de eerste week van het Ersamusavontuur zit er al op. Daarom dit berichtje. Excuses voor de schrijffouten maar ik zit op een qwerty toestenbord te typen.
Op donderdag zijn we met de auto vertokken naar Zuid Frankrijk. Mijn mama en ik zaten vanachter helemaal opgepropt want de zetel die ik van Karen, Jessie, Lynn en Kerensa had gekregen (I love it) moest mee, anders vertrok ik niet. Na 1000km afzien kwamen we aan in het zonnige Zuiden. Eerst nog een nacht op hotel aangzien we maar laat toekwamen. De dag erachter moetsen we 5km verder zijn. Maar dat hadden we zwaar onderschat. Montpellier is niet autovriendelijk. Een doolhof voor elke niet Montpellierbewoner, geloof mij! Nadat we een uur te laat op de afspraak kwamen ( nog niks veraderd dus ) verschoot in me dood. Een mega groot appartementsgebouw in de achterbuurten van de stad ( voor de kenners: Mosson). Maar toen ik de lift nam naar het 7e verdiep was ik meteen gerustgesteld. We wonen in een appartement met 6 andere mensen. Ik en Jessica, een Servier en 2 Fransen. In het begin durfde ik amper Frans te praten. Maar nu gaat het al veel beter.
Zaterdag werd er voor alle Erasmussers een uitstap geregeld naar Nimmes, het haribomuseum en Pont Du Gard. Snoepjes, water en cultuur. De perfecte combinatie. Ook heel leuk om de eerste keer alle Eramussers te zien. In de avond werd er nog een feest georganiseerd en kwam ik de eerste keer in aanraking met de Franse mentaliteit. ookal stonden er vele mensen aan te schuiven aan de bus om naar de zaal te gaan, een extra bus werd er niet ingezet. Omdat we een hele dag gestapt hadden en toch wel wat moe waren besloten Jessica (het meisje waarmee ik samen woon) en ik om naar huis te gaan. De tram rijdt hier toch maar tot 1 uur dus een dik feestje zat er niet in. Zondag werd er weer voor de Erasmussers iets gergeld. Een picknick. Maar daarvoor was er nog een hobbybeurs en daar zijn we naartoe gegaan om eens te gaan zien dat er niks leuks was om te doen hier. Na de picknick zijn we met zijn allen naar het strand gegaan. Een totale schok. 2 dagen ervoor zat ik nog in Belgie met een dikke trui en lange broek, en daarna woonde ik gewoon in een streek met 31graden en strand op 20min busreis.
Maandag had ik voor het eerst les. Rond 8 uur werden we verwacht op het unief. En oh jawel... onze prof kwam gewoon niet opdagen. Blijkbaar niet abnormaal hier. Even geen zin? Ooh ik kom gewoon niet. Les moeten geven of niet. Franse cultuur is toch wel wat aanpassen. De 2e les was verschieten. Fransen spreken zo snel, en zeggen zo veel op 1 moment. Ik heb dan maar aan de Franse jongen naast mij zijn nota`s gevraagd. Iedereen is hier super vriendelijk tegen ons. Ze vinden het niet erg om ons te helpen, meer nog, ze doen het zelfs graag. `s Avonds hebben we een rondleiding gekregen door de stad ( Montpellier is prachtig!) en jawel... weer een feestje. Dit keer in de legendarische Australian Bar (pintjes voor 1 euro). Ook hier moesten we weg om 1 uur aangezien we enkel thuis geraken met een tram. Maar eigenlijk was het niet erg want ze sloten toch om half 1. Dinsdag had ik 4uur aan een stuk neuro. Afzien!! Pauzes kennen ze hier amper. Maar het ging wel al veel beter. 1 maal dat je door hebt dat niet alles wat ze zeggen belangrijk is en dat er vaak vanalles herhaald wordt wat eigenlijk hetzelfde is ging het vlotter.
Nu heb ik een hele week lessen gehad en sommige zijn zwaar (een italiaanse prof die gebrekkig frnas spreekt.. kop nog staart aan te krijgen) en sommige zijn eenvoudiger. Ook al vaak verschoten van het verschil met Leuven. Hier schreeuwen ze gewoon naar de prof dat die te snel gaat. Als je dat durf in Leuven denk ik dat je meteen uit de les gezet wordt. Maar de proffen staan wel dicht tegen hun leerlingen. We zijn al tegen iedere prof gaan zeggen dat wij les belges zijn en iedere keer krijgen we een vriendelijke lach en hulp met hoe alles verloopt. Want boeken kennen ze hier niet... je moet alles leren van je notas.
Woensdag werd er voor de Erasmussers weer een feest georganiseerd. Maar dit was zooo overbevolkt dat je spontaan een aanval van claustrofobie kreeg. Vandaag is het vrijdag en mijn to do lijstje wordt steeds langer. Dit papier in orde brengen, dat attest gaan vragen... Maar ik heb er nog geen spijt van. Het is hier zo leerrijk, iedereen is hier zo vriendelijk. Op erasmus zijn schept een band. Iedereen praat met iedereen en vrienden worden in 1-2-3 gemaakt. Ik mis mijn vrienden en famillie in Belgie natuurlijk wel. Maar ik heb zoveel fotos mee dat ze er ook altijd een beetje zijn. En als ik internet op kot heb verwacht ik mezelf aan een heuze skypeverslaving :)
Tot de volgende!! Een dikke kus en een mega knuffel aan iedereen. Ik mis jullie!!! Leen
