de mama bevallen van een dochter! Ondanks de grootte hoop op een broer is Michiel toch zeer blij met zijn nieuwe zusje, Amber. Eindelijk na zo veel slecht nieuws te horen krijgt familie Vandeweert terug positief nieuws, ik was super blij dat dit een omkeerpunt was en dat ze terug positief nieuws te horen kunnen krijgen.
Ondertussen zit Michiel al in het eerste leerjaar, ondanks de grootte stress of hij dit wel aankan of niet behaalt Michiel toch zeer goede punten. Hij heeft veel vrienden in de klas die hij al heel lang kent en die zich niet meer bezighouden met zijn ziekte. Naast school voetbalt Michiel ook zeer graag en gaat hij vaak gaan zwemmen. In de loop van het eerste leerjaar doet Michiel samen met nog 61 andere kindjes zijn eerste communie. Dit is een zeer groot moment voor hem, niet alle kinderen met progeria halen deze mijlpaal.
De hoop en vraag naar een tweede kindje ligt enorm hoog in het gezin. De nieuwe zwangerschap verloopt niet zo vlot als de vorige, dus ze besluiten om testen te gaan laten doen om te bekijken wat nu het probleem is. Na alle testen blijkt dat er genen in Goedele zitten die een verhoogd risico op progeria hebben bij een nieuwe zwangerschap. Waarschijnlijk is dit de 2e grootste klap dat Goedele en Wim krijgen op zo een korte tijd. Er gaat zoveel om in hun hoofden, maar ze moeten blijven denken aan Michiel. Het moet zo zwaar zijn als je nog maar net de ziekte een plaats hebt kunnen geven en je nadien moet beseffen dat jij diegene was die de genen doorgegeven heeft.
De nicht en neef van Wim willen het gezin graag helpen en willen een benefiet organiseren om uit te leggen wat progeria nu juist inhoud en wat het gezin nu nog allemaal gaat doen. Na het verschijnen van het artikel in de krant krijgen Wim en Goedele een telefoontje van de manager van Racing Genk. Met de vraag of Wesley Sonck (groot idool van Michiel) eens zou mogen langskomen om te voetballen met Michiel. Ik vind het zo mooi dat Wesley uit eigen wil een topdag voor Michiel wil maken en samen er een onvergetelijke dag van kunnen maken. Het benefiet is eindelijk aangebroken en iedereen kijkt er enorm naar uit, af en toe zijn er wel stressmomentjes over dat er misschien geen volk gaat komen. Tot hun grootste geluk komt er meer volk dan verwacht.Op dit benefiet kreeg de familie zeer veel steun en positieve reacties hoe ze omgaan met de ziekte en met Michiel zelf. Dit is enorm mooi dat ook mensen die ze niet kennen zo positief zijn en respect tonen.
Na de juiste diagnose besluiten ze ook om de school in te lichten over de ongeneeslijke ziekte van Michiel. Ook andere kindjes van op school weten van de ziekte en pesten hem hier een beetje mee. Ze vertellen hem dat hij dood zal gaan als hij 12 is. Michiel is na dit gesprek enorm geschrokken omdat hij zelf nog niet helemaal begreep wat hij voorhad. Ik vind het zo hard dat je als 5 jarige van grotere kinderen moet horen dat je gaat sterven als je 12 bent.
